Το πανηγυρικό ρέκβιεμ της Γκόλφως

Το πανηγυρικό ρέκβιεμ της Γκόλφως Facebook Twitter
0
Το πανηγυρικό ρέκβιεμ της Γκόλφως Facebook Twitter

Ο σκηνοθέτης Νίκος Καραθάνος λέει: O Περεσιάδης έγραψε την Γκόλφω το 1893 χωρίς να βλέπει. Ήταν τυφλός και τον βοηθούσε ο πατέρας του να γράφει πάνω στα δάχτυλα για να μπορεί να βρίσκει μια ισιάδα στις γραμμές. Θεωρώ ότι είναι ένα έργο υποτιμημένο. Δεν είναι κωμωδία αλλά ένα δραματικό ειδύλλιο που περιέχει κωμικές σκηνές. Οι κριτικές της εποχής του έγραφαν ότι έχει σαιξπηρικού ύφους πλοκή, αλλά οι αστοί στα τέλη του 19ου αιώνα δεν ήθελαν τα έργα φουστανέλας, προτιμούσαν τις γαλλικές οπερέτες. Έτυχε, πάντως, μεγάλης αποδοχής και το 1900 έκανε μεγάλη περιοδεία στην Αβησσυνία, τη Νότια Αφρική και την Αυστραλία. Μεταφράστηκε στα τουρκικά και παίχτηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου και έγινε το αγαπημένο έργο του Σουλτάνου, ο οποίος το έβλεπε ξανά και ξανά. Το 1914 ήταν η πρώτη ελληνική ταινία που γυρίστηκε και το 1938 παίχτηκε στο Παρίσι ως αντίδραση στη δικτατορία του Μεταξά. Έκτοτε, παιζόταν κυρίως από τα μπουλούκια στην επαρχία.


Ως έργο δημοτικής ποίησης, όλες οι λέξεις του κρύβουν ένα δεύτερο νόημα. Είναι μια έξοχη, καθαρή ποίηση, σαν δημοτικό τραγούδι, που στην αρχή περνάς την πόρτα του γέλιου για να την πλησιάσεις, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί φοβάσαι την αλήθεια. Πρέπει να το αγαπήσεις και να το πιστέψεις για να μη μείνεις απ' έξω. Όταν ο Περεσιάδης αναφέρεται στη φύση, στα βουνά, στους λόγγους, στα νερά, είναι σαν να εκφράζει την ψυχολογική κατάσταση κάθε ήρωα. Οι αλλαγές του καιρού γίνονται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων, αντανακλούν τη διάθεσή τους.


Η παράστασή μου είναι μια νύχτα της Γκόλφως. Ένας νυχτερινός εφιάλτης της. Θέλω να δείξω μια κοινωνία ανθρώπων, μια εικόνα από ένα σόι. Μια κοινωνία με κοινή καταγωγή, σαν κάτι παλιές οικογενειακές φωτογραφίες στο χωριό από ένα γλέντι ή από ένα πανηγύρι, όλοι μαζί μέσα σε ένα τοπίο. Ήθελα ένα «πανηγυρικό» ρέκβιεμ της Γκόλφως. Και ήθελα να συμμετέχουν όλοι, να δίνουν τη σκυτάλη ο ένας στον άλλον. Ήθελα μέσα από αυτό το ποιητικό έργο να μιλήσουμε για εμάς και το τώρα. Απέφυγα τα ρεαλιστικά σκηνικά και κοστούμια γιατί το φολκλόρ προσκρούει σε κουτάκια του μυαλού που θα έκαναν την παράσταση γραφική κι εντέλει αναποτελεσματική. Έτσι έβαλα και κάποια σουρεαλιστικά στοιχεία.


Αν έβαζα έναν τίτλο σ' αυτή την εικόνα, στην εικόνα ενός σογιού, θα ήταν «Οι Απαρηγόρητοι». Είμαστε όλοι απαρηγόρητοι και δεν τελειώνει η ζωή μας αν δεν δοθεί συγχώρεση, ώστε να λυθούν τα πράγματα μέσα μας. Θεωρώ ότι, εννοιολογικά, είναι η κορυφαία στιγμή μας. Ψάχνουμε ο ένας τον άλλον, σε οποιαδήποτε ηλικία, για να λυθεί ο κόμπος της ζωής μας. Άλλοι γεννιόμαστε με έναν κόμπο κι άλλοι δένουμε έναν κόμπο κατά τη διάρκεια της ζωής μας και πρέπει κάποια στιγμή να τον λύσουμε.

Mαρία Διακοπαναγιώτου
Σταυρούλα
Είναι η πλούσια του χωριού, η κόρη του τσέλιγκα που διεκδικεί τον Τάσο και τον καταφέρνει με τα λεφτά και το γινάτι της. Εμφανίζεται ως αρκούδα, γιατί δεν καταλαβαίνει τον όγκο της. Όταν μπαίνει μοιάζει χιουμοριστική, αλλά βγαίνει τραγική.

Εύη Σαουλίδου

Γκόλφω
Η Γκόλφω νέα. Ερωτευμένη με τον Τάσο. Έχει όλη την αθωότητα της νιότης, το πήδημα της γυναίκας που ξυπνάει στον κόσμο. Αρχίζουμε με αυτήν, μέχρι που την προδίδει ο Τάσος και παίρνει τη σκυτάλη η Λυδία Φωτοπούλου.

