«One Song»: Το θέατρο που έχουμε ανάγκη

«One Song»: Το θέατρο που έχουμε ανάγκη Facebook Twitter
Eίναι προφανές, δεν τίθεται θέμα, θα συνεχίσουμε μέχρι νεωτέρας... Θα ανεβαίνουμε στον διάδρομο, θα μουσκεύουμε και θα τραγουδάμε μέχρι να κοπεί η ανάσα μας. Φωτ.: Reinout Hiel
0

Μια ξύλινη κερκίδα στο βάθος της σκηνής υποδέχεται τους φιλάθλους. Πέντε είναι όλοι κι όλοι, αλλά, καθώς φαίνεται, άκρως αποφασισμένοι να μεταδώσουν τον ενθουσιασμό τους. Τι είναι αυτό για το οποίο εκδηλώνονται με τόση θέρμη; Τι ερεθίζει τόσο την ανυπομονησία τους;

Δυσκολευόμαστε ν’ αποφανθούμε με βεβαιότητα. Από αριστερά προς τα δεξιά βλέπουμε τοποθετημένα, σε ασύμμετρη παράταξη, μια ξύλινη δοκό, έναν ηλεκτρικό διάδρομο γυμναστικής με ενσωματωμένο μικρόφωνο, ένα σετ ντραμς, ένα βιολοντσέλο, ένα δεύτερο σετ ντραμς, ένα ξύλινο πολύζυγο με συνθεσάιζερ στην κορυφή, έναν πάγκο ανάπαυσης, μερικές προθήκες. Η σχολιάστρια με τα τρία πόδια και την πορτοκαλί στολή μιλάει σε γλώσσα ακατανόητη. Τέσσερις άνδρες και μία γυναίκα εκτελούν ασκήσεις προθέρμανσης. Φοράνε σορτσάκια και γκρίζα μακό με αθλητικά νούμερα στην πλάτη.

Είναι αθλητές ή μουσικοί; Ετοιμάζονται για κάποιον αγώνα ή για μια συναυλία; Θα κάνουν ανοιχτή πρόβα ή θα «παίξουν» κανονικά; Το πέπλο της αμφισημίας τυλίγει τη σκηνή. Όλα τα ενδεχόμενα μοιάζουν ανοιχτά, ενώ η τρίχρωμη σημαία μιας ανύπαρκτης χώρας ανεμίζει βουβά.

Το κωμικό φέρει κι αυτό τη διαφορά μέσα στο τραγικό, και αντίστροφα. Τρεις νότες αρκούν.

Οι ερμηνευτές-παίκτες παίρνουν σιγά σιγά τις θέσεις τους. Η κοπέλα σκαρφαλώνει στη δοκό, παίρνει το βιολί της και τοποθετεί τον λαιμό του στον ώμο της. Ο ξανθός άνδρας ανεβαίνει στον ηλεκτρικό διάδρομο. Ένας άλλος, με ποδηλατικό κράνος, ξαπλώνει στο πάτωμα, κάτω από το βιολοντσέλο. Ένας τρίτος στέκεται μπροστά στα ντραμς.  

«One Song»: Το θέατρο που έχουμε ανάγκη Facebook Twitter
Οι νότες από το πρελούδιο της πρώτης σουίτας για τσέλο του Μπαχ εισβάλλουν δυναμικά και ηλεκτρίζουν την ατμόσφαιρα. Φωτ.: Reinout Hiel

Χωρίς καλά καλά να καταλάβουμε πώς, αρχίζουν να έρχονται καταπάνω μας. Ο ντράμερ αποφασίζει την πρώτη κρούση. «Run for your life / ’till you die / ’till I die / ’till we all die», τραγουδάει ο ξανθός στον κινούμενο διάδρομο. Η κοπέλα με το βιολί στέκεται αγέρωχη, ευθυτενής. Οι φίλαθλοι υψώνουν θριαμβευτικά τα χέρια τους, ενώ ένας μαζορέτος με λευκά πομ-πομ κυκλώνει τη σκηνή. Οι νότες από το πρελούδιο της πρώτης σουίτας για τσέλο του Μπαχ εισβάλλουν δυναμικά και ηλεκτρίζουν την ατμόσφαιρα. Ο ξανθός συνεχίζει να τρέχει και να τραγουδάει «grief is like a rock in your head», τα ντραμς επιμένουν, ο Μπαχ αντεπιτίθεται, το ροκ και το πρελούδιο μπλέκονται, ανταγωνίζονται, τελικά συμπλέουν και συνομιλούν.

