Lina's Diary
Το βενετσιάνικο ημερολόγιο της Λίνας Στεφάνου
1η μέρα
Ο 14χρονος ενθουσιάζεται με το βαπορέτο, ενθουσιάζεται και με τα σπίτια που είναι χωμένα μέσα στο νερό. Όμως το βράδυ που τον ρωτάω μου λέει πως το πιο εντυπωσιακό απ' όλα είναι το απαλό γαλάζιο φως που έχουν βάλει κάτω από το κρεβάτι για να βρίσκεις τη νύχτα τις παντόφλες σου και να μην κοπανάς πάνω στα έπιπλα αν σηκωθείς να πας στην τουαλέτα. Μου λέει για το φαγητό που φάγαμε, για το πόσο βρώμικο είναι το Grand Canal, αλλά δεν μου λέει τίποτα για τα σπίτια τα βυθισμένα σαν λουλούδια μέσα στο νερό.
2η μέρα
Σε μια από τις πέτρινες γέφυρες κοντά στο Rio del Greci, σταματάμε. Δυο κορίτσια κι ένα αγόρι κρατούν σχοινιά κι ένα τυλιγμένο πανό κι ετοιμάζονται να το κρεμάσουν. Κάποια διαμαρτυρία σκέφτομαι και κάνω να προσπεράσω, μα ξαφνικά αναρωτιέμαι: για ποιο πράγμα διαμαρτύρεται κανείς στην Βενετία; Σταματάω και περιμένω. Θέλω να δω το πανό να ξετυλίγεται και να διαβάσω το σύνθημα. Τα παιδιά έχουν περάσει το πανό πάνω από το στηθαίο της πέτρινης γέφυρας, το έχουν δέσει, αλλά δεν το ανοίγουν. Κάτι περιμένουν. Σε λίγο από το κανάλι ξεπροβάλει μια γόνδολα μ' ένα νεαρό ζευγάρι. Πλησιάζουν.
"Τώρα!", λέει επιτακτικά το ένα κορίτσι πάνω στη γέφυρα. Το πανό ξετυλίγεται. Έχει μια τεράστια φωτογραφία του ζευγαριού πλαισιωμένη από μια κατακόκκινη καρδιά. "Will you marry me?" γράφει από πάνω. Μέσα στη γόνδολα το κορίτσι κοιτάει σαστισμένο, κρατάει το πρόσωπό της που χει γίνει κόκκινο σαν την καρδιά που περιβάλλει τη φωτογραφία. Κοιτάει το αγόρι δίπλα της και νεύει ναι. Η γόνδολα περνάει κάτω από τη γέφυρα. Ο κόσμος φωτογραφίζει, χτυπάει παλαμάκια, σφυρίζει ενθουσιασμένος. Ήταν μια διαμαρτυρία αγάπης. Μια κραυγαλέα διακήρυξη έρωτα -ένα από τα αγαπημένα στερεότυπα αυτής της πόλης.
3η μέρα
Μετά τη χθεσινή επίσκεψη στην Gallerie dell' Accademia σειρά έχει το Peggy Guggenheim. Μετά τα θρησκευτικά θέματα, τους Tintoretto, Veronese, Bellini, Tiepolo και Titian, σειρά έχουν οι Braque, Kandinsky, Mirö, Tanguy, Dali, Mondrian και Giacometti. Είμαι ενθουσιασμένη ενώ ο μικρός σέρνεται αδιαμαρτύρητα πίσω μου από κήπο σε δωμάτιο κι από δωμάτιο πίσω πάλι στους κήπους ανάμεσα από σιωπηλά περήφανα αγάλματα και ακατανόητα για εκείνον γλυπτά. Του μιλάω προσπαθώντας μάταια να του κεντρίσω το ενδιαφέρον. Θα πάρει την εκδίκησή του την επόμενη μέρα όταν ανακαλύπτουμε κατά τύχη το Μουσείο με τις ιδιοφυείς κατασκευές του Ντα Βίντσι. Είναι η σειρά του να με τραβήξει ενθουσιασμένος από πολυβόλα σε βαλλιστικές μελέτες κι από γυαλιστερά οβάλ βλήματα στο πρώτο σχέδιο για υποβρύχιο. Είναι γοητευμένος. Το καλύτερο μουσείο για 14χρονα αγόρια.
