Το πιο απίστευτο τμήμα του Carnegie Hall είναι εκτός σκηνής. Αυτό προφανώς συμβαίνει σε όλα τα μεγάλα θέατρα του κόσμου. Διαβάστε αυτή την ιστορία και θα καταλάβετε: Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μια γυναίκα έκανε πρόβες για μια παράσταση στο Carnegie Hall, όταν η παρτιτούρα της έπεσε στο πάτωμα. Δυστυχώς για αυτήν από το πάτωμα, έπεσε μέσα στο σύστημα εξαερισμού. Το ζήτημα ήταν κάπως προβληματικό καθώς είχε δανειστεί την παρτιτούρα από την New York Public Library. Έτσι «στρατολόγησε» κυριολεκτικά τον Gino Francesconi, που εργαζόταν στο Κάρνεγκι, σαν συνοδός καλλιτεχνών στα παρασκήνια για να δει αν θα μπορούσε να τη βοηθήσει να ξαναβρεί τη χαμένη παρτιτούρα.
Εκείνη την εποχή, ανάμεσα σε κάθε δέκατο κάθισμα υπήρχε μια σχάρα εξαερισμού που οδηγούσε στο κεντρικό σύστημα, έναν περίπλοκο συνδυασμό από σωλήνες μεγάλου μεγέθους. Έφτασαν εκεί από μια μυστική πόρτα, σε μια σκάλα και οδηγήθηκαν σε αυτό τον χώρο. Εκεί όμως έπεσαν επάνω σε κάτι αξιοσημείωτο. Για πολλά χρόνια μετά από μια συναυλία, αντί να πετάνε τα προγράμματα στα σκουπίδια τα έριχναν στις τρύπες του εξαερισμού. Ο Francesconi περιέγραψε αυτό που βρήκε ως «στρώματα από προγράμματα που τον πήγαν πίσω δεκαετίες». Ήταν βρώμικα και καλυμμένα από σκόνη αλλά στην ουσία ήταν μια συλλογή, ένα αρχείο ενός από τους καλύτερους χώρους συναυλιών στον κόσμο.
Ένα από τα πιο αριστοκρατικά μπαρ του Mανχάτταν λειτουργούσε μυστικά στα σπλάχνα του Κάρνεγκι Χολ, το Club Richman. Υπήρχε μια μέθοδος εισόδου, ένα πολύπλοκο σύστημα με κλειδαριές και απαιτούνταν, όπως στις θυρίδες, δυο κλειδιά παράλληλα, για να ανοίξουν οι πόρτες.
Ο Francesconi και η ομάδα του σήμερα επιβλέπουν περίπου 300.000 αντικείμενα τα οποία στεγάζονται στο Rose Museum, στον δεύτερο όροφο του Κάρνεγκι Χολ. Με τη δημιουργία της συλλογής που αφηγείται την ιστορία του Κάρνεγκι, έγινε και ο ίδιος ένας από αυτούς που κρατούν τα μυστικά της ιστορίας του.
Ο Andrew Carnegie γεννήθηκε στο Dunfermline, στη Σκωτία το 1835. Η οικογένειά του ζούσε σε συνθήκες φτώχειας και όταν μετανάστευσαν στην Αμερική, βρήκε για ρπωτη φορά δουλειά σε εργοστάσιο βαμβακιού, στη συνέχεια σαν αγγελιοφόρος σε ταχυδρομική εταιρεία και μετά στην Pennsylvania Railroad.
Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου άρχισε να ενδιαφέρεται για τον χάλυβα, την πηγή της μελλοντικής τύχης του. Χάρη στις καινοτομίες στην παραγωγή χάλυβα, η Carnegie Steel Company Brothers ήταν η μεγαλύτερη στον κόσμο από το 1889, και ήταν σε θέση να παράγει πάνω από 2.000 τόνους χάλυβα ημέρα. Καθώς οι πόλεις και οι σιδηρόδρομοι είχαν επεκταθεί σε όλη την Αμερική, όλα είχαν χτιστεί από την Carnegie Steel Brothers, καθιστώντας τον Andrew Carnegie ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο. Το 1901, πούλησε την εταιρεία του στην JP Morgan, δημιουργώντας US Steel, για 480.000.000 δολάρια (περίπου 13 δισεκατομμύρια δολάρια σε σημερινά χρήματα).
