Ο χορός με τον πατέρα μου
Η Kaori Ito χορογραφεί τον χορό με τον πατέρα της και τον υποβάλει σε ερωτήσεις : "Γιατί πίνεις καφέ ; Γιατί δεν σου αρέσουν οι φίλοι μου ; Γιατί έκρυβες τη στολή σου όταν δούλευες σαν φύλακας ; Γιατί άκουγες ελληνική μουσική όταν ήμασταν μικρά ;"
"Χορεύω επειδή δεν εμπιστεύομαι τις λέξεις"
"Η παράσταση αυτή διερευνά τη σχέση πατέρα-κόρη. Θέλω να προκαλέσω μία νέα συνάντηση με τον πατέρα μου, σα να ξαναέβρισκα κάτι χαμένο. Μία συνάντηση τόσο καλλιτεχνική όσο και ανθρώπινη, η συνάντηση δύο ανθρώπων που τους χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα κι ένα είδος πολιτισμικής απομάκρυνσης.
Τον Μάρτη του 2011, που ήταν η χρονιά του Τσουνάμι, ξαναείδα στο σπίτι των γονιών μου στο Τόκυο το δωματιό μου. Δεν έχει αλλάξει εδώ και 20 χρόνια. Οι γονείς μου το άφησαν όπως ήταν. 'Επειτα, είδα τις φωτογραφίες μου στο σαλόνι. 'Ενοιωσα τότε μέσα σ' αυτό το σπίτι σαν μια πεθαμένη. Σα να είχε σταματήσει ο χρόνος από τη στιγμή που έφυγα, σα να κράτησαν μετά την αναχωρησή μου τα πραγματά μου άθικτα για να εξακολουθούν να έχουν κοντά τους την κόρη τους, τότε που ήμουν ακόμη στην Ιαπωνία.
Για μια κόρη, ο πατέρας είναι ένα εικόνισμα και ταυτόχρονα κάποιος που πρέπει να ξεπεραστεί. Πάντα προσπαθούσα να αρέσω στον πατέρα μου. Γι' αυτό και δούλεψα όλη μου τη ζωή για να είναι ευχαριστημένος μαζί μου. 'Οταν ήμουν μικρή, μου έλεγε πάντα αυτό που έπρεπε να κάνω. Πριν, άκουγα με σεβασμό τις καλλιτεχνικές του συμβουλές, ο πατέρας μου είναι γλύπτης στην Ιαπωνία. Ήταν για μένα κάποιος που θαύμαζα, κάποιος που κατείχε την αλήθεια, και εκτελούσα επακριβώς ό, τι μου έλεγε να κάνω. Κάποιες φορές, οι παρατηρήσεις του ήταν πολύ βαθιές, όπως όταν μου έλεγε : "Δεν πρέπει να κινείσαι μέσα στο χώρο, πρέπει ο χορός σου να κινεί τον χώρο."
Ο πατέρας μου ήθελε πάντα να διατηρεί την επιρροή του επάνω μου, ίσως για να παραμείνω η κόρη του. Τώρα που βρίσκομαι μακριά, και ολοκληρώνομαι, αισθάνομαι παραδόξως κοντά του καλλιτεχνικά, αλλά πολύ απομακρυσμένη συναισθηματικά. Σήμερα, καταλαβαίνω πως εκείνος ψάχνει τρόπους για να μου γίνει αρεστός. Τώρα με σέβεται σαν χορεύτρια. Αναγνωρίζει την επαγγελματική μου αξία και γι' αυτό θέλει να χορέψει μαζί μου. 'Οταν επιστρέφω στην Ιαπωνία, ο πατέρας μου θέλει πάντα να χορέυει μαζί μου χορούς του σαλονιού. Αυτό μου δημιουργούσε πάντα αμηχανία, αλλά τώρα είμαι έτοιμη να χορέψω μαζί του μπροστά σε κοινό. Θα ήθελα να τον ξαναβρώ πάνω σε μια σκηνή. 'Ωστε η συνάντηση των σώματων μας, που αν και διαφέρουν είναι από το ίδιο αίμα, το δικό του σμιλεμένο από τη γλυπτική ενώ το δικό μου από το χορό, να κινήσει το χώρο.
Η απόσταση μάς υποχρεώνει να εκφράσουμε την αγάπη μας αλλιώς, μ' έναν τρόπο πιο λεπτό. Στην Ιαπωνία, δεν εκδηλώνουμε τα συναισθηματά μας. 'Οταν μια οικογένεια βρίσκεται όλη στην ίδια χώρα, η ιδιωτικότητα δημιουργείται από το γεγονός ότι τα μέλη της βλέπονται και μοιράζονται τα ίδια πράγματα, αλλά όταν ζεις στην άλλη άκρη, νοιώθεις ξένος απέναντι στην οικογένειά σου, χάνεις μία απτή σχέση. Ίσως ο σκοπός αυτής της παράστασης να είναι ο χορός που θα πραγματοποιήσουμε μαζί, αφού ειπωθεί μέσα από το λόγο ό, τι θα μπορούσε να ειπωθεί. Επειδή στην Ιαπωνία δυσπιστούμε με τις λέξεις. Στην ταινία "Το Σπίτι", ο Amos Gitaï αναρωτιέται γιατί πρέπει να κατεδαφιστεί ένα σπίτι για να οικοδομηθεί πάλι ένα άλλο. Κάτι που μεθερμηνεύω ως εξής : "γιατί πρέπει να καταστραφεί μία σχέση για να δημιουργηθεί μία άλλη ;"
Kaori Ito
