10 ταινίες του Netflix κατάλληλες για θερινές οικιακές προβολές

CALL ME BY YOUR NAME Facebook Twitter
O Λούκα Γκουαντανίνο καταφέρνει να αιχμαλωτίσει τη μελαγχολία του (πάντα επικείμενου) τέλους στο πρόσωπο του νεαρού Τιμοτέ Σαλαμέ.
0

OΣΟ ΚΙ ΑΝ ΠΑΙΔΕΥΟΜΑΣΤΕ να γράψουμε για τον ιδιότυπο μαγικό ρεαλισμό των Ταβιάνι, για την έννοια του σταρ-auteur ή ακόμα και για τη διαχείριση του πολυσύμπαντος από το σύγχρονο υπερηρωικό σινεμά, που θα έλεγες ότι είναι πιο ποπ θέμα, η συχνότερη ερώτηση αναγνωστών, φίλων και γνωστών είναι μία: τι να δω στο Netflix; Η πλατφόρμα που πρακτικά αντικατέστησε το ζάπινγκ στην τηλεόραση και πρόσθεσε το «περιεχόμενο» στο λεξιλόγιο του θεάματος έχει και κινηματογραφικές ταινίες στον κατάλογό της. 

Κι όταν λέμε κινηματογραφικές ταινίες, εννοούμε ταινίες που δεν αποτελούν second screen material, που ζητούν από σένα να επενδύσεις τον χρόνο σου και την προσοχή σου – πάντα για τα μέτρα του μέσου συνδρομητή του Netflix, π.χ. δεν θα δείτε την ταρκοφσκική «Θυσία» ή τον «Υπηρέτη» του Λόουζι και του Πίντερ στην παρακάτω λίστα. Επειδή, λοιπόν, ο Αύγουστος είναι ακόμα εδώ και μαζί του και οι άδειες και, κατ’ επέκταση, ο απαραίτητος χρόνος και η διάθεση, ιδού δέκα ταινίες από τον κατάλογο του Netflix, κατάλληλες για θερινή οικιακή προβολή.

Das Boot (1981)

Σε περασμένες δεκαετίες ανέφερες την ταινία και έβλεπες τον συνομιλητή σου να παίρνει εκείνη την πηγαία έκφραση θαυμασμού που πλέον συναντάς όλο και αραιότερα – εκτός κι αν αναφέρεσαι σε cameo υπερήρωα σε ταινία της Marvel. Ο Βόλφγκανγκ Πίτερσεν τοποθετεί τη δράση στο εσωτερικό ενός γερμανικού υποβρυχίου τον καιρό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφηγείται την καθημερινότητα του πληρώματος με τις εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις με την ηγεσία και την κλιμακούμενη ιδεολογική αμφιθυμία, και γεννά υπόκωφη ένταση. Πολλοί προσπάθησαν να τον μιμηθούν, κανείς δεν τα κατάφερε εξίσου καλά.

DAS BOOT Facebook Twitter
Ο Βόλφγκανγκ Πίτερσεν τοποθετεί τη δράση στο εσωτερικό ενός γερμανικού υποβρυχίου τον καιρό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μy Neighbor Totoro (1988)

Όχι απαραίτητα η καλύτερη, αλλά σίγουρα η εμβληματικότερη δημιουργία του Χαγιάο Μιγιαζάκι, πνευματικό τέκνο οργιάζουσας φαντασίας και υπόδειγμα επιστροφής σε μια αρετή που από τότε είχε χαθεί από το animation, εκείνη της εξερεύνησης ως δραστηριότητας αλλά και ως διάθεσης σύμφυτης με την παιδικότητα. Ο στρουμπουλός, υπερμεγέθης Τότορο θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για το γλυκύτερο πλάσμα που γέννησε ποτέ το πενάκι οποιουδήποτε animator, ενώ οι παιχνιδιάρικες μελωδίες του Τζο Χισαΐσι συνδημιουργούν αυτό το sui generis κινηματογραφικό σύμπαν που ποτέ δεν έπαψε να μαγεύει όποιον το επισκέφτηκε.

