Τα τρία στάδια του κύκλου της οργής σε μια περφόρμανς χορού και πρωτότυπης μουσικής

Τα τρία στάδια του κύκλου της οργής σε μια περφόρμανς χορού και πρωτότυπης μουσικής Facebook Twitter
Ο κύκλος της οργής ξεκινά από όσα μας κάνουν να κρατάμε πράγματα μέσα μας, να φορτιζόμαστε, να «μαζεύουμε». Φωτο: Σταύρος Δασκαλάκης
0

Αδυναμία επικοινωνίας, έκρηξη, συνειδητοποίηση: Αυτά είναι τα τρία στάδια του κύκλου της οργής, σύμφωνα με τον Σταύρο Γασπαράτο, και αυτές οι τρεις καταστάσεις ενέπνευσαν ισάριθμα μουσικά μέρη της ενιαίας σύνθεσης «Rage Park» που παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στο Φεστιβάλ Αθηνών, υπό τη μορφή περφόρμανς και σκηνικής εγκατάστασης, με τρεις χορογράφους-χορευτές και πέντε μουσικούς επί σκηνής.


Ο πρωτοποριακός Έλληνας συνθέτης αγαπά τον πειραματικό διάλογο με τις άλλες τέχνες και το αποδεικνύει συνεχώς μέσα από τις συνεργασίες του στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Τώρα αποφασίζει να ενορχηστρώσει κάτι που μοιάζει πιο «αφηρημένο», το οποίο, ωστόσο, μου εξηγεί ότι έχει πολύ συγκεκριμένο έναυσμα και σκοπό.

«Τα τρία μέρη της σύνθεσης ήταν η αφορμή για να καλέσω τους περφόρμερ. Δεν είναι καθόλου γραμμική η παρουσίασή τους. Όλοι τους είναι συνεχώς επί σκηνής κι έχει γίνει ένα πιο περίπλοκο μοίρασμα. Οι δυναμικές τους ελπίζω ότι κάνουν τον θεατή ανά πάσα στιγμή να εστιάζει σε κάποιον, αλλά να υπάρχει πληροφορία για όλους.

Δεν πρέπει να μπερδεύουμε τον θυμό με την οργή. Εγώ ως νέος είχα πραγματικές κρίσεις οργής. Όταν μιλάμε για ξέσπασμα οργής, είναι στιγμές πραγματικά επικίνδυνες, είτε με σωματικό είτε με λεκτικό τρόπο, που όποιος τις έχει ζήσει δεν τις ξεχνάει. Στιγμές που κάνεις πράγματα που δεν ήξερες ότι έχεις μέσα σου.

»Ήταν πολύ σημαντικό να είναι οι τρεις τους διαφορετικοί χαρακτήρες αλλά και εντελώς διαφορετικοί στην τεχνική, το φυζίκ και τη σχολή χορού που εκπροσωπούν. Με ενδιέφερε να μιλήσουν με έναν πολύ προσωπικό τρόπο σε σχέση με το θέμα και τις αφορμές για τις οποίες έγραψα το κάθε section του, αλλά και να έχουμε μια αντιπαράθεση τριών διαφορετικών τρόπων έκφρασης επάνω σε αυτό».

Τα τρία μέρη του έργου λοιπόν δεν είναι σαφώς τοποθετημένα στο «Rage Park», με κάποια εύκολη εναλλαγή που ενδεχομένως θα αποδυνάμωνε το τελικό αποτέλεσμα, «δεν είναι εκεί για να φωνάξουν τον εαυτό τους», σύμφωνα με τον δημιουργό τους, αλλά μπορεί κάποιος να τα αντιληφθεί εύκολα.

Συντελούν τον κύκλο της οργής ο οποίος ξεκινά από όσα μας κάνουν να κρατάμε πράγματα μέσα μας, να φορτιζόμαστε, να «μαζεύουμε». «Το πρώτο μέρος έχει να κάνει με την πληγή που κουβαλά ο καθένας μέσα του, με την ανικανότητα να επικοινωνήσει αυτά που θέλει, λόγω δικής του αδυναμίας, ή λόγω του περίγυρού του. Έτσι μαζεύει και μαζεύει, με αποτέλεσμα να φτάσει κάποια στιγμή να εκραγεί, να βγει εκτός εαυτού, με την οποιαδήποτε αφορμή, σημαντική ή ασήμαντη» περιγράφει ο Σταύρος.

