Μπιάνκα Σαμαρά
Γραφίστρια, illustrator
Γεννήθηκα στη Γερμανία και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα ήρθα το 2015 μετά τις σπουδές μου στο Ναύπλιο. Μέχρι τότε δεν είχα σχεδόν καμία εικόνα για την πόλη, αφού την είχα επισκεφθεί ελάχιστα. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ούτε είχα σχεδιάσει ότι θα ζούσα εδώ.
Το Παγκράτι το ερωτεύτηκα αμέσως. Ένας φίλος από τη σχολή έμενε εδώ και έτσι είχα την πρώτη μου επαφή με την περιοχή. Η εικόνα του Καλλιμάρμαρου με εντυπωσίασε, αυτό που με κέρδισε όμως ήταν πως όπου και αν σταθείς, υπάρχει αυτή η αίσθηση της γειτονιάς.
Είναι εύκολο να ζεις εδώ, είναι μια τρομερά αυτόνομη περιοχή. Μπορείς δηλαδή, αν θέλεις, να μη βγεις ποτέ από τα όριά της και να μη σου λείψει τίποτα. Παρ’ όλα αυτά, είναι πολύ κοντά στη δουλειά μου και στο κέντρο, στο οποίο μπορεί κανείς να φτάσει άνετα με τα πόδια, ακολουθώντας μια πολύ ωραία διαδρομή μέσα από το Ζάππειο και τον Εθνικό Κήπο.
Είναι εύκολο να ζεις εδώ, είναι μια τρομερά αυτόνομη περιοχή. Μπορείς δηλαδή, αν θέλεις, να μη βγεις ποτέ από τα όριά της και να μη σου λείψει τίποτα.
Στα περίπου επτά χρόνια που μένω στο Παγκράτι έχω αποκτήσει διάφορες συνήθειες και ρουτίνες. Η αγαπημένη μου όμως είναι εκείνη του Σαββάτου, γιατί είναι για μένα «η μέρα του μανάβικου». Ξυπνάω και βγαίνω έξω σχεδόν αμέσως. Αν δεν είναι πολύ αργά, κάνω τη βόλτα μου πιο μεγάλη και ίσως περπατήσω μέχρι τον λόφο του Αρδηττού για τη θέα, πριν ξεκινήσω τις δουλειές μου. Επόμενη στάση είναι το μανάβικο ‒ εκεί θα πούμε τα νέα της εβδομάδας, μπορεί να μάθω για ένα λαχανικό που δεν έχω δει και φάει ποτέ ή να ακούσω μια ιστορία για την περιοχή από κάποιον ντόπιο. Κάνω μια τελευταία στάση για καφέ στο χέρι και επιστρέφω στο σπίτι γεμάτη.
Αν έπρεπε να ξεναγήσω κάποιον στην περιοχή, θα πίναμε καφέ στο Βαρνάβα café, στην αγαπημένη μου πλατεία, θα παίρναμε μπουγάτσα από την Ξάνθη στην Υμηττού, σουβλάκια από τον Κομίνη στη Φιλολάου, γλυκά από το Lido, θα πηγαίναμε σινεμά στο Παλλάς και για ποτό στο Λούβρον. Ενδιάμεσα θα τον περνούσα από το αγαπημένο μου σπίτι με τις γάτες και τη μυστηριώδη επιγραφή στην είσοδό του, στην οδό Άγρας.
Δεν έχω αυτοκίνητο, αλλά αναγνωρίζω πως το μεγαλύτερο πρόβλημα στο Παγκράτι είναι το πάρκινγκ.
Έχω αλλάξει περιοχή μία φορά μέσα σε αυτά τα χρόνια. Τον τελευταίο χρόνο μού πέρασε πάλι από το μυαλό να πάω στα Εξάρχεια ή στην Κυψέλη, όπου μένουν πλέον οι περισσότεροι φίλοι μου. Αλλά μου αρέσει η ρουτίνα μου εδώ, είμαι χαρούμενη όταν επιστρέφω, οπότε νομίζω πως δύσκολα θα έφευγα ξανά.