Οι φίλαθλοι επευφημούν, παθιάζονται, το ενεργειακό κύμα ολοένα φουσκώνει, ο μαζορέτος τραντάζει τα χαρωπά πομ πομ, τικ τοκ ο μετρονόμος, ο νεαρός πηδά προς τα πλήκτρα του συνθεσάιζερ, τα μαλλιά του ντράμερ εκτοξεύουν σταγόνες ιδρώτα, η κοπέλα στη δοκό έχει νικήσει τον νόμο των πιθανοτήτων, ο δρομέας του διαδρόμου έχει γίνει μούσκεμα, συνεχίζει όμως, όλοι συνεχίζουν, οι φίλαθλοι τινάζουν πέρα δώθε τα ριγέ κασκόλ τους, το τραγούδι αρχίζει εκ νέου, ίδιοι στίχοι, «run for your life / run ’till you die», όλοι τρέχουν, βουτάνε στο πάτωμα, ξανασηκώνονται, αφήνουν το ένα όργανο και πιάνουν το άλλο, τα μοτίβα πλέκονται και ξεπλέκονται, ο ρυθμός των σωμάτων, των κινήσεων, των ήχων, των μελωδιών, των εκτινάξεων και των περιδινήσεων μας έχει συνεπάρει, έχουμε εισέλθει πλήρως σε αυτό το σύμπαν, ευχόμαστε να μη βγούμε ποτέ, η κόπωση, όμως, διεκδικεί σταδιακά το μερίδιό της, ο ήχος μιας σειρήνας εισβάλλει απειλητικά, οι περφόρμερ λυγίζουν, χαμηλώνουν ταχύτητα, πέφτουν εξαντλημένοι – το τέλος;

Η οροφή βρέχει μπαλάκια. Ο μαζορέτος αλλάζει περούκα. Τεράστια σφουγγαρόπανα σαρώνουν το πάτωμα. Οι φίλαθλοι αναθαρρεύουν. Η κοπέλα ξανανεβαίνει στη δοκό – αυτήν τη φορά παίρνει μαζί της το βιολοντσέλο. Η εκφωνήτρια βγάζει περίεργες κραυγές. Είναι όλοι και πάλι έτοιμοι. «Run for your life / ’till you die / ’till I die / ’till we all die»: ναι, είναι προφανές, δεν τίθεται θέμα, θα συνεχίσουμε μέχρι νεωτέρας... Θα ανεβαίνουμε στον διάδρομο, θα μουσκεύουμε και θα τραγουδάμε μέχρι να κοπεί η ανάσα μας. Θα στεκόμαστε ετοιμόρροποι στη δοκό, μέχρι να μη βαστάνε τα πόδια μας. Όλοι μαζί θα συντονιστούμε.

«One Song»: Το θέατρο που έχουμε ανάγκη Facebook Twitter
Φωτ.: Reinout Hiel
«One Song»: Το θέατρο που έχουμε ανάγκη Facebook Twitter
Φωτ.: Reinout Hiel

Θα δημιουργήσουμε μια ατελεύτητη κίνηση, απογυμνωμένη από κάθε προσχηματισμένη λογική τάξη. Θα τη συνδέσουμε με μια δοκιμασία, με μια επιλογή. Όχι απλώς θ’ αντλήσουμε από αυτή την ενεργητική επανάληψη κάτι το καινούργιο αλλά θα την καταστήσουμε πράξη παραγωγική, πράξη ελευθερίας. Γιατί «μέσα στην επανάληψη υπάρχει ολόκληρο το μυστικό παιχνίδι της απώλειας και της σωτηρίας, ολόκληρο το θεατρικό παιχνίδι του θανάτου και της ζωής, ολόκληρο το θετικό παιχνίδι της ασθένειας και της υγείας», λέει ο Ντελέζ και το One Song μάς δείχνει τον τρόπο, ενσαρκώνοντας αυτό ακριβώς το μυστικό.

