Φεστιβάλ Bενετίας: Το πένθος του Νικ Κέιβ

Φεστιβάλ Bενετίας: Το πένθος του Νικ Κέιβ Facebook Twitter
Το ντοκιμαντέρ, που μετά την επίσημη πρεμιέρα του εδώ στη Βενετία θα προβληθεί στις αίθουσες μόνο για μια βραδιά, κλείνει με το «Deep Waters», μια παλιότερη οικογενειακή ηχογράφηση, όπου τα δυο αγόρια του τραγουδούν μαζί, με συνοδεία το πιάνο...
1

Όταν ο Νικ Κέιβ μιλάει για την αφήγηση, το γήρας και τη δημιουργική διαδικασία φανερώνει μια προσεκτική και επώδυνη ισορροπία ανάμεσα στις λέξεις που αρμόζουν και την επίγνωση της σημασίας και του ειδικού του βάρους – γνωρίζει πως αυτά που κάνει, όσο κι αν αφορούν αυτόν και τους φαν που τον ακολουθούν, δεν παύουν να είναι σχετικά. Πάνω απ' όλα, διακρίνει τη ματαιότητα χωρίς να την απορρίπτει (είναι και φαίνεται ένας ροκ σταρ, με δανδίστικες εμμονές κάτω από την ευγένεια), ακόμη και τη γελοιότητα της αναπόφευκτης αυτοπροβολής, λέγοντας στον συνεργάτη και παλιό του γνώριμο, σκηνοθέτη Άντριου Ντόμινικ, πόσο αστείο είναι το γύρισμα του ντοκιμαντέρ σε ασπρόμαυρο και 3D. Ωστόσο, η έξτρα διάσταση είναι χρήσιμη, καθώς ο Κέιβ επιμένει πως οι άνδρες είναι δισδιάστατοι και οι γυναίκες, όπως η σύζυγός του Σούζι, πλάσματα τριών διαστάσεων, δυσεξήγητα και αξιολάτρευτα. Και το ασπρόμαυρο, στους περιορισμένους χώρους του στούντιο και του αυτοκινήτου όπου γυρίζεται σημαντικό μέρος των συνεντεύξεων, υπογραμμίζει, με έναν αβίαστο εστετισμό, το πλαίσιο μέσα στο οποίο προβάρεται και εκτελείται η μοναδική μουσική του.

Η σύζυγός του ξεκινά με μια χειρονομία που ραγίζει καρδιές, τοποθετώντας στο τραπέζι μια ζωγραφιά του γιου της που ανακάλυψε τυχαία στην αποθήκη, και μετά ο Κέιβ παίρνει τον λόγο, και χαμηλόφωνα, όπως πάντα, εξηγεί πως ο οίκτος στα βλέμματα φίλων και αγνώστων δεν αλλάζει μια πραγματικότητα που δεν συνέβη μόνο σε αυτόν αλλά και στο παιδί που έχασε.

Κι ενώ το «Skeleton Τree» είναι ενδεχομένως το καλύτερο άλμπουμ του εδώ και καιρό,εμπνευσμένο και ευαίσθητο, εντελώς Nικ Κέιβ, η ανατροπή έρχεται στο ανθρώπινο κομμάτι μιας ταινίας που από τραγική συγκυρία δεν είναι ένα ακόμη, βαρετό για τους μη μυημένους, μουσικό ντοκιμαντέρ με επίκεντρο μια καινούργια ηχογράφηση και την επακόλουθη προώθηση. Ο Κέιβ έχασε τον Άρθουρ, τον έναν από τους έφηβους δίδυμους γιους του, σε ένα δυστύχημα πέρυσι τον Ιούλιο και τίποτα στο πρώτο μέρος δεν μας προδιαθέτει για το ότι ο αλλεργικός στο φτηνό μελό Κέιβ θα αναφερθεί, πόσο μάλλον θα ξανοιχτεί, στο αδιανότητα θλιβερό συμβάν. Η σύζυγός του ξεκινά με μια χειρονομία που ραγίζει καρδιές, τοποθετώντας στο τραπέζι μια ζωγραφιά του γιου της που ανακάλυψε τυχαία στην αποθήκη, και μετά ο Κέιβ παίρνει τον λόγο, και χαμηλόφωνα, όπως πάντα, εξηγεί πως ο οίκτος στα βλέμματα φίλων και αγνώστων δεν αλλάζει μια πραγματικότητα που δεν συνέβη μόνο σε αυτόν αλλά και στο παιδί που έχασε. «Είμαστε σαν ένα λάστιχο: όσο κι αν προχωράμε και φαίνεται πως απομακρυνόμαστε από το γεγονός, ξαναγυρνάμε σε αυτό, σαν τον ελαστικό χρόνο» λέει με μισόκλειστα μάτια, αφού πρώτα ξεμπερδεύει με τις παρηγόριες του τύπου «ζει για πάντα στην καρδιά μας». «Δεν είναι αλήθεια, είναι στις καρδιές μας, αλλά δεν ζει στις καρδιές μας πλέον γιατί δεν ζει...». Με αυτές τις γραμμές και μόνο δεν αναγνωρίζει απλώς το γελοίο αλλά προσπερνά με αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια το χυδαίο που συνοδεύει την περίοδο ίασης, αγκαλιάζοντας το πένθος ήρεμα και φιλοσοφημένα, και κρατώντας τον ενδεχόμενο σπαραγμό μακριά από την κάμερα. Το ντοκιμαντέρ, που μετά την επίσημη πρεμιέρα του εδώ στη Βενετία θα προβληθεί στις αίθουσες μόνο για μια βραδιά, κλείνει με το «Deep Waters», μια παλιότερη οικογενειακή ηχογράφηση, όπου τα δυο αγόρια του τραγουδούν μαζί, με συνοδεία το πιάνο...

