Βελιγράδι. Hotel Jugoslavija.
Ανταπόκριση χωρίς ανάσα από την Ελίνα Παπαδοπούλου
Ο ταξιτζής με το σπασμένο παρμπρίζ και τον ανύπαρκτο δεξί καθρέφτη, την σαραβαλιασμένη κονσόλα, και τις πατέντες με τα καλώδια, με αμόλησε σε τούτο εδώ το μέρος. Δύο κυρίες με κατακόκκινα μαλλιά, τους χαμογέλασα, η μία σε αναπηρικό καροτσάκι, η άλλη ίδια η Ντονατέλα Βερσάτσε με κοστουμιά τύπου Φλωρινιώτη. Ένα μελαχρινό κορίτσι, κοντούλικο και λίγο παχουλό - όχι σαν εκείνη την κούκλα πιο κει, που έπαιζε κάτι σαν άρπα και τραγουδούσε με αγγελική φωνή - γρατζούναγε ένα βιολί δίπλα σε ένα άσπρο φουντωτό κουνέλι που μασουλούσε σαν νευρόσπαστο χόρτα, καθισμένο πάνω σε ένα κουτί με παραστάσεις από τον λονδρέζικο βίο. Ένα ξανθό μωρό που είχε στάμπες με νεκροκεφαλές στο παντελόνι του, του χάιδευε συνεχώς το κεφαλάκι. Προσπέρασα και χώθηκα να πιώ έναν καφέ, βρήκα ένα τραπέζι σε μια εσοχή, πίσω από ένα φιμέ τζάμι. Ακριβώς μπροστά, θα τους άγγιζα αν το ήξεραν όμως δεν το ήξεραν, δύο σκουρόχρωμοι τύποι πλησίασαν λίγο συνωμοτικά, φορώντας μάσκα, αυτοί μόνοι σ'ολόκληρη την πόλη, ο ένας, αυτός με τα γυαλιστερά μυτερά καφέ παπούτσια, μέτρησε στον άλλο, με τα στραβοπατημένα αθλητικά, ένα μάτσο πενηντάευρα, γυρνώντας φάτσα σε μένα και πλάτη στον υπόλοιπο κόσμο. Μίλησαν λίγο, έφυγαν. Έπειτα ήρθαν και στάθηκαν, ακριβώς εκεί, προφίλ τα έβλεπα, δύο παιδιά ερωτευμένα, δύο παιδιά του καημού, εκείνος της χάιδευε τα μαλλιά με τα μακριά λεπτά του δάχτυλα σα να έπαιζε κάποιο έγχορδο, εκείνη έγραφε κάτι στο κινητό με τα πράσινά της νύχια, δεν μπορούσαν να χωρίσουν, είπα να τους πω, έχει και αύριο παιδιά μη φοβάστε, σκέφτηκα να φύγω, δεν ήταν σωστό να τους βλέπω, ειδικά που δεν το ήξεραν, είπα θα μείνω, που αλλού θα έβρισκα έναν έρωτα εικοσπεντάρη. Έξαφνα έσκασε το χτεσινό κορίτσι, αδύνατη, ψηλή σαν την Όλιβ του Ποπάι, με ροζ μαλλιά και μια ροζ μακριά πουκαμίσα, λίγο σα σανίδα, που προχωρούσε υπνωτισμένα, φορώντας ένα ζευγάρι απαίσιες χοντροκομμένες μπότες.
"Σε αυτό το συγκινητικό ντοκιμαντέρ που αποτελεί και πολιτική αλληγορία, ο Ελβετός σκηνοθέτης Nicolas Wagnières, ο οποίος πέρασε τα καλοκαίρια της παιδικής του ηλικίας στην πατρίδα της μητέρας του, τη Γιουγκοσλαβία, αφηγείται τη θλιβερή ιστορία του Hotel Jugoslavija, του πολυτελέστερου ξενοδοχείου που χτίστηκε ποτέ στη γιουγκοσλαβική πρωτεύουσα, το Βελιγράδι, την εποχή της κομμουνιστικής διακυβέρνησης, το οποίο στη συνέχεια υπέστη την ίδια μοίρα με τη χώρα που το έχτισε. Μέσα από τη νοσταλγική προσωπική του μαρτυρία, παλιά αποσπάσματα ταινιών, ειδήσεων και διαφημίσεων, καθώς και νέες συνεντεύξεις με τη μητέρα του και διάφορους ανθρώπους που το διηύθυναν κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, ο αφηγητής-σκηνοθέτης μνημονεύει το ξενοδοχείο, εκφράζοντας ταυτόχρονα και την ημι-ιδεαλιστική του άποψη για τον γιουγκοσλαβικό σοσιαλισμό και την ανύπαρκτη πλέον χώρα που αγάπησε ως παιδί, αλλά και προειδοποιεί για τις παγίδες του καπιταλισμού και της διαφθοράς."
IMDb
