[Απο τον Βαγγέλη Μακρή]
"Το χαμόγελο σήμερα έχει χαθεί"
Μπορείς να θυμηθείς την πρώτη φορά που βγήκες στον δρόμο για να δημιουργήσεις;
Ξεκίνησα το 2000 στο Μπαλί. Με θυμάμαι να έχω πάντα μελάνια και πινελάκια στην
τσάντα μου, οπότε κάθε φορά που αράζαμε κάπου, κάναμε τις ‘’μουτζούρες’’ μας.
Το πρώτο που είχα κάνει ήταν ένα καρτούν.
Κατάγεσαι από το Μπαλί. Το Μπαλί είναι γνωστό ως «Το νησί των Θεών» εξαιτίας του μεγάλου αριθμού ναών. Ποια είναι η σχέση σου με την θρησκεία;
Στο Μπαλί η θρησκεία είναι συνυφασμένη με την κουλτούρα μας. Υπάρχει στην καθημερινότητα των Μπαλινέζων, αλλά και στις τέχνες (τη μουσική, το χορό, το θέατρο και το θέατρο σκιών, τη ζωγραφική, τη γλυπτική). Αυτή είναι λοιπόν η σχέση μου με τον Ινδουϊσμό: βιωματική, όχι πνευματική. Πέρα από αυτό, πιστεύω στη δύναμη της φύσης και στην αλυσίδα που μας ενώνει όλους.
Πες μου πέντε μουσικά κομμάτια που θα άκουγες με ευχαρίστηση ξανά και ξανά.
Enough is enough (Chumbawamba)
Pesawat Tempur (Iwan Fals)
Yellow (Coldplay)
American Idiot (Green Day)
Father and Son (Cat Stevens)
Τι είναι αυτό που σε οδήγησε στο δρόμο για να δημιουργήσεις και όχι στην ασφάλεια μιας γκαλερί;
Πάντα μου άρεσε ο δρόμος!
Ο δρόμος έχει ελευθερία, έχει ζωντάνια, έχει επικοινωνία, έχει ρίσκο. Μπορείς να μοιραστείς τις ιδέες σου με πολύ περισσότερο κόσμο,να τον κάνεις να χαμογελάσει, να προβληματιστεί, να θυμώσει, να χαρεί ή να μελαγχολήσει. Επιπλέον στις μέρες μας ολοένα και περισσότερο αναδεικνύεται η ανάγκη για έκφραση και για επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου.
Ωστόσο, κατά καιρούς έργα μου παρουσιάζονται σε γκαλερί κι άλλους εκθεσιακούς χώρους, γιατί και αυτό είναι κομμάτι της δουλειάς μου. Πρέπει να ζήσω και παράλληλα να υποστηρίξω τη δράση μου στο δρόμο.
Το βάψιμο είναι δαπανηρό και ό,τι κάνω
είναι no sponsors φάση.
Από τον κόσμο που γνωρίζεις και από την προσωπική σου φυσικά εμπειρία, ένας καλλιτέχνης στην Αθήνα του 2014 μπορεί να ζήσει από την τέχνη του με αξιοπρέπεια ή χρειάζεται να κάνει ένα σωρό άλλα πράγματα για να επιβιώσει άσχετα με αυτή;
Οι καλλιτέχνες και σε περιόδους οικονομικής ευημερίας δυσκολεύονται, οπότε μπορείς να φανταστείς τι συμβαίνει σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε!
Τι είναι αυτό που θαυμάζεις στην Björk και δημιούργησες αυτό το εκπληκτικό έργο στη Θεσσαλονίκη;
Δεν ξέρω… είναι ονειρική, τόσο η ίδια όσο και η μουσική της.
Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από το Μπαλί;
Πέρα από οικογένεια και φίλους, αυτό που νοσταλγώ είναι η χαλαρότητα.
Ποια είναι η πιο δυνατή σου ανάμνηση από τον Δεκέμβρη του2008 και τα γεγονότα στην Αθήνα;
Τι να πω… θυμάμαι το πρώτο σοκ και την οργή… και μια Αθήνα όπως δεν την έχω ξαναδεί… ζωντανή!
