Photopolis
Το Φεστιβάλ Φωτογραφίας Αγρινίου
Εγκαίνια: Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου στην Παλαιά Δημοτική Αγορά στις 20.45
Εκθέσεις φωτογραφίας
Διάρκεια: 28/9 – 6/10/2024 - Ελεύθερη είσοδος
Επιμέλεια: Ελένη Μουζακίτη
Photofolios: Διάρκεια: 28/9 – 13/10/2024 (Μουσείο Καπράλου)
Επιμέλεια: Ελένη Μουζακίτη
Valentin Valette (FR) - "Ashes of the Arabian’s Pearl"
Στις 10 Ιανουαρίου 2020, το Ομάν θρήνησε τον θάνατο του σουλτάνου QabGs Bin Sa’Td Al-BGsa’TdT, του οποίου η πεντηκονταετής βασιλεία αποτέλεσε απόλυτο ρεκόρ στον αραβικό κόσμο. Ως κομβική προσωπικότητα στη διαμόρφωση του σύγχρονου Ομάν, ο QabGs αφιερώθηκε στην ταχεία ανάπτυξη που τροφοδοτήθηκε από τον πετρελαϊκό πλούτο, επηρεασμένος από τη "nahda" ή την αναγέννηση. Τώρα, ο ξάδελφός του, ο σουλτάνος Haitham Bin Tariq, συνεχίζει την κληρονομιά του QabGs συνεχίζοντας την αναπτυξιακή πολιτική, το "Όραμα Ομάν 2040".
Μεταξύ του τέλους της βασιλείας του QabGs και της αυγής της εποχής του Haitham, το Ashes of the Arabian’s Pearl ξεκινά μια εξερεύνηση αλληλένδετων πεπρωμένων, περιηγούμενο στη χρυσαλλίδα της μοναρχικής μετάβασης και αντιμετωπίζοντας την επείγουσα ανάγκη για οικονομική διαφοροποίηση εν μέσω της εξάντλησης των πόρων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Από το 2020 έως το 2023, αυτό το ντοκιμαντερίστικο έργο σχεδιάστηκε για να εξετάσει προσεκτικά την οικονομική δυναμική και το υποκειμενικό μέλλον της μοναρχίας του Κόλπου.
Το έργο εγκαινιάζει έναν μεταφορικό διάλογο μεταξύ δύο διαφορετικών δημογραφικών ομάδων: των απασχολούμενων σε θέσεις εργασίας και των ειδικευμένων τεχνιτών, κυρίως από την Ινδία, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές, σε αντιδιαστολή με τις εμπειρίες των επιχειρηματικών οικογενειών του Ομάν.
Jesper Thomsen (DK) - "Black Ice"
"Εξερευνώντας τις σκανδιναβικές χώρες, βρίσκω παρηγοριά στα παγωμένα, τραχιά τοπία και στην αγκαλιά των ωκεανών, περιβάλλοντα συνυφασμένα με τις παιδικές μου αναμνήσεις.
Απομακρυνόμενος από τη συμβατική φωτογραφία τοπίου, οπλισμένος με φωτογραφική μηχανή μεσαίου φορμά, καδράρω σκηνές που δείχνουν μόνο ένα μικρό μέρος του μεγαλείου τους, δημιουργώντας τις εικόνες μου ως "πορτρέτα τοπίων", όπου μια μοναδική λεπτομέρεια γίνεται ο ήρωας, προσκαλώντας τους θεατές να αναλογιστούν τη βαθιά ηρεμία και τις δυνάμεις που παίζουν σε αυτά τα παγωμένα πεδία".
