Ο Μακρόν καλύπτει τους φασίστες στο Ισραήλ
Alain Gresh
Orient XXI - 6 Μαρτίου 2022
Ο Alain Gresh είναι διευθυντής του γαλλικού σάιτ Orient XXI
Τι άλλο χρειάζεται; Στο Ισραήλ, ένας συνασπισμός που ήρθε στην εξουσία περιλαμβάνει υπουργούς που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα αποκαλούνταν φασίστες. Ορισμένοι από αυτούς έχουν χαρακτηριστεί ως νεοναζί από τον Daniel Blatman, καθηγητή στο Ινστιτούτο Σύγχρονων Εβραϊκών Σπουδών του Εβραϊκού Πανεπιστημίου και ειδικό στη Σοά. Όλοι τους πρεσβεύουν μια ιδεολογία εβραϊκής υπεροχής, πιστεύοντας ότι τα δικαιώματα ενός Εβραίου Ισραηλινού του δίνουν το δικαίωμα να θάβει τα δικαιώματα των Παλαιστινίων.
Τι άλλο χρειάζεται; Η νέα κυβέρνηση του Μπενιαμίν Νετανιάχου επανέλαβε την άρνησή της να δημιουργήσει ένα παλαιστινιακό κράτος, ενέτεινε τον εποικισμό που το διεθνές δίκαιο θεωρεί έγκλημα πολέμου, υιοθέτησε εξευτελιστικά μέτρα κατά των Παλαιστινίων κρατουμένων - περιορίζοντας τον χρόνο τους στο ντους, το δικαίωμα να μαγειρεύουν, κ.ά. Άλλαξε το (εντελώς σχετικό) status quo που επικρατεί στη Δυτική Όχθη από το 1967, μεταφέροντας την εξουσία από μια στρατιωτική διοίκηση σε μια πολιτική, της οποίας θα ηγείται ο υπουργός Οικονομικών Bezalel Smotrich, ένας από αυτούς που ο Blatman θεωρεί νεοναζί. Ένα κύριο άρθρο στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz επιβεβαιώνει ότι η απόφαση αυτή "συνιστά de jure προσάρτηση της Δυτικής Όχθης. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει καμία πρόθεση να παραχωρηθούν πολιτικά δικαιώματα στα εκατομμύρια των Παλαιστινίων που ζουν στη Δυτική Όχθη, το αποτέλεσμα είναι η επισημοποίηση ενός πραγματικού καθεστώτος απαρτχάιντ".
Τι άλλο χρειάζεται; Τη νύχτα της 26ης Φεβρουαρίου, δεκάδες έποικοι έβαλαν φωτιά στο χωριό Χαουάρα κοντά στη Ναμπλούς, βιαιοπραγώντας και τραυματίζοντας δεκάδες ανθρώπους, εκ των οποίων ένας έχασε τη ζωή του. Ο στρατός και οι υπηρεσίες ασφαλείας, οι οποίες ελέγχουν κάθε τετραγωνική σπιθαμή της Δυτικής Όχθης, κάθε μετακίνηση με τα πόδια, με ποδήλατο ή με αυτοκίνητο, χάρη στις προηγμένες τεχνολογίες που έφερε στο φως η σειρά Fauda, δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν την επίθεση. Ακόμη χειρότερα, τις πρώτες ώρες της εφόδου, προστάτευσαν τους εποίκους. Ο Oday Al-Domadi, ένας από τους κατοίκους, δήλωσε στο BBC ότι ήταν κλειδωμένος στο σπίτι του μαζί με τα παιδιά του. "Φώναξα στους στρατιώτες να προστατεύσουν τα παιδιά και να μην επιτρέπουν στους εποίκους να τα τρομάζουν, αλλά ως απάντηση οι στρατιώτες πυροβόλησαν προς το μέρος μου και μου φώναξαν να μείνω στο σπίτι". Τελικά, ο στρατός εκκένωσε τους Παλαιστίνιους, αλλά η πολιτοφυλακή των εποίκων συνέχισε να περιπολεί ελεύθερα τις επόμενες ημέρες στο χωριό, για το οποίο ο Smotrich δήλωσε ότι θα πρέπει να "εξαλειφθεί".
