Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ Facebook Twitter
Παρόλο που πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά έργα, που γράφτηκαν με απόσταση πέντε ετών το ένα από το άλλο, ο Τσερνιακόφ έκρινε ότι στις μέρες μας μόνο ως δίπτυχο έχει νόημα να ανέβουν. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
0

Χρειάστηκαν επτά χρόνια για να πραγματοποιηθεί. Μεσολάβησε βέβαια η πανδημία, που καθυστέρησε τα πάντα διεθνώς, κι έτσι μόλις τον περασμένο Ιούλιο η προσωπική επιθυμία και πρόταση του Ρώσου σκηνοθέτη Ντμίτρι Τσερνιακόφ στον Πιερ Οντί, διευθυντή του Φεστιβάλ του Εξ αν Προβάνς, για την αναβίωση των δύο έργων του Γκλουκ «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και «Ιφιγένεια εν Ταύροις» ολοκληρώθηκε με θριαμβευτική υποδοχή από το κοινό. Ως εκ τούτου, το γεγονός ότι στις 2 Οκτωβρίου οι δύο αυτές «Ιφιγένειες» κέρδισαν στα International Opera Awards 2024 στο Μόναχο το βραβείο της «Καλύτερης νέας παραγωγής όπερας» για το 2024 δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη.

Παρόλο που πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά έργα, που γράφτηκαν με απόσταση πέντε ετών το ένα από το άλλο, και οι λιμπρετίστες δεν είναι οι ίδιοι, ο Τσερνιακόφ έκρινε ότι στις μέρες μας μόνο ως δίπτυχο έχει νόημα να ανέβουν, κι έτσι παρουσιάστηκαν σε μια ενιαία παράσταση, διεθνή συμπαραγωγή του Φεστιβάλ του Εξ αν Προβάνς, της Εθνικής Όπερας του Παρισιού και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Οι δύο εμβληματικές όπερες του κλασικισμού γράφτηκαν κατά το τελευταίο τέταρτο του 18ου αιώνα, αναδεικνύοντας τον Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ (1714-1787) ως μέγα «μεταρρυθμιστή» της όπερας. Σε μια εποχή που κυριαρχούσε η ιταλική σοβαρή όπερα (οpera seria) του μπαρόκ, με τις αυτόνομες άριες να λειτουργούν ως εφαλτήριο ώστε να προβάλουν οι διάσημοι ερμηνευτές τις φωνητικές τους ικανότητες, ο σπουδαίος συνθέτης εισήγαγε ένα νέο δραματικό ύφος, στο οποίο το κείμενο έπαιζε πια πρωταρχικό ρόλο, ενώ μεγάλες μουσικές ενότητες, περνώντας χωρίς διακοπή από το ένα μουσικό μέρος στο επόμενο, φώτιζαν τα συναισθήματα των κεντρικών χαρακτήρων.

«Δεν μπορούμε πάντοτε να προσδιορίσουμε ποιος τραβάει τη σκανδάλη. Το σημαντικό όμως σε αυτήν την παράσταση δεν είναι το ποιος τραβάει τη σκανδάλη αλλά το γεγονός ότι άρχισαν οι πάντες να το απαιτούν».

Έφτασε στο Παρίσι τον Οκτώβριο του 1773 από τη Βιέννη και μέχρι να καταφέρει να επιβάλει τις ανανεωτικές του προτάσεις χρειάστηκε να κονταροχτυπηθεί με το μουσικό κατεστημένο της εποχής και να συγκεντρώσει γύρω του τη δική του αυλή υποστηρικτών, ώστε να απαλλάξει την όπερα από παλιότερες μουσικές φόρμες. Ίσως, αν δεν είχε την εύνοια της ίδιας της Μαρίας Αντουανέτας, της οποίας υπήρξε δάσκαλος μουσικής στα πρώτα χρόνια της εκπαίδευσής της στη Βιέννη, να μην είχε καταφέρει να εισαγάγει όλα όσα εν τέλει ενθουσίασαν το κοινό, σε σημείο να χαρακτηριστεί ακόμα και «επαναστάτης» της όπερας.