Ιωάννα Παναγοπούλου
Δημοσιογράφος - Δασκάλα Χορού
Μετακόμισα στο Παγκράτι τον Δεκέμβρη του 2020, με σχεδόν μυθιστορηματικό τρόπο. Μέσα στο δεύτερο lockdown βρήκα τυχαία το σπίτι στο Marketplace. Η αγγελία είχε ανέβει πριν από δέκα ώρες. «Πότε μπορώ να έρθω να το δω;» «Έλα τώρα!» μου απάντησαν. Το έκλεισα το ίδιο βράδυ. Δύο χρόνια πριν είχα παρκάρει τυχαία ακριβώς στο ίδιο στενό, πηγαίνοντας για ποτό στην πλατεία Προσκόπων. «Πόσο μαγικό πρέπει να είναι να μένεις εδώ;», σκεφτόμουν. Από τότε μου φαινόταν μία από τις ωραιότερες γειτονιές της Αθήνας. Κατοικώντας εδώ, την αγάπησα ακόμη περισσότερο.
Αρχικά, στο σημείο όπου μένω ακούγονται διαρκώς μουσικές. Κάποιος στην πολυκατοικία παίζει πιάνο, οι απέναντι διοργανώνουν γλέντια με ρεμπέτικα στην ταράτσα τους ‒ σκέφτομαι την επόμενη φορά να τους αφήσω σημείωμα να ανέβω κι εγώ. Σταματάω πάντα στις Πλειάδες, διαβάζω και συναντάω φίλους στο Αερόστατο, πάω φανατικά στο Όασις για να δω ταινίες, χαϊδεύω τις αφράτες γάτες του Λεξικοπωλείου, τσεκάρω τις εκθέσεις της Iris Gallery. Και φυσικά μεταποιώ τα ρούχα μου στον Τάκη, στη Σπύρου Μερκούρη, και κάθε φορά λέμε αστεία.
Η αγαπημένη μου συνήθεια τα βράδια είναι να κάθομαι στο μπαλκόνι και να ακούω τους ήχους που κάνουν τα σερβίτσια των εστιατορίων και τις ομιλίες από τα μπαράκια της Αρχελάου, είναι το νανούρισμά μου.
Η Αρχελάου είναι για μένα ένας παράδεισος από μυρωδιές και αρώματα, ενώ πρόσφατα ανακάλυψα σε έναν φούρνο ένα φοβερό τσιζκέικ φούρνου. Η αγαπημένη μου συνήθεια τα βράδια είναι να κάθομαι στο μπαλκόνι και να ακούω τους ήχους που κάνουν τα σερβίτσια των εστιατορίων και τις ομιλίες από τα μπαράκια της Αρχελάου, είναι το νανούρισμά μου.
Σε όσους φίλους μου έρχονται στο Παγκράτι, κάνω την ίδια μεγάλη βόλτα. Ξεκινάμε από το Άλσος Παγκρατίου, το οποίο είναι ένα κρυμμένο διαμάντι, διασχίζουμε την Ευτυχίδου και μετά την Αρχιμήδους, προαιρετική στάση στην πλατεία Βαρνάβα και μετά στο Καλλιμάρμαρο για να χαζέψουμε τη θέα στην Ακρόπολη. Μετά πίσω στην οδό Άγρας, στάση στο σπίτι του Σεφέρη, κατέβασμα από τα σκαλάκια και επιστροφή στην Προσκόπων περνώντας από το Μουσείο Γουλανδρή. Τι κάνει το Παγκράτι μαγικό; Τα σπίτια των καλλιτεχνών που έζησαν εκεί, ο Μαγεμένος Αυλός και η πινακίδα «Πλατεία Μάνου Χατζιδάκι», η οδός Άγρας, τα μικρά μαγαζάκια από άλλες εποχές που ξεπετάγονται σε γωνιές.
