Μέσα από την παράστασή σας είναι εμφανής μια προσπάθεια να χαρτογραφήσετε τη σημερινή κατάσταση της πόλης που ζείτε. Αν και είστε ακόμα στη διαδικασία αναζήτησης, ποια είναι η εικόνα που σχηματίσατε για την Αθήνα;
Η Αθήνα είναι μια πόλη που πάσχει, όπως και ο Άμλετ, κι έχει ένα ανοιχτό ερώτημα, ένα «γιατί». Χαρτογραφώ την πόλη γιατί είμαι κομμάτι της και είναι κομμάτι μου αγαπημένο. Όμως είναι μια πόλη που μοιάζει να υποτιμά την ανάγκη του ανθρώπου να συνυπάρχει, να συν-κινείται στο χώρο που ζει. Πείτε μου μια διαδρομή στο κέντρο που το βλέμμα μπορεί να οδηγηθεί φυσικά στον ουρανό μέσω ωραίων κτιρίων ή δέντρων. Ένα δρόμο με ένα φαρδύ πεζοδρόμιο, όπου μπορείς να χαλαρώσεις και να κοιτάξεις τους περαστικούς, να συζητήσεις ή απλώς να περπατήσεις, χωρίς το άγχος της χαοτικής μετακίνησης. Αυτά είναι θέματα αγρίως πολιτικά. Κι όμως, όλες αυτές οι δυνατότητες είναι εδώ, η πόλη είναι γεμάτη συναισθηματικά και ιστορικά ρήγματα, το χρώμα του ουρανού είναι ακόμα γαλάζιο τις μέρες που φυσά και η ανάγκη μας, όσο κι αν προσπαθούμε να το κρύψουμε, θα είναι πάντα εκεί, στις κοινές ιστορίες μας.
Στον κλασικό Άμλετ ένα βασικό στοιχείο είναι η διαφθορά. Στην παράστασή σας αυτό δεν είναι ένα από τα στοιχεία που επιλέξατε να αναδείξετε.
Επιλέξαμε ένα συγκεκριμένο απόσπασμα από τονΆμλετ, τη 2η σκηνή της 1ης πράξης, στην οποία ο Κλαύδιος, ο νέος βασιλιάς, «τακτοποιεί» το πένθος του Άμλετ με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν πρέπει να θυμόμαστε, η μνήμη είναι επικίνδυνη γιατί μας ωθεί να απαιτούμε μια καλύτερη ζωή. Εστιάσαμε σε αυτό το κομμάτι γιατί θέλαμε να συνδέσουμε τον Άμλετ με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Θυμάστε με πόση επιμονή, υστερία σχεδόν, οι Αρχές της πόλης επέμεναν να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα. Να γιορτάσουμε τι; Το νεκρό παιδί; Την οργή που ξέσπασε; Τις λοβοτομημένες ζωές μας; Για μας αυτό αποτελεί μία μεγάλη διαφθορά. Ο Χώρος Άμλετ συνδέει την πολιτική με την ύπαρξη, καταγράφοντας τα συνθήματα των τοίχων της πόλης και τα κείμενα των εφημερίδων. Το Τίποτε δεν είναι πια για συγγνώμη στη Θεμιστοκλέους νομίζω πολλαπλασιάζει εξαιρετικά το ερώτημα του Άμλετ: «Τι έρημος είναι αυτός ο κόσμος».
Πολλοί αντιδρούν αρνητικά στη σποραδική χρήση των κλασικών κειμένων. Μήπως έτσι, όντως, αλλοιώνουμε ένα ολοκληρωμένο έργο τέχνης;
Θα μπορούσαν να έχουν δίκιο, καταλαβαίνω τη θέση τους. Ωστόσο η άποψή μου είναι ότι τα κλασικά κείμενα πρέπει να τα πειράζουμε για να μας γελάσουν ξανά. Για μένα ο Άμλετείναι ένα διαρκές ερώτημα, που δεν έχω ακόμα απαντήσει. Αυτή η δοκιμή δεν είναι οΆμλεττου Σαίξπηρ, είναι ο Χώρος Άμλετ. Είναι η αντίδρασή μας απέναντι σ' αυτά που συνέβησαν στην Αθήνα και στην ψυχή μας, ιδωμένα μέσα από ένα κομμάτι του έργου του Σαίξπηρ. Είναι επίσης η προσπάθειά μας να κατανοήσουμε τον Άμλετμέσα από τα γεγονότα της πόλης. Αυτό όμως δεν είναι το ζητούμενο; Ένα κλασικό έργο να μπορεί να εξηγεί αυτή την εποχή και το αντίστροφο; Δεν αλλοιώσαμε το κείμενο, το τοποθετήσαμε σε ένα σύγχρονο πλαίσιο. Και κείνο άρχισε να μιλά.
Η συμμετοχή του κοινού σε μια παράσταση βοηθά το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ή είναι και αυτό άλλη μια μόδα που θα περάσει ίσως;
Σε αυτό το έργο, στην δοκιμή μας, δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν θεατές. Είμαστε ήδη θεατές της ζωής μας, της συρρίκνωσης των συναισθηματικών μας αναγκών, της καταστροφής των δημόσιων χώρων, επιτρέπουμε σε ένα σύστημα που εμείς δημιουργήσαμε να λειτουργεί όλο και πιο προκλητικά. Ως πού θα φτάσει αυτή η καταστροφή; Ως εκεί που εμείς θα αντιδράσουμε. Μετά τα όσα συνέβησαν το Δεκέμβρη αισθάνθηκα ότι πρέπει να προτείνουμε κάτι, γιατί αλλιώς θα έμενε μόνο ο δρόμος της καταστροφής. Προτείνουμε λοιπόν μια μορφή παράστασης που συνδημιουργείται με το κοινό, μια ανοιχτή πρόβα, μια συλλογική διαδικασία. Αυτό είναι ο Χώρος Άμλετ, ένας ενεργός δημόσιος χώρος, που ως τέτοιος χωρά και ενισχύει την προσωπική μας, υπαρξιακή αναζήτηση. Δεν ξέρω αν ανήκουμε στη μόδα των καιρών και αν αυτή θα περάσει˙ ξέρω ότι αυτό που αναζητάμε στο θέατρο μόνον έτσι μπορεί να προσεγγισθεί. Για άλλη μια φορά, η ζωή/τέχνη είναι θέμα συν-κίνησης.
σχόλια