Για τον Gideon Levy, βασικό αρθρογράφο της Haaretz, αυτό που ο ίδιος αποκαλεί πογκρόμ προαναγγέλλει νέες σφαγές του τύπου εκείνων της Σάμπρα και της Σατίλα τον Σεπτέμβριο του 1982 στη Βηρυτό, όταν εκατοντάδες Παλαιστίνιοι δολοφονήθηκαν με την ανοχή του ισραηλινού στρατού. "Δεν έγινε σφαγή στη Χαουάρα, όχι ακόμη, αλλά κανείς δεν μπορούσε να γνωρίζει εκ των προτέρων πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Αν οι εμπρηστές ήθελαν και να σφαγιάσουν τον πληθυσμό, κανείς δεν θα τους εμπόδιζε. Κανείς δεν σταμάτησε τους Φαλαγγίτες στη Σάμπρα και κανείς δεν σταμάτησε τους Φαλαγγίτες στη Χαουάρα. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι οι πολιτοφυλακές αυτή τη φορά είναι ισραηλινές και επωφελούνται από την πολύ μεγαλύτερη συνενοχή όλων των κρατικών υπηρεσιών".
Τι άλλο χρειάζεται για να αντιδράσει η γαλλική κυβέρνηση και να μεταβάλει την ανεκτική της στάση, ή μάλλον τη συνενοχή της με το Ισραήλ; Δεν αρκεί ένα ανακοινωθέν που υπογράφεται από τη Γαλλία και ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες. Η πολιτική του αρχηγού του κράτους ταυτίζεται με εκείνη του Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος είχε εκφράσει τη λύπη του, μπροστά στον Νετανιάχου, που δεν μπόρεσε να τραγουδήσει όλη την "αγάπη του για το Ισραήλ και τους ηγέτες του". Βασίζεται σε δύο σαθρούς πυλώνες: από τη μια, στις επικλήσεις για τη λύση των δύο κρατών και την καταδίκη του εποικισμού - δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα σχετικά γαλλικά ανακοινωθέντα που υιοθετούνται ανά τακτά διαστήματα σπέρνουν τον τρόμο στο Ισραήλ - και από την άλλη στην αυξανόμενη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη των διαδοχικών ισραηλινών κυβερνήσεων που αρνούνται τη λύση των δύο κρατών και επεκτείνουν τον εποικισμό.
Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι ο μόνος δυτικός αρχηγός κράτους που έχει υποδεχθεί τον Νετανιάχου μετά την εκλογή του. Σύμφωνα με την ανακοίνωση, οι δύο ηγέτες "εξέφρασαν τη βούλησή τους να εμβαθύνουν τη στρατηγική εταιρική σχέση μεταξύ [των] δύο χωρών και να ενισχύσουν τη διμερή σχέση σε όλους τους τομείς. Ο αρχηγός του κράτους επανέλαβε την ακλόνητη προσήλωση της Γαλλίας στην ασφάλεια του Ισραήλ". Ελπίζει έτσι ο Μακρόν να καλοπιάσει τον Νετανιάχου; Θα έπρεπε να συμβουλευτεί τον προκάτοχό του Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος είχε εγκαινιάσει αυτή τη στρατηγική προσέγγισης μαζί του ελπίζοντας να τον "επηρεάσει" και ο οποίος έκανε τον απολογισμό των προσπαθειών του εκμυστηρευόμενος τον Νοέμβριο του 2011 στον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα: "Τον Μπενιαμίν, δεν μπορώ να τον βλέπω πια, είναι ψεύτης".
