Μούσα, δημιουργός, επιζήσασα, (αυτό)καταστροφέας... Από την εμφάνιση της στις πασαρέλες ως τοπ μοντέλο και σε ταινίες όπως η Dolce Vita του Φελίνι μέχρι την συμμετοχή της στους Velvet Underground, τη σόλο πορεία της, τα χρόνια που κυκλοφορούσε σχεδόν άγνωστη στο Μάντσεστερ και τον πρόωρο θάνατό της τον Ιούλιο του 1988 στην Ίμπιζα λίγο πριν κλείσει τα πενήντα, η Nico υπήρξε (και παραμένει) μια από τις πιο σαγηνευτικά αινιγματικές φιγούρες της ποπ κουλτούρας.
Τα τελευταία χρόνια πάντως αναγνωρίζεται όλο και πιο έντονα το προσωπικό της έργο πέρα από μέντορες, προστάτες και εραστές, και σ' αυτό το πλαίσιο προέκυψε και η θεατρική παράσταση με τον τίτλο The Nico Project που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ του Μάντσεστερ τον Ιούλιο (10-21) με σκηνοθέτρια την Sarah Frankom και πρωταγωνίστρια την Maxine Peak.
Τριάντα και πλέον χρόνια μετά από τον θάνατό της, είναι πλέον πασιφανής η επιρροή της σε μερικές από τις πιο σημαντικές σύγχρονες γυναίκες δημιουργούς.
Η παράσταση είναι εμπνευσμένη από το παγερό μεγαλείο του άλμπουμ της Nico, The Marble Index που κυκλοφόρησε το 1968 και για χρόνια είχε αγνοηθεί από την κριτική, σήμερα όμως θεωρείται ένα από τα μεγάλα αριστουργήματα της εναλλακτικής ροκ προσέγγισης. Το κείμενο γράφτηκε από την βραβευμένη θεατρική συγγραφέα EV Crowe και η μουσική από την καταξιωμένη συνθέτρια Anna Clyne (η οποία ήταν υποψήφια για Grammy πριν μερικά χρόνια για το κονσέρτο της για δύο βιολιά με τίτλο Prince of Clouds). Η παράσταση είναι δομημένη με βάση τη σειρά των τραγουδιών στο άλμπουμ και στην παράσταση συμμετέχουν δεκαπέντε μουσικοί και δύο τραγουδίστριες.
Μιλώντας για το πρότζεκτ στα βρετανικά μέσα, η πρωταγωνίστρια του έργου Maxine Peak δήλωσε μεταξύ άλλων:
«Πάντα με γοήτευε η Nico. Ήμουν φανατική των Velvet Underground αλλά η εμμονή μου με την ίδια ξεκίνησε όταν άκουσα στην εφηβεία μου το Marble Index που με έκανε να νιώσω τόσο περίεργα και άβολα και γιγαντώθηκε αργότερα όταν διάβασα το βιβλίο του James Young [που την συνόδευε στα πλήκτρα στις εμφανίσεις της στα '80s], Nico: Songs They Never Play on the Radio. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο ενδεικτική για το Μάντσεστερ εκείνης της περιόδου...»
«Το έργο της είναι απίστευτο, εξωπραγματικό, απόκοσμο... Είναι τόσο σκοτεινό και σύνθετο που σε προκαλεί να βρεις το κουράγιο να το εξερευνήσεις παρότι σε πηγαίνει σε άβολα αλλά συγχρόνως γοητευτικά μέρη που συνήθως οι περισσότεροι από μας προσπαθούν να αποφεύγουν... Τριάντα και πλέον χρόνια μετά από τον θάνατό της, είναι πλέον πασιφανής η επιρροή της σε μερικές από τις πιο σημαντικές σύγχρονες γυναίκες δημιουργούς...»
«Τις προάλλες μιλούσα με τον Johnny Marr των Smiths σχετικά με το πρότζεκτ. Όλοι όσοι ήταν στο Μάντσεστερ την δεκαετία του '80 είχαν κάποιου είδους εμπειρία με τη Nico, είτε επειδή την είχαν πετύχει στο μπαρ του [θρυλικού κλάμπ] Hacienda είτε όταν την έβλεπαν να παρκάρει το ποδήλατό της έξω από κάποια παμπ. Ο Johnny θυμήθηκε πως της είχε πιάσει την κουβέντα μια νύχτα στη Hacienda και ήταν σα να μιλάει με κάποιον που μεσολαβεί ανάμεσά τους μια γυάλινη οθόνη. Ήταν πάντα τόσο αινιγματική και μονίμως αποστασιοποιημένη...»
σχόλια