Ορέστης Σεφέρογλου (GR) - "Abtahaap, Ένα μεγάλο δέντρο, ένα λιμάνι και ένα μαργαριτάρι"
Η Ντόχα, (ad-Dawḥa ή ad-Dōḥa), που στα σύγχρονα αραβικά μετραφράζεται ως "το μεγάλο δέντρο" και με βάση τις τοπικές διαλέκτους ως "στρογγυλεμένοι κόλποι" είναι η πρωτεύουσα και η πιο πυκνοκατοικημένη πόλη του κράτους του Κατάρ. Είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη πόλη στην χώρα. Πάνω από το μισό του πληθυσμού της χώρας ζει μέσα στα όρια της μητροπολιτικής περιοχής της Ντόχα.
Ήδη από το τέλος τους 20ου αιώνα, η σταδιακή μετατροπή του μικρού παραθαλάσσιου οικισμού και του λιμανιού αλίευσης μαργαριταριών σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη δημιουργεί μια διαρκή αλληλεπίδραση σε πολλαπλά επίπεδα, μεταξύ των διαφόρων πολιτισμικών ομάδων που την κατακλύζουν. Σε αντίθεση με τις δυτικές χώρες, στο Κατάρ οι ξένοι υπήκοοι (expats) αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία του πληθυσμού. Η Ντόχα έχει γίνει μια πόλη μεταναστών διαφορετικών επιπέδων και δικαιωμάτων. Οι αστικοί χώροι χαρτογραφούν και σηματοδοτούν τα όρια μεταξύ των διαφορετικών κοινωνικών, οικονομικών και πολιτιστικών ομάδων και τον τρόπο με τον οποίο αυτές οι ομάδες αλληλεπιδρούν και επιβιώνουν μέσα στα όρια της μεγαλούπολης.
Έφη Χαλιορή (GR) - "Ρωγμές"
Στο έργο μου ασχολούμαι με τη φθαρτή φύση της ανθρώπινης ζωής και της γης.
Με ενδιαφέρει να εντοπίσω το χάσμα, το ρήγμα, τις ρωγμές στη ροή του ιστορικού χρόνου. Οι έννοιες της μνήμης, του θανάτου, της μνημειακότητας, σε συνδυασμό με την εξόρυξη και την ανεξέλεγκτη απόσπαση των γηγενών πόρων, αποτελούν μέρος της αφήγησης μου.
Το μάρμαρο λειτούργησε ιστορικά ως εργαλείο για τη μνήμη, ένα εργαλείο που θα μπορούσε να επαναφέρει τη γνώση του παρελθόντος και ταυτόχρονα ένα ζωντανό αρχείο του πολιτισμού, του πλούτου και της ομορφιάς των ανθρώπων. Από παλαιότερους χρόνους συσχετιζόταν με την ανάγκη να αντιμετωπίσει τον θάνατο με τη μνήμη και σταδιακά έγινε ολοκληρωτικό μέρος της ελληνικής ιστορίας και ταυτότητας. Προσεγγίζοντας την ιστορία και τη σύγχρονη εποχή ταυτόχρονα και με σεβασμό στο υλικό του μαρμάρου και όλο το νόημα που περιέχει σχετικά με τον ανθρώπινο πολιτισμό, η απουσία ανθρώπων στις εικόνες μου σηματοδοτεί για μένα ταυτόχρονα την επείγουσα ανάγκη να φέρω στο προσκήνιο τον θάνατο του πλανήτη.
Σπύρος Ζερβουδάκης (GR)"Terra Incognita"
Πριν από περίπου 200 χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος ήταν ένα ασήμαντο βιολογικό είδος, χαμένο σε κάποια γωνία της Αφρικής. Ο μύθος υπήρξε η πρώτη μορφή κοσμοθεωρίας. Στο πρωτόγονο σύμπαν των προγόνων μας ανθρωπόμορφοι θεοί καθόριζαν τα φυσικά φαινόμενα αλλά και τη μοίρα των ανθρώπων. Αρκετούς αιώνες αργότερα, η επιστήμη εκτόπισε τη μυθική "κοσμογονία". Ο άνθρωπος προσάρμοσε το περιβάλλον στις ανάγκες του και χρησιμοποίησε τη μοναδική του ικανότητα να ζει σε βάρος όλων των άλλων έμβιων όντων που κατοικούν στον πλανήτη "του".