Κι ενώ το «One more time with feeling» συμβαδίζει με την αντίληψη του Κέιβ περί μη γραμμικής αφήγησης («η ζωή δεν είναι μια ιστορία με αρχή και τέλος αλλά πολλές, η μία πάνω στην άλλη»), το «I called him Morgan» του Κάσπερ Κόλιν ακολουθεί την παραδοσιακή λογική της μουσικής βιογραφίας με πολυσυλλεκτικές μαρτυρίες, αλλά λειτουργεί σωστά, έχοντας μια συναρπαστική και σχετικά άγνωστη ιστορία να διηγηθεί, αυτή της αδόκητης δολοφονίας του ταλαντούχου τρομπετίστα Λι Μόργκαν από τη συμβία του, ένα κρύο νεοϋορκέζικο βράδυ του 1972, στο κλαμπ όπου έπαιζε. Δύο άνθρωποι από διαφορετικές αφετηρίες, ο Λι και η Έλεν, είχαν μεγάλη διαφορά ηλικίας, αλλά ενώθηκαν από πραγματική αγάπη. Η ειρωνεία είναι πως εκείνη τον περιμάζεψε τη χειρότερη περίοδο της ζωής του, όταν περιφερόταν σαν ζητιάνος, καταβεβλημένος από την ηρωίνη, και η ίδια του αφαίρεσε τη ζωή. Με δραματική κατεύθυνση και προσεκτική κλιμάκωση προς το τραγικό περιστατικό, που ξάφνιασε όσους τους γνώριζαν καλά, με συνεντεύξεις και ένα σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο της μοναδικής συνέντευξης της Έλεν μετά την αποφυλάκισή της, λίγους μήνες πριν πεθάνει, το «I called him Morgan» προσφέρει μια χορταστική αναδρομή στους ήχους της Blue Note (της εταιρείας με τη μεγαλύτερη επίδραση στη σύγχρονη τζαζ), με φοβερά κομμάτια που ακούγονται από την αρχή μέχρι το τέλος και ασπρόμαυρες φωτογραφίες που σε μεταφέρουν αυτόματα σε ατμοσφαιρικό κλαμπ της δεκαετίας του '50.

Φεστιβάλ Bενετίας: Το πένθος του Νικ Κέιβ Facebook Twitter
Το «I called him Morgan» του Κάσπερ Κόλιν έχει μια συναρπαστική και σχετικά άγνωστη ιστορία να διηγηθεί, αυτή της αδόκητης δολοφονίας του ταλαντούχου τρομπετίστα Λι Μόργκαν από τη συμβία του, ένα κρύο νεοϋορκέζικο βράδυ του 1972, στο κλαμπ όπου έπαιζε.
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αποστολή: Η Βενετία χορεύει στο ρυθμό του «La La Land»

Οθόνες / Αποστολή: Η Βενετία χορεύει στο ρυθμό του «La La Land»

