«1993»: Η επιστροφή του Ζυλιέν Γκοσλέν στο Φεστιβάλ Αθηνών

«1993»: Η επιστροφή του Ζυλιέν Γκοσλέν στο Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Ο Γκοσλέν θέτει ζητήματα που αφορούν τη νέα μυθολογία μιας ενωμένης Ευρώπης που μοιάζει πιο απορρυθμισμένη και, κυρίως, πιο αποπροσανατολισμένη από ποτέ.
0

Το 1989 πέφτει το «τείχος του μίσους», όπως έχει μείνει στην Iστορία το τείχος που χώριζε το Aνατολικό από το Δυτικό Βερολίνο.

Πέφτει η αυλαία για μια ολόκληρη εποχή και η Ευρώπη κάνει επανεκκίνηση, συγχρόνως όμως μετατρέπεται σε μια αρένα όπου θα εξελιχθεί ένας ακόμα μαραθώνιος επιβίωσης και επιβολής λαών, ιδεολογιών, θρησκειών.

Το 1992 ο Φράνσις Φουκουγιάμα εκδίδει το εμβληματικό του βιβλίο Το τέλος της Ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος.

Το 1993 ολοκληρώνονται οι εργασίες της σήραγγας της Μάγχης που συνδέει την ηπειρωτική Ευρώπη με τη Μεγάλη Βρετανία.

Και το 2017 ο τριαντάχρονος Γάλλος σκηνοθέτης του θεάτρου Ζυλιέν Γκοσλέν, με τη συνδρομή του επίσης Γάλλου συγγραφέα Ωρελιάν Μπελανζέ, στήνει την παράσταση 1993.

Έχοντας προηγουμένως διερευνήσει τη διηπειρωτική διαδρομή του «κακού» μέσα από το 2666 του Μπολάνιο και τα σύγχρονα ήθη και το μέλλον του Δυτικού ανθρώπου μέσα από τα Στοιχειώδη Σωματίδια του Ουελμπέκ μέσα από δύο εντυπωσιακές πολυμεσικές παραστάσεις που είδαμε και στην Αθήνα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με το 1993, το οποίο έρχεται στο Μέγαρο Μουσικής, μιλάει για το παρόν της Ευρώπης και την υλιστική γενιά του «τέλους της Ιστορίας».

Μέσα από τους καπνούς αναδύονται οι βλέψεις, οι ηθικές αξίες, οι στόχοι μιας ολόκληρης γενιάς. Μια γενιά αδιάφορη για τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, τακτοποιημένη σε μια απύθμενης κενότητας αυταπάτη ευδαιμονίας, όπου την έχει οδηγήσει ο φιλελευθερισμός, και εθισμένη στη διεγερτική βιομηχανία ήχων που απέχει παρασάγγας από τη δημιουργία της μουσικής.


Σε μια Ευρώπη όπου δύο σήραγγες, εκείνη του CERN στα γαλλοελβετικά σύνορα, όπου ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Πυρηνικών Ερευνών έχει εγκαταστήσει τον LHC, έναν τεραστίων διαστάσεων επιταχυντή σωματιδίων, και εκείνη που συνδέει υποθαλάσσια τη Βρετανία με τη Γαλλία, δίοδος για τη μεταφορά ανθρώπων και αγαθών, συμβολίζουν το μεγάλο ευρωπαϊκό όραμα, τα πάντα βρίσκονται στον αέρα.

Δίπλα στο τούνελ που ενώνει τη Γηραιά Αλβιώνα με τη γερασμένη Ευρώπη βρίσκεται το απέραντο στρατόπεδο προσφύγων του Καλαί, που δημιουργήθηκε όταν στα μέσα της δεκαετίας του '90 Κούρδοι και Κοσοβάροι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στις παροπλισμένες αποθήκες των εργασιών της σήραγγας, με αποτέλεσμα να αναδυθεί η περίφημη «Ζούγκλα του Καλαί».

«1993»: Η επιστροφή του Ζυλιέν Γκοσλέν στο Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Μια παρέα νέων διαφορετικών εθνικοτήτων χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς που συνοδεύονται από εκκωφαντικούς μουσικούς ήχους, φλερτάρουν και παίρνουν ναρκωτικά. Μέσα από τους καπνούς αναδύονται οι βλέψεις, οι ηθικές αξίες, οι στόχοι μιας ολόκληρης γενιάς.

Ο Γκοσλέν θέτει ζητήματα που αφορούν αυτήν ακριβώς τη νέα μυθολογία μιας ενωμένης Ευρώπης που μοιάζει πιο απορρυθμισμένη και, κυρίως, πιο αποπροσανατολισμένη από ποτέ.


Σκηνή χωρισμένη στα δύο, καπνοί και βιντεοπροβολές, στο πρώτο μέρος αθρόες φωνές που εξαπολύουν τον ποιητικό λόγο του Μπελανζέ σαν οργισμένη καταγγελία για τα θέματα που ταλανίζουν την εποχή μας.

Στο δεύτερο μέρος, σε έναν τόπο που ονομάζεται Eurodance, σε ένα πάρτι του ευρωπαϊκού προγράμματος συνάντησης φοιτητών Erasmus, μια παρέα νέων διαφορετικών εθνικοτήτων χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς που συνοδεύονται από εκκωφαντικούς μουσικούς ήχους, φλερτάρουν και παίρνουν ναρκωτικά.

Μέσα από τους καπνούς αναδύονται οι βλέψεις, οι ηθικές αξίες, οι στόχοι μιας ολόκληρης γενιάς.

Μια γενιά αδιάφορη για τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, τακτοποιημένη σε μια απύθμενης κενότητας αυταπάτη ευδαιμονίας, όπου την έχει οδηγήσει ο φιλελευθερισμός, και εθισμένη στη διεγερτική βιομηχανία ήχων που απέχει παρασάγγας από τη δημιουργία της μουσικής.

Μια μηδενιστική γενιά σε παράκρουση, εν αναμονή της μεγάλης τραγωδίας, ενός μέλλοντος ακόμα πιο σκοτεινού και παράλογου.

Η Ευρώπη των νέων που, άθελά της ή μη, πολεμάει τον ίδιο της τον εαυτό, αποστρέφοντας το βλέμμα από την κάθε αντίδραση και αντίσταση στην κατρακύλα και αντιπαλεύοντας το πνεύμα, τη δημιουργικότητα, τη ζωή. Το μετα-αποκαλυπτικό τοπίο μιας κατακερματισμένης ηπείρου.


Με φόντο τις μεγάλες αντιφάσεις της Ευρώπης όπως τις ζούμε σήμερα, μιας εποχής σε αποσύνθεση και σε παραλυσία, όπου ο φασισμός κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος, οι δώδεκα ηθοποιοί της Ομάδας 43 και του École du TNS του Εθνικού Θεάτρου του Στρασβούργου ενσαρκώνουν το τέρας της νεωτερικότητας και δίνουν πνοή στους εφιάλτες της σύγχρονης ευρωπαϊκής διανόησης, μέρος της οποίας αποτελούν και οι Γκοσλέν και Μπελανζέ που υπογράφουν την παράσταση 1993.

Info:

7-8 Ιουνίου

Julien Gosselin - 1993, του Aurélien Bellanger

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών,

21:00, με ελληνικούς υπέρτιτλους

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