Σήμερα, κυρίαρχος πλέον στη Γη, ίσως είναι το πρώτο είδος το οποίο καταγράφει την εξαφάνισή του.
*Terra incognita. Κατά λέξη σημαίνει: άγνωστη γη. Οι Ρωμαίοι χαρτογράφοι χρησιμοποιούσαν αυτή την έκφραση για τις περιοχές που δεν είχαν εξερευνηθεί.
Michaela Nagyidaiova (SK) - "Transient ties"
Μία από τις σύγχρονες μεταναστευτικές διαδρομές ξεκινά από την Τουρκία, συνεχίζει στην Ελλάδα και εκτυλίσσεται μέσω των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης προς την Κεντρική Ευρώπη. Κάποτε, η Ελλάδα αποτέλεσε αφετηρία μιας παρόμοιας μεταναστευτικής διαδρομής, την οποία περπάτησε η Λένα (στα σλοβακικά & μακεδονικά) ή η Ελένη (στα ελληνικά), η οποία αναγκάστηκε να δραπετεύσει από την πατρίδα της. Δεν επαναπατρίστηκε ποτέ στο γενέθλιο περιβάλλον της στη βόρεια Ελλάδα και έτσι επανασυνδέθηκε με τη μακεδονική μειονότητα, στην οποία γεννήθηκε.
"Μέχρι τα είκοσι δύο μου χρόνια περίπου, δεν γνώριζα την πλήρη ιστορία του πώς η γιαγιά μου Λένα, όταν ήταν παιδί, έφυγε από την Ελλάδα και δημιούργησε μια νέα ζωή για τον εαυτό της στην πρώην κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία. Το Transient Ties αφηγείται την ιστορία της αναγκαστικής μετανάστευσης της γιαγιάς μου, η οποία συνεχίζει να ζει στην κεντροευρωπαϊκή χώρα της Σλοβακίας, όπου τα άτομα είναι ιδιαίτερα πολωμένα σε θέματα μετανάστευσης. Από όλες τις χώρες της Ευρώπης, η Σλοβακία έχει το τρίτο χαμηλότερο ποσοστό αλλοδαπών που ζουν στη χώρα”.
Alnis Stakle (LV) - "Not even something"
"Το πραγματικό ταξίδι της ανακάλυψης δεν συνίσταται στην αναζήτηση νέων τοπίων, αλλά στο να έχεις νέα μάτια". (Μαρσέλ Προυστ)
Κατά τη σοβιετική εποχή (μέχρι το 1990) οι πόλεις χωρίζονταν συνήθως σε συνοικίες που συχνά διέφεραν όχι μόνο με διαφορετικά ονόματα αλλά και με διαφορετικές λειτουργίες. Για παράδειγμα, υπήρχαν συνοικίες κατοικιών, βιομηχανικές, λιανικού εμπορίου, ψυχαγωγίας. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης πολλές από αυτές τις συνοικίες έχασαν τη λειτουργία τους – τα εργοστάσια έκλεισαν, οι φράχτες διαλύθηκαν εν μέρει, οι θάμνοι και τα φυτά ανακατέλαβαν αυτά τα εδάφη.