Οι Δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ Facebook Twitter
«Με συνδέουν πολλά πράγματα από το παρελθόν με τη Μόσχα, οι αναμνήσεις μου, τα αγαπημένα μου μέρη, οι δικοί μου άνθρωποι». Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Τα δύο έργα έχουν φυσικά ως αφετηρία τον Ευριπίδη, καθώς γράφτηκαν σε μια περίοδο που στην Ευρώπη η αρχαία Ελλάδα θεωρείτο ένας τόπος ονειρικός, μεγάλης ιστορικής σημασίας, ο οποίος ενέπνεε όλες τις τέχνες. Ωστόσο, τα συγκεκριμένα έργα βασίστηκαν σε δημοφιλή έργα του γαλλικού θεάτρου του 18ου αιώνα.

Η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» βασίστηκε σε ένα έργο του Ρακίνα από το 1674, σε ποιητικό κείμενο του Μαρί Φρανσουά Λουί Γκαν Λε Μπλαν, και η πρεμιέρα της έγινε στην Αίθουσα του Κεραμικού της Βασιλικής Ακαδημίας Μουσικής, στις 19 Απριλίου 1774. Αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία τόσο στη Γαλλία όσο και διεθνώς.

Το 1847 ο Ρίχαρντ Βάγκνερ επεξεργάστηκε μια νέα εκδοχή του έργου στα γερμανικά, επιβάλλοντας κάποιες τροποποιήσεις κυρίως στην ενορχήστρωση, ώστε να την προσαρμόσει στην εποχή του. Ο Γκλουκ, έχοντας δεσμευτεί για επτά συνολικά όπερες, πέντε χρόνια αργότερα συνέθεσε την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» με ποιητικό κείμενο του Νικολά-Φρανσουά Γκιγιάρ, βασισμένο σε τραγωδία του Κλοντ Γκιμόν ντε λα Τους που γράφτηκε το 1757. Και αυτή η «Ιφιγένεια» ανέβηκε στο ίδιο θέατρο στις 18 Μαΐου του 1779.

Σημείωσε τεράστια επιτυχία (μέχρι το 1829 καταγράφτηκαν 400 παραστάσεις στη γαλλική πρωτεύουσα) και ο κόσμος μιλούσε πια για το genre neuf, το «νέο είδος» που είχε γεννηθεί, ενώ οι κριτικοί αναφέρονταν στην «tragédie à la grecque» που άλλαξε τον κόσμο της όπερας. Μέσα στα χρόνια θεωρήθηκε το σημαντικότερο έργο του συνθέτη. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 2 Οκτωβρίου 1946 στο Ηρώδειο.

CHECK Οι Δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ Facebook Twitter
«Βλέπουμε την επιθυμία μιας ολόκληρης κοινωνίας για πόλεμο·μια κοινωνία να εκφράζει δίψα, λαγνεία για πόλεμο». Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Στην πρώτη όπερα η Ιφιγένεια είναι το «θύμα» ενός πολέμου, ενώ δεκαπέντε χρόνια αργότερα, στην Ταυρίδα, «θύτης», εκτελέστρια ανθρωποθυσιών. Ο Ντμίτρι Τσερνιακόφ θέτει ένα συγκλονιστικό ερώτημα: «Πώς το θύμα της Αυλίδας γίνεται ο δήμιος της Ταυρίδας;». Αναζητώντας απαντήσεις σε αυτό το διαχρονικό και θεμελιώδες ερώτημα της ανθρώπινης μοίρας, «εισβάλλει» στην οικογενειακή εστία των Ατρειδών και ανατέμνει έναν αρχαίο μύθο βίας και προδοσίας μέσα από σύγχρονες προεκτάσεις.

Το άχρονο σπίτι που αποτελεί το σκηνικό της παράστασης της πρώτης όπερας, ένα μεταλλικό, ψυχρό κέλυφος που άλλοτε μοιάζει αδιαφανές και άλλοτε απολύτως διάφανο, στη δεύτερη όπερα είναι ένας σκοτεινός σχεδόν σκελετός, δυσοίωνο απομεινάρι της πρώτης.

