Είναι η παρέα της «Εκδρομής», στην παραλία (μάλλον) της Θεσσαλονίκης. Πόζα τραβηγμένη προς τα τέλη Σεπτεμβρίου του ’66 (προφανώς), όταν η «Εκδρομή» του Τάκη Κανελλόπουλου προβαλλόταν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου εκείνης της χρονιάς.
Στο κέντρο η Λίλυ Παπαγιάννη. Αριστερά της, όπως κοιτάζουμε, ο Άγγελος Αντωνόπουλος και δεξιά της ο Κώστας Καραγιώργης. Δίπλα στον Αντωνόπουλο ο σκηνοθέτης Τάκης Κανελλόπουλος και στην άκρη αριστερά ο Ηλίας Πετρόπουλος. Στην άλλη άκρη ο παραγωγός της «Εκδρομής» Κώστας Κανελλόπουλος (αδελφός του σκηνοθέτη) και δίπλα του ο σεναριογράφος Γιώργος Κιτσόπουλος.
Βρίσκω έξοχη αυτή τη φωτογραφία. Απελευθερώνει μιαν άνεση και μιαν ειλικρίνεια, που μοιάζουν μακρινές… και μοναδικές. Δεν ξέρω αν είναι ο χρόνος, που την μετατρέπει σε ιστορία, κάνοντάς τη θαυμαστή στα μάτια μου, έχει όμως κάτι, που απουσιάζει φρονώ από τις σημερινές πόζες. Και αυτό είναι πρακτικό, όχι ποιητικό. Έχει το στήσιμο κάποιου που ξέρει να διαχειρίζεται τα ποικίλα βλέμματα (άλλα κοιτούν προς το φακό, άλλα όχι), δίνοντας αυτό το τόσο αφοπλιστικό, συμμετρικό αποτέλεσμα.
Δεν έχω δει καλλιτεχνικές παρέες (ας μείνουμε σ’ αυτές), που να φωτογραφίζονται έτσι σήμερα. Ίσως, γιατί μια τέτοιου τύπου πόζα να προϋποθέτει ένα αντι-γκλάμορους σκηνικό (που γενικώς αγνοείται), την πεποίθηση, εννοώ, πως ό,τι έχει αξία (αν έχει) είναι εκείνο που πράττουμε, και όχι αναγκαστικά εμείς οι ίδιοι – κάτι που μας οδηγεί να είμαστε χαλαροί και αμέτοχοι απέναντι στην αιωνιότητα.
Στη μνήμη της Λίλυς Παπαγιάννη, που συναντήθηκε μαζί της το 2015.
σχόλια