Οι άνθρωποι άρχισαν να χρησιμοποιούν αυτούς τους νέους χώρους ως συντομεύσεις για να φτάσουν σε ορισμένους προορισμούς στην πόλη. Παρόλο που τα μέσα μαζικής μεταφοράς συνδέουν τις συνοικίες της πόλης, έγινε ευκολότερο να περάσει κανείς από αυτά τα εδάφη με τα πόδια κατά τη διάρκεια του απογεύματος και της νύχτας. Έτσι, εμφανίστηκαν νέα μονοπάτια και δρόμοι, παρόλο που δεν περιλαμβάνονταν σε κανέναν επίσημο χάρτη της πόλης. Με τη σειρά τους, ορισμένες περιοχές άρχισαν να εμφανίζονται σε νέους χάρτες. Ποτέ δεν αντιπροσώπευαν τον προορισμό του κατοίκου, αλλά αποτελούν ενδιάμεσα τμήματα μεταξύ των σημαντικών τμημάτων της πόλης. Το “Not Even Something” εξερευνά αυτές τις "περιοχές-φαντάσματα" τη νύχτα – την πιο επικίνδυνη στιγμή για να βρεθεί κανείς σε αυτές τις απροσδιόριστες, λιγότερο κατοικημένες περιοχές. Οι διαδρομές των πεζών καθόρισαν όσο συχνά γίνεται τις αισθητικές βασικές αρχές της δομής του έργου. Παρόλο που τα ίδια τα μονοπάτια καθόριζαν την εστίαση των φωτογραφιών, τα αισθητικά αποτελέσματα αποδείχθηκαν ατμοσφαιρικά και όμορφα.
Tim Smith (CA) - "In the world but not of it”
Οι Χουτερίτες, αναβαπτιστές, των οποίων οι ρίζες ανάγονται στη ριζοσπαστική μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα, ζουν κοινοτικά σε αποικίες σε ολόκληρο τον δυτικό Καναδά και τις βορειοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Η κουλτούρα τους συνεχίζει να διατηρείται μέσω του σκόπιμου διαχωρισμού από την κυρίαρχη κοινωνία και της οικονομικής αυτάρκειας.
Μετά από αιώνες αναταραχών, διώξεων και εκτοπισμών, οι Χουτερίτες βρίσκονται σήμερα στη μέση μιας από τις πιο επιτυχημένες περιόδους της περίπου 500χρονης διαδρομής τους. Τα μέλη φροντίζονται καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους και στο σύνολό τους βιώνουν λιγότερο τη μοναξιά και την απομόνωση που επικρατεί στον σύγχρονο κόσμο. Η πίστη τους στη σημασία της ενασχόλησης με την οικογενειακή ζωή, την κοινωνική ζωή και την πνευματικότητα, καθώς και ο καθορισμένος σκοπός της ζωής τους σημαίνει ότι οι κοινότητες των Χουτεριτών πληρούν πολλές από τις προϋποθέσεις για να θεωρηθούν Γαλάζιες Ζώνες - περιοχές όπου τα ποσοστά υγείας, ευτυχίας και προσδόκιμου ζωής είναι υψηλότερα από το μέσο όρο.
Οι Χουτερίτες πιστεύουν ότι ο διαχωρισμός τους από την κοινωνία τους προσφέρει έναν καλύτερο τρόπο για τον Θεό, αλλά το σύστημα παρέχει επίσης μαθήματα σύνδεσης και βιωσιμότητας από τα οποία μπορούμε όλοι να διδαχθούμε.
Karin Fajersson (NO) - "Nomad or Geysir"
Αυτή η σειρά ενσωματώνει ένα οπτικό ταξίδι στα ισχυρά και μαγευτικά τοπία της Ισλανδίας. Εδώ, νεφελώδη σύννεφα σκεπάζουν τα βουνά, ενώ αινιγματικά σημάδια, εμποτισμένα με τη σκανδιναβική μυθολογία και την αρχαία σοφία, ενισχύουν τη μυστικιστική ατμόσφαιρα. Μέσα στο μεγαλείο της φύσης, οι άνθρωποι φαίνονται μικροί, αλλά μέσα σε αυτή την αγκαλιά, αναδύεται μια βαθιά ευθύνη – ο απόηχος της περιβαλλοντικής ανησυχίας αντηχεί μέσα στη γη. Ως κάτοικοι της Γης, μοιραζόμαστε την ευθύνη της διαφύλαξης της ευαίσθητης ισορροπίας της, συνυφαίνοντας τη διατήρηση της καθαρότητας του αέρα, την προστασία των ωκεανών και τη διατήρηση της βιοποικιλότητας μέσα στον αλληλένδετο ιστό της ύπαρξης.
