Τα Δημοτικά σφαγεία στην Πειραιώς είναι ένα παράξενο μέρος. Σα να μπαίνεις σε ένα εξοχικό κεντράκι του 50. Εδώ παίζεται η Στέλλα-Travel των Bijoux de Kant.
Πήγαμε μια νύχτα με ζέστη και είχε δροσιά. Ηταν μια παράσταση που σε πήγαινε πίσω και σε έφερνε απότομα μπροστά, στο τώρα με μια γυναίκα, τη Στέλλα, να μιλάει ένα κείμενο που σου φέρνει ανατριχίλα στην καρδιά του καλοκαιριού.
Αυτό το κείμενο το έγραψε η Γλυκερία Μπασδέκη. Βγάζει φωτιές και σε παγώνει, αδυνατείς να μη το προσέξεις. Η Γλυκερία είναι αληθινά ποιήτρια. Είναι ένα κορίτσι ντροπαλό που σου παραδίδει τα εντόσθιά της με τον πιο απλό γλυκό και ωμό τρόπο και σε αφήνει άφωνο.
Ο,τι δικό της διαβάζω, το ξαναδιαβάζω μέσα στην τρέλλα της ημέρας, σαν φάρμακο. Εδώ στη Lifo έχει ένα μπλογκ το Crying Game, το καλύτερό μου. Κάθε φορά που το διαβάζω λέω "τι ωραία που γράφει η Γλυκερία". Μερικές φορές της το λέω και στο facebook, αλλά όχι αρκετές. Κάποια μέρα θα τη γνωρίσω από κοντά. Της ζήτησα από το κείμενό της "Στέλλα-Travel" να μου στείλει ένα κομμάτι που αγαπά. Μου το έστειλε σε πέντε λεπτά. Γιατί έτσι είναι η Γλυκερία. Θα ήθελα να τη γνωρίσετε κι εσείς. Το αίτημα φιλίας που της έκανα ένα πρωινό του χειμώνα είναι από τα πιο ειλικρινή της ζωής μου.
ΣΤΕΛΛΑ TRAVEL-η γη της απαγγελίας
ANΤΩΝΗΣ/
...η Στέλλα,εντάξει, μου άρεσε....πολύ ωραία γυναίκα-αλλά μέχρι εκεί..τι να την παντρευτώ πήγαινα;..δεν πάμε καλά..ούτε να την πηδήξω,ούτε καύλες,ούτε ανάγκες είχα... Θεά,ξεθεά και τι;..μια βόλτα παρακάτω χίλιες Στέλλες...και νεότερες...τι νεότερες,του Γυμνασίου,του Δημοτικού πες,μαθήτριες με την τσάντα...τσάντα κανονική,του σχολείου,όχι τη μουρλοτσάντα της άλλης ...αυτό κυρίως..όχι μουρλές...μου την έπεσε κανονικά η δεσποινίς ...καυλωμένος δεν μπήκα και καυλωμένος βγήκα...μου σηκώθηκε,αμαρτία δεν παίρνω...εγώ αλήθειες λέω κι αλήθειες πληρώνω,μου σηκώθηκε Θεέ μου,κάψε με γιατί μου σηκώθηκε........