Ένα από τα πιο μελαγχολικά έργα σου είναι ο «Άνεργος Κλόουν». Ο κλόουν επιστρέφει και σε άλλα έργα σου. Τι ακριβώς θέλεις να πεις με αυτό;
Μάλλον αναφέρεσαι στη σειρά “All you need is Joke”. Είναι ένα σχόλιο για την κατήφεια που υπάρχει στα πρόσωπα των ανθρώπων. Το χαμόγελο έχει χαθεί.
Όσο για το συγκεκριμένο έργο, το ‘’Άνεργος Κλόουν’’ λέει ότι στην Ελλάδα σήμερα ούτε
κάποιος που χαρίζει γέλιο δεν μπορεί να έχει δουλειά… ανεργία και κατάθλιψη μόνο.
Έχω παρατηρήσει ότι προσαρμόζεις πολλά έργα σου επιτυχημένα στο περιβάλλον που δημιουργείς. Όπως σε εκείνη τη φωλιά των πουλιών που ταΐζονται από τη μητέρα τους ή στα έργα σου στα πετρωμένα τσιμέντα (που φαίνονται σα βράχια) στη Λέσβο.
Ένας καλλιτέχνης φτάνει σε αυτό το σημείο μετά από εξάσκηση χρόνων ή αυτή η ικανότητα είναι έμφυτη;
Δεν ξέρω τι να σου πω, είναι σαν να μιλάς με το χώρο. Νιώθω να με καθοδηγεί το ίδιο το σημείο κάποιες φορές.
Μου άρεσε πάρα πολύ το παιχνίδι που έκανες στο έργο σου στην Κρήτη με τον παππού και το μπάφο στο «Enjoint your life».
Ήταν ένα σχόλιο για τις χασισοφυτείες στα Ζωνιανά ή ένας έμμεσος τρόπος για να μας πεις ότι οι κάτοικοι της Κρήτης απολαμβάνουν την ζωή καλύτερα από τους κατοίκους των πόλεων;
Όπως σωστά παρατήρησες, είναι ένα λογοπαίγνιο που ενσωματώνεται στο έργο. Μια αφορμή για συζήτηση όπως αυτή που κάνουμε τώρα. Ο καθένας είναι ελεύθερος να δώσει την ερμηνεία που του ταιριάζει.
Σε μια παλιότερη συνέντευξη είχες πει ότι ο μεγαλύτερος φόβος σου είναι ο φασισμός.
Σήμερα εξακολουθείς να πιστεύεις το ίδιο;
Βλέπεις να έχει αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο, από τότε;
Έχεις βιώσει ρατσισμό κατά την διάρκεια της παραμονής σου στην Αθήνα;
Χαχαχαχα…. εννοείται! Και όχι μόνο μια φορά και όχι μόνο στην Αθήνα. Και σε άλλες πόλεις που έτυχε να βρεθώ… Κάποτε η Ελλάδα ήταν γνωστή για τη φιλο-ξενία της.
Αυτά τουλάχιστον μας μάθαιναν όταν πήγαινα σχολείο στο Μπαλί. Σήμερα;;
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι street artists;
Θα αναφερθώ μόνο σε ξένους όχι όμως γιατί δεν ξεχωρίζω και Έλληνες. Μου αρέσει η κριτική ματιά και η σάτιρα του Ron English στα billboards που κάνει.
Επίσης, μου αρέσουν οι Etam Cru γιατί ενώ τα θέματά τους είναι απλά,
η εκτέλεσή τους γίνεται με έναν πραγματικά ευφάνταστο τρόπο.
Τι αποκόμισες από την συμμετοχή σου στο «No Respect» της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών;
Μια εμπειρία ακόμη… είναι κάπως παράξενο να βάφεις σε ένα ίδρυμα όπως η Στέγη. Είχε πλάκα, όμως, γιατί βρεθήκαμε πολλοί writers/artists μαζί… κάποιους τους γνώριζα ήδη, κάποιους τους γνώρισα εκεί.
Το επόμενο project του Wild Drawing ξεκινάει μετά το Πάσχα.
Θα βάψει στα πλαίσια του Athens Street Art Festival στη Νίκαια
σχόλια