Ελίζα Ταμουρiδου (GR) - "Little Square, Half Circle"
Το έργο χρησιμοποιεί εικόνες αρχείου από την επαύριο της Μάχης της Κρήτης ( εισβολή του Άξονα στην Κρήτη τον Μάιο του 1941).
Το αρχειακό φιλμ που τραβήχτηκε από τον Franz Peter Weixler, φωτογράφο πολεμικής προπαγάνδας για τον Άξονα, παρακολουθεί την προετοιμασία και στη συνέχεια την εκτέλεση αμάχων ως αντίποινα για την αντίσταση του τοπικού πληθυσμού κατά τη διάρκεια της εισβολής.
Οι εικόνες είναι αντιπαραβαλλόμενες εκδοχές μιας ενιαίας φωτογραφίας. Συγκεκριμένα, το τελευταίο καρέ των ανδρών που συγκεντρώνονται μπροστά σε ένα δέντρο πριν τους πυροβολήσουν.
Το καλειδοσκοπικό αποτέλεσμα δημιουργεί μια συλλογή από τοτέμ, αγάλματα, εξωγήινα και μυθικά πλάσματα, ήρωες manga, θεούς φυλών, αρκουδάκια, πολεμιστές, μεταμφιεσμένα έντομα, ιερείς.
Onnis Luque Rodriguez (ME) - "Undercover"
Το Undercover είναι ένα οπτικό δοκίμιο για την αβεβαιότητα που συνδέεται με τη διαφθορά στην αγορά ακινήτων της Πόλης του Μεξικού. Μια οπτική μεταφορά που απεικονίζει μια πόλη που κατακλύζεται από την κτηματομεσιτική πίεση των οικιστικών αναπτύξεων, πολλές από τις οποίες χτίστηκαν υπό τη σκιά της διαφθοράς, όπως αποδεικνύεται από τον τραγικό σεισμό της 19ης Σεπτεμβρίου 2017, στον οποίο, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, έχασαν τη ζωή τους 369 άνθρωποι. Κτίρια καλυμμένα με μαύρο ύφασμα εμφανίζονται ως ακούσια σύμβολα πένθους, σύμβολα των διεφθαρμένων συμφωνιών που πραγματοποιήθηκαν κρυφά και μυστικά μεταξύ των αρχών και των κατασκευαστών ακινήτων. Εικόνες που παρουσιάζονται αδιαφανείς για το βλέμμα μας ως καταγγελία της βίας που συνοδεύει τη διαφθορά, η οποία, όπως και η εξουσία, […] χαρακτηρίζεται από το ότι είναι μη παρατηρήσιμη. Η στρατηγική της εξουσίας είναι η αδιαφάνεια και η απόκρυψη, και οι κώδικες και οι συμφωνίες μεταξύ εκείνων που μοιράζονται τα προνόμιά της στερούνται διαφάνειας και δεν είναι ορατές […] (Segato, 2018). Η ταξινομική σειροθέτηση αυτών των ανώνυμων γλυπτών παραπέμπει στην επανάληψη του γεγονότος, στη συστημική και αλληλένδετη επανάληψη μεταξύ διαφθοράς, αβεβαιότητας και εξουσίας. Μέσω αυτής της οπτικής μεταφοράς που συντηρείται στην ποιητική των μαύρων υφασμάτων που καλύπτουν ολόκληρα κτίρια, αποφεύγω να πέσω στην οπτική βία της προβολής των σπαρακτικών σκηνών που βρίσκονται πίσω από το πέπλο, διότι, όπως υποστηρίζει ο Φαρόκι, διαφορετικά οι άνθρωποι "πρώτα θα κλείσουν τα μάτια τους στις εικόνες, μετά θα κλείσουν τα μάτια τους στη μνήμη, μετά στα γεγονότα, και τέλος, θα τα κλείσουν".