4η μέρα
Στην προσπάθεια μας να ανακαλύψουμε την καλύτερη πιτσαρία στη Βενετία, απομακρυνόμαστε από το κέντρο και καταλήγουμε στην Pizza Muro Frari. Η πίτσα είναι καλή αλλά όχι κάτι που θα μας μείνει αξιομνημόνευτο. Είναι η 3η απόπειρα να φάμε καλή πίτσα χωρίς επιτυχία. Ίσως να μη ξέρουν τελικά στη Βενετία να φτιάχνουν ωραίες πίτσες. Όσο τρώμε χαζεύω πίσω από το τζάμι μια παρέα 5 αντρών που κάθεται στα έξω τραπέζια και συζητάνε περιμένοντας την πίτσα τους. Ο ένας κάτι διαβάζει, οι άλλοι τρεις μιλούν κι ο τέταρτος ακούει σκιτσάροντας ταυτόχρονα με μολύβι. Μου θυμίζουν τους Rob Brydon και Steve Coogan στην ταινία The Trip to Italy. Δείχνουν απόλυτα συντονισμένοι ο ένας στην παρουσία του άλλου και ταυτόχρονα απόλυτα συνειδητοποιημένοι για το χιλιοστογραμμάριο του βάρους και του όγκου που καταλαμβάνουν πάνω στη γη. Α! Το να είσαι Άντρας, αυτός ο χωρίς συνέπειες αυτισμός. Αυτή η τέλεια ελευθερία!
5η μέρα
Συζήτηση με Μάριο γονδολιέρη. Για τις ιστορίες που έχει ζήσει τραβώντας 30 χρόνια κουπί δεν του παίρνεις λέξη. Μου ορκίζεται όμως πως έχει δει ψάρια να ζουν στο Grand Canal. Τον κοιτάζω με δυσπιστία. Το μόνο που μπορώ να φανταστώ να ζει κάτω από το βρώμικο νερό είναι τέρατα με άγρια παραμορφωμένα κεφάλια. Πιο εύκολα μπορώ να σκεφτώ ένα πράσινο γλοιώδες χέρι να βγαίνει μέσα από το θολό νερό και να αρπάζει ανυποψίαστους τουρίστες παρά αθώα μικρά ψάρια να κολυμπάνε μέσα σ' αυτόν τον πράσινο γκρι βούρκο. Αν ζούνε όντως ψάρια θα έπρεπε να είναι ραδιενεργά και να φωσφορίζουν τα βράδια. Αυτό θα είχε ενδιαφέρον.
Απόγευμα
Καθόμαστε στο περίφημο Florian και παραγγέλνουμε ένα bicerin κι ένα παγωτό με φρούτα του δάσους για τον 14χρονο. Το παγωτό είναι εντυπωσιακό στην εμφάνιση αλλά από γεύση δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Το Bicerin είναι κατώτερο της ανάμνησης που έχω κρατήσει από το ίδιο ρόφημα που είχα πιει πρώτη φορά εδώ πριν 10 χρόνια. Ο λογαριασμός μόνο είναι ανώτερος των αναμνήσεων μου: 28 ευρώ total.