Awakenings (1990)

Από τις χαρακτηριστικές κινηματογραφικές ιστορίες τρυφερότητας, ιατρικής ευσυνειδησίας και δακρυγόνου λειτουργίας των '90s, τα «Ξυπνήματα» της Πένι Μάρσαλ έχουν ως αιχμή του δόρατος μια εμφανή μεγάλη ερμηνεία, εκείνη του Ρόμπερτ ντε Νίρο, που υποδύεται ατρόμητα τα διαφορετικά στάδια των «ξυπνημάτων» ενός κατατονικού ασθενούς, και μια κρυφή, εκείνη του Ρόμπιν Γουίλιαμς, που χαμηλώνει τους τόνους και μοιράζει οκάδες συμπόνιας, έγνοιας και ορθής ηθικής στάσης, επιστρατεύοντας εκείνο το υγρό, γαλάζιο βλέμμα που ένας Θεός (του Σινεμά) ξέρει πόσο μας λείπει. 

Kiss the Girls (1997)

Η επιτυχία του «Longlegs» στις αίθουσες έφερε και πάλι στο προσκήνιο τα αστυνομικά θρίλερ με serial killers των '90s. Πέρα από τις απάτητες κορυφές που έκαναν την υπέρβαση, υπήρξαν πολλές περισσότερες που επιχείρησαν απλώς να υπηρετήσουν το είδος. Το «Kiss the girls» το κάνει με επαγγελματισμό, έχει πρωταγωνιστή με σχετικη προϋπηρεσία, τον Μόργκαν Φρίμαν του «Seven», και εξασφαλίζει ένα ανώδυνο δίωρο για τους φαν. Ο Φρίμαν θα υποδυόταν για ακόμα μία φορά τον ντετέκτιβ Άλεξ Κρος στο «Along came a spider», ταινία που γνώρισε δεύτερη καριέρα επίσης μέσω της πλατφόρμας του Netflix.  

Page Eight (2011)

Λίγοι ηθοποιοί εκεί έξω έχουν την κομψότητα και το στυλ του Μπιλ Νάι («Love Actually», «The constant gardener», «Living»), μα δυστυχώς το σινεμά καθυστέρησε να τον ανακαλύψει. Αν ποτέ θελήσετε να τον δείτε υποδυόμενο μια τζεϊμσμποντική φιγούρα, αναζητήστε το «Page Eight», μια λιγότερο γνωστή ταινία του που φέρει τα απολύτως απαραίτητα για να ξεγελάσει τη δίψα των φαν της παλιομοδίτικης κατασκοπείας. Ο θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Ντέιβιντ Χέαρ συνυπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία, το υπόλοιπο εκλεκτό καστ περιλαμβάνει Ρέιτσελ Βάις, Ρέιφ Φάινς, Τζούντι Ντέιβις, Φελίσιτι Τζόουνς και Μάικλ Γκάμπον. Ελπίζουμε να δούμε σύντομα στον κατάλογο της πλατφόρμας και τις άλλες δύο ταινίες που γυρίστηκαν με τον Νάι στον ίδιο ρόλο, τα «Turks and Caicos» και «Salting the battlefield». 

Boyhood (2014)

Δέκα χρόνια κλείνει φέτος η ταινία του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και νιώθεις ότι, παρά την (δικαιολογημένα) ενθουσιώδη κριτική υποδοχή και βραβειακή αναγνώριση, έχει σχεδόν ξεχαστεί. Πηγαίνοντας το εύρημα της τριλογίας «Before» ένα βήμα παραπέρα και γυρίζοντας μία σεκάνς τον χρόνο, με τους πρωταγωνιστές (και τους χαρακτήρες) να μεγαλώνουν παράλληλα με τα γυρίσματα, ο Λινκλέιτερ καταγράφει ανεπανάληπτα την αμφίδρομη σχέση τέχνης και ζωής, καταλήγοντας ότι αμφότερες αποτελούν «μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας» κι ενώ φαίνονται σαν απλώς να συμβαίνουν, κατά βάθος κάθε επιμέρους κομμάτι τους οδήγησε στο επόμενο. Αδύνατο να συνοψίσουμε σε τόσο λίγες γραμμές όσα συμβαίνουν στην «παράσταση μιας ζωής» από την ηλικία των 5 μέχρι τα 17, κι αν μοιάζουν βιωματικά σε κάποιους, είναι επειδή κάποια κεφάλαια είναι κοινά για όλους μας «μεγαλώνοντας».  

