«Έντμοντ» στο Θέατρο Τέχνης: Μοναχική κάθοδος στην κόλαση

«Έντμοντ» στο Θέατρο Τέχνης: Μοναχική κάθοδος στην κόλαση Facebook Twitter
Η γενναιότητά του Γιάννου Περλέγκα δεν αφορά μόνο την εξαιρετική ερμηνεία του αλλά και τον τρόπο με τον οποίο σηκώνει στις πλάτες του όλο το εγχείρημα –και τους θεατές μαζί–, μετατρέποντας ουσιαστικά την παράσταση σε ένα one-man show. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης
0

O ίδιος ο Μάμετ έχει πει για τον Έντμοντ πως είναι ένα «morality play about modern society». Χρησιμοποιώντας, καθόλου τυχαία, τον όρο «morality play», ο Αμερικανός συγγραφέας μάς παραπέμπει ευθέως στη θεατρική παράδοση του Μεσαίωνα.


Το διασημότερο διασωθέν μεσαιωνικό ηθικοπλαστικό δράμα είναι ο Καθένας (Everyman). Σε αυτήν τη θρησκευτική αλληγορία οι καλές και οι κακές μας πράξεις καταγράφονται σε ένα «λογιστικό» βιβλίο. Αν οι πρώτες υπερισχύουν των δεύτερων, τότε πηγαίνουμε στον Παράδεισο, γι' αυτό και ο Καθένας, ο κεντρικός ήρωας του έργου, κάνει ό,τι μπορεί για να πείσει τους ανθρώπους που συναντά να τον συνοδεύσουν στο προσκυνηματικό ταξίδι του, ελπίζοντας να φτάσει νικητής ενώπιον του Θεού.


Στα θρησκευτικά αυτά δράματα ο πρωταγωνιστής είναι ένας αφελής ταξιδιώτης που παλεύει με τα μεγάλα ανθρώπινα ζητήματα της αμαρτίας, της ενοχής και της σωτηρίας της ψυχής. Στο πρόσωπο αυτού του μέσου χριστιανού αποτυπώνεται όλη η ταλανιζόμενη από φόβο συνείδηση του μεσαιωνικού ανθρώπου που αγωνιά να εξασφαλίσει τη μεταθανάτια λύτρωση. Ο Μάμετ –όπως και πριν από αυτόν ο Ίψεν με τον Πέερ Γκυντ και ο Στρίντμπεργκ με το Προς Δαμασκόν– δανείζεται αυτή την αλληγορική φόρμα και τη δυναμιτίζει στο σήμερα.

Η παράσταση δεν έχει υπόσταση, δεν έχει καν σχήμα. Είναι μια άμορφη, πλαδαρή μάζα που κάποιος συνέθεσε διεκπεραιωτικά και βαριεστημένα, τοποθετώντας τη μέσα σε ένα μίζερο, ανέμπνευστο περιβάλλον.


Ο Έντμοντ είναι ο μέσος λευκός Αμερικανός –τουλάχιστον έτσι τον βλέπει ο συγγραφέας–, με μεσαία μόρφωση και μεσαία εισοδήματα: είναι ο Καθένας που ζει στην Αμερική του σήμερα, ο Καθένας που νιώθει αποκομμένος, χαμένος, ανίκανος να συνδεθεί με την πραγματικότητα γύρω του και καταφεύγει σε πράξεις εκτόνωσης, σπασμωδικές, βίαιες, ρατσιστικές, σεξιστικές κ.ά.


Επιδιώκει να ανακτήσει τον έλεγχο της ζωής του. Εγκαταλείποντας τη γυναίκα του, ξεχύνεται στη νεοϋορκέζικη νύχτα για να ανακτήσει την αίσθηση ελευθερίας και περιπέτειας, τον χαμένο, όπως υποστηρίζει, ανδρισμό του. «Ζούμε μέσα σε μια ομίχλη. Ζούμε σαν υπνοβάτες [...] Είμαστε νεκροί» θα πει στη νεαρή σερβιτόρα, την οποία λίγο αργότερα θα μαχαιρώσει, όταν εκείνη αρνηθεί να μοιραστεί το όραμά του για μια νέα αρχή, μακριά απ' όλους και απ' όλα.

