Γεννήθηκα στην Πάτρα το 1960. Ήμουνα παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πολύ μικρός και μεγάλωσα με τη μαμά, τη γιαγιά και τον παππού. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν καλά, δεν καταλαβαίναμε τη φτώχεια, ήταν άνθρωποι μεροκαματιάρηδες που με μεγάλωσαν με μεγάλη αγάπη. Η μάνα μου ήταν βράχος και της χρωστάω τα πάντα. Ήταν καθηγήτρια αγγλικών, μια γυναίκα που, αν και δεν ήταν πολύ «προοδευτική», όπως το εννοούμε σήμερα, δεν θέλησε ποτέ να είμαι στα φουστάνια της, με άφησε από νωρίς και να ξεπορτίσω και να κάνω τη ζωή μου, δεν είχε καμία κυριαρχική τάση επάνω μου. Με άφησε να νοικιάσω δικό μου σπίτι όταν ήμουν ακόμα στο γυμνάσιο, να πηγαίνω τα Σαββατοκύριακα και να μένω με έναν φίλο μου.
• Στην Αθήνα ήρθαμε όταν ήμουν επτά χρονών. Με τη δικτατορία η μητέρα μου έχασε τη δουλειά της στο υπουργείο, τη διώξανε και μετακόμισε στην Αθήνα. Μόλις στάθηκε στα πόδια της και βρήκε δουλειά, μας πήρε, όλη την οικογένεια, κοντά της. Οι αναμνήσεις μου είναι όλες από την Αθήνα, μέναμε στην Αγίου Μελετίου και τότε αυτές οι γειτονιές ήταν καταπληκτικές, έβραζαν.
• Δραστηριοποιήθηκα λίγο στα πολιτιστικά όταν ήμουν οργανωμένος στην ΚΝΕ και κάναμε μια παράσταση σε μια ερασιτεχνική ομάδα και κόλλησα. Θεωρητικά θα πήγαινα Αρχιτεκτονική, αλλά δεν διάβαζα. Οπότε χρειαζόμουν μια σχολή για να πάρω αναβολή, κλασικά. Έτσι βρήκα τη μοναδική δραματική σχολή όπου έμπαινες χωρίς εξετάσεις, της Ευγενίας Χατζίκου, γιατί δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνεις, τι κομμάτια να δώσεις. Όταν μπήκα στη σχολή, είπα «αυτό θέλω να κάνω». Και ξέχασα και την Αρχιτεκτονική και όλα τα υπόλοιπα. Δεν είχα συνείδηση, δεν ήξερα τίποτα για τη δουλειά, δεν φοβόμουν τίποτε απ’ όσα μπορεί να σκέφτεται κάποιος σήμερα όταν θέλει να γίνει ηθοποιός, τι συμβαίνει, αν βρίσκεις ή όχι δουλειά, τι είναι αυτό το «σόι», τίποτα.
Εμείς οι ηθοποιοί πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να είμαστε καλοί σε όλα. Ξέρω ότι υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κάνω, δεν θα είμαι καλός, δεν έχω όλα τα φόντα που έχουν άλλοι και δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο πρέπει να τα κάνω όλα καλά.
• Πήγαινα πού και πού σε κανένα θέατρο, πήγαινα πολύ στο σινεμά και στη σχολή ήμουν ένας μέτριος προς κακός μαθητής. Εκεί μου κόλλησαν τη ρετσινιά του «κινηματογραφικού ηθοποιού», η οποία με ακολουθούσε για χρόνια, και βγήκα κομπλεξαρισμένος. Αυτό συνέβη γιατί δεν μου άρεσε ποτέ να παίζω με στόμφο και οι δάσκαλοι που είχαμε εκεί έτσι είχαν μάθει. Ήταν στο τότε Εθνικό και μου έλεγαν «πιο πάνω» και «βγάλ’ το πιο έξω», εγώ δεν μπορούσα να τα κάνω αυτά σε ένα μέτρο απόσταση, να υπερ-παίξω, ήταν αδύνατο. Οπότε, μόλις τέλειωσα τη σχολή, είπα «θέατρο δεν κάνω».