Όταν μετακόμισα, είχα κάνει κάποιες απόπειρες για να βρω πάρκινγκ, που δεν πήγαν πολύ καλά. Όλοι γκρινιάζουν γι’ αυτό και έχουν δίκιο, ευτυχώς μπορώ να μετακινούμαι για τις δουλειές μου με τα πόδια και με τα μέσα μεταφοράς. Άλλοι γκρινιάζουν για τα καινούργια μαγαζιά που ανοίγουν, αλλά δεν έχουν δίκιο.
Θα άλλαζα το Παγκράτι μόνο με ένα σπίτι στη Ροβέρτου Γκάλι.
Μιχάλης Ιωαννίδης
Κεραμίστας - ιδιοκτήτης μπαρ
Στο Παγκράτι μετακόμισα περίπου πριν από δέκα χρόνια κατά τύχη, δεν έψαχνα να μείνω εδώ. Δυο φίλοι μου έφυγαν από το σπίτι που νοίκιαζαν και το πήρα εγώ. Τότε ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα στην περιοχή, όχι ότι δεν είχε ζωή, άλλα τη γνώρισα λίγο πριν ανοίξουν όλα αυτά τα μαγαζιά και έβρισκες και σπίτια εύκολα.
Μου αρέσει να ζω εδώ. Είμαι τυχερός γιατί έχω βρει σπίτι στο οποίο χωράει και το εργαστήριό μου. Στη γειτονιά μου επικρατεί ηρεμία, αλλά σε τρία λεπτά με τα πόδια μπορώ να βρεθώ σε κόσμο.
Είμαι τόσο κοντά στο κέντρο και το Παγκράτι από μόνο του είναι μια ωραία βόλτα. Έχει πολλά σημεία που μπορείς να βγεις, και είναι κοντά το ένα στο άλλο, είτε θέλεις να κάτσεις να πιεις μια μπίρα είτε έχεις όρεξη να περπατήσεις. Μια ωραία διαδρομή είναι να ξεκινήσεις από την πλατεία Προσκόπων και την Αρχελάου και να φτάσεις μέχρι την Αρχιμήδους και την πλατεία Βαρνάβα. Μετά, ωραίο σημείο στην περιοχή είναι ο λόφος του Αρδηττού και το άλσος Λογγίνου, στα όρια με το Μετς.
Υπάρχει πρόβλημα αν οδηγείς και ψάχνεις να παρκάρεις στο Παγκράτι, είναι πλέον τόσο δύσκολο όσο το να βρεις σπίτι να νοικιάσεις.
Η περιοχή έχει πολλά μαγαζιά στα οποία μου αρέσει να βγαίνω, και για ποτό και για φαγητό. Πηγαίνω πολύ συχνά στην πλατεία Βαρνάβα, στο ομώνυμο καφέ που το έχουν φίλες μου, πάω και από το Chelsea Hotel καμιά βόλτα ‒ δούλευα κιόλας πιο παλιά εκεί.
Για την ώρα δεν σκέφτομαι να αλλάξω γειτονιά, μου αρέσει εδώ, έχω βολευτεί. Στο μέλλον ίσως να μετακόμιζα λίγο πιο ψηλά, αλλά όχι ακόμα.
Μαρία Μπρέγιαννη
Χορεύτρια
Ήρθα στο Παγκράτι το 2012, όταν έψαχνα να βρω ένα σπίτι με χαμηλότερο ενοίκιο από αυτό στο οποίο έμενα τότε. Είχα αποφασίσει να μην ξαναμείνω σε πολυκατοικία, επομένως το ενδιαφέρον μου είχε περιοριστεί, προφανώς, στις μονοκατοικίες.
Βρήκα αυτό που ζητούσα δίπλα στην πλατεία Βαρνάβα, της οποίας την ύπαρξη μέχρι τότε αγνοούσα πλήρως. Εγκαταστάθηκα, λοιπόν, στη Μελισσού και για πρώτη φορά άρχισα να νιώθω την Αθήνα οικεία και ανθρώπινη.
