O Κωνσταντίνος Καβακιώτης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης που ζει μόνιμα στο Λονδίνο. Πέρα από το εντυπωσιακό βιογραφικό και τη δικιά του θεατρική ομάδα (το "Mazi Theatre" και δικό του εργαστήρι υποκριτικής εδώ και πέντε χρόνια (το "Drama Classes London"), είναι ο άνθρωπος που υποδύεται τον άνθρωπο που βρήκε νεκρό τον George Michael στην τηλεταινία που μόλις προβλήθηκε σε Αγγλία και Αμερική για τη ζωή του.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι τα οχτώ μου χρόνια στον Πειραιά και μετά συνέχισα την παιδική και εφηβική μου ηλικία σε μια όμορφη μικρή πόλη της Μακεδονίας, το Κιλκίς. Η οικογένεια μου δεν ανήκει στον καλλιτεχνικό χώρο, παρόλα αυτά η μητέρα μου ως δασκάλα, εμφύσησε σε μένα και τον αδερφό μου την αγάπη για την κάθε μορφή τέχνης, αφού έπαιζε ακορντεόν για εμάς και έκανε τις καλοκαιρινές μας νύχτες πιο όμορφες.
Η πιο έντονη ανάμνησή μου είναι όταν η μητέρα μου πήγε εμένα και τον αδερφό μου Νίκο στο ΣΙΝΕΑΚ, στην πλατεία δημαρχείου του Πειραιά και είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου κινηματογράφο. Η ταινία ήταν το "Νησί των Θησαυρών" και δεν θα ξεχάσω ποτέ το σοκ και την γοητεία που μου άσκησε αυτό το μέσο. Τριάντα χρόνια μετά πέρασα έξω από το ΣΙΝΕΑΚ και η συγκίνηση ήταν μεγάλη.
Το θέατρο πρέπει να είναι για όλους, αυτή ήταν η ταυτότητα του από τα χρόνια του Θέσπι μέχρι σήμερα. Δυστυχώς ζώντας σε μια από τις καπιταλιστικές πρωτεύουσες της Ευρώπης ανακαλύπτω όλο και περισσότερο πως το θέατρο έχει επηρεαστεί κι αυτό και έχει γίνει δυσπρόσιτο για το ευρύ κοινό, καθώς αποτελεί σε πολλές περιπτώσεις πολυτέλεια.
Σπούδασα Θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου έκανα και τις μεταπτυχιακές σπουδές μου. Αγωνιζόμουν από μικρός επαγγελματικά στον χώρο του χάντμπολ σε ιστορικές ομάδες με ευρωπαϊκή πορεία όπως ο ΓΑΣ Κιλκίς και ο Άρης Θεσσαλονίκης. Ο χώρος του αθλητισμού μου έδωσε πολλά εφόδια που τα χρειάστηκα μετά στο θέατρο, αλλά εξίσου σημαντικό για μένα είναι πως μου χάρισε καρδιακούς φίλους.
Δίδαξα για τέσσερα συναπτά έτη στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη και είμαι μέλος της κριτικής επιτροπής των υποψηφίων σε μια από τις κορυφαίες σχολές της Μ. Βρετανίας, το Royal Central School of Speech and Drama.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να παίζω ρόλους, να μεταμορφώνομαι με το μυαλό του μικρού παιδιού σε κάποιον άλλον και να ταξιδεύω σε φανταστικούς κόσμους. Ήμουν πέντε χρονών στον Πειραιά και, καθώς είχαμε γυρίσει από μια επιθεώρηση στο δημοτικό θέατρο Νίκαιας που είχαμε πάει οικογενειακώς, ανέβηκα στο τραπέζι και έπαιζα κομμάτια που μου είχαν μείνει από την παράσταση.
Μετά αυτό καθιερώθηκε ως η οικογενειακή ψυχαγωγία για πολύ καιρό. Η πρώτη μου επαφή ήταν στην παράσταση "Ο μάγος του Οζ" του Φρανκ Μπάουμ από την ΜΚ Εταιρεία Τέχνη Κιλκίς, στους οποίους χρωστώ πολλά. Το θέατρο μου δίνει την ευκαιρία να εκφράζομαι, κι αυτό μου αρκεί.
Ήρθα στο Λονδίνο πριν από έντεκα χρόνια γιατί αισθανόμουν πως υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να κυνηγήσω. Και ξεκίνησα αυτό το ταξίδι "για μιαν ιδέα για μόνο τ' όνειρο απ' το πάθος" που λέει και ο Άμλετ. Σπούδασα Classical Acting στο Royal Central School of Speech and Drama. Αμέσως μετά τις σπουδές βρήκα ατζέντη και παρέμεινα στο Λονδίνο όπου είμαι μέχρι και σήμερα.
