Από την "Υπόθεση Πι" στη Miss Knife

Από την "Υπόθεση Πι" στη Miss Knife Facebook Twitter
0

Την άνοιξη του 2011, -χωρίς καν να ειδοποιήσει τον υπουργό πολιτισμού του Φρεντερίκ Μιττεράν-, ο Νικολά Σαρκοζί παύει από διευθυντή του Θεάτρου Οντεόν τον Ολιβιέ Πι. Πέντε χρόνια μετά την ανάληψη των καθηκόντων του. Με ένα θέατρο εύρωστο και επιτυχημένο. Ο κόσμος και η θεατρική κοινότητα σε όλη την Ευρώπη ξεσηκώνονται.


Είναι ήδη γνωστό ότι ο Πι, το 2014, θα αναλάβει τη διεύθυνση του Φεστιβάλ της Αβινιόν, οπότε αυτή η πρωθυπουργική κίνηση κάνει το σχήμα απολύτως οξύμωρο.
Ο Πι είναι πολιτικοποιημένος. Πολιτικοποίησε με ένα τρόπο και το Οντεόν. Το Οντεόν έγινε ένα θέατρο νεανικό. Μίλησε για τη Βοσνία, τη Συρία, τις ιερόδουλες. Στο Οντεόν κυμάτισε η η παλαιστινιακή σημαία όταν έκανε αφιέρωμα στον Mahmoud Darwich πολύ πριν την αραβική άνοιξη.
Οι επιλογές του ενόχλησαν.
Η ιστορία αυτή γνωστή ως "L affaire Py" -Υπόθεση Πι- περνάει στην ιστορία του γαλλικού πολιτισμού σαν μαύρη σελίδα. Για την ιστορία αυτή χύθηκε πολύ μελάνι.


Η οποία αρχίζει με ένα ανέκδοτο: Το Οντεόν έχει σύνθετη ονομασία: Οντεόν- Θέατρο της Ευρώπης. Όλος ο τύπος γελάει με τον άσχετο στα πολιτιστικά Σαρκοζί. "Διόρισε και άλλο διευθυντή, γιατί πίστευε ότι είναι δύο θέατρα: Το Οντεόν και το Θέατρο της Ευρώπης", γράφουν οι εφημερίδες.
Ο πρωθυπουργός, κάνει και δεύτερο φάουλ. Στη Γαλλία, κανείς δε μπορεί να διοριστεί ή να συνεχίσει να κατέχει δημόσια θέση αν είναι πάνω από 65 ετών. Ο νόμος ίσχυσε σαν μαχαίρι για τον Jean-Jacques Aillagon διευθυντή στον Πύργο των Βερσαλλιών που επαύθη με μια επιστολή.

Επειδή όμως ο νόμος -και αυτό ας το διαβάσουμε και εδώ- βρίσκεται στην διάθεση της εκλογικής πελατείας των πολιτικών, δεν ίσχυσε για το φίλο του υπουργού πολιτισμού Jean-Paul Cluzel , που διορίστηκε διευθυντής στο Γκραν Παλέ, ούτε και για τον Λυκ Μποντί, διάδοχο του 46χρονου Ολιβιέ Πι, ο οποίος στην ανάληψη των καθηκόντων του ήταν ήδη 64 ετών.

Προμηθέας, η τελευταία παράσταση στο Οντεόν

Ο πρώην διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν, Bernard Faivre d'Arcier, αρθρογραφεί στην Monde για την υπόθεση: "Ζητήσαμε ", γράφει "από τον προηγούμενο διευθυντή του Οντεόν Georges Lavaudant να εγκαταλείψει το θέατρο λόγω ηλικίας. Και στη θέση του μπήκε ο Ολιβιέ Πι. Δεν είναι μόνο ζήτημα ηλικίας, αλλά και ευκαιρίας. Για την ανανέωση των γενεών. Θα μπορούσε το Οντεόν να έχει ανατεθεί εδώ και χρόνια στον Μποντί, ο οποίος δεν έχει κρύψει ποτέ τη φιλοδοξία του να διευθύνει αυτό το συγκεκριμένο θέατρο. Αλλά όχι τώρα. Όχι στα 63 του. Όλη αυτή η έλλειψη κομψότητας στους χειρισμούς του υπουργού πολιτισμού αντανακλά και κάτι άλλο για την πολιτική Σαρκοζί. Ευνοιοκρατία και ερασιτεχνισμό στην πολιτιστική πολιτική."
Η κουλτούρα του Μιτεράν και του Πι έχουν τόση συγγένεια όση έχει ο Αντρέ Ζιντ με τη Λέιντι Γκάγκα. Για τον Μιτεράν πολιτισμός σημαίνει παγιέτες, λάμψη, τηλεόραση. Για τον Πι η ποίηση.


