Daughters
Έκθεση των Αιμιλία Μπαλάσκα και Rebecca Simons
Οι εικαστικοί φωτογράφοι Αιμιλία Μπαλάσκα και Rebecca Simons, θα παρουσιάσουν το έργο τους για πρώτη φορά από κοινού στην έκθεση Daughters στην Γκαλερί ΗΩΣ από 26 Απριλίου έως 18 Μαΐου. Η έκθεση θα περιλαμβάνει παλαιότερα πρότζεκτ και καινούργια έργα που συν-δημιούργησαν οι δύο καλλιτέχνιδες συνδυάζοντας τη φωτογραφία, το βίντεο, το κείμενο και άλλα εικαστικά μέσα. Τα έργα τους διαμορφώνονται με πειραματικές πρακτικές καταγραφής και συμβολικές χειρονομίες παρέμβασης στο οικογενειακό αρχείο. Με στόχο τον εντοπισμό κοινών σημείων και μοτίβων προσπαθούν να ανοίξουν ένα διάλογο για την μνήμη, το τραύμα και την απώλεια και μία δίοδο για την επανεξέταση ενός κοινού παρελθόντος.
Εγκαίνια έκθεσης: 26.4 19.00-23.00μμ
Διάρκεια από 26.4 έως 18.5
Επιμέλεια: Ηλέκτρα Καρατζά
Γκαλερί ΗΩΣ (Χέυδεν 38, Αθήνα)
Τηλέφωνο Επικοινωνίας/ ΗΩΣ : 210 88 200 54
Με την υποστήριξη του Swedish Cultural Foundation in Finland
Oι παράλληλες δράσεις που θα πραγματοποιηθούν στο πλαίσιο της έκθεσης υποστηρίζονται από το Κέντρο Διοτίμα
Απώλεια, Τραύμα, Μνήμη
Στο βιβλίο της All about Love: New Visions, η φεμινίστρια θεωρητικός, συγγραφέας και ακτιβίστρια Bell Hooks, παρέχει ένα λεπτομερές θεωρητικό πλαίσιο που επανεξετάζει την κοινωνικο-πολιτισμική έννοια της αγάπης και πώς αυτή διαιωνίζει συστήματα καταπίεσης που έχουν τις ρίζες τους στην πατριαρχία. Σύμφωνα με τη Hooks, ειδικά κατά τη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας, μεγαλώνουμε με την πεποίθηση ότι οι παραβιάσεις και η κακοποίηση είναι απλώς, αποκλίνουσες εκφράσεις της αγάπης. Σύμφωνα με την ίδια όμως, αυτές οι εκφάνσεις της βίας είναι στην πραγματικότητα ενδεικτικές της ουσιώδους έλλειψης αγάπης που ρέει στις φλέβες της κοινωνίας. Οι οικογενειακές μας ιστορίες συχνά ενσωματώνουν οδυνηρές αναμνήσεις και εμπειρίες που κληρονομήσαμε και κουβαλάμε στην μετέπειτα ζωή μας. Ο συνδυασμός των δύο διαμορφώνει μια αφηρημένη ύλη που φαντάζει ενίοτε βαριά και άκαμπτη, σαν τσιμέντο. Ο ευρέως αποδεκτός όρος για την περιγραφή αυτής της ύλης είναι η έννοια του τραύματος. Συνήθως, εκθέτουμε συνειδητά αυτές τις πτυχές μας, μόνο σε πολύ προσωπικές στιγμές. Ωστόσο, υπάρχει ένα ασυνείδητο επίπεδο έκθεσης που δεν αποτελεί απαραίτητα επιλογή. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η μνήμη και το τραύμα μας -είτε προσωπικό, είτε συλλογικό-, εκδηλώνεται ανά πάσα στιγμή και μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Έχει αποδιοργανωτική επίδραση στον τρόπο με τον οποίο σχετιζόμαστε μεταξύ μας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί ακόμη και να αλλοιώσει την αίσθηση της πραγματικότητάς μας. Το να εκθέτουμε τις πληγές μας, ανοιχτά, μπορεί σίγουρα να είναι αποκαρδιωτικό -παράλληλα όμως, έχει την δύναμη να ανοίξει τον δρόμο προς την θεραπεία.
Με το μοίρασμα έρχεται η ανακούφιση
Το μοίρασμα είναι η μέθοδος με την οποία οι καλλιτέχνιδες Αιμιλία Μπαλάσκα και Rebecca Simons αλληλεπιδρούν στο πλαίσιο αυτής της έκθεσης. Η Simons επιλέγει να συζητήσει το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης με σαφή και ανοιχτό τρόπο, με μία προσέγγιση που μοιάζει με ημερολογιακή καταγραφή. Εκθέτει βίαιες πτυχές της οικογενειακής της ιστορίας, ενώ (επαν)επισκέπτεται πραγματικές αναμνήσεις, που σιγά-σιγά ξεθωριάζουν ή θολώνουν μεσ' το πέρασμα του χρόνου. Μέσα από projections, καταγεγραμμένες επιστολές και αντανακλάσεις, δημιουργεί ένα οπτικό καλειδοσκόπιο που αναπαράγει τις διαρκώς μεταβαλλόμενες αναμνήσεις της. Η Μπαλάσκα επιλέγει να καταστρέψει ή να παρέμβει στις αναμνήσεις της με φυσικό τρόπο, μέσα από μια διαδικασία που είναι ταυτόχρονα εκδικητική και στοργική, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει το πένθος και την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Αντλώντας κυρίως από την έννοια του οικογενειακού αρχείου, δημιουργούν ένα νέο πλαίσιο, υφαίνοντας δύο ξεχωριστά πρότζεκτ μεταξύ τους, το Dotter (Αιμιλία Μπαλάσκα) και το Letters from the Past (Rebecca Simons), σε μια έκθεση που περιλαμβάνει πολυμεσικά έργα και συγχωνεύει πρακτικές που αντανακλούν την αλληλεπίδραση των δύο καλλιτεχνών. Μια προσπάθεια να ξεπεράσουν την ιστορία της κακοποίησης προκειμένου να ανακτήσουν την δύναμή τους και να επικεντρωθούν σε θεραπευτικές πρακτικές. Μέσα από τον εντοπισμό κοινών αφηγηματικών σημείων, αντιμέτωπες με τη μνήμη, το τραύμα και τις δικές τους παρεμβάσεις στο οικογενειακό φωτογραφικό αρχείο, επιδιώκουν να δημιουργήσουν έναν ανοιχτό και αλληλέγγυο διάλογο και να διαπραγματευτούν το παρελθόν τους. Στην έκθεση αυτή θα συμπεριλάβουν συνεργατικές μεθόδους και θα διαμορφώσουν έναν διάλογο με το κοινό.
