Όταν πεθαίνει ο ένας από τους δυο

Όταν πεθαίνει ο ένας από τους δυο Facebook Twitter
Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ο Δημήτρης πρόλαβε στην σύντομη ζωή του να αγαπήσει την κοπέλα του, τους φίλους του, τις γάτες, τον Μπουκόφσκι, το Decadence, τα βιβλία του Τζούμα, την τεχνολογία, τις πρωτοποριακές ιδέες, το Φιλί του Κλίμτ, και τόσα άλλα που ξεχνώ. Την ίδια την ζωή...
2

 

 

Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό από τον Ευαγγελισμό. Είναι η δεύτερη μέρα που ο Δημήτρης νοσηλεύεται  με λευχαιμία. Σερφάρει στο λάπτοπ, κάποια στιγμή σταματά και λέει δυνατά χωρίς να σηκώσει καν τα μάτια από την οθόνη: «Πέθανε η Amy Winehouse! Δεν σου έλεγα ότι γρήγορα θα συμβεί;». Ακουγόταν σαν να κέρδισε κάποιο στοίχημα.

Μια γυναίκα από το απέναντι κρεβάτι που κάνει αέρα με μια βεντάλια σε έναν ασθενή, σταματά.  Για μερικά δευτερόλεπτα κοιτάζει προς το μέρος μας. Το μέρος όπου κάποιος απασφάλισε το ρήμα «πέθανε», και το πέταξε απροειδοποίητα σε ένα θάλαμο αρρώστων απολαμβάνοντας τώρα την έκρηξη.

Ο Δημήτρης είχε μαύρο χιούμορ. Η αρρώστια του έμοιαζε πολλές φορές σαν το κατάλληλο πεδίο για να το ξεδιπλώσει. Όπως και την καλοσύνη του.

Μετά από μήνα, στο ίδιο δωμάτιο πάλι, ένας άντρας γύρω στα σαράντα, δεν ξέρω πως, έχει βρεθεί εκεί. Αναμένει τα αποτελέσματα κάποιων εξετάσεων και περιμένει από τους αρρώστους του θαλάμου να τον καθησυχάσουν(;). Τον θυμάμαι να λέει συνεχώς « και αν γίνει αυτό, κι αν έχω το άλλο, και αν έχω εκείνο». Οπότε κάποιος ασθενής πετάγεται απηυδισμένος και του λέει: « E τότε, ραντεβού στον άλλο κόσμο!». Θυμάμαι όσοι ήμασταν επισκεπτήριο είχαμε παγώσει και τον Δημήτρη να κρατάει την κοιλιά του από τα γέλια.

Ο Δημήτρης είχε μαύρο χιούμορ. Η αρρώστια του έμοιαζε πολλές φορές σαν το κατάλληλο πεδίο για να το ξεδιπλώσει. Όπως και την καλοσύνη του.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν σε μια από τις ελάχιστες εξόδους από το νοσοκομείο, κάποια στιγμή είχαμε βρεθεί κοντά σε μια στάση του μετρό περιμένοντας το ταξί. Εξαντλημένος και φορώντας χειρουργική μάσκα βλέποντας μια ηλικιωμένη γυναίκα να προσπαθεί να κατεβάσει μια βαλίτσα στα σκαλιά, κινήθηκε προς το μέρος της για να την βοηθήσει. Σχεδόν τον τράβηξα υπενθυμίζοντας του την κατάσταση του.

Λένε ότι τους νεκρούς τους κουβαλάμε μέσα μας όσο ζούμε. Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούν. Αυτό που κουβαλάω μέσα μου μετά τον θάνατο του 37χρονου Δημήτρη είναι η αίσθηση ότι πατήθηκε απότομα το stop σε μια 20χρονη φιλία.

Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ο Δημήτρης πρόλαβε στην σύντομη ζωή του να αγαπήσει την κοπέλα του, τους φίλους του, τις γάτες, τον Μπουκόφσκι, το Decadence, την τεχνολογία, τα βιβλία του Τζούμα, τις πρωτοποριακές ιδέες, το Φιλί του Κλίμτ, και τόσα άλλα που ξεχνώ. Την ίδια την ζωή.

Στο μνήμα του ένας από τους φίλους του έχει σκαλίσει σε ξύλο δυο λέξεις: «Υπάρχει Αγάπη». Ήταν κάτι που μας έλεγε συχνά στο νοσοκομείο τις μέρες που πάλευε με την αρρώστια.

Living
2

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιατί κάποιοι άνθρωποι θυμούνται τα όνειρα τους περισσότερο από άλλους

Living / Γιατί κάποιοι άνθρωποι θυμούνται τα όνειρα τους περισσότερο από άλλους

Σύμφωνα με νέες έρευνες, παράγοντες όπως η ηλικία, η ροπή στην ενδοσκόπηση, ακόμα και οι εποχές του χρόνου αποτελούν παράγοντες που επηρεάζουν σημαντικά την ικανότητα να ανακαλούμε τα όνειρά μας.
THE LIFO TEAM
Ο γάτος του μαγαζιού

Living / Ο γάτος του μαγαζιού

Υπεύθυνοι face control, ταμείες, props στη βιτρίνα, support στον πελάτη, επιθεωρητές. Παίρνουν το ρόλο τους στα σοβαρά και είναι φυσικά λόγος για να ξαναπάει κανείς. Γυρίσαμε το κέντρο της Αθήνας, βρήκαμε τις γάτες που ζουν στα μαγαζιά της, τις φωτογραφίσαμε και τις παρουσιάζουμε.
ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
«Συστήνεται και η κράτηση τραπεζιού». Τα πιο δημοφιλή Game night events της πόλης.