• Με είχε πάρει ο Μαυρίκιος να κάνω το «κοντάρι», τον κομπάρσο, σε μια παράσταση στη Λυρική. Τον ρώτησα τι να κάνω και μου είπε «στείλε βιογραφικά όπου ακούς ότι γίνεται παραγωγή ταινίας, γιατί με τη φάτσα που έχεις σίγουρα θα βρεις δουλειά στον κινηματογράφο». Και το έκανα, μου άνοιξε τον δρόμο και όντως υπήρξε ανταπόκριση. Άρχισα να δουλεύω με τον Περάκη, τον Λυκουρέση, τον Σμαραγδή. Τους άρεσα και μου έγραφαν και παραπάνω πράγματα.
• Στο θέατρο έλεγα ότι δεν θα τα καταφέρω, άργησα να ξεκινήσω και πίστευα ότι δεν είχα, ας πούμε, πολλές ελπίδες. Έκανα μερικά πράγματα λίγο-λίγο, κάποια παιδικά με τον Νίκο Καμτσή. Ευχαριστημένος ήμουν, αλλά δεν τολμούσα να ανοίξω τα φτερά μου, παρά το γεγονός ότι είχα αρχίσει να έχω και κάποιες μικρές συμμετοχές στην τηλεόραση. Η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο, σε κεντρικό κιόλας, που μου έδωσε χαρά ήταν το «Τέλος της μικρής μας πόλης» σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη, μια ιστορική παράσταση, και μετά ήρθε από το πουθενά η πρόταση του Αντώνη Αντύπα να παίξω στην «Ολεάννα» του Ντέιβιντ Μάμετ. Του το χρωστάω γιατί δεν με είχε δει πουθενά ‒ δεν εμπιστεύεσαι έναν νέο ηθοποιό που έπρεπε να μεγαλώσει για να κάνει τον ρόλο. Αυτός ο ρόλος ήταν ένα σημείο καμπής, ένιωσα ότι αναμετρήθηκα με κάτι πολύ δύσκολο και ίσως είναι ο καλύτερος ρόλος που έχω παίξει μέχρι τώρα, που καθόρισε, φυσικά, και το μετά.
• Η πολιτική ορθότητα και η αλήθεια που έχει δύο όψεις είναι ένα θέμα που σηκώνει πολλή κουβέντα. Χάνεται πολλές φορές το μέτρο απ’ όλες τις πλευρές, θέλει τεράστια προσοχή. Από την άλλη, καταλαβαίνω την ανάγκη ύπαρξης κάποιων κανόνων συμπεριφοράς, γιατί τα πράγματα έχουν ξεφύγει και δεν μπορείς να αφήσεις χύμα κάποιους ανθρώπους να συμπεριφέρονται όπως να ’ναι, χρειάζονται τα όρια. Κάποιες φορές μερικοί κάνουν κατάχρηση των ορίων και σε κάνουν να τα περνάς εντέχνως. Έχουμε δει και τέτοια παραδείγματα, χωρίς να αθωώνουμε ή να εξισώνουμε όλες τις περιπτώσεις.
• Ένα από τα πολλά που μου έχει διδάξει το θέατρο είναι να μη βγάζω εύκολα συμπεράσματα. Υπάρχει η άλλη όψη, η δεύτερη ανάγνωση, κάτι που χάνεται συχνά στον δημόσιο διάλογο, τον οποίο παρακολουθώ με πολλές επιφυλάξεις. Με απασχολεί πολύ το ότι έχει χαθεί η ευγένεια από τη ζωή μας, οι τόνοι ανεβαίνουν, οι συμπεριφορές που κάποτε θεωρούσαμε αυτονόητες πλέον δεν είναι και ότι ο καθένας μπορεί να τις υπερβαίνει. Ίσως να συνέβαινε αυτό πάντα και να μην το βλέπαμε. Σήμερα το βλέπουμε και το ξέρουμε, όπως ξέρουμε ότι και στη δημόσια ζωή και στην πολιτική εύκολα αντιστρέφεται η αλήθεια. Αν δεις το παράδειγμα της Αττικής Οδού και μόνο, καταλαβαίνεις τι συμβαίνει.
