Μερικές σημειώσεις για το ελληνικό θέατρο

Μερικές σημειώσεις για το ελληνικό θέατρο Facebook Twitter
Το θηρίο στη ζούγκλα. Φωτό: Πάνος Μιχαήλ
0

Και μόνο η διαπίστωση ότι στο ελληνικό θέατρο γίνονται φέτος 1.000 παραστάσεις δείχνει πόσο δύσκολα μπορεί να βγάλει κάποιος συμπεράσματα. Τι είναι το ελληνικό θέατρο σήμερα; Υπάρχει κυρίαρχη τάση; Ποια έργα καταλαμβάνουν τον μεγαλύτερο «χώρο»; Οι ομάδες, τα μικρά σχήματα, οι παραστάσεις περιορισμένου χρόνου.


Εδώ και τρία χρόνια το θέατρο είναι ένα παλίμψηστο. Υπάρχουν τα πάντα. Η, δε, σχέση κοινού-παραστάσεων αριθμητικά θα μπορούσε να είναι φαινόμενο διαγαλαξιακό.

Όλο και λιγότερο υπάρχει η βέβαιη πληροφορία αν η παράσταση είναι καλή ή κακή και τις περισσότερες φορές, μέχρι να δουλέψει το «από στόμα σε στόμα», η παράσταση έχει κατέβει.


Γιατί κάνουν τόσοι άνθρωποι θέατρο και πώς το κάνουν; Εύκολα και δύσκολα. Εύκολα, επειδή σήμερα μπορούν να βρουν έναν χώρο και ομότεχνούς τους, οι οποίοι δεν έχουν και πολλές ελπίδες άμεσης επαγγελματικής αποκατάστασης με τις συνθήκες που επικρατούν, κι έτσι έχουν τη δυνατότητα να στήσουν μια παράσταση με καλό περιτύλιγμα στα σόσιαλ μίντια, να σκηνοθετήσουν, να σκηνογραφήσουν και να επιχειρήσουν μόνοι τους. Να προσπαθήσουν να γράψει κάποιος γι' αυτούς, να τους δει κάποιος άλλος. Να βάλουν την παράσταση στο βιογραφικό τους. Δύσκολα, επειδή η παράσταση, αν δεν υπάρχουν χρήματα, δεν μπορεί να «ζήσει» περισσότερο από έναν-δυο μήνες, στριμωγμένη μέσα σε άλλες 999 παραστάσεις. Τι δημιουργεί όλο αυτό; Θόρυβο. Όλο και λιγότερο υπάρχει η βέβαιη πληροφορία αν η παράσταση είναι καλή ή κακή και τις περισσότερες φορές, μέχρι να δουλέψει το «από στόμα σε στόμα», η παράσταση έχει κατέβει.

Μέσα από τις συζητήσεις, τις ερωτήσεις, τις εξομολογήσεις ενός ολόκληρου κόσμου, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι ποτέ κανείς δεν θα σταματήσει να ασχολείται με αυτό που αγαπά, όσες και αν είναι οι δυσκολίες. Όσο τρελός, παθιασμένος και ρομαντικός μπορεί να φαίνεται.


Τι καταλαβαίνουμε απ' όλο αυτό; Έχουμε περίπου μια εικόνα, στην οποία οι ψηφίδες προστίθενται και αφαιρούνται με μεγάλη ταχύτητα, είμαστε μπερδεμένοι, όπως το κοινό, που δεν μπορεί να ψάξει, να βρει και να συζητήσει. Όσοι έχουν μια στέγη πιστεύουν πως όσο περισσότερα πράγματα βάλουν, τόσο περισσότερο κόσμο θα προσελκύσουν. Εκεί πιστεύω ότι έχει γίνει ένα μεγάλο λάθος. Όμως αυτό το «πλούσιο» πρόγραμμα δίνει και λύσεις οικονομικές για τη βιωσιμότητα των χώρων. Ο πληθωρισμός αυτός, αν το προσεγγίσουμε μαρξιστικά, μόνο το κεφάλαιο ευνοεί στο τέλος. Αυτούς που έχουν χρήματα, μπορούν να κρατήσουν τις παραστάσεις σε διάρκεια και μπορούν να κάνουν διαφήμιση. Αλλιώς, πόσες προσκλήσεις θα μοιράσεις για να φαίνεσαι γεμάτος;
Βεβαίως, δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε ότι είναι η πρώτη φορά που στο ελληνικό θέατρο αναπτύσσονται τόσο ελεύθερα και απενοχοποιημένα, με ιδέες και φαντασία, οι τάσεις, οι απόψεις και η προσωπική γλώσσα των δημιουργών, χωρίς την ευλογία του συστήματος, της σχολής, του πατέρα-σκηνοθέτη, του θεάτρου-κουκουλιού.
Το δυσάρεστο, δυσοίωνο κομμάτι αυτής της πλουραλιστικής ιστορίας είναι ότι κανένας δεν ξέρει τι θα συμβεί μελλοντικά. Δύσκολα μπορεί να προγραμματίσει κάποιος την επόμενη χρονιά, να ξέρει ότι μπορεί να πορευτεί σταθερά σε μια ομάδα. Πόσο αντέχουν οι άνθρωποι χωρίς χρήματα, χωρίς ασφάλιση; Και πώς θα πούνε όχι σε κάποιον που τους εξασφαλίζει μια πεντάμηνη σύμβαση; Και αλλιώς: πόσο αντέχει κάποιος να παίζει σε δυο, τρεις, τέσσερις παραστάσεις τη χρονιά; Ας μην κρυβόμαστε, ο ηθοποιός είναι ένας εργάτης.


Κερδίζει το θέατρο από αυτό; Μπορεί όχι. Σίγουρα ναι ή όχι δεν μπορεί να πει κανείς. Αυτή η ζύμωση θα οδηγήσει κάπου και αυτό είναι μοιραίο. Η χρονιά αυτή, εκτιμώ, θα είναι το μεγάλο crash test. Τα τελευταία χρόνια πηγαίνουμε στο θέατρο τις περισσότερες φορές για το προϊόν που πλασάρεται υπέροχα, το γεγονός που δημιουργεί, τις ιδέες που το συνοδεύουν. Η συζήτηση για το καλλιτεχνικό περιεχόμενο είναι σαφώς μικρότερη.


Όμως, αυτό το περιεχόμενο είναι που θα φέρει τις αλλαγές. Ατόφιο, το θεατρικό υλικό. Πέρα από τις αποδόσεις και τις προσεγγίσεις. Θα δημιουργήσει καινούργιες ανάγκες, νέα ζήτηση. Και αν μέσα σε έναν τέτοιο αριθμό παραστάσεων πολλοί πιστεύουμε ότι εύκολα μπορεί να χαθεί κάτι που έχει αξία, αν έχει αντοχή θα το συναντήσουμε στην επόμενη φάση. Μέσα από τις συζητήσεις, τις ερωτήσεις, τις εξομολογήσεις ενός ολόκληρου κόσμου, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι ποτέ κανείς δεν θα σταματήσει να ασχολείται με αυτό που αγαπά, όσες και αν είναι οι δυσκολίες. Όσο τρελός, παθιασμένος και ρομαντικός μπορεί να φαίνεται.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