Η κάθε σχολή μου έδωσε και κάτι έντονα διαφορετικό, το οποίο χρησιμοποιώ στις δουλειές μου. Το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας μου δίδαξε την αλήθεια, την αυστηρότητα και τις καθαρές γραμμές που πρέπει να ακολουθείς ως ηθοποιός από την στιγμή της πρώτης ανάγνωσης έως το τελευταίο χειροκρότημα.
Το Μονπελιέ της Γαλλίας μου δίδαξε την τέχνη της παντομίμας από την αγαπημένη μαθήτρια του Μαρσέλ Μαρσό. Η Νέα Υόρκη μου έδωσε τον αέρα της παγκόσμιας πρωτεύουσας, του μενταλιτέ "Thing Big" και του ηθοποιού ως περφόρμερ. Το Λος Άντζελες μου έδειξε πως ο ηθοποιός πια ανήκει σε μια τεράστια βιομηχανία που λέγεται κινηματογράφος και πλέον το πιο σημαντικό είναι να ξέρεις να "πουλάς" τον εαυτό σου με επιτυχία.
Πρωταγωνίστησα στην Σαλώμη του Όσκαρ Ουάιλντ παίζοντας τον βασιλιά Ηρώδη στο Hoxton Hall, ένα μαγευτικό βικτωριανό θέατρο του Λονδίνου, επίσης έπαιξα τον φίλο του Ρουντολφ Νουρέγιεφ, Έρικ Μπρουν στο Sadler's Wells σε παραγωγή του διακεκριμένου Theatre Lab και, πριν απ' αυτό, τον ομώνυμο ρόλο στον Μάκμπεθ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Η Αγγλοσαξωνική κοινωνία δυστυχώς δεν είναι ανοιχτή όσο δείχνει στον οποιοδήποτε εμιγκρέ, αυτό επισφραγίζεται επίσημα πια και με το Brexit. Αν και ποτέ δεν αισθάνθηκα ξένος στις δομές της Βρετανικής κοινωνίας, δεν αισθάνθηκα πως είμαι και απόλυτα ίσος. Αυτός είναι και ο λόγος που ένας Ευρωπαίος δεν θα μπορέσει εύκολα να παίξει γηγενείς Βρετανικούς ρόλους!
Έχοντας όλα αυτά στο νου μου, ξεκίνησα φέτος την δικιά μου θεατρική ομάδα που της έδωσα την αγαπημένη μου λέξη το "Mazi Theatre" και ανεβάσαμε με τεράστια επιτυχία το "Ελεύθερο Ζευγάρι" του Ντάριο Φο στο Etchetera Theatre, στο οποίο πρωταγωνίστησα και "Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα" του Φ. Γ. Λόρκα που σκηνοθέτησα.
Στόχος του "Mazi Theatre" είναι να ασχοληθεί με Μεσογειακούς θεατρικούς συγγραφείς και φυσικά Έλληνες και να παρουσιάσει έργα τους στο κεντρικό Λονδίνο. Επίσης, δημιούργησα και το δικό μου εργαστήρι υποκριτικής, το "Drama Classes London" με τρία τμήματα, έχοντας μια επιτυχημένη πορεία εδώ και πέντε χρόνια.
Μου αρέσει πάρα πολύ να δουλεύω σε ομάδες. Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να συνεργάζεσαι με τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες και να έχετε όλοι μαζί τον ίδιο σκοπό. Αυτό είναι και το θέατρο. Έτσι το διδάξαμε στον κόσμο. Το θέατρο έχει να κάνει με το εμείς και όχι με το εγώ.
Έχω εμπνευστεί στη δουλειά μου από τον μεγάλο δάσκαλο και σκηνοθέτη του θεάτρου Peter Brook, τον οποίο έχω συναντήσει επανειλημμένα και αυτό που με εντυπωσιάζει πιο πολύ απ' όλα κάθε φορά είναι η σεμνότητά του.
Με το θέατρο συνεχίζω να γνωρίζω τον εαυτό μου, να γνωρίζω κόσμο και να γνωρίζω τον κόσμο. Δεν έχω χάσει τίποτα, παρά μόνο κερδίζω.
Το θέατρο πρέπει να είναι για όλους, αυτή ήταν η ταυτότητα του από τα χρόνια του Θέσπι μέχρι σήμερα. Δυστυχώς ζώντας σε μια από τις καπιταλιστικές πρωτεύουσες της Ευρώπης ανακαλύπτω όλο και περισσότερο πως το θέατρο έχει επηρεαστεί κι αυτό και έχει γίνει δυσπρόσιτο για το ευρύ κοινό, καθώς αποτελεί σε πολλές περιπτώσεις πολυτέλεια.