Τα τρία στάδια του κύκλου της οργής σε μια περφόρμανς χορού και πρωτότυπης μουσικής Facebook Twitter
«Η ανάγκη αυτού το πρότζεκτ όμως γεννήθηκε όταν, με τα χρόνια, ένιωσα ότι χάνω τον εαυτό μου μέσα σε αυτό τον έλεγχο, την προσπάθεια να είμαι πάντα ήρεμος. Μέσα μου υπάρχουν και οι εκρήξεις και αναζήτησα έναν τρόπο να τις διοχετεύω και να μην τις καταπιέζω πια».


Έτσι φτάνουμε στο δεύτερο μέρος που είναι η έκρηξη, η κρίση της οργής, η οποία περιλαμβάνει διαβαθμίσεις. «Εκδηλώνεται με τον πιο λάθος τρόπο. Κρύβει την καταστροφή, τον κίνδυνο, το σπάσιμο, αλλά ταυτόχρονα και μια παράξενη ελευθερία τού να χάνεις τον εαυτό σου για λίγο, να μην υπάρχουν όρια και ηθικοί φραγμοί. Είναι μια τρομακτική και ταυτόχρονα απελευθερωτική εμπειρία, ενέχει κατά κάποιον τρόπο κάτι οργασμικό».

Το τρίτο μέρος είναι η αναμέτρηση με το τι συνέβη. «Η συνειδητοποίηση, οι τύψεις, οι ενοχές, η κατανόηση ότι όλο αυτό πηγάζει από δική σου αδυναμία και ότι αυτό που κατάφερες είναι να σπάσεις οποιαδήποτε γέφυρα σε συνέδεε με την επικοινωνία. Καταλήγει σε έναν νέο κύκλο κλεισίματος στον εαυτό μας».

 
Το έργο όμως δεν είναι στην ουσία ένας ύμνος στην οργή γι' αυτό ο Γασπαράτος δεν το έχει ονομάσει σκέτο «Rage»: «Είναι μια αναμέτρηση με όλα τα στάδια με στόχο τη λύτρωση, με στόχο να βγούμε πιο ανάλαφροι. Έβαλα το "Park" στο "Rage" για να δείξω ότι μέσω της τέχνης μας ο καθένας μπορεί να διανύσει αυτό τον κύκλο, να τον ζήσουμε στ' αλήθεια, όσο μπορούμε, σ' ένα ασφαλές περιβάλλον. Είναι ένα μικρό αντίδοτο για εμάς πάνω στη σκηνή κι ελπίζω και για τους θεατές: εκτόνωση χωρίς να κινδυνέψει κανείς, με την ασφάλεια της τέχνης».

Τα τρία στάδια του κύκλου της οργής σε μια περφόρμανς χορού και πρωτότυπης μουσικής Facebook Twitter
Ο Σταύρος θεωρεί πως το «Rage Park» είναι με διαφορά το πιο προσωπικό του πρότζεκτ. Έχοντας και ο ίδιος περάσει από περιόδους όπου είχε πρόβλημα με την οργή του, αποφάσισε τώρα, εκ των υστέρων, να αναμετρηθεί με αυτή.


Ο Σταύρος θεωρεί πως το «Rage Park» είναι με διαφορά το πιο προσωπικό του πρότζεκτ. Έχοντας και ο ίδιος περάσει από περιόδους όπου είχε πρόβλημα με την οργή του, αποφάσισε τώρα, εκ των υστέρων, να απομονώσει το ένα από τα «επτά θανάσιμα αμαρτήματα», τέσσερα χρόνια μετά την υπέροχη ομώνυμη σύνθεσή του που παρουσιάστηκε στη Στέγη, και να αναμετρηθεί με αυτό, χωρίς όμως να περιμένει πόσο πίσω θα τον γυρνούσε αυτή η διαδικασία και πόσο ψυχαναλυτικά θα λειτουργούσε για εκείνον.


