the-chain
Η αλυσίδα
Διαδικτυακή έκθεση φωτογραφίας
11 – 18 Μαΐου
"Climax"
Σε μια περίοδο ανθρωπιστικής κρίσης το πρώτο που βάλλεται, καταστρέφεται και περιορίζεται είναι τα υλικά αγαθά, καθώς αλλάζει και η (όποια) συνήθεια και ευκολία της μέχρι τότε πρόσβασης σ' αυτά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα εκτός από την προσαρμογή στην επιβίωση με τον τρόπο που ορίζουν οι νέες συνθήκες, να "υποχρεώσουν" τον άνθρωπο σε μια ψυχική ενδοσκόπηση και κατά συνέπεια σε μια αξιολόγηση της προσωπικής του ισορροπίας στη σχέση πνεύματος και ύλης. Άλλωστε ο ορισμός της οντότητας είναι η αισθητή και νοητή ύπαρξη το όντος, σώμα και ψυχή ως μια έννοια.
Σ' αυτή τη μεταστροφή της προσοχής στο υπόλοιπο 50% της οντότητάς του, ο άνθρωπος στρέφεται στον ουρανό να ζητήσει βοήθεια, μιας και απ' τη γη δεν έρχεται, αλλά νοιώθει τους ουρανούς κλειστούς και τον Δημιουργό απόμακρο. Ίσως φταίει το ότι πρώτα εμείς απομακρυνθήκαμε από Αυτόν, ίσως τώρα χρειαστεί μια λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια για να γίνει η επαφή, όπως με όλες τις σχέσεις που αφήσαμε. Ίσως πρέπει να παλέψουμε αυτή τη φορά με τον ίδιο μας τον εαυτό για ξανακερδίσουμε την ανθρωπιά μας, που κινδυνεύει άμεσα να ποινικοποιηθεί με πράξη νομοθετικού περιεχομένου σε αναρτημένο ΦΕΚ στο Σύνταγμα της ύπαρξής μας.
Κοσμάς Σταθόπουλος
**
Η Καμπάνια Covid19: Κανένας Μόνος / Καμία Μόνη είναι μια προσπάθεια που ξεκίνησε τις πρώτες μέρες της εμφάνισης της πανδημίας με στόχο να μη μείνει κανένας μόνος και καμία μόνη απέναντι στον κίνδυνο της υγείας, της οικονομικής καταστροφής, της μοναξιάς, της ψυχολογικής επιβάρυνσης. Συνδυάζει κινήσεις αλληλεγγύης και διαδικτυακή ενημέρωση και διεκδίκηση με δράσεις που προωθούν την τέχνη και τη δημιουργία.
Οι βιο-κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες που βιώνουμε είναι σίγουρα πρωτόγνωρες και το αύριο του κόσμου μοιάζει όχι μόνο μακρινό αλλά και αβέβαιο. Θα είναι σε μέλλοντα χρόνο οι ομορφιές της ζωής μας και πάλι εδώ; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά, αν και θα παλέψουμε γι' αυτό με κάθε τρόπο. Αυτή τη στιγμή, εν μέσω περιοριστικών μέτρων, οι φωτογραφίες –που είναι πάντα εικόνες του παρελθόντος– παίρνουν ένα νέο νόημα. Σήμερα, σε κατάσταση αποστέρησης και με τον παλιό κόσμο αποσαρθρωμένο, βλέπουμε αλλιώς τις παραστάσεις του παρελθόντος και η εσωτερική μας κρίση μετατοπίζεται. Απευθυνθήκαμε, λοιπόν, σε εικονοποιούς για να μοιραστούν εικόνες διάσωσης και ταυτόχρονα φάρους στο παρόν και το μέλλον.