Κατερίνα Καλογεράκη (GR) - "Γεφυρώνοντας Πολιτισμούς /Συνηθισμένοι άνθρωποι"
"Εχοντας ζήσει μακριά από τον τόπο μου πολλά χρόνια, με τους δικούς μου γονείς σε προχωρημένη ηλικία, ήθελα να δημιουργήσω ένα έργο που να αντανακλά τις εμπειρίες της τρίτης ηλικίας, να διερευνά την ατομική τους ταυτότητα και να ενισχύει την αίσθηση της πολιτιστικής τους ταυτότητας σε μια χώρα με τόση εθνική πολυμορφία όπως η Βρετανία.
Με το ίδιο πνεύμα αναζήτησης προηγούμενων έργων μου, σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον μου για άλλους πολιτισμούς, που όπως και εγώ εγκαταστάθηκαν στην Αγγλία, σε συνδυασμό με την δική μου ταύτιση με τους φωτογραφιζομενους, ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσω.
Ηρθα σε επαφή με κοινοτικά κέντρα για άτομα τρίτης ηλικίας, σε διάφορες περιοχές του Λονδίνου.
Φωτογράφισα ανθρώπους που στην πλειοψηφία τους προέρχονταν από πρώην Βρετανικές αποικίες: Αφρική, Ινδία, Καραϊβική, Χόνγκ Κόνγκ και Εβραίους εγκατεστημένους από χρόνια στην χώρα".
Alex Kemman (NL) - "The Greater Zab. The Last Free River of Mesopotamia"
Το νερό του ποταμού Τίγρη είναι ιστορικά χαμηλό. Τα φράγματα στην Τουρκία, το Ιράν και το Ιράκ έχουν μεγάλο κόστος. Η γη μεταξύ των δύο ποταμών – η Μεσοποταμία – στεγνώνει.
Μόνο ένας ποταμός στη λεκάνη απορροής της Μεσοποταμίας εξακολουθεί να ρέει ελεύθερος: ο Μεγάλος Ζαμπ. Παρέχοντας το ένα τρίτο του υδάτινου όγκου στον ποταμό Τίγρη, είναι ένας βασικός ποταμός για τους ανθρώπους και τα ζώα της περιοχής.
Ο ποταμός αυτός πηγάζει από τα ψηλά βουνά της νοτιοανατολικής Τουρκίας και εκβάλλει στην κουρδική περιοχή του Ιράκ. Ωστόσο, δεκάδες φράγματα σχεδιάζονται τόσο στην Τουρκία όσο και στο Ιράκ, καθώς εταιρείες και κράτη βλέπουν τον ποταμό ως ανεκμετάλλευτο δυναμικό για υδροηλεκτρική ενέργεια και άρδευση.
Ο Μεγάλος Ζαμπ μπορεί να μην είναι πλέον ελεύθερος.
Ιωάννα Σακελλαράκη (GR) - "Αειφορία"
Σε μια εποχή κλιματικής αλλαγής και προκλήσεων γύρω από τη βιωσιμότητα, τα νησιά είναι ιδιαίτερα ευάλωτα. Από την ίδια τους τη φύση, αυτές οι χερσαίες μάζες συνήθως εξαρτώνται από ορυκτά καύσιμα και εισαγωγές ενέργειας (παρά το υψηλό κόστος μεταφοράς). Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η ιδέα ενός νησιού που να βασίζεται πλήρως στην πράσινη ενέργεια ήταν σχεδόν αδιανόητη, και όμως πρόκειται να γίνει πραγματικότητα στην Τήλο στην Ελλάδα.