«Ήταν μια μεγάλη αποκάλυψη. Προφανώς θέλω να αρέσει στον κόσμο το έργο, αλλά νιώθω ότι έχω κάνει ένα τόσο μεγάλο ταξίδι που για μένα είναι αρκετό. Είναι από τις λίγες φορές που είμαι ήσυχος, επειδή ήταν τόσο επιτυχημένη η περίοδος της δημιουργίας – η οποία επί της ουσίας μόλις ολοκληρώθηκε. Το έργο γράφτηκε τους τελευταίους μήνες και διαμορφωνόταν μέσα από τις πρόβες. Προφανώς προϋπήρξε το μουσικό υλικό αλλά όλη η ιδέα ήταν στημένη έτσι».


Δεν μπορώ βέβαια να μη ρωτήσω περισσότερα για όσα είναι ικανά να του προκαλέσουν οργή. «Δεν πρέπει να μπερδεύουμε τον θυμό με την οργή. Εγώ ως νέος είχα πραγματικές κρίσεις οργής. Όταν μιλάμε για ξέσπασμα οργής, είναι στιγμές πραγματικά επικίνδυνες, είτε με σωματικό είτε με λεκτικό τρόπο, που όποιος τις έχει ζήσει δεν τις ξεχνάει. Στιγμές που κάνεις πράγματα που δεν ήξερες ότι έχεις μέσα σου.

Τα τρία στάδια του κύκλου της οργής σε μια περφόρμανς χορού και πρωτότυπης μουσικής Facebook Twitter
Οι τρεις χορογράφοι, αλλά και εμείς οι πέντε μουσικοί, χρησιμοποιήσουμε τον χώρο σαν μουσικό όργανο. Γενικά, έχω ανάγκη να φτιάχνω εμπειρίες και όχι απλές συνθέσεις. Φωτο: Μιχάλης Κλουκίνας

»Για να φτάσει κανείς σε τέτοιο σημείο πρέπει να έχει πριν καταπιέσει πολλά πράγματα που δεν έχει πει, που έχει αντιμετωπίσει από άλλους και δεν έχει λύσει νωρίτερα. Αυτό είναι που σε κάνει να φεύγεις εκτός εαυτού. Όταν ανοίγει αυτή η πόρτα, ο χείμαρρος σε μετακινεί εκτός της δικής σου πραγματικότητας, σε μια γκρίζα περιοχή που δεν θες να βρίσκεσαι.

»Μεγαλώνοντας, βρίσκεις συνήθως μηχανισμούς να το ελέγχεις. Ο δικός μου ήταν να σκέφτομαι πιο γρήγορα από τον εαυτό μου, να βλέπω τι μπορεί να με φέρει σε αυτή τη θέση και να προσπαθώ να το ρυθμίζω από πριν. Αυτό μπορώ να πω ότι έχει συντελέσει στην επιτυχία της δουλειάς μου.

»Στο θέατρο και τις συνεργατικές τέχνες, πάντα προσπαθούσα να είμαι πολύ ήρεμος και να είμαι ο άνθρωπος που φέρνει την ισορροπία, ακριβώς επειδή ήξερα ότι το άλλο δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Η ανάγκη αυτού το πρότζεκτ όμως γεννήθηκε όταν, με τα χρόνια, ένιωσα ότι χάνω τον εαυτό μου μέσα σε αυτό τον έλεγχο, την προσπάθεια να είμαι πάντα ήρεμος. Μέσα μου υπάρχουν και οι εκρήξεις και αναζήτησα έναν τρόπο να τις διοχετεύω και να μην τις καταπιέζω πια».


Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του όλου εγχειρήματος, πέρα από τη γοητεία του ίδιου του θέματος, είναι η εικαστική εγκατάσταση που το συνοδεύει, η οποία λειτουργεί και πρακτικά.

