Η αγωνία της γνώσης

Η αγωνία της γνώσης Facebook Twitter
0
Η αγωνία της γνώσης Facebook Twitter

O Antonio Ruz γεννήθηκε στην Κόρδοβα το 1976. Σπούδασε φλαμένκο, ισπανικό χορό και μπαλέτο. Πρώτος χορευτής στο Victor Ullate Ballet (που ίδρυσε το 1988 στη Μαδρίτη ο επί σειρά ετών πρώτος χορευτής του Μορίς Μπεζάρ, Victor Ullate, επικεντρώνοντας στο κλασικό και νεοκλασικό ρεπερτόριο), ο Ruz αποφάσισε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του εκτός Ισπανίας το 2001, πρώτα στο Grand Théâtre de Genève κι αργότερα στο Μπαλέτο της Όπερας της Λυών – εκεί χόρεψε μαζί με τη Σιλβί Γκιλέμ τον ρόλο του Εσκαμίλο στην «Κάρμεν» του Ματς Εκ. Επέστρεψε στη Μαδρίτη το 2006 για να ενταχθεί στην Compania Nacional de Danza, που υπό τη διεύθυνση του σπουδαίου χορογράφου Νάτσο Ντουάτο (1990-2010) γνώρισε την καλύτερη περίοδο της ιστορίας της. Η συνεργασία του με την ομάδα της Σάσα Βαλτς (Sasha Waltz & Guests) αποτελεί ένα ακόμα ενδιαφέρον κεφάλαιο της μέχρι σήμερα πορείας του, καθώς συμμετείχε ως Guest (χορευτής και χορογράφος) στο βερολινέζικο σχήμα σε αρκετά έργα τη διετία 2007-9.

Στα χρόνια της μαθητείας και της αναζήτησης χόρεψε έργα των πλέον σημαντικών χορογράφων του 20ού αιώνα και των καλύτερων της τελευταίας 20ετίας, όπως οι Μπαλανσίν, Τζερόμ Ρόμπινς, Λουσίντα Τσάιλντς, Γουίλιαμ Φορσάιθ, Γίρι Κίλιαν, Ράσελ Μάλιφαντ, Μαγκί Μαρέν, Φιλίπ Ντεκουφλέ και Αντώνης Φονιαδάκης. Έχει συνεργαστεί ακόμα με διάφορους δημιουργούς και ομάδες σε μεικτά θεάματα, live installations και παραστάσεις όπου το φλαμένκο δοκιμάζεται σε νέα ερμηνευτικά πλαίσια.

Αυτό σημαίνει ότι όταν ο Antonio Ruz δημιούργησε τη δική του ομάδα (Compania Antonio Ruz) το 2010, γνώριζε πολύ καλά τις «σχολές» και τις τάσεις στη σύγχρονη ευρωπαϊκή σκηνή του χορού.

Πράγματι, με τις παραστάσεις No Drama (2010), Recreo.01 (2011) και Ignotο (2011) κατάφερε να διατυπώσει μια καλά δομημένη κινησιολογική γλώσσα, μέσα από την οποία προσπαθεί να εκθέσει και να διαπραγματευτεί σύνθετα ζητήματα. Για παράδειγμα, στο Νο Drama, έργο που προέκυψε μέσα από τη συνεργασία με τη visual artist Daniela Presta, τον απασχολεί το πώς μια δραματική ιστορία μπορεί να μετατραπεί σε κωμωδία μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα και πώς η ειρωνεία αλλάζει τη σύσταση του τραγικού. Οι χορευτές, «χαρακτήρες» με συγκρουσιακή συμπεριφορά, αποτυγχάνουν να τελειώσουν τις καθημερινές τους ασχολίες, αυτοσαρκάζονται, αποκαλύπτουν τις ρωγμές τους, τις κακές τους συνήθειες, τις φοβίες τους, αφήνοντας τις κινήσεις τους μισοτελειωμένες.

Στο Ignoto, πάλι, δημιουργεί έναν ποιητικό χώρο για να μιλήσει για την αγωνία της γνώσης ότι στη ζωή μας –τόσο μεγάλη, τόσο μικρή– είναι ελάχιστα τα πράγματα που γνωρίζουμε πραγματικά. Τον απασχολεί το γεγονός της συμβατικής, περιορισμένης αξιοποίησης των αισθήσεών μας και των αισθητηριακών μας εργαλείων. Οι δύο χορευτές χορεύουν σχεδόν χωρίς να βλέπουν ο ένας τον άλλο. «Βλέπουν» με το δέρμα τους και τα χάδια (επαναφορά της αφής) και μέσω της ακοής ορίζουν τον χώρο τους στο άπειρο του κόσμου.
Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και στo Ojo, στην τελευταία δουλειά της Compania Antonio Ruz. Εδώ τον απασχολεί η δύναμη της όρασης – για την ακρίβεια η κυριαρχία της πάνω στις άλλες αισθήσεις. Οι πληροφορίες που δεχόμαστε από τον κόσμο που μας περιβάλλει προσλαμβάνονται κατά 50% μέσω της όρασης. Ωστόσο, και η ίδια η έννοια της πρόσληψης δεν είναι συμπαγής αλλά σχετική και εξελίξιμη, όπως η διαδικασία στην οποία αναφέρεται. Ο 36χρονος χορευτής και χορογράφος αναρωτιέται πώς η όραση μπορεί να γίνει πηγή κίνησης. Οπωσδήποτε τα μάτια πρέπει να συνεργαστούν και με τις άλλες αισθήσεις, τις δυνατότητες των οποίων δεν έχουμε εξερευνήσει ούτε ασκήσει επαρκώς. Το δέρμα, λέει ο Ruz, «βλέπει». Τα αυτιά μπορούν να ορίσουν τον χώρο και οι ήχοι να δημιουργήσουν όγκους με τον τρόπο που ο γλύπτης φτιάχνει σχήματα και μορφές μέσα από ένα ά-σχημο κομμάτι πέτρας. Κι ενώ με τη βοήθεια των χεριών μας μπορούμε να κάνουμε διάφορους υπολογισμούς (λ.χ. περί του βάρους ή της θερμότητας των πραγμάτων), αγνοούμε τη σχέση των ποδιών μας με τη δύναμη της βαρύτητας. Η ασάφεια και η αντίθεση, το φως και το σκοτάδι, γίνονται ερμηνευτικοί άξονες, με πρόθεση να δούμε την πραγματικότητα αλλιώς, σαφώς πιο διευρυμένη. Γιατί, τι πραγματικά βλέπει αυτός που έχει βυθιστεί στο εσώτερο σκοτάδι του;

Δύσκολα θέματα για να μιλήσει κανείς γι' αυτά μέσω του σώματος και των κινήσεών του. Αν ο Ruz κατορθώνει να μεταφράσει εσωτερικές (διανοητικές και ψυχικές) εικόνες σε φυσικές δράσεις, θα το διαπιστώσουμε στις 14 και 15 τρέχοντος.

Θέατρο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