Μετά από αυτή τη συμφωνία, ο Andrew Carnegie, 66 ετών, έκανε κάτι αξιοσημείωτο με τα πλούτη του: Άρχισε να απαλλάσσεται από αυτά. Ο Carnegie τελικά χάρισε περίπου το 90 τοις εκατό από την τεράστια περιουσία του. Έδωσε 5 εκατομμύρια δολάρια στην New York Public Library, ενώ πάνω από 2.800 βιβλιοθήκες άνοιξαν χάρη στις δωρεές του. Ίδρυσε το Πανεπιστήμιο Carnegie Mellon, το 1904, δώρισε τα χρήματα για περίπου 7.000 εκκλησιαστικά όργανα, ίδρυσε αμέτρητα πανεπιστημιακά ταμεία αρωγής και το Carnegie Endowment για τη Διεθνή Ειρήνη. Αποφάσισε επίσης να οικοδομήσει μια μεγαλοπρεπή αίθουσα συναυλιών για την πόλη της Νέας Υόρκης.
Το Carnegie Hall καταλαμβάνει το οικοδομικό τετράγωνο της έβδομης Λεωφόρου μεταξύ 56ης και 57ης οδού. Είναι σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα William Burnet Tuthill σε ιταλικό στυλ της Αναγέννησης με βαθύ κόκκινο τούβλο, και έχει τρεις κύριες αίθουσες με άψογη ακουστική. Ένας πύργος 15 ορόφων προστέθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1890 που χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως διαμερίσματα των καλλιτεχνών. Ξεκινώντας με Τσαϊκόφσκι το 1891, το Carnegie Hall έχει φιλοξενήσει σχεδόν κάθε σημαντικό καλλιτέχνη, συνθέτη και ερμηνευτή από τότε. Έχουν τραγουδήσει σχεδόν οι πάντες: Ella Fitzgerald, οι Beatles, Τζούντι Γκάρλαντ, Leonard Bernstein. Για πολλά χρόνια ήταν το σπίτι της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νέας Υόρκης. Σήμερα η γειτονιά γύρω από το Carnegie Hall είναι ένα από τα πιο κεντρικά σημεία Μανχάταν. Αλλά στη δεκαετία του 1890, το Midtown της Νέας Υόρκης, ήταν ανάμεσα στον δέκατο τέταρτο και τον εικοστό δρόμο. Υπήρχαν 112 κενά οικόπεδα ανάμεσα στο Μπρόντγουεϊ και την Park Avenue μέχρι το Κάρνεγκι.
Όπως το έθεσαν τότε οι New York Times «τι διαφορά κάνουν 40 μπλοκ; Αν είναι πολύ καλό αυτό που δείχνουν, θα κάνω ένα πρόσθετο μίλι και θα το δω".Έτσι, το Carnegie Hall άνοιξε το δρόμο για την ανάπτυξη του Uptown, καθώς εταιρείες όπως η Steinway και η Tiffany μετακινήθηκαν προς τα εκεί. Πέντε χρόνια αργότερα, όλα τα 112 κενά οικόπεδα ανοικοδομήθηκαν.
Ενώ το καλό όνομα του Carnegie Hall εξαπλωνόταν, παράλληλα ένα από τα πιο αριστοκρατικά μπαρ του Mανχάτταν λειτουργούσε μυστικά στα σπλάχνα του, το Club Richman. Υπήρχε μια μέθοδος εισόδου, ένα πολύπλοκο σύστημα με κλειδαριές και απαιτούνταν, όπως στις θυρίδες, δυο κλειδιά παράλληλα, για να ανοίξουν οι πόρτες. Η λέσχη Richman ήταν τόσο μυστική που μετά το θάνατό του Carnegie, όταν θέλησε να δει την αίθουσα η σύζυγός του Λουίζ Whitfield, δεν είχε ιδέα ότι η παράνομη είσοδος υπήρχε ακόμα και ότι άκμασε σε όλη τη διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης ως Speakeasy. Σήμερα αυτό το μέρος στεγάζει ένα τμήμα των γιγαντιαίων μονάδων κλιματισμού.