• Ο πολίτης σήμερα, αν αντιδρά ή αν θυμώνει, τις περισσότερες φορές το κάνει με λάθος τρόπο. Έχουν αλλάξει πολύ τα δεδομένα, όλοι έχουμε πέσει ‒και εννοώ το μεγαλύτερο ποσοστό‒ σε μια τεράστια ύπνωση, σε μια πελώρια λατρεία των υλικών αγαθών, οτιδήποτε μη πνευματικού, και ένας αγώνας επιβίωσης καθημερινός μάς οδηγεί διαρκώς σε άλλα πράγματα. Δεν θυμάμαι να συνέβαινε αυτό παλιότερα, είχαμε κάποια οράματα για ένα καλύτερο αύριο. Το πώς φτάσαμε το καλύτερο αύριο να σημαίνει ένα πλούσιο αύριο, να είναι γεμάτη η τσέπη μόνο και να εξασφαλίσω τη ζωή τη δική μου και των παιδιών μου και από κει και πέρα δεν με ενδιαφέρει τίποτα, με σοκάρει, δεν μπορώ να καταλάβω πώς το σύστημα κατάφερε να φτιάξει αυτούς τους ανθρώπους-πρότυπα, που δεν θα μας άρεσαν καθόλου αν στεκόμασταν να τους παρατηρήσουμε. Αισθάνομαι πολύ αδύναμος απέναντι σε όλο αυτό.
• Έχω τρία παιδιά και δεν τους λέω τίποτα, δεν πιστεύω στις συμβουλές. Πιστεύω ότι τα πράγματα βιώνονται ή ότι βλέπουν τη συμπεριφορά τη δική μου και παίρνουν παράδειγμα. Εμείς ούτε έχουμε ως οικογένεια τα πολλά χρήματα ούτε μεγαλώσαμε έτσι. Πολυτέλειες για εμάς είναι να κάνουμε ένα ταξίδι, να ανοίξουν τα μάτια μας γιατί δεν πήραμε ποτέ τρελές αμοιβές. Νομίζω ότι είμαι πιο κοντά σε αυτό που είπε η Αρβελέρ, με την οποία διαφωνώ σε πολλά άλλα, ότι κοιτάμε πώς θα γίνουν επιτυχημένα τα παιδιά μας, ενώ θα έπρεπε να κοιτάμε πώς θα γίνουν ευτυχισμένα. Προσπαθώ να πω ότι θέλω να κάνουν ό,τι θέλουν, αρκεί να είναι ευτυχισμένα. Με αυτήν τη λογική, όταν και οι δύο κόρες μου θέλησαν να ακολουθήσουν τη δική μας δουλειά, δεν έκανα τίποτε άλλο παρά να τις στηρίξω με τα χίλια. Τον δρόμο και τις δυσκολίες τα ξέρουν.
• Η Μπέσυ (Μάλφα) είναι ο άνθρωπος που με έκανε να αισθανθώ ότι βρήκα το λιμάνι μου. Άραξα, είπα «εδώ θέλω να μείνω, είναι η επιλογή μου». Βρήκα έναν άνθρωπο που γούσταρα πάρα πολύ και είπα αυτός είναι ο άνθρωπος με τον οποίο θέλω να ζήσω, να κάνω και παιδιά και να περάσω τα χρόνια της ζωής μου. Η πίστα της «ολόκληρης ζωής» είναι δύσκολη αλλά και πολύ γοητευτική. Για μένα αυτό είναι η ουσία της ζωής και έτσι αισθάνομαι. Αισθάνομαι μια σιγουριά γι’ αυτήν, εξακολουθώ να την αγαπώ και να τη θαυμάζω για την καθημερινή της συμπεριφορά, για το πόσο με στηρίζει. Και μόνο η σκέψη να ζήσω μακριά από την Μπέσυ με τρελαίνει.
• Η δουλειά σήμερα είναι πολύ δύσκολη. Υπάρχουν πολλές παθογένειες και πολλές πληγές και μερικές από αυτές έχουν μεγαλώσει πολύ. Για μένα η μία τεράστια πληγή που κάνει τρομερό κακό στη δουλειά μας είναι ο διαχωρισμός του εμπορικού και του ποιοτικού θεάτρου που, πάντα τον σιχαινόμουν, γιατί επηρεάζει τον τρόπο ύπαρξης της δουλειάς μας, παρά το γεγονός ότι εμένα δεν με απασχολεί, γιατί ποτέ δεν δούλεψα έτσι, βάζοντας μια ταμπέλα σε αυτό που κάνω ‒ και όχι μόνο εγώ. Έχω δουλέψει και στην Αγγλία και στην Ιταλία και σε διάφορες χώρες στο εξωτερικό, αυτό δεν το έχω συναντήσει πουθενά. Στο εξωτερικό παίζεις Μπέκετ, την άλλη μέρα κάνεις μια κωμωδία στην τηλεόραση και το αντιμετωπίζεις με την ίδια ένταση και σοβαρότητα. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και κρίνεται βάσει της επίδοσής του. Είναι ένας διαχωρισμός αδιανόητος, που έχει χωρίσει τους ηθοποιούς σε δύο στρατόπεδα και αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι βλέπω παιδιά να βγαίνουν τώρα από τις σχολές και να κουβαλάνε τέτοια πράγματα από δασκάλους της γενιάς μου. Εκνευρίζομαι πάρα πολύ όταν ακούω ότι «μας είπαν στη σχολή να μην κάνουμε τηλεόραση», αυτά είναι άλλων εποχών.