Ο Μιτεράν σιχαίνεται τον Πι για δυο λόγους: Για τις πολιτικές του απόψεις και την ομοφυλοφιλία του.
Και δε θα σταματήσει ποτέ να βλέπει τον Πι σαν Miss Knife. Μια περσόνα του καμπαρέ, έναν τραβεστί, όπως αυτοί ήταν πριν είκοσι χρόνια.

Η εκδίκηση της drama queen.

Ο Ολιβιέ Πι αποχαιρέτησε το Θέατρο Οντεόν σαν διευθυντής, επιλέγοντας να παρουσιάσει στο κοινό του θεάτρου Οντεόν την Miss Knife. Το άλτερ-έγκο του. H Miss Knife, είναι η τραβεστί περσόνα του τον συνοδεύει εδώ και 15 χρόνια. Όλο το Παρίσι μαζεύτηκε για να τον αποχαιρετήσει.


Επέλεξε αυτό τον τρόπο να αποχωρήσει, κάνοντας ένα τραβεστί σόου. Μόνος. Στην σκηνή τον συνόδευαν τέσσερις εξαιρετικοί μουσικοί. Τραγούδησε και χόρεψε όλη τη νύχτα. Η αίθουσα τον αποθέωσε. Ο Πι είναι ο μοναδικός διευθυντής Εθνικού θεάτρου, που θα τολμούσε κάτι τέτοιο. Που θα τολμούσε να εμφανιστεί μπροστά στο κοινό με περούκες, αστραφτερά φορέματα, γούνες και φρου-φρου. Που θα τολμούσε να μιλήσει για τους εραστές στις τουαλέτες των σταθμών των τραίνων. Μόλις τελείωσε η παράσταση επέστρεψε για ένα encore και τραγούδησε το « Je pars quand je veux ». (Φεύγω όταν θέλω). Οι θεατές σαν ένας άνθρωπος, όρθιοι χειροκροτούσαν μανιασμένα.


Αυτή την παράσταση θα δούμε απόψε στο Φεστιβάλ Αθηνών. Είναι η παράσταση ενός φωτισμένου, μαχητικού ανθρώπου στο θέατρο. Υπερβολικά ταλαντούχου. H Miss Knife, η τραβεστί περσόνα του τον συνοδεύει εδώ και 15 χρόνια.
Θα ακούσουμε 14 νέες συνθέσεις σε ένα εκρηκτικό drag show , που ακροβατεί ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό, με το μοναδικό ύφος αυτής της ντίβας του καμπαρέ. Που μας μιλάει για χαμένα όνειρα, ματαιώσεις, μοναξιές. Πάνω όμως από όλα η παράσταση αυτή είναι ένα θεατρικό σχόλιο στην αυθεντικότητα. Από έναν καλλιτέχνη που γνωρίζει καλά τον κανόνα του θεάτρου.

Τι θα λέγατε στον επόμενο υπουργό πολιτισμού; τον ρωτούσαν οι δημοσιογράφοι λίγο μετά την αποχώρησή του από το Οντεόν. "Να καταργήσει τους μεσάζοντες και να μιλά απευθείας με τους ανθρώπους της τέχνης."
Και στον επόμενο Πρωθυπουργό; "Να ασχοληθεί με ένα θέμα: την εκπαίδευση. Αυτή θα έπρεπε να θεωρείται ως το κέντρο της ζωής των ανθρώπων".


"Miss Knife"

Θέατρο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