Με τον καιρό απέκτησα παγκρατιώτικες συνήθειες, όπως το να κατεβαίνω το πρωί στην πλατεία για καφέ, να αγοράζω το κατιτίς μου από τον φούρνο «Καλλιμάρμαρο» και να λέω δυο κουβέντες με τα κορίτσια εκεί, να πηγαίνω απογευματάκι για τρέξιμο στο Καλλιμάρμαρο και μετά για μπίρες με φίλους Παγκρατιώτες στο Λούβρον, όπου δουλεύει η γειτόνισσά μου. Σε περίπτωση που πεινάω θα πάω για μεζεδάκια στο πιάτσα Τσιπουράκι, εκεί όπου μαζεύονται οι μεγαλύτεροι σε ηλικία κάτοικοι της περιοχής.
Η αγαπημένη μου πλατεία στο Παγκράτι είναι η Βαρνάβα, είμαι δεμένη μαζί της. Η χαρά που νιώθω κάθε φορά που επιστρέφω από ένα ταξίδι και φτάνω εκεί είναι δηλωτική των συναισθημάτων που μου προκαλεί, είναι σαν να με καλωσορίζει μια ζεστή αγκαλιά.
Το Παγκράτι δεν γίνεται να το βαρεθείς, είναι σαν ένας ζωντανός οργανισμός που συνεχώς βλέπεις να μεταμορφώνεται. Σου δίνονται επιλογές για καθετί που μπορεί να ζητάς, είναι λες και βρίσκεσαι στο μέρος όπου δημιουργούνται οι νέες τάσεις της διασκέδασης και της εστίασης. Αλλά, εκτός αυτού, το Παγκράτι είναι μια ιστορικής σημασίας γειτονιά, πολύ κοντά στο κέντρο της Αθήνας.
Αν ξεναγούσα κάποιον στην περιοχή, θα πηγαίναμε βόλτα στον λόφο του Αρδηττού, θα περνούσαμε από το σπίτι του Σεφέρη, μετά επίσκεψη στο Μουσείο Γουλανδρή, θα κατευθυνόμασταν προς την πλατεία Προσκόπων και θα καθόμασταν για φαγητό στην αιωνόβια ταβέρνα Καραβίτης, στέκι του Μάνου Χατζιδάκι και της παρέας του, με εμφανή ακόμα τα σημάδια από τις σφαίρες των Δεκεμβριανών. Έπειτα θα πηγαίναμε για ποτό στην Αρχελάου και θα καταλήγαμε για παγωτό μουστάρδα στην Τούλα. Δεν θα παρέλειπα όμως και ένα πέρασμα από το εγκαταλελειμμένο εμπορικό κέντρο «Ρέα», ένα αγαπημένο μου αρχιτεκτόνημα με art deco στοιχεία στα σύνορα με τον Βύρωνα, στο οποίο όταν μπαίνεις αποκόβεσαι από το παρόν.
Η αγαπημένη μου πλατεία στο Παγκράτι είναι η Βαρνάβα, είμαι δεμένη μαζί της. Η χαρά που νιώθω κάθε φορά που επιστρέφω από ένα ταξίδι και φτάνω εκεί είναι δηλωτική των συναισθημάτων που μου προκαλεί, είναι σαν να με καλωσορίζει μια ζεστή αγκαλιά.
Δυστυχώς, ως μία από τις πιο περιζήτητες γειτονιές της Αθήνας, το Παγκράτι έχει και τα αρνητικά του. Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με το πάρκινγκ, τα τραπεζοκαθίσματα από τα δεκάδες μαγαζιά καταλαμβάνουν τον δημόσιο χώρο, αλλά το χειρότερο είναι το φαινόμενο του Airbnb. Ακούγεται συνεχώς ο θόρυβος από τις ανακαινίσεις και τα ενοίκια έχουν εκτοξευθεί στα ύψη. Πολύ φοβάμαι πως κάποια στιγμή θα δούμε ένα Παγκράτι για τουρίστες και όχι για Παγκρατιώτες. Αν έφευγα από εδώ, θα έψαχνα σπίτι προς Εξάρχεια.