Call me by your name (2017)

Με την πολύτιμη σεναριακή συνδρομή του Τζέιμς Άιβορι, ο Λούκα Γκουαντανίνο καταφέρνει να αποδώσει κινηματογραφικά την εμπειρία της νιότης, να μπολιάσει τις εικόνες του με την ευφορική διάθεση του καλοκαιριού, να μεταδώσει την ερωτική λαχτάρα με βλέμματα (και όχι μόνο) και να αιχμαλωτίσει τη μελαγχολία του (πάντα επικείμενου) τέλους στο πρόσωπο του νεαρού Τιμοτέ Σαλαμέ, με μια αξέχαστη καταληκτική σκηνή από εκείνες που γεννούν σταρ. Ξεδιάντροπα φιλότεχνο –δείτε πώς κινηματογραφούνται τα αγάλματα–, με bonus την πλατωνική ιδέα της πατρότητας, όπως αυτή ενσαρκώνεται από τον Μάικλ Στούλμπαργκ, και σταθερη παρουσία των καρέ του σε (παρα)κινηματογραφικές σελίδες στα social media εδώ και χρόνια – ευκαιρία να μάθουν την προέλευσή τους όσοι δεν έχουν δει την ταινία, χαμένοι δεν θα βγουν.

Ford v Ferrari (2019)

Με οδηγούς τον πάντα αξιόπιστο και προσηλωμένο Ματ Ντέιμον, τον πιο ανεπιτήδευτο Κρίστιαν Μπέιλ που είδες ποτέ κι ένα σενάριο-κόσμημα για τον τύπο αφηγηματικού σινεμά που θέλει να εξυπηρετήσει, ο Τζέιμς Μάνγκολντ πετυχαίνει το highlight της καριέρας του. Μια ανεξάντλητα ψυχαγωγική ταινία που (ευτυχώς) δεν απευθύνεται μόνο στους φαν της οδηγικής δράσης και ιδιοφυώς αποκαλύπτει τον πραγματικό αντίπαλο στα τελευταία λεπτά. Όχι, δεν είναι ο Έντσο Φεράρι και οι οδηγοί του οι ανταγωνιστές αλλά οι άπληστες πολυεθνικές που τίποτα δεν εχθρεύονται περισσότερο από τις μικρές επιχειρήσεις και την ατομική ευρεσιτεχνία και καταξίωση. Μακάρι τα αμερικανικά στούντιο να έβγαζαν άλλες δέκα τέτοιες ταινίες τον χρόνο, θα πηγαίναμε σινεμά συχνότερα. 

Pearl (2022)

Ο φόρος τιμής του Τάι Γουέστ στο slasher, το X, γέννησε μια ανέλπιστη τριλογία που ολοκληρώθηκε φέτος το καλοκαίρι με την απογοητευτική «ΜaXXXine» που θύμιζε Ντε Πάλμα χωρίς… αλάτι, ζάχαρη και λιπαρά. Νωρίτερα είχε έρθει η «Pearl», μια αναδρομή στις κινηματογραφικές μέρες του Technicolor, που επιστρέφει στο παρελθόν για να στηλιτεύσει τη σύγχρονη ανάδειξη της ευρείας (σοσιομιντιακής και μη) αποδοχής και φήμης ως υπέρτατης αξίας. Το συνόψισαν ωραία και οι Arcade Fire στο «Creature Comfort» τους: «God, make me famous, but if you can’t, just make it painless». Tour de force εμφάνιση από τη Μία Γκοθ σε μια ταινία που, πλην μιας πρόσφατης μεμονωμένης προβολής στο πλαίσιο του Midnight Express, δεν κυκλοφόρησε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες. Ευκαιρία να την ανακαλύψετε στο Netflix. 