Η Βελγίδα εικαστικός και δημιουργός περφόρμανς Miet Warlop συνέθεσε το One Song, όπως διαβάζουμε στο πρόγραμμα, ως προσωπικό ρέκβιεμ για τον εκλιπόντα αδελφό της. Αν ο Φρόιντ συνέδεσε την επανάληψη με το τραύμα και τη νεύρωση, αν την ερμήνευσε ως προάγγελο της ενόρμησης θανάτου, ο Ντελέζ (ακολουθώντας τον Νίτσε) είδε στην επανάληψη την κρυφή δυνατότητα μιας επικείμενης ανατροπής, μιας ψυχικής ανανέωσης, μιας ίασης. «Η επανάληψη που μας αρρωσταίνει μάς κάνει επίσης καλά»: αρκεί να έχει ως προορισμό τη Διαφορά.

Θα επιχειρήσουμε το ίδιο ξανά και ξανά, όχι ως υποτελείς της συνήθειας, ούτε ως νεκροζώντανοι εκτελεστές των καθηκόντων μας αλλά αντιτιθέμενοι στον φυσικό νόμο του μαρασμού, της αποστράγγισης και της απόσυρσης, θα φτιάξουμε πέρλες από τα μάτια των νεκρών («those are pearls that were his eyes», λέει ο Άριελ στη σαιξπηρική Τρικυμία). Θα μετατρέψουμε την εμμονική στατικότητα σε δυναμική πολυμορφία, την αρνητική προδιάθεση σε πυρακτωμένη κατάφαση, τον αυτοσπαραγμό σε τραγούδι. Κάθε φορά το ίδιο, κάθε φορά αλλιώς.

«One Song»: Το θέατρο που έχουμε ανάγκη Facebook Twitter
Θα μετατρέψουμε την εμμονική στατικότητα σε δυναμική πολυμορφία, την αρνητική προδιάθεση σε πυρακτωμένη κατάφαση, τον αυτοσπαραγμό σε τραγούδι. Φωτ.: Reinout Hiel

«Οτιδήποτε κι αν θέλεις, ύψωσέ το στη νιοστή, άντλησε από αυτό την ανώτερη μορφή». Οι περφόρμερ της Warlop παραδίδονται ψυχή τε και σώματι σε τούτη την αέναη επιστροφή της Διαφοράς: δεν κάνουν οικονομία, δεν αποταμιεύουν. Γνωρίζουν ότι θα πέσουν αλλά προχωρούν ακάθεκτοι. Ξοδεύουν αλόγιστα και δυσανάλογα. Όσο αδειάζουν, τόσο ξαναγεμίζουν: «Τhe more I give to thee, the more I have», λέει η Ιουλιέττα στον Ρωμαίο.

Η περίσσεια γεννά περίσσεια. Και η συσπείρωση αυξάνει τις αντοχές: ο αγώνας εξορκισμού του πένθους ανασύρει όλες τις δυνάμεις, πνευματικές και υλικές, η συλλογική καλλιτεχνική έκφραση το ολοκληρώνει, το φέρει εις πέρας, το μετουσιώνει – σε συναυλία, σε χορό, σε τελετουργία, σε εμπειρία καθαρτική, σ’ ένα ρεφρέν αντίστασης, σε μια «κραυγή ενότητας».    