• Για μένα ο ηθοποιός πρέπει να δουλεύει και να κάνει αυτό που του αρέσει να κάνει όσο πιο καλά μπορεί. Έχω κάνει πράγματα στην τηλεόραση και τα έχω χαρεί πολύ. Η τηλεόραση δεν μπορεί να είναι Σαίξπηρ, ούτε Ταρκόφσκι, έχει και το ελαφρύ θέαμα για την οικογένεια, κι αυτό συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Έχω δει Σαίξπηρ στο θέατρο και έχω αηδιάσει και έχω δει σειρές και έχω περάσει πολύ καλά.
• Επίσης, εμείς οι ηθοποιοί πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να είμαστε καλοί σε όλα. Ξέρω ότι υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κάνω, δεν θα είμαι καλός, δεν έχω όλα τα φόντα που έχουν άλλοι και δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο πρέπει να τα κάνω όλα καλά.
• Στο θέατρο δεν μπορείς να κάνεις επιτυχία, αν δεν υπάρχει καλό έργο. Προηγείται ο λόγος. Αν δεν υπάρχει έργο, δεν γίνεται τίποτα. Μπορεί να κάνεις μια καλή φούσκα που να περνάει ευχάριστα, να κάνεις μια φαντασμαγορική παράσταση και μετά από πέντε λεπτά ο θεατής να την έχει ξεχάσει. Το επόμενο σημαντικό είναι πόσο οι συνεργάτες σε μια δουλειά, οι άνθρωποι που τη φτιάχνουν, αγαπάνε, δίνουν το είναι τους και συμφωνούν πάνω σε αυτό το πράγμα που πάνε να κάνουν. Όταν υπάρχει αυτό το συστατικό, το αποτέλεσμα θα είναι καλό και δεν εννοώ μόνο στο ταμείο.
• Γενικά, ζω με έναν τρόπο χαμηλόφωνο και δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα γίνω πιο γνωστός ή πιο αγαπητός, βγάζοντας μπροστά την προσωπική μου ζωή. Σε γενικές γραμμές, όλοι ασχολούνται με τη δουλειά μου. Νομίζω ότι κάποιοι δελεάστηκαν να με παρουσιάσουν ως έναν τύπο που κάνει όργια με γυναίκες και ναρκωτικά, χρησιμοποιώντας φωτογραφίες από την ιταλική σειρά στην οποία έπαιζα, τη «Suburra: Blood on Rome», μια παραγωγή του Netflix, παραλείποντας εσκεμμένα να γράψουν ότι οι σεξουαλικές εικόνες ήταν από τη σειρά. Δεν θα μπορούσα να το αφήσω να περάσει έτσι, θα το έφτανα μέχρι το τέρμα, χωρίς να υπολογίσω όλο αυτόν τον κόπο. Το έκανα όχι μόνο για μένα αλλά και για τους άλλους συναδέλφους μου, γιατί πρέπει να μάθουν ότι αυτά δεν μπορεί να συμβαίνουν ατιμωρητί. Ανάλογα έχουν υποστεί κι άλλοι συνάδελφοι και δεν το προχώρησαν, παρά την ταλαιπωρία που υπέστησαν και τον θόρυβο που έγινε. Εγώ δεν μετάνιωσα και τελικά δικαιώθηκα.