Γιαννης Κότσιφας
Δήμος
Ο ξάδερφος της Γκόλφως. Έχει τη σοφία γέροντα, χιούμορ και χλευάζει τα πράγματα. Είναι ο πιο ρεαλιστής, πάει κόντρα στην πλοκή του έργου, αντιστέκεται στη λογική των υπολοίπων και τους προσγειώνει στην πραγματικότητα.

Άγγελος Τριανταφύλλου

Κίτσος
Ο ανιψιός του τσέλιγκα που είναι ερωτευμένος με την Γκόλφω, η οποία τον απορρίπτει, μένοντας πιστή στον Τάσο. Είναι παιδί της εξουσίας, πατάει στη σιγουριά, αλλά έχει και καθαρή ψυχή. Στο τέλος, είναι ο μόνος που υποστηρίζει την Γκόλφω. Ένα παιδί που ενώ στην αρχή βασίζεται στα πλούτη του, όταν εκείνη τρελαίνεται, την προστατεύει μπροστά σε όλους.

Χάρης Φραγκούλης

Τάσος
Τα νιάτα, ο παράδεισος και η ορμή. Είναι ερωτευμένος με την Γκόλφω και την αρραβωνιάζεται, μέχρι που οι πλούσιοι του ζητούν να την απαρνηθεί. Είναι και ο ίδιος Τάσος της μεγάλης σκηνής, όπου μπαίνει ο σπόρος της μεταστροφής του. Τελικά, μετά από μια τρομερή σκηνή, γραμμένη εξαιρετικά από τον Περεσιάδη, πείθεται να αλλάξει γνώμη.

Άγγελος Παπαδημητρίου
Zήσης
Ο πατέρας της Σταυρούλας, ο αρχοντόβλαχος, ο πλούσιος του χωριού. Από αυτόν κατάγονται όλοι οι πολιτικοί, οι βουλευτές, η εξουσία σήμερα. Έχει απέραντο πλούτο και είναι έτοιμος να εξαγοράσει τους πάντες για τον σκοπό του – όλο αυτό το «πάρε-δώσε» που ξέρουμε και σήμερα, το θράσος.

Χριστίνα Μαξούρη
Αστέρω
Είναι η μάνα της Γκόλφως. Σε μια σκηνή συναντάει τη Γκόλφω μεγάλη και της μιλάει σαν να είναι ακόμα νέα, όπως τότε. Τραγουδάει και ένα υπέροχο τραγούδι σε στίχους του Άγγελου Τριανταφύλλου.

Μιχάλης Σαράντης
Γιάννος
Ένα παιδί του χωριού σε ανάγκη. Του τάζουν πρόβατα, γίδια και άλογα, αν φέρει σε πέρας τον σκοπό τους: να επηρεάσει τον Τάσο ώστε να πάρει τη Σταυρούλα. Είναι το φτωχόπαιδο που θέλει να πετύχει κάτι στη ζωή του. Πληγώθηκε από τον έρωτα, αλλά θέλει να τα καταφέρει. Έτσι, είναι αυτός που πείθει τον Τάσο να προδώσει την Γκόλφω. Έχει τρομερό λέγειν, αλλά δεν τον ήθελα «λαμόγιο». Δεν είναι πονηρός, τα καταλαβαίνει και τα πιστεύει όσα λέει. Μια πλευρά που έχουμε όλοι μέσα μας. Είναι σαν τους πατεράδες που λένε «να πας να βρεις τον τάδε, τον βουλευτή, να σε βολέψει». Είναι αυτός που πάει εκεί όπου υπάρχει δύναμη.

Λυδία Φωτοπούλου
Γκόλφω
Η Γκόλφω πάλι, χωρίς συγκεκριμένη ηλικία, αλλά ως μια γυναίκα μεστωμένη, ώριμη πια. Εκφράζει τη μελαγχολία της Γκόλφως, την οποία τραγουδάει στο πάλκο, σε στίχους του Περεσιάδη, της Λένας Κιτσοπούλου και σε κάποιους του μουσικού  Άγγελου Τριανταφύλλου. Παίζει και στη σκηνή που η Γκόλφω καταριέται τον Τάσο, αλλά και στη σκηνή των ευχών, στην οποία παίρνει πίσω τις κατάρες.

Γιώργος Μπινιάρης
Θανάσουλας
Είναι ο πατέρας του Τάσου και παίρνει την πλευρά της Γκόλφως. Δεν δέχεται αυτό που έκανε ο γιος του και τον καταριέται. Έχει ήθος. Μέσα στην παράσταση, με την ηλικία και το παρουσιαστικό του, περιφέρεται ως μια εμβληματική μορφή.

Γιάννης Βογιατζής
Τάσος
Αυτός που ζητάει συγχώρεση. Επιστρέφει γι' αυτό. Η έννοια μιας διαδρομής που μετά από μια ολόκληρη ζωή θέλει να συγχωρεθεί. Ακόμα μια εμβληματική μορφή πάνω στη σκηνή.

Αλίκη Αλεξανδράκη

Γκόλφω
Η Γκόλφω που ανοίγει και κλείνει την παράσταση. Παίζει στο φινάλε του θανάτου της Γκόλφως. Συναντάει και τη μάνα της, σαν να γύρισε στο χωριό και τη θυμάται νέα.

Νίκος Καραθάνος

Τάσος
Αυτός που παίρνει τη σκυτάλη από τον νεότερο Τάσο. Ο προδότης, που κάνει το κακό στην Γκόλφω. Την προδίδει επειδή είναι φτωχιά και κοιτάζει το συμφέρον του. Όπως και μια μεγάλη μερίδα του χωριού, που θεωρεί τη φτώχεια φταίξιμο.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