Το Carnegie Hall είναι γεμάτο από τέτοια παρόμοια μυστικά. Περπατώντας γύρω από τα παρασκήνια, η αίθουσα αντηχεί ευχάριστα γεμάτη τη φασαρία της προετοιμασίας για την επόμενη εκδήλωση. Μουσικοί και κλητήρες με βελούδινα κόκκινα σακάκια κατακλύζουν τα περάσματα στα παρασκήνια, τους ήχους του κλαρίνου και τρομπόνια που κάνουν ζέσταμα. Είναι ένα μέρος της show business, όλα να είναι κρυμμένα και μέρος της μαγείας. Τα υπόγεια του Κάρνεγκι είναι κυριολεκτικά κάτω από τα πεζοδρόμια της 7ης λεωφόρου και όποιος μπει στις υπόγειες σήραγγες βλέπει τα πρωτότυπα πέτρινα τοιχώματα. Πάνω από τις αίθουσες του Κάρνεγκι, τα διαμερίσματα έχουν τώρα μετατραπεί σε αίθουσες αναψυχής και πρόβας για τους καλλιτέχνες. Και ανάμεσα στους προβολείς της κεντρικής αίθουσας υπάρχει μια μικρή σιδερένια γέφυρα από όπου κάποιος θα μπορούσε να δει μια παράσταση από ψηλά.
Το μουσείο μέσα στο Κάρνεγκι εμπλουτίζεται συνεχώς από δημοπρασίες δωρεές και αγορές, με αντικείμενα που συγκροτούν την μεγάλη ιστορία του. Υπάρχει μια ειδική προθήκη με μπαγκέτες μεταξύ των οποίων του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν, του Zubin Mehta και του Τοσκανίνι. Ένα άλλο ράφι με ένδειξη "προγράμματα", σε πηγαίνει πίσω από την πρώτη νύχτα της λειτουργίας του Κάρνεγκι με Τσαϊκόφσκι. Επίσης υπάρχει ένα μεγάλο αρχείο κρατήσεων. Μπορεί κανείς να δει ποιοί έκλεισαν θέσεις και πότε σε όλες τις συναυλίες.
Όλη αυτή η ιστορία έφτασε πολύ κοντά στο να χαθεί κάποια στιγμή. Στη δεκαετία του 1950 το Carnegie Hall ήταν σε δεινή θέση. Ο Νεοϋορκέζος μεσίτης Robert Simon είχε αγοράσει την αίθουσα από την Louise Whitfield Carnegie έξι χρόνια μετά το θάνατο του μεγιστάνα. Το 1955, με την αναμονή του νέου Κέντρου Λίνκολν για τις τέχνες του θεάματος, ο γιος του Robert Simon Jr έβγαλε το Carnegie Hall στην αγορά. Το σχέδιο ήταν να το γκρεμίσουν και να χτίσουν διαμερίσματα. Έγινε μια γενναία προσπάθεια από μια επιτροπή με επικεφαλής τον δεξιοτέχνη βιολιστή Isaac Stern που έσωσε την αίθουσα η οποία αγοράστηκε από την πολιτεία της Νέας Υόρκης ενώ την λειτουργία της ανέλαβε η μη κερδοσκοπική Carnegie Hall Corporation που επίσης έκανε εκτεταμένες ανακαινίσεις της ιστορικής αίθουσας.
Σήμερα παραμένει ένας από τους πιο έγκυρους και παγκοσμίου φήμης χώρους, και έχει φιλοξενήσει πάνω από 50.000 καλλιτεχνικά γεγονότα. Μέσα στο χώρο, υπάρχει το Μουσείο Rose το οποίο αυτή την εποχή ψηφιοποιεί όλα τα αρχεία, ώστε να είναι προσβάσιμα στο κοινό.
σχόλια