Στον κήπο του
Fabrizio Buliani
Μερόπη, θυμάσαι;
Φωτ. Σπύρος Στάβερης
Μεγάλωσα στις Άλπεις, στα σύνορα με την Αυστρία, στο δρόμο προς τη Βιέννη. Ο πατέρας μου είχε ένα μικρό πανδοχείο και έπρεπε να τον βοηθάω και στην κουζίνα. Χρειάστηκε όμως να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω πως η μαγειρική είναι κάτι άλλο από το να ανακατεύεις μέσα σε τηγάνια.
Αν είναι δημιουργία η μαγειρική; Όλοι δημιουργοί έχουμε γίνει τελευταία. Δεν νομίζω πως μπορείς να δημιουργήσεις αν δεν μπορείς να διαβάζεις συγκεκριμένα πράγματα στο παρόν και αν δεν έχεις ένα μεγάλο φάσμα από εικόνες του παρελθόντος. Το διάβασμα και οι γνώσεις είναι το σημαντικότερο εφόδιο για να γνωρίζεις το αντικείμενο της μαγειρικής, που δεν είναι μόνο η συνταγή της γιαγιάς και του κυρίου Μαμαλάκη. Και αυτοί το βρήκαν κάπου και το εξέλιξαν.
Βλέπω πελάτες που είναι 50 χρόνων και θα ήθελαν ακόμη να τρώνε το φαγητό της μαμάς. Και εγώ πιο εύκολα ενθουσιάζομαι με ένα ρεβίθι παρά με μια καινούργια Φεράρι.
Ζω με τις εικόνες που μου φέρνουν οι μυρωδιές και οι γεύσεις. Η κουζίνα μου είναι ένα συναισθηματικό τοπίο. Όλα είναι εικόνες: από ένα αυγό χτυπημένο με ζάχαρη μέχρι τις τηγανίτες με φασκόμηλο, ένα ποτήρι γεμισμένο με φρέσκο χιόνι περιχυμένο με κρασί του παππού που έβρασε η γιαγιά το προηγούμενο βράδυ και λίγη ζάχαρη, κανέλλα και πορτοκάλι. Αυτό για μένα είναι ένα παιδικό παγωτό. Ξέρω ότι σαν πρώτη μορφή παγωτού είναι παμπάλαιο. Είχα πελάτες φέτος μαζί μου στα Ζαγοροχώρια και τους το έφτιαξα όταν χιόνιζε. Είναι ουσιαστικά ένα μηδέν, δεν αξίζει τίποτα σε κόστος υλικών. Συναισθηματικά όμως αξίζει πολύ.
Ο Φαμπρίτσιο Μπουλιάνι αφηγείται τη ζωή του στη LIFO. H συνέχεια ΕΔΩ
