«1993»: Η επιστροφή του Ζυλιέν Γκοσλέν στο Φεστιβάλ Αθηνών

«1993»: Η επιστροφή του Ζυλιέν Γκοσλέν στο Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Ο Γκοσλέν θέτει ζητήματα που αφορούν τη νέα μυθολογία μιας ενωμένης Ευρώπης που μοιάζει πιο απορρυθμισμένη και, κυρίως, πιο αποπροσανατολισμένη από ποτέ.
0

Το 1989 πέφτει το «τείχος του μίσους», όπως έχει μείνει στην Iστορία το τείχος που χώριζε το Aνατολικό από το Δυτικό Βερολίνο.

Πέφτει η αυλαία για μια ολόκληρη εποχή και η Ευρώπη κάνει επανεκκίνηση, συγχρόνως όμως μετατρέπεται σε μια αρένα όπου θα εξελιχθεί ένας ακόμα μαραθώνιος επιβίωσης και επιβολής λαών, ιδεολογιών, θρησκειών.

Το 1992 ο Φράνσις Φουκουγιάμα εκδίδει το εμβληματικό του βιβλίο Το τέλος της Ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος.

Το 1993 ολοκληρώνονται οι εργασίες της σήραγγας της Μάγχης που συνδέει την ηπειρωτική Ευρώπη με τη Μεγάλη Βρετανία.

Και το 2017 ο τριαντάχρονος Γάλλος σκηνοθέτης του θεάτρου Ζυλιέν Γκοσλέν, με τη συνδρομή του επίσης Γάλλου συγγραφέα Ωρελιάν Μπελανζέ, στήνει την παράσταση 1993.

Έχοντας προηγουμένως διερευνήσει τη διηπειρωτική διαδρομή του «κακού» μέσα από το 2666 του Μπολάνιο και τα σύγχρονα ήθη και το μέλλον του Δυτικού ανθρώπου μέσα από τα Στοιχειώδη Σωματίδια του Ουελμπέκ μέσα από δύο εντυπωσιακές πολυμεσικές παραστάσεις που είδαμε και στην Αθήνα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με το 1993, το οποίο έρχεται στο Μέγαρο Μουσικής, μιλάει για το παρόν της Ευρώπης και την υλιστική γενιά του «τέλους της Ιστορίας».

Μέσα από τους καπνούς αναδύονται οι βλέψεις, οι ηθικές αξίες, οι στόχοι μιας ολόκληρης γενιάς. Μια γενιά αδιάφορη για τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, τακτοποιημένη σε μια απύθμενης κενότητας αυταπάτη ευδαιμονίας, όπου την έχει οδηγήσει ο φιλελευθερισμός, και εθισμένη στη διεγερτική βιομηχανία ήχων που απέχει παρασάγγας από τη δημιουργία της μουσικής.


Σε μια Ευρώπη όπου δύο σήραγγες, εκείνη του CERN στα γαλλοελβετικά σύνορα, όπου ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Πυρηνικών Ερευνών έχει εγκαταστήσει τον LHC, έναν τεραστίων διαστάσεων επιταχυντή σωματιδίων, και εκείνη που συνδέει υποθαλάσσια τη Βρετανία με τη Γαλλία, δίοδος για τη μεταφορά ανθρώπων και αγαθών, συμβολίζουν το μεγάλο ευρωπαϊκό όραμα, τα πάντα βρίσκονται στον αέρα.

Δίπλα στο τούνελ που ενώνει τη Γηραιά Αλβιώνα με τη γερασμένη Ευρώπη βρίσκεται το απέραντο στρατόπεδο προσφύγων του Καλαί, που δημιουργήθηκε όταν στα μέσα της δεκαετίας του '90 Κούρδοι και Κοσοβάροι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στις παροπλισμένες αποθήκες των εργασιών της σήραγγας, με αποτέλεσμα να αναδυθεί η περίφημη «Ζούγκλα του Καλαί».