Ελένη Λόζου
Art manager
Μεγάλωσα στο Μαρούσι, ποτέ όμως δεν ένιωσα να ανήκω πραγματικά στην περιοχή. Μετακόμισα το 2014 με την πρώτη ευκαιρία, μόλις έκλεισα τα δεκαεννιά, με την πρόφαση να είμαι κοντά στο πανεπιστήμιο. Πριν είχα στο νου μου το Παγκράτι ως την περιοχή όπου κανείς δεν βρίσκει να παρκάρει ‒απλουστευμένη εικόνα, αλλά ακριβής. Τελικά ερωτεύτηκα ένα διαμέρισμα στην Αρριανού, στο οποίο μένω μέχρι και σήμερα.
Αγαπώ παθολογικά την Αθήνα, συχνά όμως είναι χαοτική. Στο Παγκράτι νιώθω ότι υπάρχει ακόμα αυτή η αίσθηση της γειτονιάς που μοιάζει να έχει χαθεί από πολλές περιοχές, μαζί με τις γιαγιάδες που βλέπουν τηλεόραση στη διαπασών. Αυτή την αίσθηση προσπαθώ να περισώσω κι εγώ με κάποιες ρουτίνες που φροντίζω να τηρώ ευλαβικά. Ψωνίζω λουλούδια από τη λαϊκή, τις Κυριακές έχω καθιερώσει έναν μεγάλο περίπατο με τον σκύλο μου, τη Φοίβη, από την Ελλανίκου και την Πρατίνου ως την Πινακοθήκη και το Caravel, με στάση για λιχουδιά στο Chez Alice. Τα καλύτερα χειμωνιάτικα ραντεβού τα δίνω στο παλιό Village στην Υμηττού, σε μια άδεια αίθουσα, και μετά πάω στην Εκλεκτή για γλυκό. Όταν είμαι πιεσμένη, χαζολογάω βλέποντας βιβλία στις Πλειάδες, μετά τη δουλειά.
Με συναρπάζουν το ξεφτισμένο ρετρό στο αστικό τοπίο, αρχιτεκτονικά και αισθητικά, τα παρατημένα νεοκλασικά πίσω από το άλσος και οι τεράστιες πολυκατοικίες με τις πράσινες τέντες και τη θέα στη Ριζάρη.
Θεωρώ το Παγκράτι ιδανική περιοχή για να ενηλικιωθεί κανείς, και αυτό το κάνει ξεχωριστό. Πολύ ρομαντικά στοιχεία συνυπάρχουν με σκληρές αστικές πλευρές του και ισορροπούν. Με συναρπάζουν το ξεφτισμένο ρετρό στο αστικό τοπίο, αρχιτεκτονικά και αισθητικά, τα παρατημένα νεοκλασικά πίσω από το άλσος και οι τεράστιες πολυκατοικίες με τις πράσινες τέντες και τη θέα στη Ριζάρη. Η θρυλική ταράτσα του θερινού σινεμά Πάλας και το Ciao είναι επιβεβλημένα κλισέ. Στην πλατεία Μεσολογγίου, μεσοβδόμαδα, γύρω στις οκτώ μπορείς να ακούσεις τα ξεφυσίματα των τριαντάρηδων στο after work κρασί τους. Εάν δεν πετύχω μια εβδομάδα τον κύριο με τη μελόντικα και τα χρωματιστά συνολάκια ανησυχώ ‒ το Πάσχα εδώ μυρίζει τσουρέκι από το Lido.
Το πόσο ζωντανή είναι η περιοχή μού μπλοκάρει τελευταία τα αρνητικά συναισθήματα. Έχει γίνει ο προορισμός όλων για να διασκεδάσουν, κάπως επιβεβλημένα. Αυτό, βέβαια, μαζί με την ακραία έκρηξη των ανακαινίσεων και του Airbnb πριν από την πανδημία αλλοιώνει κάπως το ανθρώπινο πρόσωπο της γειτονιάς, κι ας λατρεύω που έχω πια και γείτονες από το εξωτερικό. Στα lockdowns το Παγκράτι επέστρεψε στην πιο ειλικρινή του φάση. Τώρα τα πράγματα αλλάζουν πάλι, θα δούμε.