(σταματά,παίρνει ανάσες,σηκώνεται απ' την καρέκλα)
.....δε μ' αρέσει εδώ,δε μ' αρέσει εδώ ,δεν ξέρω τι είναι εδώ..σαν στρατός και σαν τρελλάδικο είναι, μουρμουρητά και κλάμματα...δεν ξέρω που μ' έβαλαν..στην πτέρυγα με τα μωρά με ρίξανε ,τέτοια κλάμματα,μωρουδίστικα,ουά ουά ουά,μα μά,μα μά,μα μά επίτηδες ,να τρελλαίνεσαι και να μη θυμάσαι....όλα τα θυμάμαι εγώ...τίποτε δεν καταφέρνουν οι κερατάδες εδώ μέσα...όλο το Μητέρα να φέρουν εμένα δε θα με τρελλάνουν..όλα τα θυμάμαι..... ουά ουά ουά,μα μά,μα μά,μα μά..σκάστε ρε μούλικα,το μουνί της μάνας που σας πέταξε ,σκάστε,πεθάνατε,πεθαμένα σκατομωρά είστε,δεν έχει μανούλες εδώ,το σκασμό σας βγάλτε,δεν έχει βόλτες με το καρότσι,δε θα μεγαλώσετε βλαμμένα,ούτε σχολείο,ούτε γκόμενες,ούτε καύλες..εκεί ουά ουά,μα μά,μα μά-πεθαμένα σκατόπαιδα,σας θάψανε,λυώσατε,έκανε άλλα παιδιά η μανούλα,πηδιέται με το μπαμπά η μανούλα και χύνει..σας ξέχασε η μανούλα βλαμμένα ,ουά ουά,ουά ουά ...σκάστεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε
ΜΑΡΙΕΤΤΑ/
... περνούσαν μυροφόρες,επιτάφιοι....τρεις ώρες στο παγκάκι, στη Μητρόπολη μπροστά,στον κόσμο.....φιλιά , φιλιά,όλο φιλιά,έτρεχαν σάλια,είπα θα πεθάνω,εκεί πνιγμένη θα με βρουν μέσα στα σάλια... από τη Λάρισα ερχόταν,Λαρισαίος, στο τεταρτάκι με τη μηχανή,πετούσε,αεροπόρος,στρατηγός..... δυο χρόνια Bόλος-Λάρισα,Λάρισα-Βόλος, σχολείο,αγγλικά δεν πάτησα..... ήθελα να πεθάνω ,να με θάψει...μ' έστησε Πασχαλιάτικα με τη λαμπάδα, περίμενα,περίμενα....σα να πλημμύρισαν τα πόδια μου,ανέβαιναν νερά,δεν ήρθε,θα πνιγόμουν, ως το λαιμό ανέβηκαν....δεν ήρθε,για πέντε χρόνια τον περίμενα.....τώρα Μαρούσι ,στον Παράδεισο.. γυναίκα , γάτος...πιο πολύ τον γάτο αγαπάει..τα μαθαίνω,ρωτάω και μαθαίνω..να με θέλει ήθελα,δεν ήθελε..καθόλου όμως,εγώ πολύ,ψοφούσα,στα πατώματα...να βγαίνω απ' την πόρτα,όχι απ' το παράθυρο του'λεγα,δεν απαντούσε,έφυγε,δεν ήρθε....στα δέκα χρόνια και δεν έρχεται...πονούσα,σπάραξα...πονάω, κούτσαινε λίγο,το δεξί,σαν τον αρχάγγελο, σαν εκατόνταρχος,ο πιο ωραίος,όλα μου τα τραγούδια για το δεξί που έσερνε,για το κουτσό τα λέω ακόμα........να τον πονέσω θέλω,να πονέσει,να πλαντάξει,να χτυπιέται....να του το φαρμακώσω το γατί ........να ζήσει αυτός και να του φαρμακώσω το γατί.....
ΣΤΕΛΛΑ/
...να κι η Μαριέττα μας το ξέρει,σ' αγαπούσα...κι εγώ σ' αγαπούσα..αλλά,αλλά...κανένας πριν δε μου'γραψε ποιήματα,μπούρδες ξεμπούρδες κάθησες και τα'γραψες,κανείς δεν μ' έβαλε να του λέω πώς μεγάλωσα,πού μεγάλωσα,ποιος με ρώτησε για το Βόλο βρε;..κανείς,κανείς!!κανείς δεν τα'σκασε για μικρόφωνο,κανείς νοίκι,κοινόχρηστα,τα σκατά μου μέσα...κανείς γαμώ την τρέλλα μου δε μου'φερνε σερβιέττες και ντεπόν και κολοβιταμίνες να στυλωθώ....κανείς δεν πέθανε για πάρτη μου.......αλλά,αλλά...δε σ' αγαπάω πια,δε σε θέλω,έτσι,μην το ψάχνεις,τελείωσε,τελειώνουν αυτά,δεν είναι για χόρταση...πεθαίνουν οι άνθρωποι,συνέχεια πεθαίνουν....και να σου πω κάτι που δεν το ξέρει κανείς;...θ' αγαπήσω κι άλλον μετά από σένα,έτοιμο τον έχω,έρχεται,τον μυρίζω,είμαι σκύλα σ' αυτά,υγραίνεται η μύτη μου...θα τον αγαπήσω όσο δε με παίρνει..και θα τον αφήσω κι αυτόν Αλεκάκι...ο κακός χαμός θα γίνει..μπλέξιμο χοντρό σου λέω..θα το σκάσω πάλι Αλέκο...θα το σκάσω..σε παρηγορώ τώρα,ε; πες,πες...σε παρηγορώ,ε;...
Φωτο: Πάνος Μιχαήλ
*****
σχόλια