«1993»: Η επιστροφή του Ζυλιέν Γκοσλέν στο Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Μια παρέα νέων διαφορετικών εθνικοτήτων χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς που συνοδεύονται από εκκωφαντικούς μουσικούς ήχους, φλερτάρουν και παίρνουν ναρκωτικά. Μέσα από τους καπνούς αναδύονται οι βλέψεις, οι ηθικές αξίες, οι στόχοι μιας ολόκληρης γενιάς.

Ο Γκοσλέν θέτει ζητήματα που αφορούν αυτήν ακριβώς τη νέα μυθολογία μιας ενωμένης Ευρώπης που μοιάζει πιο απορρυθμισμένη και, κυρίως, πιο αποπροσανατολισμένη από ποτέ.


Σκηνή χωρισμένη στα δύο, καπνοί και βιντεοπροβολές, στο πρώτο μέρος αθρόες φωνές που εξαπολύουν τον ποιητικό λόγο του Μπελανζέ σαν οργισμένη καταγγελία για τα θέματα που ταλανίζουν την εποχή μας.

Στο δεύτερο μέρος, σε έναν τόπο που ονομάζεται Eurodance, σε ένα πάρτι του ευρωπαϊκού προγράμματος συνάντησης φοιτητών Erasmus, μια παρέα νέων διαφορετικών εθνικοτήτων χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς που συνοδεύονται από εκκωφαντικούς μουσικούς ήχους, φλερτάρουν και παίρνουν ναρκωτικά.

Μέσα από τους καπνούς αναδύονται οι βλέψεις, οι ηθικές αξίες, οι στόχοι μιας ολόκληρης γενιάς.

Μια γενιά αδιάφορη για τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, τακτοποιημένη σε μια απύθμενης κενότητας αυταπάτη ευδαιμονίας, όπου την έχει οδηγήσει ο φιλελευθερισμός, και εθισμένη στη διεγερτική βιομηχανία ήχων που απέχει παρασάγγας από τη δημιουργία της μουσικής.

Μια μηδενιστική γενιά σε παράκρουση, εν αναμονή της μεγάλης τραγωδίας, ενός μέλλοντος ακόμα πιο σκοτεινού και παράλογου.

Η Ευρώπη των νέων που, άθελά της ή μη, πολεμάει τον ίδιο της τον εαυτό, αποστρέφοντας το βλέμμα από την κάθε αντίδραση και αντίσταση στην κατρακύλα και αντιπαλεύοντας το πνεύμα, τη δημιουργικότητα, τη ζωή. Το μετα-αποκαλυπτικό τοπίο μιας κατακερματισμένης ηπείρου.


Με φόντο τις μεγάλες αντιφάσεις της Ευρώπης όπως τις ζούμε σήμερα, μιας εποχής σε αποσύνθεση και σε παραλυσία, όπου ο φασισμός κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος, οι δώδεκα ηθοποιοί της Ομάδας 43 και του École du TNS του Εθνικού Θεάτρου του Στρασβούργου ενσαρκώνουν το τέρας της νεωτερικότητας και δίνουν πνοή στους εφιάλτες της σύγχρονης ευρωπαϊκής διανόησης, μέρος της οποίας αποτελούν και οι Γκοσλέν και Μπελανζέ που υπογράφουν την παράσταση 1993.

Info:

7-8 Ιουνίου

Julien Gosselin - 1993, του Aurélien Bellanger

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών,

21:00, με ελληνικούς υπέρτιτλους

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιώργος Καραμίχος: Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε 

Θέατρο / Γιώργος Καραμίχος: «Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε»

Στο θέατρο υποδύεται έναν συγγραφέα που επιστρέφει στον τόπο του για να δηλώσει ανοιχτά την ταυτότητά του στην οικογένειά του. Θα αλλάξει η ζωή και η πορεία των ανθρώπων που αγαπά;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Χορός / Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Η ζωή, το έργο και η κληρονομιά του Alvin Ailey, του πρώτου μαύρου χορογράφου σύγχρονου χορού, παρουσιάζονται στην πρώτη μεγάλης κλίμακας μουσειακή έκθεση προς τιμήν του στο Whitney Museum of American Art.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