Έχει κάτι τραγικό η επανάληψη –να επιμένεις σε θείες μελωδίες, ακόμα κι όταν το δοξάρι γίνεται πριόνι στα χέρια σου από την πολλή προσπάθεια–, ταυτόχρονα, όμως, έχει και κάτι κωμικό, στιγμές ανακούφισης και «αδειάσματος», στιγμές χιούμορ, όταν ο πόνος χαλαρώνει τη γαντζωμένη παλάμη του από την καρδιά και παίζει ρακέτες με τα μπαλάκια εξ ουρανού. Το κωμικό φέρει κι αυτό τη διαφορά μέσα στο τραγικό, και αντίστροφα. Τρεις νότες αρκούν. Τρεις νότες του Μπαχ μεταμφιεσμένες σε ανεξάντλητες παραλλαγές αλλάζουν διά παντός το τραγούδι της άγριας θλίψης μας που επαναλαμβάνεται νυχθημερόν σε έναν διάδρομο.

Μέσα από όλους αυτούς τους κλυδωνισμούς και τους παφλασμούς, τα γέλια και τους λυγμούς, τις μικρές ουλές και τις μεγάλες, μέσα από το αλμυρό ανακάτεμα των ροών, επέρχεται η διάνοιξη. Η δημιουργία του κόσμου δεν συνέβη άπαξ και διά παντός, λέει ο Μπέκετ (πόσο μπεκετική, άλλωστε, είναι η σύλληψη του «One Song»), συμβαίνει κάθε μέρα – από την αρχή.

Η αταξινόμητη παράσταση της Miet Warlop δεν προσφέρει απλώς χαρά, ταραχή, συγκίνηση ή απόλαυση. Μας δείχνει επιπλέον τον δρόμο για ένα άλλο είδος θεάτρου, που τόσο το έχουμε ανάγκη. Ένα θέατρο που αρνείται κάθε μίμηση, κάθε ψευδομορφή, κάθε «νόμιμο» αφηγηματικό κανόνα, κάθε παγιωμένη τεχνική. Ένα θέατρο παρουσίας, που δεξιώνεται αβίαστα το τυχαίο, το απρόβλεπτο, το ανεντόπιστο, αυτό που πλάθεται ανά πάσα στιγμή από τα μείγματα των σωμάτων και των εντάσεων.

Ένα θέατρο που θέλει να δώσει και να σπαταληθεί, ανοιχτό στο επινοείν, στις νέες δυνατότητες που γεννά η απώλεια, στη γονιμοποιό διάσταση της επανάληψης ως πειραματικής διαδικασίας που επιδιώκει κι επιτυγχάνει τη διαφορά. Ένα θέατρο διεγερτικό της βούλησης, ένα εξαιρετικό γεγονός που επαναφέρει το κέντρο βάρους στην εμμένεια, στη σκηνή, στα έργα των ανθρώπων που αντιστέκονται, στο εδώ και στο τώρα που είναι το πριν και το μετά. Μια συναυλία-περφόρμανς-παράσταση που μας εμπνέει εκ νέου και διακαώς την επιθυμία για ζωή.

Η παράσταση «One Song» της Miet Warlop παρουσιάστηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στο πλαίσιο του φετινού Onassis Dance Days.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άρης Χριστοφέλλης

Όπερα / «Ακόμα και όσοι θαυμάζουν σχεδόν ειδωλολατρικά την Κάλλας, λίγα γνωρίζουν για την τέχνη της»

Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, επιστημονικός σύμβουλος του ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η θρυλική σοπράνο παραμένει μια ανυπέρβλητη καλλιτέχνιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Θέατρο / Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Ποια είναι τα προσωπικά της στοιχήματα και ποιες είναι οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού - η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει αυτή τη θέση από το 1994.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Κληρονομιά μας, ένα πανόραμα της και της ιστορίας των γκέι ανδρών

Θέατρο / «Η κληρονομιά μας»: Η ιστορία της gay κοινότητας γίνεται ένα συγκινητικό θεατρικό έργο