Ο Ντμίτρι Τσερνιακόφ, που γεννήθηκε στη Μόσχα, ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες όπερας της εποχής μας, έχει βραβευτεί επανειλημμένως τόσο για τις σκηνοθεσίες του όσο και για τις σκηνογραφίες του, καθώς σε όλες τις παραγωγές που αναλαμβάνει υπογράφει και τα σκηνικά. Έχει συνεργαστεί με τις πλέον ιστορικές όπερες διεθνώς, ξεκινώντας από το Μαριίνσκι και το Μπολσόι στην πατρίδα του και έχοντας μεταπηδήσει τα τελευταία 20 χρόνια στο διεθνές οπερατικό περιβάλλον, σκηνοθετώντας για τις Κρατικές Όπερες του Βερολίνου, της Βαυαρίας και της Βιέννης, στη Σκάλα του Μιλάνου, στην Εθνική Όπερα του Παρισιού, στην Εθνική Όπερα της Αγγλίας, στη Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης, στα φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ και του Εξ αν Προβάνς.

Σχετικά με το έργο του Γκλουκ, συχνά ανατρέχει σε μια ιστορία από τη δεκαετία του ’80: «Ο πρώτος μου ενθουσιασμός για την όπερα, σχεδόν παιδικός, ήταν για έναν παλιό δίσκο βινυλίου της "Ιφιγένειας εν Αυλίδι", τη μοναδική ηχογράφηση από την RDA που μπόρεσα να βρω στη Μόσχα στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Επρόκειτο για μια εκτέλεση της επανενορχηστρωμένης εκδοχής της από τον Ρίχαρντ Βάγκνερ, που ηχογραφήθηκε τη δεκαετία του 1970 με την Άννα Μόφο, την Τρουντελίζε Σμιτ και τον Ντίτριχ Φίσερ-Ντίσκαου. Αυτόν τον δίσκο τον άκουγα μέχρι που γέμισε χαρακιές κι άρχισε να κάνει έναν αφόρητο τσιτσιριστό ήχο». (Από συνέντευξη στον δραματουργό Τιμοτέ Πικάρ για το πρόγραμμα του Εξ αν Προβάνς).

CHECK Οι Δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ Facebook Twitter
«Η παράστασή μας είναι μια εντελώς σύγχρονη ιστορία, ωστόσο χωρίς σαφή ταυτότητα. Αισθητικά όλα μοιάζουν απαλλαγμένα από τον ρεαλισμό». Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
CHECK Οι Δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ Facebook Twitter
Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
CHECK Οι Δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ Facebook Twitter
Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Ο Τσερνιακόφ είναι επίσης γνωστός για το γεγονός ότι επιλέγει ο ίδιος τους πρωταγωνιστές του, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του καστ, πράγμα που αποδεικνύει τη σημασία που δίνει στη σκηνική ερμηνεία. Έτσι, ήταν εκείνος που επέλεξε την Αμερικανίδα σοπράνο Κορίν Γουίντερς για να ερμηνεύσει και τις δύο Ιφιγένειες.

Έχοντας συνεργαστεί μαζί της πριν από οκτώ χρόνια στη Ζυρίχη για το «Πελλέας και Μελισσάνθη», ήξερε ότι ήταν από τις λίγες σοπράνο διεθνώς που θα μπορούσαν να φέρουν σε πέρας και τις δύο όπερες σε μία βραδιά. Η παράσταση επαναλαμβάνεται με διεθνές καστ Γάλλων τραγουδιστών αλλά και με την προσθήκη Ελλήνων ερμηνευτών όπως είναι ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος ως Αγαμέμνων, ο Διονύσης Σούρμπης ως Ορέστης, ο Νικόλας Ντούρος ως Πάτροκλος, ο Πέτρος Μαγουλάς ως Κάλχας, ο Γιώργος Παπαδημητρίου ως Αρκάς, η Σούλα Παρασίδη ως Άρτεμις και η Μαρία Μητσοπούλου ως Ιέρεια. Την Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής διευθύνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Γκλουκ της Νυρεμβέργης, αρχιμουσικός και ακαδημαϊκός Μίχαελ Χόφστετερ.