Αυτό το μικροσκοπικό νησί στο αρχιπέλαγος των Δωδεκανήσων είναι το πρώτο στη Μεσόγειο που λειτουργεί σχεδόν αποκλειστικά με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Με τα χρόνια λάμβανε ενέργεια από μια μονάδα παραγωγής ενέργειας ντίζελ στο γειτονικό νησί της Κω, μέσω υποθαλάσσιου καλωδίου, αλλά κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου αυτό αποδείχθηκε αναξιόπιστο, οδηγώντας σε συχνές διακοπές ρεύματος. Από το 2015, ωστόσο, η τροφοδοσία στην Τήλο έχει ενισχυθεί με ένα υβριδικό σύστημα που τροφοδοτείται αποκλειστικά από ανανεώσιμες πηγές, όπως ηλιακή ενέργεια, ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά πάρκα.
Γρηγόρης Δίγκας (GR) - "Σύνορα"
Το έργο Σύνορα μελετά τα σύνορα της Ελλάδας, όχι μόνο ως φυσικά όρια του τόπου, αλλά και ως άυλα κατασκευάσματα που εξελίσσονται δυναμικά, διαμορφώνοντας συνεχώς τις συλλογικές αντιλήψεις και οριοθετώντας την έννοια του "Εμείς" σε αντιπαράθεση με το "Άλλο".
Το φωτογραφικό έργο παρουσιάζει δύο ξεχωριστές αφηγήσεις που συνυπάρχουν σε έναν κοινό τόπο, αποκαλύπτοντας την πολύπλευρη φύση των συνόρων. Η πρώτη αφήγηση επικεντρώνεται στην υλικότητα των συνόρων. Η χαραγμένη μνήμη από τις διεκδικήσεις και τους αγώνες των λαών επάνω στο τοπίο και οι συνοριακές κατασκευές για τη σήμανση, επιτήρηση και προστασία της εδαφοκυριαρχίας συνυπάρχουν άλλοτε με την εγκατάλειψη και άλλοτε με σύγχρονους φράχτες…
Alain Schroeder (BE) - "Rising Water"
Το Μπαγκλαντές πλήττεται σοβαρά από την κλιματική αλλαγή και τις εντεινόμενες συνέπειές της. Η συχνότερη ξηρασία, οι πλημμύρες, οι ισχυροί κυκλώνες, το λιώσιμο των παγετώνων των Ιμαλαΐων που επιδεινώνει τη διάβρωση των όχθεων των ποταμών, η άνοδος της στάθμης της θάλασσας που απειλεί τις ακτές και αυξάνει την αλατότητα των ποταμών και του εδάφους, προκαλούν σημαντικές απώλειες σε καλλιέργειες, περιουσίες και ανθρώπινες ζωές.
Τα κλιματικά φαινόμενα οδηγούν επίσης σε κλιμάκωση της ανεργίας και της φτώχειας. Οι αναγκαστικές εσωτερικές μεταναστεύσεις γίνονται καθημερινό φαινόμενο, με περίπου 2.000 ανθρώπους να φτάνουν καθημερινά στην (ήδη υπερπλήρη) Ντάκα. Πολλοί από τους κλιματικούς μετανάστες καταλήγουν σε αστικές παραγκουπόλεις, ενώ άλλοι εγκαθίστανται σε ασταθή ποτάμια νησιά, γνωστά ως “τσαρ”. Χιλιάδες άλλοι επιδιώκουν να μεταναστεύσουν στην Ινδία ή στις χώρες του Κόλπου για ευκαιρίες εργασίας.