Το πιο πιθανό είναι ότι ο Γάλλος πρόεδρος δεν έχει καμία πρόθεση να επηρεάσει τον Νετανιάχου ή την ισραηλινή πολιτική, κάτι που θα απαιτούσε την υιοθέτηση κυρώσεων για την επιβολή του διεθνούς δικαίου, κυρώσεις που η Γαλλία εφαρμόζει για να τερματιστεί η ρωσική κατοχή της Ουκρανίας, αλλά αρνείται να λάβει για να τερματιστεί η κατοχή της Παλαιστίνης, η οποία διαρκεί πάνω από μισό αιώνα. Και η γαλλική κυβέρνηση, η οποία δεν διστάζει σε κάθε ευκαιρία να εξυμνεί τις "κοινές αξίες" που τη συνδέουν με το Ισραήλ, εκλαμβάνει την ευθυγράμμιση με τέτοια μικροπρέπεια που φτάνει στο σημείο να καταδιώκει τον Γαλλοπαλαιστίνιο Salah Hamouri, πρόσφυγα στη Γαλλία, προσπαθώντας να τον εμποδίσει να μιλήσει. Το πνεύμα του Charlie;
Ο Μακρόν προχώρησε περισσότερο από τον προκάτοχό του στην υιοθέτηση της ισραηλινής ρητορικής και στις προσπάθειες να φιμώσει τις φωνές υπεράσπισης της Παλαιστίνης. Ήταν ο πρώτος αρχηγός γαλλικού κράτους που ταύτισε τον αντισημιτισμό με τον αντισιωνισμό. Υιοθέτησε έναν ορισμό του αντισημιτισμού που προβάλει η Διεθνή Συμμαχία για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA), ο οποίος στην πραγματικότητα αποσκοπεί στην προστασία του Ισραήλ από την κριτική και έχει αμφισβητηθεί τόσο από τον Αμερικανικό Δικηγορικό Σύλλογο όσο και από την Έκκληση της Ιερουσαλήμ που υπογράφεται από εκατοντάδες διανοούμενους που ειδικεύονται στην ιστορία της Σοά και του αντισημιτισμού. Συνέχισε να ποινικοποιεί το Κίνημα Μποϊκοτάζ, Αποεπένδυσης και Κυρώσεων (BDS), δίνοντας εντολή στον υπουργό Δικαιοσύνης του Éric Dupont-Moretti να εκδώσει εγκύκλιο για να παρακάμψει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο είχε επιβεβαιώσει τη νομιμότητα των δράσεων BDS. Είπατε κράτος δικαίου; Κατήγγειλε την έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για το απαρτχάιντ στην υπό κατοχή Παλαιστίνη. Μετέτρεψε έτσι τον αγώνα κατά του αντισημιτισμού σε όπλο πολέμου, όχι για την υπεράσπιση των Εβραίων, αλλά για την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη.
Χρειάζεται, εξάλλου, να συστρατευθεί η ισραηλινή κυβέρνηση με τον αναγκαίο αγώνα κατά του αντισημιτισμού; Όλοι θυμούνται την ανεκτικότητα που έχει επιδείξει απέναντι στον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και τη συνωμοσιολογική του παρέα, ή τα γλυκά μάτια του Νετανιάχου προς την ευρωπαϊκή ακροδεξιά, ιδίως στα ανατολικά της ηπείρου. Γι' αυτούς, προφανώς, κάποιοι μπορούν να είναι "καλοί αντισημίτες", αρκεί να υπερασπίζονται το Ισραήλ.
Στο πλαίσιο αυτό, τι μπορεί να κάνει η Γαλλία; Τον Ιούνιο του 1967, παρά τη μαζική εκστρατεία στον Τύπο υπέρ του Ισραήλ, ο πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ καταδίκασε την ισραηλινή επίθεση. Σε μια περίφημη συνέντευξη Τύπου στις 27 Νοεμβρίου 1967, συνόψισε την ουσία της σύγκρουσης: "Το Ισραήλ οργανώνει τώρα μια κατοχή στα εδάφη που έχει καταλάβει, η οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς καταπίεση, καταστολή και εκδιώξεις... και εκδηλώνεται εκεί μια αντίσταση την οποία ακολούθως χαρακτηρίζει τρομοκρατική". Είχε καθορίσει έναν προσανατολισμό που θα δέσμευε όλους τους διαδόχους του μέχρι τον Ζακ Σιράκ και θα έδινε στη Γαλλία ένα απαράμιλλο κύρος στην περιοχή. Φυσικά, οι καιροί έχουν αλλάξει, αλλά προς το χειρότερο: η καταστολή εντείνεται, όπως και η αντίσταση, την οποία κάποιοι συνεχίζουν να αποκαλούν "τρομοκρατική". Τι άλλο χρειάζεται για να παρακινηθεί ο Εμανουέλ Μακρόν να δράσει;
Ενημερωτικό σημείωμα και δήλωση του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη κατά την κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Πρωθυπουργό του Ισραήλ Βenjamin Netanyahu (16 Ιουνίου 2020)
"Θα ήθελα να ξεκινήσω εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη μου στον Πρωθυπουργό κ. Νετανιάχου για την ιδιαίτερα θερμή υποδοχή και τη φιλοξενία ολόκληρης της αποστολής μας. Καθώς προετοιμαζόμουν για αυτό το ταξίδι, ανέτρεξα στο αρχείο μου όπου βρήκα μια δήλωση του εκλιπόντος πατέρα μου, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, το 1990. Είχε αναφέρει ότι "η φιλία μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ θα πρέπει να παραμείνει βασικός πυλώνας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής". Η δήλωση αυτή έγινε σε μια εποχή κατά την οποία η σχέση αυτή δεν ήταν τόσο προφανής όσο είναι σήμερα.
