Τι θα συζητούσε η Sylvia Plath με την Frida Kahlo αν έπινε ένα μπάφο;
Αυτό ακριβώς πραγματεύεται το έργο του θεατρικού συγγραφέα Néstor Caballero, ποιητική αδεία βεβαίως, καθώς οι δύο σημαντικές καλλιτέχνιδες του προηγούμενου αιώνα δεν συναντήθηκαν ποτέ. Το Musas, που ανέβηκε στα πλαίσια του New York International Fringe Festival, προσφέρει μια διεισδυτική ματιά στον κόσμο δύο γυναικών στην ζωή των οποίων ο πόνος και η δημιουργία αποτέλεσαν κοινά σημεία αναφοράς. Το κοινό παρακολουθεί τις υποθετικές συζητήσεις τους ενώ καπνίζουν, τρώνε, παίζουν, δουλεύουν και πίνουν.
Σε κάποιο σημείο η Kahlo λέει ειρωνικά στην Plath "Έχεις εμμονή με τον θάνατο, ούτε Μεξικάνα να ήσουν", μια ευθεία αναφορά στην αυτοκτονία της ποιήτριας στην ηλικία των 30 ετών το 1963. Η Sylvia Plath υπέφερε από διπολική διαταραχή και είχε υποβληθεί σε αγωγές χωρίς κανένα αποτέλεσμα, η θεραπεία με ηλεκτροσόκ ενέτεινε ακόμα περισσότερο τις κρίσεις της. Όσο το μυαλό της βυθιζόταν στο έρεβος η ποιήση της φώτιζε σαν κεραυνός. Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν η πρώτη συγγραφέας η οποία έλαβε μεταθανάτια το βραβείο Pulitzer.
Η ζωγράφος Frida Kahlo βίωσε επίσης έντονα τον πόνο σε όλη την ενήλικη ζωή της εξαιτίας ενός σοβαρού τροχαίου ατυχήματος σε λεωφορείο στα 18 όπου έσπασε την σπονδυλική στήλη, την κλείδα, τα πλευρά και την λεκάνη της ενώ μία σιδερένια χειρολαβή διαπέρασε την κοιλιακή της χώρα και αναγκάστηκε να μείνει επί τρεις μήνες σε γύψο. Ανάρρωσε μεν, αλλά μέχρι και τον θάνατο της, στην ηλικία των 47, υπέφερε από ξαφνικά επεισόδια όπου ο πόνος ήταν καθηλωτικός και δεν της επέτρεπε να ζωγραφίζει.
Στο έργο οι δύο γυναίκες προσπαθούν να συνδράμουν και να κατανοήσουν η μία την άλλη, τις ενώνει εξάλλου και η δυσκολία του ότι είναι πρωτοπόροι σε κατ' εξοχήν ανδροκρατούμενους χώρους της τέχνης. Για να απελευθερώσει η Sylvia την οργή της χτυπάει επί σκηνής μια piñata που στήνει η Frida. Στην συνέχεια εκείνη της προσφέρει ένα μαξιλαράκι για να καθήσει και να μην πονάει το πόδι της.
Ωστόσο οι διαφορές τους είναι εξίσου εμφανείς: η Kahlo μορφάζει εκφράζοντας έτσι την απορία της όταν η Plath σε μία προσπάθεια να την επαινέσει την παρομοιάζει με το φεγγάρι ή τον ήχο του σαξόφωνου. Όλοι όσοι συναστρέφονται ποητές εκτιμούν μεν το πνεύμα τους αλλά δεν κατανοούν απαραίτητα όσα εκείνοι λένε.
Οι πιο έντονες στιγμές της παράστασης είναι ακριβώς όταν οι ηθοποιοί αναπαριστούν αυτήν την αγωνία των ηρωίδων. Υπάρχουν σκηνές όπου η Frida Kahlo σπαράζει από πόνο στο κρεβάτι ή η Sylvia Plath ουρλιάζει και έχει παραισθήσεις παίζοντας με ένα πίνακα Ouija, πεπεισμένη ότι επικοινωνεί με το πνεύμα του William Butler Yeats.
Ο συγγραφέας παρουσιάζει την δυαδικότητα και τις πολώσεις των δύο καλλιτεχνών μέσα από τον χαρακτήρα τους, καθώς και τις αρετές της ζωγραφικής και της ποίησης. Οι κριτικοί επαίνεσαν την υποκριτική των Mónica Steuer και Rebeca Aléman, αποκάλεσαν όμως το έργο του Caballero αινιγματικό και μη συνεκτικό. Η αλήθεια είναι πως η δομή του έργου είναι μη γραμμική, το Musas μοιάζει με μια αλληλουχία ονείρων και υπερρεαλιστικών εικόνων που θυμίζουν τα μοτίβα των έργων των δύο καλλιτέχνιδων και η σκηνοθέτις Iraida Tapias είναι άξια επαίνου για την απρόσκοπτη «συναρμολόγηση» όλων αυτών των σκηνών.
Αν θεωρήσει κανείς ότι το θέμα του έργου είναι το πως να αποδεχθεί κανείς τον πόνο της ύπαρξης αντί να προσπαθήσει να τον αποφύγει, ο φανταστικός διάλογος της Kahlo με την Plath αφήνει τον θεατή να αναλογιστεί πως ο δικός του πόνος μπορεί να τροφοδοτήσει την δημιουργικότητα του.
σχόλια