Μιλήσαμε με τον Ρώσο σκηνοθέτη κατά τη διάρκεια της πρόβας των δύο έργων το βράδυ της 2ας Οκτωβρίου, λίγο αφότου ήρθαν τα ευχάριστα νέα της βράβευσής του από το Μόναχο. Όταν έπεσε η αυλαία του πρώτου έργου, στο επιβλητικό σκηνικό, ένα διάγραμμα από νέον που υποδηλώνει εξουσία και πλούτο του σύγχρονου κόσμου, όπως άλλωστε υπογραμμίζουν τα κοστούμια της Γελένα Ζάιτσεβα, μια λέξη εμφανίστηκε με κεφαλαία γράμματα: «GUERRE», πόλεμος.

Καθώς ο σκηνοθέτης έχει δηλώσει επανειλημμένως ότι τη θυσία της Ιφιγένειας την ακολουθεί ο θάνατος χιλιάδων ανθρώπων, υπενθυμίζοντας ότι μεταξύ των δύο έργων έχει γίνει ένας πόλεμος, κι ενώ η παράσταση ανεβαίνει σε μια περίοδο διεθνών συρράξεων, η πρώτη αυθόρμητη ερώτησή μου είναι αν οι πόλεμοι στήνονται πάντα για το κυνήγι του χρήματος. Απαντάει:

CHECK Οι Δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ Facebook Twitter
«Όλοι μας εμπεριέχουμε και τα δύο -το θύμα αλλά και τον δήμιο-, τα οποία μπορούν ανά πάσα στιγμή να αλλάξουν θέσεις». Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
CHECK Οι Δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ Facebook Twitter
Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

«Αυτή είναι μια υπεραπλουστευμένη απάντηση σε μια πολύπλοκη ερώτηση. Φοβάμαι τις απλοϊκές απαντήσεις. Ο πόλεμος είναι συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Δεν συμβαίνει επειδή κάποιος έκανε λάθος ή εξαιτίας του χρήματος. Δεν μπορούμε πάντοτε να προσδιορίσουμε ποιος τραβάει τη σκανδάλη. Όμως το σημαντικό σε αυτήν την παράσταση δεν είναι το ποιος τραβάει τη σκανδάλη αλλά το γεγονός ότι άρχισαν οι πάντες να το απαιτούν. Βλέπουμε την επιθυμία μιας ολόκληρης κοινωνίας για πόλεμο· μια κοινωνία να εκφράζει δίψα, λαγνεία για πόλεμο. Και το τι συμβαίνει μετά το γνωρίζουμε».

— Ανήκετε σε μια γενιά καλλιτεχνών που εξέφρασε δημόσια την αντίθεσή της για έναν πόλεμο, εγκαταλείποντας τη Ρωσία εξαιτίας της εισβολής στην Ουκρανία. Θα θέλατε να μιλήσουμε γι' αυτό ή είναι κάτι στο οποίο αποφεύγετε να αναφέρεστε;
Όχι, μιλάω γι' αυτό, απλώς η δική μου περίπτωση είναι λίγο διαφορετική. Έτσι κι αλλιώς το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου τα τελευταία 20 χρόνια είναι στην Ευρώπη. Εκεί με πήγε η ζωή. Το 2005 η πρώτη μου δουλειά ήταν στην Deutsche Staatsoper, μετά από πρόσκληση του Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ. Από τότε έχω αναλάβει περισσότερες από 40 παραγωγές σε ολόκληρο τον κόσμο, από το Μιλάνο ως το Τορόντο και τη Νέα Υόρκη.

— Οπότε ακολουθήσατε διεθνή καριέρα και δεν κοιτάξατε πίσω ξανά;
Ναι, αλλά όλα αυτά τα χρόνια κράτησα τις επαφές και τη ζωή μου στη Μόσχα. Τώρα όμως ο κόσμος άλλαξε και βρίσκομαι κυρίως στην Ευρώπη. 

