Postcards from my daily Norway. Λίλα Ζώτου.
Το αρκτικό φως.
«ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΟΥ ψάχνω το αφαιρετικό και το γεωμετρικό στοιχείο όπως μπορεί να κατασκευαστεί μέσα από συνθέσεις της καθημερινότητας. Ενώ λοιπόν, οι φωτογραφίες είναι όλες παρμένες από καθημερινές στιγμές, ένα είδος φωτογραφίας δρόμου, το τυχαίο δεν είναι εμφανές με την πρώτη ματιά.
Έτσι και στη σειρά αυτή, η γεωμετρία του τοπίου συνυπάρχει με την ανθρώπινη ύπαρξη. Η δεύτερη δεν είναι κυρίαρχη, χάνεται ή καλύτερα απορροφάται από το τοπίο και την αφαίρεση του. Επιλέγω λοιπόν φωτογραφίες όπου ακόμα κι όταν η ανθρώπινη ύπαρξη καταγράφεται, είναι τόσο αθόρυβη που αφομοιώνεται από τη σύνθεση.
Οι φωτογραφικές αυτές αναπαραστάσεις καταγράφουν την ηρεμία και την ησυχία του απομακρυσμένου βορρά. Τα τοπία και οι άνθρωποι μέσα σ' αυτά αφουγκράζονται αυτή την ησυχία αλλά και την μοναξιά τους. Η φωτογραφική σειρά αποτελεί καταγραφή μιας ολόκληρης χρονιάς και του αντίκτυπου των εντυπώσεις που μου έχει αφήσει. Καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας και άνοιξη στο Όσλο της Νορβηγίας.
ΥΓ. Σε κάποιες από τις φωτογραφίες έχω πειράξει τα χρώματα για πιο αφηγηματικούς τόνους, γενικότερα όμως τα πολύ έντονα χρώματα οφείλονται στο έντονο κίτρινο του ήλιου το φθινόπωρο και στις φανταστικές αποχρώσεις του αρκτικού μπλε, ένα φαινόμενο του βορρά που μπορεί να συγκριθεί ίσως με το μπλε των θαλασσών του νότου. Το στρογγύλεμα στις άκρες είναι γαι να παραπέμπει σε παλιές αναμνηστικές κάρτες που έστελναν παλαιότερα οι ξενιτεμένοι." (Λίλα Ζώτου)