• Τα social media που κατηγορούμε για πολλά στο θέμα των κακοποιήσεων έπαιξαν πολύ θετικό ρόλο. Χάρηκα πάρα πολύ που βγήκαν όλα αυτά στο φως, το θεωρώ νίκη του θέατρου και όχι ήττα ή πισωγύρισμα και εξακολουθώ να θεωρώ το θέατρο πιο ασφαλή χώρο από πολλούς άλλους. Καταλάβαμε καλά ότι αυτό που αλλάζει τους ανθρώπους είναι η εξουσία. Bλέπαμε κακές συμπεριφορές, αλλά τόσο ακραία πράγματα, όχι, δεν τα φανταζόμασταν. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν όρια στη συμπεριφορά, γιατί ένας νέος, όταν τις βλέπει, τις κοπιάρει. Υπήρχε και μια άλλη αντίληψη παλιότερα, θυμάμαι να πηγαίνω σε μια δουλειά και να μου λέει ο σκηνοθέτης «εδώ θα ματώσεις, εδώ θα πονέσεις», κι εγώ έλεγα «ευχαριστώ πολύ, δεν θα κάτσω». Εγώ θέλω να πηγαίνω στη δουλειά μου και να χαίρομαι, όχι να υφίσταμαι τα μαρτύρια του Ιησού Χριστού για να αγιάσω και να γίνω Ολίβιε, που δεν θα γινόμουν κιόλας. Και υπήρχε και μια εποχή που δεν υπήρχε αχτίδα φωτός σε όλο αυτό. Έτσι και γελούσες, κάτι δεν έκανες καλά.
• Αυτό που επίσης θεωρώ πληγή είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν μπει στο θέατρο και δεν έχουν καμία σχέση, το είδαν μόνο ως μια πηγή κέρδους ή κάλυψης κρυφών εσόδων. Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Κάποτε ξέραμε τους παραγωγούς, ήταν σκηνοθέτες, επιχειρηματίες που είχαν μια πορεία ζωής μέσα σε αυτόν τον χώρο, δεν είχαν οκτακοσίων ειδών επιχειρήσεις και τρία θέατρα και όποτε ήθελαν τα άνοιγαν ή τα έκλειναν. Υπάρχουν απίστευτες συμπεριφορές πια, αν δεν πάει καλά ένα έργο, κατεβαίνει την επόμενη μέρα, οι παραγωγοί εξαφανίζονται, δεν πιστεύουν σε τίποτα. Κάποτε με τον παραγωγό, ακόμα και αν σου έβγαζε την πίστη, παζάρευε τα λεφτά μέχρι τελικής πτώσης, μπορούσες να συζητήσεις σε ένα επίπεδο και να καταλάβει την καλλιτεχνική σου αγωνία. Αυτό δεν υπάρχει πια, είναι ελάχιστοι οι παραγωγοί που έχουν μια κουλτούρα και αυτό μοιραία άλλαξε δραματικά και το τοπίο. Αυτοί οι τύποι δημιουργούν και ένα είδος σχολής που το βλέπουν και οι μικρότεροι και το κοπιάρουν. Εδώ μπαίνει και ένα μεγάλο ζήτημα, της δικής μας ευθύνης. Έχουμε στηρίξει τέτοιους ανθρώπους και κάποιοι εξακολουθούν και τους στηρίζουν, γιατί τους έχουν δώσει ένα θέατρο ή ανεβάζουν το έργο που θέλουν. Κι εγώ το έχω κάνει, αλλά δεν το επανέλαβα, είπα «όχι, αυτοί δεν πρέπει να υπάρχουν στον χώρο μας». Μας πιάνει αυτή η ματαιοδοξία ότι θα παίξουμε τον Άμλετ, κάνουμε τον ρόλο και για τα επόμενα χρόνια έχουμε πάνω από το κεφάλι μας έναν απατεώνα, ένα ξερόλα, που θα ρημάξει τον χώρο, θα σακατέψει τη δουλειά και θα την κοπανήσει στα πρώτα δύσκολα. Αυτήν τη στιγμή, οι εξαιρέσεις παραγωγών σοβαρών και με ποιότητα, είναι ελάχιστες.
• Το δικό μου πρότυπο είναι ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος. Τον γνώρισα σε μια ταινία του Κουτσομύτη. Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι στη συνέντευξη Τύπου για την ταινία ‒τότε κάναμε μεγάλες συνεντεύξεις‒ βγήκαν όλοι οι ηθοποιοί να μιλήσουν. Πρωταγωνιστές ήμασταν έξι νέοι ηθοποιοί και guest κάποιοι μεγάλοι με τρανταχτό όνομα. Τους δημοσιογράφους δεν τους ένοιαζε τι θα πούμε εμείς αλλά οι μεγάλοι ηθοποιοί. Και βγήκε ο Γιώργος και δεν είπε τίποτα για τον εαυτό του, μίλησε μόνο για εμάς. Πάντα θα συγκινούμαι όταν μιλάω γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Γιατί από τότε τον παρακολουθούσα και ευχόμουν να δουλέψω μαζί του ξανά και ξανά, είχα την τύχη να κάνουμε κι άλλα πράγματα και έβλεπα ότι αυτό το μοντέλο του ηθοποιού με εκφράζει απόλυτα. Έβλεπα έναν άνθρωπο που δεν έχει ηλικία, είναι ένα παιδί οκτώ ετών στην ψυχή, στα αισθήματα, σε όλα, αντιμετωπίζει το θέατρο σαν ένα παιχνίδι, αλλά όχι χωρίς σκέψη και με όλη τη σοβαρότητα και τον σεβασμό που ζητάει η δουλειά. Ήθελε να παίξουμε καλά και να ευχαριστηθούμε και να γελάσουμε, ισορροπούσε τόσο όμορφα τις σχέσεις μέσα στο θέατρο. Ναι, κάτι τέτοιο θέλω, αυτό ονειρεύομαι και αυτό επιδιώκω.