«Είναι μέρος της μουσικής μας. Ο φυσικός ήχος της εγκατάστασης ενισχύεται και πέφτει μεγάλος ρόλος στη μουσική δραματουργία του έργου. Υπάρχουν τμήματα του σκηνικού που είναι καλωδιωμένα κι έτσι μπορούν είτε να ενισχυθούν οι ήχοι και να υποστούν ζωντανή επεξεργασία, είτε να παραχθούν νέοι, μέσα από τον υπολογιστή. Οι τρεις χορογράφοι, αλλά και εμείς οι πέντε μουσικοί, χρησιμοποιήσουμε τον χώρο σαν μουσικό όργανο. Γενικά, έχω ανάγκη να φτιάχνω εμπειρίες και όχι απλές συνθέσεις».

Τα τρία στάδια του κύκλου της οργής σε μια περφόρμανς χορού και πρωτότυπης μουσικής Facebook Twitter
Στο δεύτερο μέρος είναι η έκρηξη, η κρίση της οργής, η οποία κρύβει διαβαθμίσεις. Εκδηλώνεται με τον πιο λάθος τρόπο. Κρύβει την καταστροφή, τον κίνδυνο, το σπάσιμο, αλλά ταυτόχρονα και μια παράξενη ελευθερία του να χάνεις τον εαυτό σου για λίγο, να μην υπάρχουν όρια και ηθικοί φραγμοί. Φωτο: Θωμάς Δασκαλάκης
Τα τρία στάδια του κύκλου της οργής σε μια περφόρμανς χορού και πρωτότυπης μουσικής Facebook Twitter

Info

Σταύρος Γασπαράτος - Rage Park

(Μουσικό έργο / Περφόρμανς)

Πειραιώς 260 (B)

Τελευταία παράσταση: 19/7, 21:00

 

Σύλληψη - Σύνθεση: Σταύρος Γασπαράτος

Χορευτές - Χορογράφοι: Blenard Azizaj, Έλενα Αντωνίου, Μαριάννα Καβαλλιεράτου

Σκηνικός χώρος - Κοστούμια: Μαρία Ταυλαρίου

Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης

Βοηθός συνθέτη: Πάνος Τσίγκος

Βοηθός σκηνογράφου: Σοφία Κεραμίδα

Κατασκευή σκηνικού: Παναγιώτης Λαζαρίδης

Μουσικοί: Αναστάσης Μισυρλής (τσέλο), Μιχάλης Βρέττας (βιολί), Περικλής Τιμπλαλέξης (βιολί), Πάνος Τσίγκος (πιάνο, electronics),

Σταύρος Γασπαράτος (πιάνο, κιθάρες, electronics)

Artwork: Νίκος Σεπετζόγλου (Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη και της γκαλερί Elika)

Διεύθυνση Παραγωγής: Μανόλης Σάρδης - Pro4

Βοηθός Διευθ. Παραγωγής:Χριστίνα Πολυχρονιάδου

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

H χτεσινή πρεμιέρα του 24ου Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας ήταν συναρπαστική

I Was There / H χτεσινή πρεμιέρα του 24ου Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας ήταν συναρπαστική

Αρχίσανε χτες οι χοροί στην Καλαμάτα και τα «καινά δαιμόνια» που επιθυμούσε να εισάγει η νέα του καλλιτεχνική διευθύντρια Λίντα Καπετανέα ώστε να τον ανανεώσει και απ' ότι φαίνεται οι προσπάθειες της πιάνουν τόπο
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η μυσταγωγική εμπειρία των «Τρωάδων» με φόντο το δελφικό τοπίο έρχεται στο ψηφιακό κανάλι της Στέγης

Θέατρο / Η μυσταγωγική εμπειρία των «Τρωάδων» με φόντο το δελφικό τοπίο έρχεται στο ψηφιακό κανάλι της Στέγης

Εντυπώσεις από τη συγκλονιστική παράσταση του Θόδωρου Τερζόπουλου που ανέβηκε στο Αρχαίο Θέατρο των Δελφών το καλοκαίρι του '18 και από την Κυριακή θα μπορούμε να τη δούμε στο ψηφιακό κανάλι της Στέγης.
M. HULOT

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