«Έντμοντ» στο Θέατρο Τέχνης: Μοναχική κάθοδος στην κόλαση Facebook Twitter
Ευγενής συνοδοιπόρος του Γιάννου Περλέγκα, η Κωνσταντίνα Τάκαλου, κάνει κι αυτή ό,τι καλύτερο μπορεί: η σκηνή που έχουν οι δυο τους είναι ίσως η δυνατότερη της παράστασης. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης


Κάθε προσπάθειά του να ξεφύγει, να υπερβεί την κοινοτοπία της σύμβασης και να ζήσει ουσιαστικά διαψεύδεται. Η αναζήτηση της σεξουαλικής ευχαρίστησης καταποντίζεται μέσα σε ατελείωτα παζάρια, με αποτέλεσμα η πράξη μονίμως να μένει ανολοκλήρωτη. Η επικοινωνία μοιάζει ανέφικτη. Η ελευθερία το ίδιο. Η συσσωρευμένη σύγχυση δεν βρίσκει πουθενά διέξοδο παρά μόνο, τελικά, στο έγκλημα.


Από τη μια, ο θυμός που κυκλοφορεί χρόνια στις φλέβες του, ένα θανάσιμο μείγμα προκατάληψης και καταπίεσης, καθιστά τον Έντμοντ τυπική περίπτωση ευνουχισμένου πολίτη, έτοιμου να εκραγεί. Από την άλλη, η αγωνία του να σπάσει τα δεσμά του και να ζήσει, η επιμονή του να βρει και να εμπνεύσει την αλήθεια, τον ξεχωρίζει από τη μάζα, όπως επισημαίνει το Μέντιουμ στην αρχή του έργου: «Όλοι μας θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε ιδιαίτεροι. Στην περίπτωσή σου, είναι γεγονός».

Αν ο μεσαιωνικός Καθένας οδηγείται σε συναίσθηση της ματαιότητας των εγκοσμίων και σε ειλικρινή μετάνοια, ο μαμετικός Έντμοντ καταλήγει στη φυλακή, όπου πέφτει θύμα βιασμού. Μετανοεί για τα κρίματά του; Σίγουρα δείχνει να βρίσκει για πρώτη φορά μια παράξενη γαλήνη: «Από τη στιγμή που μπήκα εδώ μέσα, δεν νιώθω πια αυτόν τον φόβο. Δεν τον νιώθω. Σε όλη την ενήλικη ζωή μου είναι η πρώτη φορά που δεν νιώθω φοβισμένος. Κι αυτό συνέβη από τη στιγμή που μπήκα εδώ μέσα» εξομολογείται. Όταν το χειρότερο έχει συμβεί, δεν υπάρχει κάτι άλλο να φοβηθούμε. Ο Έντμοντ, έχοντας χάσει τα πάντα, θα συμφιλιωθεί με το ανεξέλεγκτο μυστήριο της ύπαρξης και, μαζί με τον μαύρο συγκρατούμενό του, θα περιπλανηθούν σε απίθανους μεταφυσικούς ρεμβασμούς για το νόημα της ζωής, της Κόλασης και της ανωτερότητας των ζώων.

O Έντμοντ δεν είναι λυτρωτής ούτε λυτρωμένος. Σε κάθε σταθμό-δοκιμασία της πορείας του ταπεινώνεται όλο και περισσότερο, έτσι ώστε να διεκδικήσει, συντετριμμένος πλέον, τη θεία χάρη: ένα επίπεδο κατανόησης που θα αποκαλύψει τις μυστικές σχέσεις ανθρώπων και πραγμάτων, «τους άμορφους σκοπούς της μοίρας», κατά τον σαιξπηρικό Άμλετ. Αν το δούμε έτσι, τότε το σύνολο φωτίζεται απρόσμενα και όλα μπαίνουν στη θέση τους, ενώ αν ιδωθεί μέσα από ένα αμιγώς ρεαλιστικό πρίσμα, τότε θα εξατμιστεί η μυστικιστική γοητεία του.