• Δεν ξέρω πόσο αληθεύει το ότι οι ηθοποιοί στην τηλεόραση δεν παίζουν καλά και δεν θα βιαστώ να απαντήσω, το σκέφτομαι συχνά και το παρατηρώ με προσοχή. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που υποτιμούν την τηλεόραση, λένε «πάμε, μωρέ, δεν πειράζει», το θεωρούν «ξεπέτα» και πάνε μόνο και μόνο για να πάρουν τα χρήματα. Έχω γνωρίσει κι άλλους που το κάνουν πολύ σοβαρά και το αγαπούν και διακρίνονται σε αυτό. Έχει να κάνει με τον τρόπο που κοιτάζεις τη δουλειά. Από την άλλη, πολλές φορές στο θέατρο βλέπουμε τζούφια πράγματα, που έχουν χωρίς σοβαρότητα. Αυτό δεν το δέχομαι στη δουλειά, την ευκολία, τη βαρεμάρα και την απαξίωση. Γιατί μπορεί να μην πετύχει αυτό που έχεις σκεφτεί και για το οποίο έχεις δουλέψει σκληρά, αλλά το υπερασπίζεσαι. Συμβαίνει κι αυτό, δεν είναι λάθος να αποτύχεις αν έχεις δουλέψει για κάτι που έχεις πιστέψει. Και σε αυτή την περίπτωση κάτι μαθαίνεις που θα σε κάνει καλύτερο.
• Όταν με βλέπουν, θυμούνται τον Φατσέα, αλλά πάλεψα πολύ να μην τυποποιηθώ σε έναν ρόλο που βέβαια με χαρακτήρισε και έκανα μεγάλη επιτυχία. Αυτό που έκαναν τα παιδιά είναι σύλληψη ρόλου, αυτός ο αγράμματος «ελληνιστής» που σε κάθε πρόταση κάνει από ένα λάθος, με δυσκόλεψε, είναι πολύ ζόρικο να το κάνεις με αυτήν τη συχνότητα. Νομίζω ότι οι καλύτεροί μου ρόλοι είναι όταν υποδύομαι χαρακτήρες που δεν μου αρέσουν καθόλου, τότε νομίζω ότι το ψάχνω περισσότερο, το παλεύω και νομίζω πως γι’ αυτό μου αρέσει να είμαι ηθοποιός.
Το Μινόρε
Βασισμένο στη θρυλική τηλεοπτική σειρά «Το Μινόρε της Αυγής»
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Θεατρική Μεταφορά Κειμένου: Δημήτρης Χαλιώτης
Υπεύθυνη Δραματουργίας: Κατερίνα Διακουμοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Επιμέλεια Κίνησης: Αμαλία Μπένετ
Μουσική Επιμέλεια: Ιεροκλής Μιχαηλίδης
Μουσική Διδασκαλία: Αντώνης & Θοδωρής Ξηντάρης
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Παίζουν: Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Σταύρος Σβήγκος, Χριστίνα Μαξούρη, Μαρία Παπαφωτίου, Μαρία Τσιμά, Κώστας Κοράκης, Κυριάκος Σαλής, Άρης Αντωνόπουλος, Κατερίνα Παπανδρέου, Γιάννης Εγγλέζος, Όλγα Σκιαδαρέση
Παίζουν και τραγουδούν: Αντώνης Ξηντάρης & Θοδωρής Ξηντάρης
Θέατρο Ιλίσια
Παπαδιαμαντοπούλου 4, 210 7210045
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρ. 21:00, Σάβ. 18:00 & 21:00, Κυρ. 18:00
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