Watcher (2022)

Το σύγχρονο Βουκουρέστι μετατρέπεται σε ένα μελαγχολικό αστικό τοπίο που αντανακλά τη μοναχική αίσθηση της ηρωίδας, η οποία βρέθηκε ξαφνικά σε ξένο τόπο, ανάμεσα σε αγνώστους, πλην του συζύγου της, και δίχως να καταλαβαίνει τη γλώσσα. Κάπου εκεί θα παρατηρήσει ένα από τα τρομακτικότερα κινηματογραφικά παράθυρα του 21ου αιώνα και κάπως έτσι θα ξεκινήσει ένα ατόφια πολανσκικό, βραδύκαυστο ψυχολογικό θρίλερ που αντλεί την αγωνία και τον τρόμο του από μια μοντέρνα φοβία, εκείνη της διαρκούς παρακολούθησης και της απώλειας της ιδιωτικότητας. Σκηνή ανθολογίας αυτή στο μετρό, υποδειγματικά εύθραυστη ερμηνεία από τη Μάικα Μονρό κι ένα φινάλε που αρχικά ξενίζει, μα τελικά ολοκληρώνει αρμοστά τον πιο αποτελεσματικό κινηματογραφικό προσομοιωτή της γυναικείας εμπειρίας σε έναν αφιλόξενο, αρσενικό κόσμο από την εποχή του «Silence of the lambs», αν όχι του «Repulsion». Προσέξτε μην το μπερδέψετε με τη σειρά «The Watcher», που υπάρχει επίσης στον κατάλογο της πλατφόρμας.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
 Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ: «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Pulp Fiction / «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ επιστρέφει με το «Ο Κύριος των Νεκρών» και μιλά στη LiFO για τις σκέψεις του πάνω στο πένθος, την τεχνητή νοημοσύνη που του έλυσε τα χέρια, και εξηγεί γιατί ασχολείται διαρκώς με τρομακτικές καταστάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Βαλ Κίλμερ: Ο άνθρωπος που θα (μπορούσε να) γινόταν σταρ

Απώλειες / Βαλ Κίλμερ (1959-2025): Ο άνθρωπος που θα μπορούσε να είχε γίνει σούπερσταρ

Έφυγε από τη ζωή ο Κρις του «Heat», ο Iceman του «Top Gun», ο «ξανθός» Μπάτμαν του Τζόελ Σουμάχερ, ο Τζιμ Μόρισον του Όλιβερ Στόουν, ο γκέι ντέτεκτιβ του «Kiss Kiss Bang Bang», ένας ηθοποιός που κατέγραψε μερικές αξέχαστες εμφανίσεις στο ενεργητικό του, μα δεν έκανε την αναμενόμενη καριέρα μεγάλου σταρ λόγω ατυχών συγκυριών αλλά και προσωπικών επιλογών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Η Λάιζα Μινέλι σήμερα δηλώνει ευτυχισμένη. ή Λάιζα Μινέλι: Mια απίστευτη ιστορία επιβίωσης.

Οθόνες / Λάιζα Μινέλι: Mια απίστευτη ιστορία επιβίωσης

Gay icon, μια χαρισματικά αφοσιωμένη performer, αλλά και αντικείμενο χλεύης. Το ντοκιμαντέρ του Μπρους Ντέιβιντ Κλάιν «Liza: A Truly Terrific, Absolutely True Story» σίγουρα δεν αφηγείται την ιστορία ενός τυπικού nepo baby.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
τομ χάρντι

Οθόνες / 10 τηλεοπτικές σειρές που θα δούμε την άνοιξη

Από τη μεγάλη επιστροφή του «The Last of Us» σε εκείνη του «Αστερίξ» και από τη σεξουαλική αναζήτηση της Μισέλ Ουίλιαμς σε μια απολαυστική ματιά στον κόσμο του σύγχρονου μπαλέτου, αυτές είναι οι σειρές που θα μας κρατήσουν καθηλωμένους στη μικρή οθόνη το επόμενο διάστημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Μαρίνας Σάττι

Μυθολογίες / «Οι εικόνες του Ζβιάγκιντσεφ είναι υπνωτιστικές»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Μαρίνας Σάττι

Στην κινηματογραφική λίστα της τραγουδοποιού, η σιωπή λέει περισσότερα από τα λόγια, οι εικόνες αποκαλύπτουν κρυμμένα συναισθήματα, οι κόσμοι είναι γεμάτοι αβεβαιότητες και συγκρούσεις, και η μουσική έχει μια ιερή διάσταση.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
21 ντοκιμαντέρ του 21ου αιώνα που αξίζει να δείτε