Έχω όμως ακόμα την αίσθηση ότι αυτή η δήλωση ακούγεται προφητική όσο ποτέ. Σκέφτηκα πολύ το νόημα που είχαν αυτές οι λέξεις στο παρελθόν. Πριν από λίγο καιρό, στις 21 Μαΐου, είχαμε την ευκαιρία να γιορτάσουμε σε εικονικό επίπεδο την 30ή επέτειο της έναρξης των διπλωματικών σχέσεων των δύο χωρών μας. Σήμερα βρίσκομαι εδώ, πραγματοποιώντας το πρώτο μου ταξίδι μετά την 1η φάση, θα έλεγα, της πανδημίας COVID, ένα ταξίδι στο οποίο συμμετέχουν οκτώ υπουργοί της κυβέρνησης μου.
Σκοπός μας είναι να συζητήσουμε με τη νέα κυβέρνηση του Ισραήλ σχετικά με τρόπους με τους οποίους μπορούμε από κοινού να ενισχύσουμε και να διευρύνουμε τη στρατηγική μας σχέσης, μέσω στενότερης συνεργασίας σε μια σειρά καθοριστικών τομέων. Θα ήθελα να τονίσω ότι πρόκειται για μια πολύ ισχυρή στρατηγική συνεργασία. Είναι στέρεη και έχει τα δικά της, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, χωρίς να καθορίζεται από άλλους παράγοντες. [...]
Μιλήσαμε επίσης και για άλλες πτυχές της σχέσης μας. Θα υπογράψουμε πρωτόκολλα συνεργασίας για τη γεωργία, την ενέργεια, τον τουρισμό και την κυβερνοασφάλεια, στην οποία δίνω ιδιαίτερη έμφαση στο πλαίσιο της συνεργασίας μας.
Θα συναντηθώ με ομάδα Ισραηλινών επενδυτών, οι οποίοι είτε δραστηριοποιούνται ήδη στην Ελλάδα είτε ενδιαφέρονται για επενδύσεις στη χώρα μας. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου , υπάρχουν ιδιαίτερα σημαντικές ευκαιρίες για επενδύσεις στην Ελλάδα. Έχουμε μια σταθερή κυβέρνηση με απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που δίνει έμφαση στις μεταρρυθμίσεις και θεωρεί κορυφαία της προτεραιότητα την προσέλκυση ξένων επενδυτών.
Για παράδειγμα, εξετάζοντας τον κλάδο της τεχνολογίας τόσο στην Ελλάδα όσο και στη χώρα σας, κ. Πρωθυπουργέ, διαπιστώνω ότι οι δυνατότητες για συνέργειες είναι προφανέστατες. Αναζητάτε μηχανικούς υψηλής εξειδίκευσης και εμείς έχουμε πολύ μεγάλο αριθμό τέτοιων μηχανικών. Μας χωρίζει απόσταση μόλις μιάμισης ώρας, βρισκόμαστε στην ίδια ζώνη ώρας, η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει πύλη για την είσοδό σας στην αγορά της ΕΕ, και οι δύο χώρες έχουμε πολύ μεγάλο πληθυσμό διασποράς και προσπαθούμε να ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους αυτούς να επιστρέψουν στην Ελλάδα και στο Ισραήλ αντίστοιχα. Έχουμε τόσους πολλούς ταλαντούχους μηχανικούς που βρίσκονται στο εξωτερικό, οι οποίοι θα ήθελαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Οι μηχανικοί αυτοί θα μπορούσαν κάλλιστα να εργαστούν και σε ισραηλινές εταιρείες που θέλουν να δραστηριοποιηθούν στη χώρα μας. Ειδικά σε αυτόν τον χώρο, λοιπόν, θεωρώ ότι υπάρχουν τεράστιες ευκαιρίες. [...]
Κυριάκος Μητσοτάκης
