O Ρομέο Καστελούτσι και ο σαιξπηρικός του "Ιούλιος Καίσαρας" των 35 λεπτών

O Ρομέο Καστελούτσι και ο σαιξπηρικός του "Ιούλιος Καίσαρας" των 35 λεπτών Facebook Twitter
Επανερχόμενος σ' εκείνη την εικονοκλαστική πρότασή του με το 35λεπτο Julius Caesar. Spared parts, ο Καστελούτσι κρατάει την ιδέα της οπτικής αποτύπωσης, μέσω ενδοσκοπικής κάμερας, του μηχανισμού που παράγει την ανθρώπινη φωνή. Φωτό: c_Luca Del Pia
0

O Ρομέο Καστελούτσι ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τη σαιξπηρική τραγωδία Ιούλιος Καίσαρ το 1996 – η πρεμιέρα της παράστασης δόθηκε τον Μάρτιο του 1997 στο θέατρο Fabbricone του Πράτο. Ήταν η δεύτερη φορά που καταπιανόταν με τον κόσμο του Σαίξπηρ, μετά το Άμλετ, η πεισματική φαινομενικότητα του θανάτου ενός μαλακίου του 1992.


Από την αρχή της εκπληκτικής πορείας του ο Καστελούτσι χρησιμοποιεί τα πρωτότυπα έργα ως βάση για να πραγματευτεί ιδέες που τα κείμενα γεννούν. Σ' εκείνον τον πρώτο Ιούλιο Καίσαρα οι ερμηνευτές είναι πρώτα απ' όλα σώματα που πάσχουν (η γυναίκα που ανέλαβε τον Βρούτο ήταν ανορεκτική και ο άνδρας που υποδυόταν τον Αντώνιο είχε κάνει τραχειοτομή). Η επιλογή του ιδιοφυούς δημιουργού, όσο κι αν φαντάζει εκκεντρική, επιμένει στην αλήθεια που μόνο ένας άνθρωπος που έχει πονέσει κι έχει έρθει αντιμέτωπος με το τέλος μπορεί να εκφράσει. Και δηλώνει κάτι καίριο σε σχέση με την υποκριτική, αφού τα σώματα δεν υποδύονται, δεν προσποιούνται, φέρουν το τέλος τους και το δηλώνουν, χωρίς να χρειάζονται λέξεις και στίχοι.


Επανερχόμενος σ' εκείνη την εικονοκλαστική πρότασή του με το 35λεπτο Julius Caesar. Spared parts, ο Καστελούτσι κρατάει την ιδέα της οπτικής αποτύπωσης, μέσω ενδοσκοπικής κάμερας, του μηχανισμού που παράγει την ανθρώπινη φωνή. Ο περφόρμερ βάζει το στέλεχος της κάμερας στο ρουθούνι του. Αυτό ακολουθεί τη φυσική δίοδο μέχρι τη γλωττίδα και τις φωνητικές χορδές. Η δίοδος είναι ίδια και για την αναπνευστική λειτουργία και το σχόλιο για τη σχέση αναπνοής-ομιλίας είναι σαφές. Το αξιοπερίεργο είναι ότι στον ανθρώπινο λάρυγγα υπάρχει ένα αιδοίο: τρόπος του λέγειν, κι όμως οι φωνητικές χορδές μοιάζουν πολύ! Αν συνδεθούν όλα αυτά με τον κόσμο της πολιτικής εξουσίας (στον οποίο η ρητορική δεινότητα αποτελεί μείζον προσόν) μέσω του λόγου που προσπαθεί να εκφωνήσει ο άνδρας που έχει κάνει τραχειοτομή, πολλά ενδιαφέροντα προκύπτουν. Η άλλη όψη της πολιτικής/ρητορικής είναι η φυσιολογική/μηχανική λειτουργία (αηδείς μύες και αδένες, βλεννογόνοι και αγγεία) που επιτρέπει στον άνθρωπο να υπάρχει και να εκφράζεται. Το μυστικό της ζωής βρίσκεται στην τρωτότητα του σώματος.

O Ρομέο Καστελούτσι και ο σαιξπηρικός του "Ιούλιος Καίσαρας" των 35 λεπτών Facebook Twitter
Φωτό: c_Luca Del Pia

Ιnfo:

Romeo Castelucci/ Socioetas Raffaello Sanzio. Julius Caesar.Spared Parts

Εθνικό Θέατρο, Αίθουσα Εκδηλώσεων
17-20 Ιουνίου 19:00
Σημειώνεται ότι στην παράσταση δεν υπάρχουν καθίσματα και αρίθμηση. Οι θεατές παρακολουθούν τη σαραντάλεπτη αυτή παράσταση όρθιοι.
Περιορισμένος αριθμός θεατών.

0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