«Έντμοντ» στο Θέατρο Τέχνης: Μοναχική κάθοδος στην κόλαση Facebook Twitter
Προφανώς η σκηνοθέτις της παράστασης απέφυγε τον σκόπελο του ρεαλισμού. Με τι τον αντικατέστησε όμως; Με το τίποτα. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης


Προφανώς η σκηνοθέτις της παράστασης απέφυγε τον σκόπελο του ρεαλισμού. Με τι τον αντικατέστησε όμως; Με το τίποτα. Υποψιάζομαι πως κάπου υπήρχε μια αρχική σκηνοθετική σύλληψη, να αποδοθεί η κάθοδος του Έντμοντ στο κενό ως ένα κακόγουστο τηλεοπτικό σόου, κάτι σαν φαντεζί εφιάλτης που θα επέτεινε τη μοναξιά και την απόγνωση του ήρωα.

Τα προκάτ γέλια, οι «γλάστρες» που εμψυχώνουν ή ειρωνεύονται τον «παίχτη», τα χαζοχαρούμενα χορευτικά νούμερα, ο παρουσιαστής με τα στραφταλιστά πετράδια στη γραβάτα και στις γόβες, δημιουργούν αμυδρά αυτή την εντύπωση που προανέφερα. Επί της ουσίας, όμως, είναι σαν να μην υφίσταται τίποτε απ' όλα αυτά. Τα επεισόδια του έργου θυμίζουν σκετσάκια. Η παράσταση δεν έχει υπόσταση, δεν έχει καν σχήμα. Είναι μια άμορφη, πλαδαρή μάζα που κάποιος συνέθεσε διεκπεραιωτικά και βαριεστημένα, τοποθετώντας τη μέσα σε ένα μίζερο, ανέμπνευστο περιβάλλον.


Ευτυχώς, υπάρχουν δυο-τρεις ηθοποιοί οι οποίοι με την παρουσία τους λειτουργούν ως σανίδες σωτηρίας. Εννοώ προπαντός τον Γιάννο Περλέγκα στον ρόλο του Έντμοντ: η γενναιότητά του δεν αφορά μόνο την εξαιρετική ερμηνεία του αλλά και τον τρόπο με τον οποίο σηκώνει στις πλάτες του όλο το εγχείρημα –και τους θεατές μαζί–, μετατρέποντας ουσιαστικά την παράσταση σε ένα one-man show. Ο Περλέγκας μεταδίδει όλο το καλό και το κακό που κουβαλάει μέσα του ο Έντμοντ, την ατέρμονη αγωνία του, την οργή που τον πνίγει, τα ερωτήματα που έχουν καρφωθεί αναπάντητα στον λαιμό του, την αίσθηση ενός ανθρώπου που θέλει να σπάσει τον φλοιό των συμβάσεων και να ρουφήξει το μεδούλι της ζωής, ακόμα κι αν χρειαστεί να καταφύγει στις χειρότερες μεθόδους.


Ευγενής συνοδοιπόρος του η Κωνσταντίνα Τάκαλου, κάνει κι αυτή ό,τι καλύτερο μπορεί: η σκηνή που έχουν οι δυο τους είναι ίσως η δυνατότερη της παράστασης.

«Έντμοντ» στο Θέατρο Τέχνης: Μοναχική κάθοδος στην κόλαση Facebook Twitter
Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης

Ντέιβιντ Μάμετ - Έντμοντ

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Σκηνικά-Κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη

Μουσική: Nalyssa Green

Χορογραφία: Βάλια Παπαχρήστου

Σχεδιασμός φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου

Παίζουν: Γιάννος Περλέγκας (Έντμοντ), Κωνσταντίνα Τάκαλου, Δημήτρης Πασσάς, Σταύρος Καλλιγάς, Βάλια Παπαχρήστου, Δημήτρης Μαγγίνας, Μαριλένα Μόσχου, Παναγιώτης Ρενιέρης

 

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Υπόγειο)

Πεσμαζόγλου 5, 210 3228706

Τετάρτη & Κυριακή: 20:00, Πέμπτη-Σάββατο: 21:15, εισ.: 10-18 ευρώ

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Γιάννος Περλέγκας: «Ο άντρας πεθαίνει από τον πολύ άντρα»

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο άντρας πεθαίνει από τον πολύ άντρα»

Ο εξαιρετικός ηθοποιός ενσαρκώνει τον δύσκολο ρόλο του «κανονικού», λευκού, ρατσιστή, μισογύνη, ομοφοβικού Έντμοντ, στο ομώνυμο, αμφιλεγόμενο έργο του Ντέιβιντ Μάμετ που σκηνοθετεί η Μαριάννα Κάλμπαρη στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