Η "αλυσίδα" έγινε με εικόνες και κείμενα (ή επιλογές κειμένων) των:
Φίλη Ολσέφσκι
Ηλίας Γεωργιάδης
Αλίκη Κουμπάρου
Κατερίνα Διγόνη
Άννα Παρασκευαΐδου
Χρήστος Καπάτος
Πέλλυ Μανδρέκα
Ανάργυρος Δρόλαπας
Πάσκουα Βοργιά
Μαργαρίτα Γιόκο Νικητάκη / Βαγγέλης Πούλιος
Κωνσταντίνος Δουμπενίδης
Γιώργος Κασαπίδης
Λουίζα Βραδή
Ειρήνη Αγγελίδη
Νεφέλη Παπαδημούλη
ΈρηΠεριστέρη
Ιωάννα Χρονοπούλου
Ηλίας Λιατσόπουλος
Ηλίας Λόης
Κυριάκος Χρυσοχοΐδης
Τζοβάνα Χασίμι
Μαρίνος Τσαγκαράκης
Άγγελος Μπαράι
Χαράλαμπος Κυδωνάκης
Χρήστος Σκυλλάκος
Βαγγέλης Τάτσης
Συμεών Χατζηλίδης
Στεφανία Ορφανίδου
Άνια Βουλούδη
Στέλιος Παπιεμιδόγλου
Κοσμάς Σταθόπουλος
Επιμέλεια: Γιάννης Καρπούζης – Γιώργος Καραηλίας
Η έκθεση φωτογραφίας θα είναι διαθέσιμη από τη σελίδα της καμπάνιας στο Facebook καθώς και από την ιστοσελίδα https://kanenasmonos.org/
Η πλάτη του Paul, 2015
Κεδρόδασος, Κρήτη, Αύγουστος του '15.
Λίγες στιγμές πριν αγγίξεις το σώμα του άλλου.
Νεφέλη Παπαδημούλη
ΗΡΑ
Το κάλπικο αντίγραφο μιας αρχαιοελληνικής προτομής. Οικογενειακές φωτογραφίες· ένα αγόρι παίζει κιθάρα, ένα κορίτσι μαθαίνει μπαλέτο. Οι γαλάζιοι και οι πορτοκαλί. Ένα θύμα. Ένα κλαρίνο. Μια άδεια γαβάθα. Δύο μαύρα πρόβατα. Σκορπισμένα ψίχουλα καπνού. Το ομοίωμα ενός μαύρου πιάνου πάνω σε ένα μαύρο πιάνο. Ένα τσαλακωμένο εισιτήριο του μετρό. Το τέλος μίας γιορτής.
Στεφανία Ορφανίδου
η αγάπη μας δεν έφυγε
αν χάνονται οι ντουλάπες
και τα καράβια
αν πεθαίνουν όλα τα πουλιά μονομιάς
αν σβήνει ξαφνικά η μέρα
πριν τη νύχτα
κι η νύχτα φέγγει αντί να είναι
μαύρη
αν οι χώρες χάνονται
αν τα πουλιά χάνονται
αν οι ήπειροι
κι οι ήλιοι χάνονται
κι αν οι φωνές χάνονται
και οι εκτάσεις
και τα ψωμιά
και οι μεγάλες λίμνες
χάνονται
τότε
η αγάπη μας
χάθηκε μαζί τους
Άνια Βουλούδη, Η πλατεία ως μια βέβαιη κατάληξη, Αντίποδες, 2018
Είναι περίεργο όταν βρίσκεσαι μέσα στην πόλη, το πως ενώ μπορείς να βρεθείς τόσο κοντά στη θάλασσα
μικροσκοπικά εμπόδια κάνουν τη συνθήκη της εγγύτητας απλησίαστη. Σαν να μην έχει πια νόημα το να
επιστρέψεις πίσω σε μια γεννέτηρα ή να κάνεις την αντίστροφη διαδρομή μιας άλλης τελικά εξέλιξης. ¨Η
μπορεί και να 'ναι τελικά, η ίδια η επιθυμία, μια ορθή προσπέλαση προς διάφορων ειδών πατρίδες. "Τούτο
το ήμερο σπίτι ζητώ πριν προσπαθήσω να κάνω οποιοδήποτε ταξίδι και πριν μπω σε τροχιά ανέμελης
συνέχειας.". Η σκέψη μου όμως διακόπτεται καθώς ακούω δυο ποδηλάτες να συζητούν αποφασισμένοι λίγο
πριν σταματήσουν στο φανάρι: "Πρωτοχρονιά με τους γονείς μας."
Ηλίας Γεωργιάδης