"Η αγάπη είναι όπως η αγάπη πράττει"
Επιστρέφοντας στη σκέψη της Bell Hooks, θυμόμαστε ότι για να μάθουμε πώς να αγαπάμε εκ νέου, πρέπει να δώσουμε σε αυτή την έννοια έναν νέο και σαφή ορισμό. Θα πρέπει να σκεφτούμε την αγάπη ως κάτι που επιλέγουμε να κάνουμε για τους άλλους και όχι ως κάτι που αισθανόμαστε για τους άλλους. Τα περιβόητα λόγια της ήταν άλλωστε: "η αγάπη είναι όπως η αγάπη πράττει". Η καθιέρωση λοιπόν, νέων, συνεργατικών τρόπων αντιμετώπισης του συλλογικού τραύματος που φέρει η γυναικεία πραγματικότητα, η ανοιχτή συζήτηση για την κακοποίηση, η θεραπεία που έρχεται με το μοίρασμα και την αλληλοϋποστήριξη μπορεί σίγουρα να αποτελέσει ένα βήμα προς τα εμπρός και προς αυτή την κατεύθυνση.
Δείτε στο Αλμανάκ μία παλαιότερη αναφορά στο έργο της Αιμιλίας Μπαλάσκα:
Η Αιμιλία Μπαλάσκα γεννήθηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής. Σπούδασε γραφιστική, φωτογραφία και εικαστικές τέχνες. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως γραφίστρια. Το 2021 αποφοίτησε με υποτροφία Master of Arts in Photography & Visual Language από το London Middlesex University - Akto College. Οι σπουδές και η εμπειρία στην γραφιστική εμπλουτήσαν την πρακτική της, με αποτέλεσμα να δημιουργεί πολυδιάστατα έργα με φωτογραφία, διάφορα υλικά, αντικείμενα και βίντεο. Το φωτογραφικό της έργο είναι μέρος ιδιωτικών συλλογών στο Μουσείο Φωτογραφίας του San Telmo στην Ισπανία και έχει εκτεθεί σε μουσεία στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένου του Μουσείου Μπενάκη. Έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις και διαδικτυακές εκδόσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Η πολυμεσική εικαστικός Rebecca Simons επιθυμεί να σπάσει τα ταμπού και να ανοίξει διάλογο. Μέσα από τη φωτογραφία, το βίντεο, τον ήχο και το κείμενο, αποδομεί και ανασυνθέτει την (οικογενειακή) ιστορία, εξετάζοντας κυρίως την προσωπική και συλλογική μνήμη που συνδέεται με την ταυτότητα. Το έργο της "Letters from the Past" επικεντρώνεται στην κακοποίηση σε μια στενή σχέση. Στο έργο της είναι σημαντική η ενεργός ανταλλαγή με τους ηθοποιούς και το κοινό. Ως εκ τούτου, αναπτύσσει συνεργατικές μεθόδους, δραστηριότητες και εκπαιδευτικά προγράμματα γύρω από τα έργα της. Η Rebecca ζει στην Ολλανδία και μοιράζει το χρόνο της μεταξύ της καλλιτεχνικής της πρακτικής και της εργασίας της ως επιμελήτρια και εκπαιδευτικός στη φωτογραφία. Είναι συν-επικεφαλής του τμήματος φωτογραφίας στην Ακαδημία Τεχνών Willem de Kooning στο Ρότερνταμ.
Η Ηλέκτρα Καρατζά (γεν. 1993, Αθήνα) είναι πολιτιστική παραγωγός και θεωρητικός τέχνης. Έχει ολοκληρώσει προπτυχιακές σπουδές αρχαιολογίας και κοινωνικής ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (Βόλος, 2016) και μεταπτυχιακές σπουδές στην θεωρία σύγχρονης τέχνης και την πολιτισμική θεωρία (MA in Arts & Culture: Contemporary Art in a Global Perspective) στο Πανεπιστήμιο του Leiden στην Ολλανδία. Η έρευνά της επικεντρώνεται σε κοινωνικά εμπλεκόμενες πρακτικές στις εικαστικές τέχνες και τον κινηματογράφο αντλώντας από τις πολιτικές της μνήμης, της ταυτότητας και της κοινωνικής τάξης καθώς και την θεσμική κριτική.
