Στην αυτοαναφορική φιλμογραφία του Αρνό Ντεπλεσέν κυριαρχούν οι δύσκολες σχέσεις, οι δυσλειτουργικές οικογένειες και οι συχνά δύστροποι ηθοποιοί. Το Αγάπη και Μίσος δεν ξεφεύγει από τον κανόνα του, μάλιστα ο Μελβίλ Πουπό υποδύεται τον Ζαν Βουγιάρ, ενώ στο Μια νύχτα Χριστουγέννων, από το 2008, και πάλι του Ντεπλεσέν, ο χαρακτήρας του λεγόταν Ιβάν Βουγιάρ ‒ καλείστε, αν έχετε όρεξη, να εντοπίσετε ομοιότητες και διαφορές. Εδώ είναι δάσκαλος και ποιητής και συναντά την ηθοποιό αδελφή του μετά από είκοσι χρόνια.

 

Εκείνη αρνείται κατηγορηματικά και επιδεικτικά να του μιλήσει, χωρίς να εξηγεί τον λόγο. Έχει προηγηθεί ο θάνατος του γιου του Ζαν, Ζακόμπ, ένας άγριος καβγάς μεταξύ αυτού και του γαμπρού του, Αντρέ, και η επιθετική του στάση απέναντι στην Αλίς για την απουσία της. Η αφορμή είναι τραγική: οι γονείς τους τρακάρουν άσχημα με το αυτοκίνητό τους καθ’ οδόν για την παράσταση της κόρης τους. Με οριζόντια επώδυνο τρόπο ξετυλίγονται απωθημένα δεκαετιών, πονεμένα στην έκφραση της Αλίς και του Ζαν, εξουθενωτικά στην αφήγηση και στην παρακολούθηση ενός δράματος με ξεσπάσματα βίας και αινιγματική ψυχολογία.

 

Το βάθος απουσιάζει γιατί όλες οι πιθανές αιτίες σκαλίζονται, από την πεισματική άρνηση συναισθηματικής και οικονομικής στήριξης μέχρι την υποψία της αιμομιξίας, αλλά μόνο επιδερμικά. Η Μαριόν Κοτιγιάρ παλεύει να διευκρινίσει πώς από την υπερβάλλουσα αδελφική αγάπη προκύπτει το μίσος διά του ελλειμματικού συναισθήματος των γονιών, αλλά γρήγορα υιοθετεί με αμήχανη ασφάλεια το διάσημο χαμόγελό της, ένα κράμα υπεροχής και απόστασης, ενώ ο Πουπό, ο χαρακτήρας του οποίου έχει χαράξει μια πολυκύμαντη διαδρομή, αυτομαστιγώνεται σαν καταραμένος ήρωας ενός σύγχρονου μυθιστορήματος που δεν έγραψε ποτέ.