Ο Γιάννης Μόσχος σκηνοθετεί το έργο του Αμερικανού συγγραφέα Μάθιου Λόπεζ, ένα έργο με αφετηρία την γκέι ζωή που αφορά την αγάπη και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, είτε ομόφυλες είτε ετερόφυλες, τα όνειρα, τους φόβους και τα ματαιωμένα σχέδια. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια απρόβλεπτη συζήτηση για τη σεξουαλικότητα με τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη

Θέατρο / Γαλήνη Χατζηπασχάλη: «Δεν μιλάμε για τα σεξουαλικά βοηθήματα κι ας πουλιούνται εκατομμύρια δονητές»

Πρωταγωνιστεί στο «Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή», μια παράσταση που φωτίζει το πώς, ακόμη και σήμερα, δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε ανοιχτά για το σεξ. Με αφορμή το έργο, κάναμε μια απρόβλεπτη συζήτηση με την αγαπημένη ηθοποιό για τα ταμπού, την εμμηνόπαυση και τη γυναικεία σεξουαλική χειραφέτηση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Mάνα Κουράγιο στο Εθνικό: Πόσο «κουράγιο» πια;

Θέατρο / Mάνα Κουράγιο στο Εθνικό: Πόσο «κουράγιο» πια;

Mια επιμελής εικονογράφηση του μπρεχτικού αριστουργήματος εκτυλίσσεται ενώπιόν μας, χωρίς να δονείται από καμία εσωτερική αναγκαιότητα - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση που σκηνοθετεί ο Στάθης Λιβαθινός.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Βαρόνος “Φ”»: Ένας καταχρεωμένος «ευγενής» σε μια τρελή κωμωδία εξαπάτησης

Θέατρο / Ένας καταχρεωμένος «ευγενής» σε μια τρελή κωμωδία εξαπάτησης

Πιάνοντας το νήμα από την ιδέα μιας καυστικής κωμωδίας ηθών του 1870 που μιλά για την απάτη, η ιστορία ενός ψευτοευγενούς στην παράσταση «Βαρόνος “Φ”» φτάνει στη σύγχρονη υποκρισία και στον εαυτό που θέλουμε να δείχνουμε στην κοινωνία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το ΜΑΜΙ είναι ένα ποίημα για τις ζωές των γυναικών

Θέατρο / «ΜΑΜΙ»: Εικόνες από τη ζωή μιας μητέρας

Το ποιητικό σύμπαν του 26χρονου σκηνοθέτη που μας μάγεψε με το «Goodbye Linditta», εστιάζει αυτήν τη φορά στην ιστορία μιας γυναίκας μέσα από τα μάτια ενός αγοριού που δεν θέλει να τη θεοποιήσει αλλά να την παρατηρήσει.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Τομά Ζολί στην Αθήνα: Ποιος είναι ο προκλητικός, ανατρεπτικός τελετάρχης των Ολυμπιακών Αγώνων

Θέατρο / O Τομά Ζολί στην Αθήνα: Ποιος είναι ο προκλητικός, ανατρεπτικός τελετάρχης των Ολυμπιακών Αγώνων

Ο πολυσυζητημένος σκηνοθέτης της τελετής έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, που έγινε διάσημος για τις φιλόδοξες, μεγαλειώδεις παραστάσεις του, πιστεύει απόλυτα στη μαγική δύναμη του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Αντικείμενα»: Μια παράσταση για τη υπόθεση των αδερφών Παπέν

Θέατρο / Μια παράσταση για τις εξουσιαστικές σχέσεις και ένα φρικτό έγκλημα

Στην παράσταση «Αντικείμενα», ο Γιάννης Αποσκίτης, ο Γιώργος Κατσής και ο Πάνος Παπαδόπουλος αφηγούνται με ένα δικό τους πρωτότυπο έργο μια ιστορία που κρύβεται στην υπόθεση των αδερφών Παπέν, αλλά δεν έχει ακόμα γραφτεί.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