— Γιατί δεν εργάζεστε στη Μόσχα, δεν σας προτείνουν δουλειές;
Κανένας από τα παλιά δεν έρχεται σε επαφή μαζί μου για επαγγελματικούς λόγους. Δεν εργάζομαι στο Μπολσόι, κανένας δεν μου το ζήτησε. Αλλά δεν το έχω και ανάγκη, αυτό το κομμάτι της ζωής μου έχει τελειώσει. Παρεμπιπτόντως, η πρώτη φορά που βρέθηκα στην Αθήνα ήταν το 2011 με το Μπολσόι και το «Ευγένιος Ονέγκιν». Θεωρητικά μπορώ να πάω στη Μόσχα, αλλά κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί αύριο. Μπορεί η κατάσταση να γίνει ακόμα πιο πολύπλοκη, ή, λόγου χάρη, να κλείσουν τα σύνορα. Όλες μου οι δουλειές βρίσκονται στην Ευρώπη. Ποτέ μου δεν είχα διανοηθεί να μεταναστεύσω ή να αλλάξω τόπο κατοικίας. Με συνδέουν πολλά πράγματα από το παρελθόν με τη Μόσχα, οι αναμνήσεις μου, τα αγαπημένα μου μέρη, οι δικοί μου άνθρωποι. Συγχρόνως μπορούσα να εργαστώ οπουδήποτε, σε έναν απέραντο, ανοιχτό κόσμο, από την Ιαπωνία μέχρι τον Καναδά. Αλλά τώρα όλα είναι διαφορετικά.

CHECK Οι Δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ Facebook Twitter
Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
CHECK Οι Δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ Facebook Twitter
Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

— Πόσο κοντά βρίσκεται η ρωσική όπερα στη δυτική παράδοση της όπερας;
Εξαρτάται από το σε ποια συγκεκριμένη περίοδο αναφερόμαστε. Αυτήν τη στιγμή αισθητικά είναι περισσότερο συντηρητική σε σχέση με δέκα χρόνια πριν. Όταν δούλευα 15 ή 20 χρόνια πριν στο Μπολσόι, προσπαθούσαν να κάνουν πολλούς πειραματισμούς. Σκηνοθέτησα το «Βότσεκ» του Άλμπαν Μπεργκ, που δεν είχε ανέβει ξανά στη Ρωσία, με τον φίλο μου Θεόδωρο Κουρεντζή, κι επρόκειτο για εντελώς πρωτοποριακή παραγωγή. Το Μπολσόι ήθελε και προσπαθούσε να ανανεωθεί.

— Τα δύο έργα είναι εμπνευσμένα από τον Ευριπίδη, ωστόσο το λιμπρέτο τους βασίστηκε σε γαλλικά θεατρικά κείμενα. Καθώς τα έχετε προσαρμόσει αισθητικά στη σύγχρονη εποχή, που συναντιούνται όλα αυτά;
Η παράστασή μας είναι μια εντελώς σύγχρονη ιστορία, ωστόσο χωρίς σαφή ταυτότητα. Αισθητικά όλα μοιάζουν απαλλαγμένα από τον ρεαλισμό. Το σκηνικό δεν είναι ρεαλιστικό αλλά περισσότερο μια γενικολογία. Αλλά η ψυχολογία, οι σχέσεις, τα θέματα που τίθενται οφείλουν να είναι απολύτως σύγχρονα. Έχουμε προσθέσει πολλή ψυχολογία, ακόμα και στο υποκείμενο των λόγων των χαρακτήρων.

— Αυτό προδίδεται και από τον φωτισμό, όπου η εσωτερικότητα της δράσης στο πλαίσιο του οριοθετημένου σκηνικού υπογραμμίζεται με έναν τρόπο που θυμίζει σύγχρονο οικογενειακό δράμα.
Είναι ένα οικογενειακό δράμα που περιλαμβάνει τον Αγαμέμνονα, την Κλυταιμνήστρα, την Ιφιγένεια, τον Αχιλλέα, τον Ορέστη κ.λπ. Μια οικογενειακή σάγκα. Αλλά την ίδια στιγμή είναι κάτι περισσότερο από οικογενειακό δράμα. Μπορούμε να μυρίσουμε το άρωμα της εποχής. Έχουμε δύο ιστορίες, στην Αυλίδα και στην Ταυρίδα, κι αυτός είναι ο λόγος που όταν το ανέβασα στην Εξ αν Προβάνς θέλησα το διάλειμμα να διαρκεί δύο ώρες κι όχι όσο ένα συνηθισμένο ιντερλούδιο όπερας. Σαν να επρόκειτο για δύο εντελώς διαφορετικές παραγωγές.