Αν πρέπει να στηθεί κάποιος στην ουρά ενός μαγαζιού του Παγκρατίου, είναι σε αυτήν του «Ο Kokkos» στη Σπύρου Μερκούρη για τον καλύτερο freddo espresso που έχω πιει στην πόλη.
Η αγαπημένη μου ζώνη πρασίνου είναι ο Ιαπωνικός Κήπος στη Νηρηίδων. Με διασκεδάζει το οξύμωρο και του ονόματος και του τοπίου σε σχέση με την περιοχή. Έχει και κουρεμένο γκαζόν και χρυσόψαρα σε λίμνη.
Θα άλλαζα το Παγκράτι μόνο με ένα Ζαγοροχώρι Απρίλιο με Οκτώβριο ή με την Πλάκα Νοέμβριο με Μάρτιο.
Θανάσης Ευθυμίου
Γραφίστας, συνιδρυτής του Komodo design studio
Γεννήθηκα στο Σακραμέντο και μεγάλωσα στη Βάρκιζα. Έχω αλλάξει αρκετές περιοχές στην Αθήνα και τα τελευταία πέντε χρόνια κατοικώ στο Παγκράτι. Όταν ήμουν μικρός επισκεπτόμασταν συχνά οικογενειακώς τη περιοχή. Μένουν τα ξαδέλφια μου σε αυτήν, οπότε μου ήταν οικεία, αν και δεν την είχα εξερευνήσει. Επέλεξα να μετακομίσω εδώ γιατί τα ενοίκια πριν από πέντε χρόνια κυμαίνονταν σε λογικά πλαίσια και το Παγκράτι είναι πολύ κοντά στο κέντρο, όπου κινούμαι και εργάζομαι.
Πρόκειται για μια αθηναϊκή γειτονιά με ιδιαίτερη γοητεία, που έχει διατηρήσει κάτι από την παλιά Αθήνα, συνδυάζοντας το παλιό με το σήμερα. Η ζωή στο Παγκράτι είναι ιδανική για κάποιον που θέλει να μένει σε μια αστική γειτονιά κοντά στο κέντρο της πόλης. Η ομορφιά αυτής της περιοχής είναι ότι καλύπτει όλες τις ανάγκες για όλα τα γούστα.
Μία από τις αγαπημένες μου βόλτες ξεκινάει από την πράσινη, σκιερή πλατεία Προσκόπων, με στάση στο Λεξικοπωλείο για χάζι στα εξώφυλλα των βιβλίων. Ανηφορίζω στην Αρχελάου για να βρεθώ στο Μαραμπού με το χειροποίητο παγωτό. Περνάω μέσα από το Άλσος Παγκρατίου, συνεχίζοντας προς την πλατεία Βαρνάβα για φαλάφελ στο Baba Ghanoush, καταλήγω στον λόφο του Αρδηττού πίσω από το Καλλιμάρμαρο για περπάτημα και θέα την Αθήνα από ψηλά μέχρι να πέσει ο ήλιος και κλείνει η βραδιά με ένα ποτό στο αγαπημένο μου στέκι, στο Odeon, στο γειτονικό Μετς.
Δεν θα μπορούσα να παραλείψω τα γραφικά παλιά σινεμά όπως το σινέ Παλλάς και το κρυμμένο θερινό Όασις. Μία από τις πλατείες που επισκέπτομαι πιο συχνά είναι η Βαρνάβα, γιατί είναι τόπος συνάντησης με διάφορα στέκια τριγύρω.
Αξίζει να περιμένεις στην ουρά για ένα εκμέκ στην Εκλεκτή ή Εκλεκτούλα, όπως την λέγανε παλιά, στην πλατεία Μεσολογγίου.