Ανάμεσα στα τρυφερά νεοκυματικά μιούζικαλ του Ζακ Ντεμί και την ανθολόγηση της MGM στη μεγάλη της ακμή, το «La La Land» του Ντέιμιαν Σαζέλ είναι εντυπωσιακά περισσότερα πράγματα από μια νοσταλγική ωδή στο κλασικό μουσικοχορευτικό ιδίωμα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Κωστής Χαραμουντάνης / Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Ο 31χρονος σκηνοθέτης νιώθει πως ενηλικιώθηκε μαζί με την πρώτη του βραβευμένη ταινία, «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού», κινηματογραφεί τις αναμνήσεις του και είναι μία από τις πιο μεγάλες ελπίδες του ελληνικού κινηματογράφου.
M. HULOT
«Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Thalia Mavros / «Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Η διεθνώς βραβευμένη παραγωγός και σκηνοθέτις Thalia Mavros μιλά στη LIFO για τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η «αυτοκρατορία» του Τραμπ, καθώς και για τη θέση της γυναίκας σε έναν κόσμο που αλλάζει - και όχι προς το καλύτερο.
M. HULOT
«The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Οθόνες / «The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της αγαπημένης σειράς του HBO λειτουργεί ως εισαγωγή, συστήνοντας νέους χαρακτήρες, το περιβάλλον της δράσης, τη σχέση των παλιών χαρακτήρων με αυτό αλλά και μεταξύ τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια ‘σύγχρονη’»

Οθόνες / «Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια σύγχρονη»

Ο επιφανής μελετητής του Ομήρου και διευθυντής του New York Times Review of Books, Ντάνιελ Μέντελσον, περιγράφει στην εφημερίδα Telegraph τους τρεις βασικούς κανόνες που ελπίζει να τηρηθούν κατά τη μεταφορά της «Οδύσσειας» στη μεγάλη οθόνη.
THE LIFO TEAM
Movies

Οθόνες / Μια ταινία για τον Bloody Hawκ και άλλοι 8 λόγοι για να πάτε σινεμά

Αυτή την εβδομάδα έχουν την τιμητική τους τα κατασκοπικά θρίλερ, παίζει η επανέκδοση του Delicatessen και ένα ντοκιμαντέρ για τον δημοφιλή ράπερ που δεν απευθύνεται μόνο στο fan base του — όχι άλλο Minecraft.
THE LIFO TEAM
«Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Οθόνες / «Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Με το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Μουσείο της Νύχτας, ο Φερμίν Ελόι Ακόστα αναδεικνύει ένα πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο για τη Νέα Υόρκη των δεκαετιών του ’70 και του ’80, ενώ μιλά στη LiFO για την αβεβαιότητα του μέλλοντος του κινηματογράφου στην Αργεντινή και τις πολιτικές αναταράξεις στη χώρα του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
JASON MOMOA

Οπτική Γωνία / Το σινεμά ως τοποθέτηση προϊόντος: Το «Minecraft» σπάει ταμεία

Η τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής διασκευής του δημοφιλούς παιχνιδιού θεμελιώνει μια νέα εποχή στο στουντιακό σινεμά που καθιστά την ταύτιση θεατή και καταναλωτή εντονότερη από ποτέ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
 Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ: «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Pulp Fiction / «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ επιστρέφει με το «Ο Κύριος των Νεκρών» και μιλά στη LiFO για τις σκέψεις του πάνω στο πένθος, την τεχνητή νοημοσύνη που του έλυσε τα χέρια, και εξηγεί γιατί ασχολείται διαρκώς με τρομακτικές καταστάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Βαλ Κίλμερ: Ο άνθρωπος που θα (μπορούσε να) γινόταν σταρ

Απώλειες / Βαλ Κίλμερ (1959-2025): Ο άνθρωπος που θα μπορούσε να είχε γίνει σούπερσταρ

Έφυγε από τη ζωή ο Κρις του «Heat», ο Iceman του «Top Gun», ο «ξανθός» Μπάτμαν του Τζόελ Σουμάχερ, ο Τζιμ Μόρισον του Όλιβερ Στόουν, ο γκέι ντέτεκτιβ του «Kiss Kiss Bang Bang», ένας ηθοποιός που κατέγραψε μερικές αξέχαστες εμφανίσεις στο ενεργητικό του, μα δεν έκανε την αναμενόμενη καριέρα μεγάλου σταρ λόγω ατυχών συγκυριών αλλά και προσωπικών επιλογών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Η Λάιζα Μινέλι σήμερα δηλώνει ευτυχισμένη. ή Λάιζα Μινέλι: Mια απίστευτη ιστορία επιβίωσης.

Οθόνες / Λάιζα Μινέλι: Mια απίστευτη ιστορία επιβίωσης

Gay icon, μια χαρισματικά αφοσιωμένη performer, αλλά και αντικείμενο χλεύης. Το ντοκιμαντέρ του Μπρους Ντέιβιντ Κλάιν «Liza: A Truly Terrific, Absolutely True Story» σίγουρα δεν αφηγείται την ιστορία ενός τυπικού nepo baby.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια