Πότε ξεκίνησε η ιδέα για μεταφορά του BloodMoonστην Ελλάδα;
Πριν από οχτώ χρόνια ο Νικόλας Καμτσής επικοινώνησε μαζί μου για το Blood Moon, ένα θεατρικό που είχα γράψει σχεδόν πριν από 20 χρόνια. Δεν ξέρω πώς έμαθε γι' αυτό, αλλά επειδή είμαι μισός Έλληνας και, επειδή το έργο έχει ρίζες στην ελληνική μυθολογία, με ιντρίγκαρε. Και φυσικά, για τους ίδιους λόγους με ιντρίγκαρε η ιδέα να μεταφραστεί το έργο στα ελληνικά. Του το έστειλα και, προς έκπληξη και ευχαρίστησή μου, το ανέβασε στο θέατρο Τόπος Αλλού. Μερικούς μήνες αργότερα μου έστειλε μια βιντεοκασέτα και με μεγάλη χαρά διαπίστωσα ότι η παραγωγή του ήταν συναρπαστική, δυναμική, ολοζώντανη, όλα όσα θα έπρεπε να είναι το θέατρο. Κάποιοι φίλοι μου, που είχαν δει το έργο στη Νέα Υόρκη και τους άρεσε και στη συνέχεια μετακόμισαν στη Θεσσαλονίκη, είδαν την παράσταση του θεάτρου Τόπος Αλλού και μου είπαν ότι ήταν καλύτερη από της Νέας Υόρκης!
Μπορείτε να μου εξηγήσετε τι σημαίνει η έκφραση «Το "όχι" είναι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να πει ένας συγγραφέας»;
Κοίταξε, ο Οδυσσέας του Τζέιμς Τζόις, ένα από τα πιο σπουδαία μυθιστορήματα που έχουν γραφτεί ποτέ, τελειώνει με τις λέξη «ναι» σε επανάληψη. Το «ναι», όπως το χρησιμοποιεί ο Τζόις, είναι ένας τρόπος να αγκαλιάσει τη ζωή, να τη φιλήσει, να τη φάει, να τη νοστιμίσει. Έτσι, όταν επαινώ τη λέξη «όχι», δεν προωθώ το αντίθετο αυτού του «ναι». Αλλά το «ναι» μπορεί να έχει και διαφορετική χρήση. Μία με την οποία είμαστε όλοι εξοικειωμένοι -επειδή το χρησιμοποιούμε με αυτό τον τρόπο κυριολεκτικά κάθε μέρα. Κάποιος σου ζητάει να κάνεις κάτι που δεν το θέλεις, αλλά λες «ναι» έτσι κι αλλιώς, επειδή αυτό περιμένουν οι άνθρωποι από σένα. Περιμένουν να είσαι εξυπηρετικός και να συμφωνείς μαζί τους, να τους συμμερίζεσαι και να τους βοηθάς να κάνουν αυτά που έχουν ξεκινήσει. Είναι ευχάριστοι, είναι πνευματώδεις, είναι οι φίλοι μας ή άνθρωποι που σεβόμαστε. Έτσι λέμε «ναι» επειδή αυτό που ζητάνε μας φαίνεται λογικό - είναι πραγματικά λογικό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να το κάνουμε. Όταν λέμε όχι -«όχι, δεν θα έρθω για δείπνο στο σπίτι σου, όχι δεν θα είμαι στην επιτροπή σου, όχι δεν μπορώ να κάνω αυτό που μου ζητάς»- εκπλήσσουμε τους άλλους και, ακόμα περισσότερο, εκπλήσσουμε τον εαυτό μας. Τραβάμε μια διαχωριστική γραμμή. Ορίζουμε ποιοι είμαστε. «Όχι. Όχι δεν θα το κάνω». Υπάρχει μια δύναμη σ' αυτό και μια ομορφιά, μια σαφήνεια. Μας βοηθάει να θυμόμαστε ότι είμαστε διαφορετικοί και ότι δεν ύπαρχει πρόβλημα με το να είσαι διαφορετικός. Και καθόλου μάλιστα. Με το να είσαι διαφορετικός γιορτάζεις τη ζωή.