Οθόνες / 21 ντοκιμαντέρ του 21ου αιώνα που αξίζει να δείτε

Από μια σπουδαία στιγμή του σκορσεζικού σινεμά ως την ψηφιακή επανάσταση της Ανιές Βαρντά κι από το συγκλονιστικό δίπτυχο του Τζόσουα Οπενχάιμερ ως τη μεγάλη φιλμική «σκανταλιά» του Banksy, αυτοί είναι 21 σταθμοί του σύγχρονου σινεμά τεκμηρίωσης που πρέπει να έχει δει κάθε σινεφίλ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Μπορεί να γίνει μια παραγωγή σαν το “Flow” στην Ελλάδα, αρκεί να το θέλουμε»

Οθόνες / «Μπορεί να γίνει μια παραγωγή σαν το “Flow” στην Ελλάδα, αρκεί να το θέλουμε»

Με αφορμή τη δεύτερη απονομή των βραβείων Stratos, που τιμούν το ελληνικό animation, o πρόεδρος της ASIFA HELLAS Κωνσταντίνος Κακαρούντας μιλά για την άνθηση της σκηνής, τις προκλήσεις και για το πώς η Ελλάδα μπορεί να πετύχει μια παραγωγή οσκαρικού επιπέδου.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
 «Εσύ, θείο, δεν θα φύγεις, θα μείνεις εδώ μαζί μου!» ή Γιάννα Δεληγιάννη: «Βρίσκω την ουσία μόνο στο να στηρίζει ο ένας τον άλλον». ή Η Γιάννα Δεληγιάννη προβάλλει ταινίες στους μαθητές της άγονης γραμμής.

Οθόνες / Η Γιάννα Δεληγιάννη προβάλλει ταινίες στους μαθητές της άγονης γραμμής

Η κινηματογραφίστρια και πρόεδρος της Cinemathesis μιλά για την πρωτοβουλία της να υλοποιεί κινηματογραφικά εργαστήρια για παιδιά σε απομακρυσμένα δημοτικά σχολεία της άγονης γραμμής, το όραμα και το αποτύπωμα της δράσης της, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και για το τι λείπει από την τυπική εκπαίδευση.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το «Adolescence» έχει αναδειχθεί σε παγκόσμιο φαινόμενο;

Pulp Fiction / Γιατί το «Adolescence» έχει αναδειχθεί σε παγκόσμιο φαινόμενο;

Είναι η τεχνική αρτιότητα μιας αστυνομικής σειράς με επίκαιρο κοινωνικό θέμα που της χαρίζει τόσο μεγάλο αντίκτυπο στο κοινό; Ή μήπως η πραγματική δύναμη πηγάζει από τον φόβο των γονιών για τις εγκληματικές παραλείψεις και, κυρίως, για την άγνοιά τους απέναντι στα κρυφά σημάδια του ψηφιακού κόσμου;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η μαμά μου, ο Μπαρτ Ρέινολντς κι ένας θάνατος που παραμένει μυστηριώδης εδώ και μισό αιώνα

Οθόνες / Η μαμά μου, ο Μπαρτ Ρέινολντς κι ένας θάνατος που παραμένει μυστηριώδης εδώ και μισό αιώνα

Ο γιος της ηθοποιού Σάρα Μάιλς ήταν τεσσάρων ετών όταν βρέθηκε νεκρός ο μάνατζερ και πρώην εραστής της μητέρας του. Οι υποψίες είχαν πέσει τότε πάνω στον συμπρωταγωνιστή της Μπαρτ Ρέινολντς. 51 χρόνια αργότερα, ο Μπολτ προσπαθεί να θυμηθεί τι συνέβη.
LIFO NEWSROOM
Το Παιδί Τραύμα επιλέγει τις 10 αγαπημένες του ταινίες

Μυθολογίες / «Το Festen έχει επηρεάσει τους στίχους μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Παιδιού Τραύματος

Χάνεκε αλλά και Αγγελόπουλος, «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» αλλά και «Aftersun», το Παιδί Τραύμα επιλέγει 10 ταινίες που κυμαίνονται από τον ωμό ρεαλισμό και τη βία μέχρι τον θρίαμβο της ποίησης και της τρυφερότητας.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