Κάτι που θα ήθελα να αλλάξει στη περιοχή είναι η δυσκολία στη εύρεση πάρκινγκ και ο μεγάλος αριθμός σταθμευμένων αυτοκινήτων στους δρόμους και στα πεζοδρόμια. Ευτυχώς μετακινούμαι με το ποδήλατο, οπότε δεν έχω πρόβλημα, αλλά σίγουρα κάποιοι χώροι στάθμευσης θα βοηθούσαν.
Το Παγκράτι έχει γίνει πια η γειτονιά μου, αν όμως έπρεπε να αλλάξω περιοχή, θα επέλεγα κάποια γειτονιά κοντά στο κέντρο, όπως τα Πετράλωνα ή ο Νέος Κόσμος.
Ηρώ Λιάτου
DJ, διοργανώτρια event
Μετακόμισα το 2014, όταν ήρθα στην Αθήνα. Αφορμή ήταν το κενό δωμάτιο ενός φίλου μου, μέχρι να δω τι θα κάνω. Τελικά έμεινα στο σπίτι, είναι αυτό όπου ζω μέχρι σήμερα. Δεν την είχα φανταστεί κάπως την περιοχή, ούτε τη γνώριζα ιδιαίτερα.
Έχει ένα ενδιαφέρον το να ζεις εδώ, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχω και καμιά πρεμούρα να ανακαλύψω όλο το Παγκράτι. Νοικιάζω ένα στενό πάνω απ’ τη Βασιλέως Κωνσταντίνου, οπότε λέω ότι μένω Καλλιμάρμαρο για να συνεννοούμαστε. Δηλαδή δεν βρίσκομαι στο βαθύ Παγκράτι αλλά είμαι σε ένα τρομερά βολικό σημείο για να είμαι γρήγορα οπουδήποτε.
Είμαι τυχερή γιατί κάτω απ’ το σπίτι μου βρίσκεται ο καλύτερος καφές του κέντρου, το Rule of 4m, οπότε τηλεφωνώ στον Χρήστο τα πρωινά και μου αφήνει την παραγγελία στο ασανσέρ. Παράλληλα, έχω ένα πολύ καλό μανάβικο στη γωνία, μπακάλικο στην άλλη, καθαριστήριο παραδίπλα και τον τρομερό κύριο Παύλο από το Πακιστάν που έχει έναν τοίχο γεμάτο ασιατικές σάλτσες και νουντλς.
Κάποια πρωινά πηγαίνω στο Τρίγωνο στην Αρχελάου, κάθομαι στο ίδιο τραπέζι και στα δύο διπλανά κάθονται πάντα οι ίδιοι δύο κύριοι ‒ καλημεριζόμαστε και παρατηρούμε τους περαστικούς.
Αυτό που συμπαθώ περισσότερο στο Παγκράτι είναι ότι τυχαίνει να ζουν κοντά μου καλοί μου φίλοι και η εγγύτητα σε μια τέτοια πόλη έχει τη γοητεία της. Επίσης, έχει αρκετές πλατείες που θα πρότεινα σίγουρα σε κάποιον ένα ηλιόλουστο χειμωνιάτικο πρωινό για να πιει τον καφέ του. Η δική μου αγαπημένη πλατεία είναι η Προσκόπων. Είναι δίπλα στο σπίτι μου και έχει πλάκα γιατί σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι σε χωριό με τον κόσμο που συναντιέται εκεί, με τις οικογένειες και τα παιδάκια παντού. Επίσης, θα πρότεινα να περπατήσει κάποιος στην πίσω πλευρά του Καλλιμάρμαρου και να μπει στον λόφο του Αρδηττού.
Η ουρά στην οποία αξίζει να κάνεις υπομονή στο Παγκράτι είναι αυτή για το γαλακτομπούρεκο του Τριανταφύλλου στην Ευτυχίδου.
Το δυσάρεστο στην περιοχή είναι η κατάσταση με τα ενοίκια, είναι λες και ζούμε στην Πλάκα. Θα την άλλαζα αν έβρισκα ένα σπίτι που να μου αρέσει πιο πολύ από το δικό μου, στη Νεάπολη Εξαρχείων ας πούμε.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