Το Μπανγκλαντές, πυκνοκατοικημένο και σε μεγάλο βαθμό ευρισκόμενο λιγότερο από 12 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, είναι ιδιαίτερα ευάλωτο στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Οι τρέχουσες προβλέψεις για την άνοδο της στάθμης της θάλασσας δείχνουν ότι το 15% – 20% της χώρας θα μπορούσε να εξαφανιστεί μέχρι το 2050, εκτοπίζοντας ενδεχομένως 25 έως 30 εκατομμύρια ανθρώπους και οδηγώντας σε συγκρούσεις στην περιοχή…
Adrienn Jozan (HU) - "Summer Cancelled"
"Είναι καλοκαίρι του 2020 και βήχω πολύ άσχημα. Πηγαίνω από γιατρό σε γιατρό, η διάγνωση είναι αβέβαιη. Μια μέρα, καταλήγω στο νοσοκομείο και μια σειρά από εξετάσεις με περιμένουν στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Αποδεικνύεται ότι έχω λέμφωμα και η χημειοθεραπεία μου ξεκινάει αμέσως. Στην περίπτωση αυτής της νόσου, μια ομάδα λευκών αιμοσφαιρίων αρχίζει να συμπεριφέρεται σαν καρκινικά κύτταρα- συνεχίζουν να αναπτύσσονται και να διαιρούνται με ανεξέλεγκτο τρόπο στους λεμφαδένες. Προσπαθώ να συμβιβαστώ με αυτή την ύπουλη ασθένεια, σε αποστειρωμένα δωμάτια νοσοκομείου, απομονωμένη από τον έξω κόσμο.
Οι θεραπείες με αποδυναμώνουν: Δεν έχω ούτε τη δύναμη ούτε τη θέληση να βγάλω φωτογραφίες. Μόλις τελειώσει η χημειοθεραπεία, αρχίζω να αισθάνομαι καλύτερα. Πιάνω τη φωτογραφική μου μηχανή για να τραβήξω ξανά φωτογραφίες, αλλά οι σκέψεις μου εξακολουθούν να περιστρέφονται γύρω από τα γεγονότα των τελευταίων έξι μηνών. Μέσω της φωτογραφίας προσπαθώ να διηγηθώ την ιστορία του τι μου συνέβη και πώς αναρρώνω".
Αλέξανδρος Ζαφειρίδης (GR) - "So Much Love"
Η φωτογραφική εργασία So Much Love διερευνά την αγάπη, την έλξη και τη ρευστότητα μέσα από την εξέλιξη της σχέσης δημιουργού, φωτογραφιζόμενου και θεατή και τις αντιλήψεις μας για την ατομικότητα και τη συμμόρφωση.
Το ανθρώπινο σώμα αντιμετωπίζεται ως πεδίο σεξουαλικής και καλλιτεχνικής έκφρασης σε μία αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης.
Μέσα από φωτογραφίες κυρίως φίλων και συγγενών, αλλά και παρατοποθετημένων αντικειμένων, ο Αλέξανδρος Ζαφειρίδης ξεκινά μια υπαρξιακή αναζήτηση: Είμαι όπως με παρουσιάζω; Πώς με προσλαμβάνουν οι άλλοι; (ή ο Άλλος ως καθρέφτης).
Μέσα από μια διαδικασία που μοιάζει με διαλογισμό, χρησιμοποιώντας μουσική σε κάθε φωτογραφική συνάντηση, ο Ζαφειρίδης ακολουθεί μια σταθερή πρακτική, με την ομοιόμορφη χρήση του φωτός, τη μετωπική θέση της κάμερας απέναντι από το φωτογραφιζόμενο θέμα, τις απαλές υφές και τα έντονα χρώματα. Καταφέρνει να δημιουργήσει έναν κοινό χώρο και ένα κοινό ρυθμό μέσα από μια σχέση εμπιστοσύνης.
Alessia Rollo (ΙΤ) - "An endless day"
Το “An endless day” είναι ένα έργο για τις περιβαλλοντικές, φυσικές και ανθρώπινες αλλαγές.
Αναπτύχθηκε το 2020 ως ανάθεση του Via Silvia Residency στη Γαλλία και μιλάει για την κατασκευή μιας νέας αστικής περιοχής στην περιφέρεια της Ρεν και τις συνέπειες στο τοπίο και στους κατοίκους.
"Φωτογράφισα με την κάμερά μου τα τοπία, την καθημερινή ζωή και τους κατοίκους προσπαθώντας να αποτυπώσω την ηρεμία και την ένταση που ενσωματώνεται σε έναν τόπο που εκτίθεται σε μια ριζική αλλαγή".