Επιτυχία είναι να μπορώ να ζω από το επάγγελμα μου. Για να μπορείς να το πετύχεις αυτό οφείλεις να θυσιάσεις τον χρόνο σου, την ζωή σου. Αυτό είναι και το τίμημα.
Δεν πιστεύω στην τύχη, πιστεύω στον Θεό. Όσο περνάει ο καιρός γινόμαστε πιο έμπειροι, πιο γνωστικοί. Τότε αντιλαμβανόμαστε πως θέλουμε περισσότερη δουλειά για να αναμετρηθούμε με έναν ρόλο. Το μόνο που μου δίνει δύναμη είναι η περισσότερη δουλειά και η ενδελεχής μελέτη για τον χαρακτήρα που υποδύομαι. Εκεί είναι η απάντηση.
Μου αρέσει να γνωρίζω ανθρώπους, να χαμογελώ όσο περισσότερο γίνεται και οπουδήποτε μπορώ. Μου αρέσει να λέω ευχαριστώ, να πίνω ελληνικό καφέ στο μπαλκόνι μου στο Λονδίνο και λαχταρώ την θάλασσα με καλή συντροφιά.
Με ενοχλούν οι αγνώμονες άνθρωποι. Προσβάλλει βαθύτατα την αισθητική μου ο φασισμός σε οποιαδήποτε έκφρασή του.
Η τέχνη μπορεί να σου αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις την ζωή. Θα σου δώσει σίγουρα τα εργαλεία για να δουλέψεις εν τω βάθει με την ψυχή σου. Από κει και πέρα, είναι δικός σου ο αγώνας.
Πιστεύω στην δύναμη του ανθρώπου. Διανύουμε δύσκολες εποχές και η Βρετανική κοινωνία έχει αποπροσανατολιστεί, καθώς έχει διχοτομηθεί η κοινή γνώμη με το Brexit. Ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο που δεν ξέρουμε αν θα επικρατήσουν οι τραπεζίτες ή το λαϊκό αίσθημα. Κανείς δεν ξέρει ακόμα.
Αυτό που με συναρπάζει σε αυτή την χώρα (την Βρετανία) είναι ο επαγγελματισμός τους, ο οποίος ξεκινά από την ακρόαση για τον ρόλο και τελειώνει στην πληρωμή του ηθοποιού. Ήταν πολύ έντονο αυτό που έζησα στα γυρίσματα του "The Double Life of George Michael", καθώς είχα ένα συνεργείο 18 ατόμων δίπλα μου να με φροντίζει και να με καθοδηγεί.
Ο ρόλος που έπαιξα ήταν του τελευταίου εραστή του George Michael, του Λιβανέζου Φαντί Φαχάζ, είναι αυτός που τον βρήκε νεκρό την ημέρα των Χριστουγέννων και αποτελεί και τον επίλογο της τηλεταινίας. Ο George Michael είναι μια τεράστια προσωπικότητα της μουσικής σκηνής, τόσο στην Μ. Βρετανία όσο και παγκοσμίως. Οι Βρετανοί και ιδίως οι Λονδρέζοι ήταν σε βαθιά θλίψη μετά τον χαμό του. Αυτό που είναι αναμφισβήτητο είναι πως ήταν χαμηλών τόνων, με τεράστια ευαισθησία για τον συνάνθρωπο που υποφέρει, και ο ίδιος, έχοντας αυτοκτονικές τάσεις, ήταν έρμαιο των παθών του.
Ο George Michael ενέπνευσε γενιές με την μουσική του και ιδίως την δικιά μου, είναι ιδιαίτερη τιμή να είμαι και εγώ μέρος αυτής της μεγάλης παραγωγής. Η τηλεταινία "The Double Life of George Michael", που προβλήθηκε στις ΗΠΑ από το Reelz TV και στην Μ. Βρετανία από το Channel 5, προσεγγίζει την διπλή ζωή του ποπ σταρ με όλα τα πάθη του, τους έρωτες του και την πτώση του.
Μόλις τελείωσα γυρίσματα για ένα πιλότο σειράς που θα είναι υποψήφια για το συνδρομητικό κανάλι Netflix και ετοιμάζουμε περιοδεία στην Αγγλία της παράστασης 'Ελεύθερο Ζευγάρι' (The Open Couple) με το "Mazi Theatre", γεγονός που με χαροποιεί πολύ.
Τι με έχει μάθει η ζωή; Να φτάνω όπου δεν μπορώ».
σχόλια