6η μέρα
Σε κάθε μέρος που πηγαίνεις είναι ωραίο να ανακαλύπτεις το δικό σου μέρος. Ένα εστιατόριο ή ένα καφέ που δεν είναι τουριστικό, δεν υπάρχει σε κανένα μπλε οδηγό, το χεις βρεις κατά τύχη και το χεις κάνει δικό σου. Στο Παρίσι είναι ένα καφέ κοντά στην Place du Pantheon όπου μου αρέσει να πηγαίνω για ένα ποτήρι κρασί με λίγο πατέ για συνοδευτικό κι ένα εξαιρετικό μικρό εστιατόριο κοντά στον πύργο του Άιφελ. Στο Εδιμβούργο ανακάλυψα το καφέ που συχνάζουν οι φοιτητές κι έχει τις πιο νόστιμες σούπες, χορταστικά σάντουιτς και εξαιρετικά γλυκά. Στη Βενετία μαζί με τον 14χρονο ερωτευτήκαμε ένα μικρό εστιατόριο που θυμίζει γαλλικό μπιστρό και λέγεται Ai Mercanti. Μετά από ένα απολαυστικό δείπνο προσπαθώ να πιάσω συζήτηση με την όμορφη και συμπαθητική κοπέλα που μας σερβίρει, αλλά είναι Παρασκευή βράδυ κι έχει πολύ δουλειά. Μαθαίνω όμως πως την λένε Άνια και πως είναι από την Ουκρανία. Για το διαμέρισμά της που είναι 60τμ. πληρώνει 1000 ευρώ ενώ στο κτήριο δεν υπάρχει καν ασανσέρ. Και φυσικά πρέπει να μετακινείται με τα πόδια αφού στη Βενετία δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα. Κι αυτά είναι όλα όσα προλαβαίνει να μου πει για τη ζωή της.
7η μέρα, τελευταία
Την αφιερώνουμε στα ψώνια. Μικρά δώρα για φίλους. Το shop του Μουσείου Guggenheim έχει μερικές πολύ ωραίες και πρωτότυπες προτάσεις. Ο 14χρονος όμως θέλει μια σφραγίδα και βουλοκέρι. Προσπερνάμε τα τουριστικά μαγαζιά κι ενώ εκείνος έχει αρχίσει να γκρινιάζει τραβάει την προσοχή μας ένα μαγαζί που πουλάει σχεδόν τα ίδια με τους άλλους αλλά είναι διαφορετικό. Μια νέα κοπέλα σκυμμένη στη γωνιά της φτιάχνει πράγματα με τα χέρια της. Στη μέση υπάρχει ένας ξύλινος πάγκος εργαστηρίου. Όταν της λέμε τι ψάχνουμε, βγάζει τις σφραγίδες και μας αφήνει να διαλέξουμε εκείνη που μας αρέσει. Ύστερα πλησιάζει τον ξύλινο πάγκο, ανάβει το κερί το στάζει πάνω σ' ένα λευκό χαρτί και το σφραγίζει. Η σφραγίδα είναι τέλεια και αγοράζουμε ένα μπλε βουλοκέρι και το γράμμα Ν. Η σφραγίδα έχει μια όμορφη ξύλινη λαβή και έχει το σωστό βάρος στο χέρι σου. Θυμάμαι μια φίλη που είχε ψωνίσει πριν από χρόνια ένα χρυσό κερί σ' ένα από τα τουριστικά μαγαζιά της Βενετίας για να ανακαλύψει στη συνέχεια πως το κερί δεν καιγόταν σωστά και κολλούσε πάνω στη σφραγίδα. Βγαίνουμε χαρούμενοι κι εγώ αναρωτιέμαι σε ποιον θα στείλει γράμμα ο 14χρονος σφραγισμένο με βουλοκέρι, αφού η επικοινωνία με τους φίλους και τις φίλες του γίνεται πια μέσω μηνυμάτων και μέιλ?
Βράδυ
Αγοράζουμε κρασί και προσούτο από ένα μπακάλικο. Λίγο τυρί και κριτσίνια. Το βράδυ θα κάνουμε πικ-νικ στο κρεβάτι. Αύριο φεύγουμε. Θα μου λείψει η ησυχία του νερού τη νύχτα.
Η Λίνα Στεφάνου είναι διευθύντρια του περιοδικού Nomas.
Το τελευταίο τεύχος αφιερώνεται στη Βενετία. Αναζητήστε το (σε επιλεγμένα μόνο σημεία).