Από πού έχετε εμπνευστεί την ιστορία τουBloodMoon;
Την ιστορία της πρώτης σκηνής μου την είπαν όταν ήμουν μαθητής στο κολέγιο. Την άκουσα και δεν μπορούσα να την ξεχάσω. Όταν ήμουν 20άρης έγραψα ένα σενάριο για ταινία βασισμένο στην ιστορία, αλλά δεν μπορούσα να βρω τρόπο να τη φτιάξω. Δέκα χρόνια αργότερα μου ήρθε η δεύτερη σκηνή σαν αποκάλυψη. Έτσι, ήταν αναπόφευκτο να το γράψω.
Πείτε μου μερικά πράγματα για το έργο.
Σε πρώτο επίπεδο το έργο μιλάει για το βιασμό και την εκδίκηση. Μιλάει επίσης για την απώλεια της αθωότητας, τις υποχρεώσεις που είναι αυτονόητες σε μια οικογένεια, τον τρόπο που ο πόνος αντηχεί και η βία περνάει από τον έναν άνθρωπο στον άλλο: Στην εκδίκηση δεν βλάπτουμε μόνο τους άλλους (που το αξίζουν), ζημιώνουμε και τον εαυτό μας.
Είναι η εκδίκηση πιο ενδιαφέρουσα από τη συγχώρεση;
Η εκδίκηση είναι ικανοποιητική. Είναι αυτή που θέλει το κοινό και συνήθως είναι αυτό που θέλουμε και στην πραγματική ζωή, αρχικά, αν κάποιος μας έχει αδικήσει ή μας έχει βλάψει. Η συγχώρεση είναι χριστιανική. Η συγχώρεση δείχνει σοφία, αλλά κάποιες φορές μπορεί να δείχνει αδυναμία. Στο δράμα η εκδίκηση είναι πιο ικανοποιητική, επειδή ολοκληρώνει την ιστορία και επιτρέπει στο θύμα (και πρωταγωνιστή) να θριαμβεύσει - κάτι που το κοινό πάντα αναζητά. Αυτό είναι το ζητούμενο συναισθηματικά, επειδή ξέρουμε (στο σινεμά, στο θέατρο) ότι παρακολουθούμε μια ιστορία. Δεν είναι πραγματικό. Στην πραγματικότητα η εκδίκηση (η οποία συχνά καταλήγει στο φόνο) έχει τρομερά υψηλό κόστος. Στο δράμα δεν έχει κόστος, παρέχει την κάθαρση.
Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχετε από τον πατέρα σας;
Δεν θέλω να απαντήσω αυτή την ερώτηση. Δεν δίνω συνεντεύξεις για τον Ηλία, για λόγους που ευχαρίστως θα συζητούσα. Πρώτα απ' όλα, είναι εισβολή στην ιδιωτική μου ζωή. Δεύτερον, μου είναι αδύνατο να επιλέξω μόνο μία έντονη ανάμνηση. Τρίτον, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε θέση όπως η δική μου, που γίνονται ουσιαστικά «παιδιά διασήμων». Ζουν εμμέσως μέσα από τους διάσημους γονείς τους. Δεν το έχω κάνει ποτέ αυτό και για να είμαι ειλικρινής το βρίσκω αηδιαστικό και αξιοθρήνητο, όταν κάποιος κάνει κάτι τέτοιο. Χρειάζεται να ζούμε όλοι τη δική μας ζωή, δεν μπορούμε να ορίζουμε τον εαυτό μας ή να τον περιβάλλουμε με ένα νοερό χιτώνα δόξας επειδή είμαστε στην ουσία μια τυχαία συνάντηση του σπέρματος με το ωάριο... Θα σου πω όμως ότι στον Ηλία άρεσε αυτό το θεατρικό μου, σε αντίθεση με τα σενάριά μου για ταινίες. Είμαι βέβαιος ότι έβλεπε την ελληνική τραγωδία σε αυτό και, παρόλο που τον παρουσιάζουν ως μισογύνη (ως προς τη συμπεριφορά του), νομίζω ότι επίσης γοητεύτηκε από τη γυναίκα πρωταγωνίστρια. Ο Ηλίας αγαπούσε τις γυναίκες, τον ενδιέφεραν πολύ περισσότερο απ' ό,τι οι άντρες. Και φυσικά αγαπούσε την πρωταρχική φύση της ιστορίας.
σχόλια