Living / H Aθήνα παίζει Bingo: Αυτά είναι τα πιο δημοφιλή game night events της πόλης!

Από bingo nights, όπου έχει «εμφανιστεί» η Μπρίτνεϊ Σπίαρς, μέχρι γεωγραφικά κουίζ που μπορεί να καταλήξουν σε ζεϊμπέκικα, αυτές είναι οι πιο παιχνιδιάρικες βραδιές της πόλης – και έχουν και τους μόνιμους θαμώνες τους.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
 Vinted over Instagram: Η μανία του reselling αλλάζει το παιχνίδι στα social media

Living / Η μανία με τα ηλεκτρονικά βιντατζάδικα και η παγίδα της δήθεν «καθαρής» ντουλάπας

Δύο κορίτσια που ξέρουν απ' έξω και ανακατωτά το Vinted και το Vestiaire Collective μας αποκαλύπτουν μυστικά που θα κάνουν τις αγορές μας πιο στοχευμένες και έξυπνες, καθώς και τις αδυναμίες τους που προκύπτουν κατά το κυνήγι του επόμενου θησαυρού.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Η ομορφιά ως καθρέφτης της εποχής

Living / Η ομορφιά ως καθρέφτης της εποχής

Ζούμε στην εποχή του φυσικού μακιγιάζ, του συνδυασμού αρωμάτων και της σύνθετης ρουτίνας περιποίησης. Από την υπερβολή των ’80s μέχρι το σήμερα, η ομορφιά αποτυπώνει την κοινωνική εξέλιξη και τη μοναδικότητα κάθε γυναίκας.
ΕΦΗ ΑΝΕΣΤΗ
«Είμαι τυφλός και μπορώ να μένω μόνος, μην ξαφνιάζεστε!»

Ζούμε, ρε! / «Είμαι τυφλός και μπορώ να μένω μόνος, μην ξαφνιάζεστε!»

Μπορούν τα τυφλά άτομα να ζήσουν μόνα; Χρειάζονται τα σπίτια τους κάποια ειδική προσαρμογή; Τι είναι η εκπαίδευση στις καθημερινές δεξιότητες; Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συζητούν για το θέμα με την εκπαιδεύτρια κινητικότητας και προσανατολισμού και ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Σκύλοι βοηθοί Ελλάδας», Πέννυ Στούμπου.
THE LIFO TEAM
Millennials και Gen Zers αναζητούν το ιδανικό workplace το 2025

Living / Το ιδανικό εργασιακό περιβάλλον του 2025: Τι ψάχνουν οι Millennials και οι GenZers;

Οι διαφορετικές γενιές που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια στην αγορά εργασίας περιγράφουν τις συνθήκες που θα τους έκαναν να νιώθουν τη δουλειά τους περισσότερο σαν το σπίτι τους.
ΠΕΝΝΥ ΜΑΣΤΟΡΑΚΟΥ
Γιατί συχνά νιώθουμε μεγαλύτερη νοσταλγία για τις δυσκολίες παρά για τις χαρές;

Living / Γιατί συχνά νιώθουμε μεγαλύτερη νοσταλγία για τις δυσκολίες παρά για τις χαρές;

Οι άνθρωποι έχουν την τάση να βλέπουν «με ροζ γυαλιά» ακόμα και τις πιο αντίξοες περιόδους της ζωής τους, ακόμα κι αν πρόκειται για συνθήκες οικονομικής ύφεσης, πανδημίας ή πολέμου.
THE LIFO TEAM
O «ξαφνικός θάνατος» της εξ αποστάσεως εργασίας

Living / O «ξαφνικός θάνατος» της εξ αποστάσεως εργασίας

Στον απόηχο της πανδημίας, οι πολιτικές «εργασίας από το σπίτι» έμοιαζαν να δείχνουν τον δρόμο για τον χώρο εργασίας του μέλλοντος, αλλά πλέον οι αποκλειστικά remote θέσεις είναι είδος προς εξαφάνιση.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗΣ

σχόλια

2 σχόλια
Η καλύτερη μου φίλη έφυγε πριν 5 χρόνια στα 13 της από όγκο στον εγκέφαλο... Την θυμάμαι στους σκοτεινούς θαλάμους της πτέρυγας παίδων να βλέπει την ζωή να φεύγει μέσα απ'τα χέρια της και όμως να χαμογελάει και να μας καθησυχάζει πως όλα θα πάνε καλά!! Δεν περνάει μέρα που να μην την σκέφτομαι και να κλαίω....Όχι τόσο που έφυγε-άλλωστε λένε πως τα λουλούδια που ανθούν πολύ καιρό χάνουν την ομορφιά τους-όσο για το μεγαλείο ψυχής που επέδειξε σε μια τόσο δύσκολη μάχη....κι ας ήταν μόνο 13Μαράκι να είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι..Πληροφοριακά ο χρόνος δεν γιατρεύει...
Η φίλη μου έφυγε στα 40, στην ακμή μιας δημιουργικής επαγγελματικής ζωής, την ώρα που θα ξεκινούσε μια λαμπρή καριέρα, αφήνοντας πίσω ένα παιδί 10 χρονών, τους απαρηγόρητους γονείς της κι εμάς.Κι ενώ πάντα έτρεχε και δεν καθόταν ποτέ να ξεκουραστεί δεν ξέρω αν πρόλαβε να ζήσει. Δεν έχω αυτήν την παρηγοριά που περιγράφεις.Δεν περνάει μια μέρα που δεν θα την σκεφτώ έστω και για μια στιγμή.