Ο πατέρας μου ήταν μποξέρ
'Ενα βιβλίο κόμικ και ένα ντοκιμαντέρ από την
Barbara Pellerin
Στερνοπαίδι μιας οικογένειας με 14 παιδιά, ο πατέρας μου είχε μάθει με τις γροθιές του να κάνει τους άλλους να τον σέβονται. Στα 18 του, ένας τίτλος πρωταθλητή Ελπίδων της Γαλλίας τον ξεσηκώνει. Φωνάζει τη μητέρα μου στην αυλή του εργοστασίου και επί τόπου της ζητάει να τον παντρευτεί. Επί 17 χρόνια, η μητέρα μου συνόδευε τις νίκες και τις ήττες του. Ωστόσο, από την ιστορία τους, δεν θυμάμαι παρά βίαιους τσακωμούς, και τον πατέρα μου να τρελαίνεται από οργή, από έρωτα, από ζήλια, να τρελαίνεται από μια οργή που τον ξεπερνούσε. Κι όμως, στη μέση ενός χάσματος που βάθυνε από την παιδική ηλικία ήδη, η πυγμαχία θα γίνει μια γέφυρα ανάμεσα στους δυό μας. 'Εχοντας φτάσει τα τριάντα, πλέον, αποφασίζω να τον ακολουθήσω δίπλα στο ρινγκ οπλισμένη με μια κάμερα. Η διήγηση αυτή είναι το πορτρέτο μιας σχέσης μεταξύ ενός πατέρα και της κόρης του.
Όταν πέθανε ο πατέρας μου, ανακάλυψα ότι ο τραπεζικός του λογαριασμός ήταν άδειος και ότι χρωστούσε μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ στην Τράπεζα της Γαλλίας. Ωστόσο, ο ίδιος είχε εργαστεί σε όλη του τη ζωή. Έτσι, μόνη μου κληρονομιά υπήρξαν τα χρέη του και το δικαίωμα να οργανώσω την κηδεία του. Έπρεπε να πάω στη Ρουέν, στο Δικαστικό Μέγαρο, για να κάνω αποποίηση κληρονομιάς, μιας και τα χρέη επιβαρύνουν αυτομάτως τους απογόνους. Με τη διαδικασία αυτή, δεσμευόμουν να μην να κρατήσω τίποτα από τα υπαρχοντά του. Η φτώχεια του πατέρα μου ανήκε τώρα πλέον στο κράτος. Δεν μπόρεσα να διαφυλάξω τίποτα, εκτός από τα λίγα αντικείμενα που είχε πάρει μαζί του στο νοσοκομείο. Σαν ένας αρχαιολόγος που διεξάγει την έρευνά του, έκανα μια καταγραφή των αντικειμένων που του ανήκαν. Δεν είχαν καμία αγοραστική αξία, αλλά έμοιαζαν να ενσαρκώνουν τον άνθρωπο που υπήρξε.
Barbara Pellerin