Το κοινό πρέπει να νιώσει τη χρονική απόσταση που έχουν τα δύο έργα, καθώς έχουν περάσει περισσότερα από 10 χρόνια μεταξύ τους. Όπως ξέρετε, ο Τρωικός Πόλεμος κράτησε δέκα χρόνια. Η Ιφιγένεια στην Ταυρίδα είναι μια ώριμη γυναίκα και πρέπει να καταλάβουμε πλήρως το μεγάλο διάστημα που έχει περάσει από την εποχή της Αυλίδας μέχρι την Ταυρίδα και τι έχει συμβεί στο μεσοδιάστημα. Έλαβε χώρα ένας πόλεμος. Να καταλάβουμε όλα όσα συμβαίνουν πριν από τον πόλεμο, την προετοιμασία του, τον εθισμό στον πόλεμο, την απώλεια της αίσθησης της πραγματικότητας. Κανένας δεν συνειδητοποιεί τι πρόκειται να συμβεί. Και μετά τον πόλεμο, ήδη στην Ταυρίδα, βλέπουμε την απόλυτη κατάθλιψη και παρακμή. Η ραχοκοκαλιά των ανθρώπων έχει διαλυθεί. Αγωνίζονται να επιβιώσουν, η ζωή έχει πάρει άλλη κατεύθυνση, είναι πια θλιβερή.

CHECK Οι Δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ Facebook Twitter
«Η Ιφιγένεια στην Ταυρίδα είναι μια ώριμη γυναίκα και πρέπει να καταλάβουμε πλήρως το μεγάλο διάστημα που έχει περάσει από την εποχή της Αυλίδας μέχρι την Ταυρίδα». Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
CHECK Οι Δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ Facebook Twitter
Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

— Παρατήρησα ανάμεσα στο πλήθος της χορωδίας έναν άντρα με αραβική keffiyeh. Είναι αναφορά στα γεγονότα της εποχής;
Πράγματι υπάρχει, αλλά δεν κάνω καμία αναφορά στη Μέση Ανατολή. Έχω συμπεριλάβει τους τύπους πολλών πολιτισμών στη σκηνή στην οποία αναφέρεστε. Υπάρχει κάποιος με ινδικό τουρμπάνι, ένας καθολικός παπάς και άλλοι.

— Έχετε θέσει ως κεντρική θεματική το «Πώς ένα θύμα μετατρέπεται σε θύτη». Αυτή είναι η αναπόδραστη μοίρα των ανθρώπων;
Όλοι μας εμπεριέχουμε και τα δύο –το θύμα αλλά και τον δήμιο–, τα οποία μπορούν ανά πάσα στιγμή να αλλάξουν θέσεις. Υπάρχουν και τα δύο μέσα στον ίδιο άνθρωπο, όπως και σε ολόκληρη την κοινωνία. Συμβαίνει συνεχώς στην Ιστορία, όπως και στη ζωή μας. Όλες οι καταστάσεις αντιφάσκουν μεταξύ τους, όπως η Ιστορία του 20ού αιώνα. Η Ιστορία δεν είναι μαύρο - άσπρο.

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για τις παραστάσεις «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και «Ιφιγένεια εν Ταύροις» εδώ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Οι παραστάσεις του φθινοπώρου

Fall Preview 2024 / 15 παραστάσεις που έρχονται το φθινόπωρο

Η θεατρική σεζόν 2024-25 χαρακτηρίζεται κυρίως από τις επαναλήψεις της περσινής χρονιάς. Με μια πρώτη ματιά, τα έργα του κλασικού ρεπερτορίου καταλαμβάνουν σημαντική θέση, ενώ δεν λείπουν και οι αναγνώσεις σύγχρονων έργων που έχουν αγαπηθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν το έργο «Στο σώμα της» για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