Ευριπίδη, Τρωάδες

Ευριπίδη, Τρωάδες Facebook Twitter
0

Η δημοφιλέστερη ίσως αρχαία ελληνική τραγωδία διαχρονικά, αλλά και διεθνώς στη σύγχρονη εποχή, μια και τα θέματα που θίγει δεν έχουν πάψει να απασχολούν τους ανθρώπους από το 415 π.Χ. που πρωτοπαρουσιάστηκε στα Μεγάλα Διονύσια μέχρι σήμερα, οι Τρωάδες του Ευριπίδη, επιστρέφει με ένα νέο ανέβασμά της στα φετινά Επιδαύρια. Το έργο-καταγγελία, εμμέσως πλην σαφώς, του μεγάλου τραγικού ποιητή για την εξόντωση του πληθυσμού της ανυπότακτης Μύλου από τους Αθηναίους το 416 π.Χ. αναφέρεται στην ιστορία της άλωσης της Τροίας και στους εξευτελισμούς που υπέστησαν από τους Αχαιούς οι γυναίκες της Τροίας με φόντο τα συντρίμμια της πόλης τους. Η βασίλισσα Εκάβη που έχασε τον άντρα της και τους γιους της, και στη διάρκεια του έργου θα μάθει ότι θα χάσει και τον εγγονό της, η Ανδρομάχη που της μέλλεται να ακολουθήσει τον Νεοπτόλεμο, τον δολοφόνο του άντρα της, η Κασσάνδρα που προφητεύει το τραγικό μέλλον του Αγαμέμνονα, τον οποίο και αναγκάζεται να ακολουθήσει, η Ελένη και ο Μενέλαος, το ζευγάρι που χρεώθηκε την εκστρατεία των Ελλήνων στο Ίλιον, είναι οι πρωταγωνιστές αυτής της πολυεπίπεδης και σπαραχτικής τραγωδίας που καθρεφτίζει την ανθρώπινη καταισχύνη σε κάθε εποχή.

Ο συνθέτης και σκηνοθέτης Θοδωρής Αμπαζής, καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, αποπειράται να προσεγγίσει το μεγαλειώδες αυτό έργο όχι απαραίτητα ως μια αντιπολεμική κραυγή αλλά ως την υπέρβαση παντός ορίου στη διαχείριση κρίσεων εκ μέρους των διαχειριστών, δηλαδή των νικητών. Σαν το ξεκίνημα μιας εποχής όπου νικημένοι και νικητές –μελλοντικοί ηττημένοι και οι ίδιοι μέσα από τη θεϊκή τιμωρία που τους περιμένει για την ύβρη που έχουν διαπράξει– στην ουσία ακολουθούν την ίδια τραγική μοίρα της ανθρώπινής τους θνητότητας. Σε αυτήν τη σύγχρονη ανάγνωση των Τρωάδων, στην οποία θα αξιοποιηθεί η μουσικότητα του λόγου, δεκατέσσερις ηθοποιοί θα συνυπάρξουν στην ορχήστρα της Επιδαύρου με τριάντα δύο μουσικούς. Να σημειώσουμε ότι η παράσταση σηματοδοτεί την πρώτη εμφάνιση της σπουδαίας ηθοποιού Άννας Κοκκίνου στο αρχαίο θέατρο στον ρόλο της Εκάβης, ενώ θα ακούγεται και η φωνή του Μιχαήλ Μαρμαρινού ηχογραφημένου ως Ποσειδώνα.

[Από τον Χρήστο Παρίδη για το τεύχος 341 της LiFO]

Θέατρο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Θέατρο / Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Πώς διαβάζουμε σήμερα τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Oυίλιαμς; Στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης ο Antonio Latella προσφέρει μια «άλλη» Λόρα που ορθώνει το ανάστημά της ενάντια στο κυρίαρχο αφήγημα περί επαγγελματικής ανέλιξης, πλουτισμού και γαμήλιας ευτυχίας.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