Το 1989 πέφτει το «τείχος του μίσους», όπως έχει μείνει στην Iστορία το τείχος που χώριζε το Aνατολικό από το Δυτικό Βερολίνο.
Πέφτει η αυλαία για μια ολόκληρη εποχή και η Ευρώπη κάνει επανεκκίνηση, συγχρόνως όμως μετατρέπεται σε μια αρένα όπου θα εξελιχθεί ένας ακόμα μαραθώνιος επιβίωσης και επιβολής λαών, ιδεολογιών, θρησκειών.
Το 1992 ο Φράνσις Φουκουγιάμα εκδίδει το εμβληματικό του βιβλίο Το τέλος της Ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος.
Το 1993 ολοκληρώνονται οι εργασίες της σήραγγας της Μάγχης που συνδέει την ηπειρωτική Ευρώπη με τη Μεγάλη Βρετανία.
Και το 2017 ο τριαντάχρονος Γάλλος σκηνοθέτης του θεάτρου Ζυλιέν Γκοσλέν, με τη συνδρομή του επίσης Γάλλου συγγραφέα Ωρελιάν Μπελανζέ, στήνει την παράσταση 1993.
Έχοντας προηγουμένως διερευνήσει τη διηπειρωτική διαδρομή του «κακού» μέσα από το 2666 του Μπολάνιο και τα σύγχρονα ήθη και το μέλλον του Δυτικού ανθρώπου μέσα από τα Στοιχειώδη Σωματίδια του Ουελμπέκ μέσα από δύο εντυπωσιακές πολυμεσικές παραστάσεις που είδαμε και στην Αθήνα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με το 1993, το οποίο έρχεται στο Μέγαρο Μουσικής, μιλάει για το παρόν της Ευρώπης και την υλιστική γενιά του «τέλους της Ιστορίας».
Μέσα από τους καπνούς αναδύονται οι βλέψεις, οι ηθικές αξίες, οι στόχοι μιας ολόκληρης γενιάς. Μια γενιά αδιάφορη για τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, τακτοποιημένη σε μια απύθμενης κενότητας αυταπάτη ευδαιμονίας, όπου την έχει οδηγήσει ο φιλελευθερισμός, και εθισμένη στη διεγερτική βιομηχανία ήχων που απέχει παρασάγγας από τη δημιουργία της μουσικής.
Σε μια Ευρώπη όπου δύο σήραγγες, εκείνη του CERN στα γαλλοελβετικά σύνορα, όπου ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Πυρηνικών Ερευνών έχει εγκαταστήσει τον LHC, έναν τεραστίων διαστάσεων επιταχυντή σωματιδίων, και εκείνη που συνδέει υποθαλάσσια τη Βρετανία με τη Γαλλία, δίοδος για τη μεταφορά ανθρώπων και αγαθών, συμβολίζουν το μεγάλο ευρωπαϊκό όραμα, τα πάντα βρίσκονται στον αέρα.
Δίπλα στο τούνελ που ενώνει τη Γηραιά Αλβιώνα με τη γερασμένη Ευρώπη βρίσκεται το απέραντο στρατόπεδο προσφύγων του Καλαί, που δημιουργήθηκε όταν στα μέσα της δεκαετίας του '90 Κούρδοι και Κοσοβάροι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στις παροπλισμένες αποθήκες των εργασιών της σήραγγας, με αποτέλεσμα να αναδυθεί η περίφημη «Ζούγκλα του Καλαί».
Ο Γκοσλέν θέτει ζητήματα που αφορούν αυτήν ακριβώς τη νέα μυθολογία μιας ενωμένης Ευρώπης που μοιάζει πιο απορρυθμισμένη και, κυρίως, πιο αποπροσανατολισμένη από ποτέ.
Σκηνή χωρισμένη στα δύο, καπνοί και βιντεοπροβολές, στο πρώτο μέρος αθρόες φωνές που εξαπολύουν τον ποιητικό λόγο του Μπελανζέ σαν οργισμένη καταγγελία για τα θέματα που ταλανίζουν την εποχή μας.
Στο δεύτερο μέρος, σε έναν τόπο που ονομάζεται Eurodance, σε ένα πάρτι του ευρωπαϊκού προγράμματος συνάντησης φοιτητών Erasmus, μια παρέα νέων διαφορετικών εθνικοτήτων χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς που συνοδεύονται από εκκωφαντικούς μουσικούς ήχους, φλερτάρουν και παίρνουν ναρκωτικά.
Μέσα από τους καπνούς αναδύονται οι βλέψεις, οι ηθικές αξίες, οι στόχοι μιας ολόκληρης γενιάς.
Μια γενιά αδιάφορη για τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, τακτοποιημένη σε μια απύθμενης κενότητας αυταπάτη ευδαιμονίας, όπου την έχει οδηγήσει ο φιλελευθερισμός, και εθισμένη στη διεγερτική βιομηχανία ήχων που απέχει παρασάγγας από τη δημιουργία της μουσικής.
Μια μηδενιστική γενιά σε παράκρουση, εν αναμονή της μεγάλης τραγωδίας, ενός μέλλοντος ακόμα πιο σκοτεινού και παράλογου.
Η Ευρώπη των νέων που, άθελά της ή μη, πολεμάει τον ίδιο της τον εαυτό, αποστρέφοντας το βλέμμα από την κάθε αντίδραση και αντίσταση στην κατρακύλα και αντιπαλεύοντας το πνεύμα, τη δημιουργικότητα, τη ζωή. Το μετα-αποκαλυπτικό τοπίο μιας κατακερματισμένης ηπείρου.
Με φόντο τις μεγάλες αντιφάσεις της Ευρώπης όπως τις ζούμε σήμερα, μιας εποχής σε αποσύνθεση και σε παραλυσία, όπου ο φασισμός κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος, οι δώδεκα ηθοποιοί της Ομάδας 43 και του École du TNS του Εθνικού Θεάτρου του Στρασβούργου ενσαρκώνουν το τέρας της νεωτερικότητας και δίνουν πνοή στους εφιάλτες της σύγχρονης ευρωπαϊκής διανόησης, μέρος της οποίας αποτελούν και οι Γκοσλέν και Μπελανζέ που υπογράφουν την παράσταση 1993.
Info:
7-8 Ιουνίου
Julien Gosselin - 1993, του Aurélien Bellanger
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών,
21:00, με ελληνικούς υπέρτιτλους