Σίγουρα συμβαίνει κάτι πολύ ενδιαφέρον εκεί στη Dreamworks τελευταία. Το σκίτσο των παραγωγών τους δοκιμάζει κάτι διαφορετικό από τη συνήθη στρογγυλεμένη ψηφιακή όψη και ο ηχητικός τους σχεδιασμός δεν αντιμετωπίζει όλα τα παιδιά του κόσμου σαν να έχουν attention span χρυσόψαρου. Αν κλείσετε λίγο τα μάτια όσο παρακολουθείτε το Dog Man, μια ταινία στηριγμένη σε σλάπστικ χιούμορ και ίντριγκα σαν εκείνη του μέσου animation της Illumination, θα διαπιστώσετε ότι αυτό που ακούτε απέχει μίλια από τη βαβούρα και τη χασμωδία των παραγωγών της τελευταίας.

 

Το Dog Man, λοιπόν, με την επιβραδυμένη ταχύτητα των κινήσεων που παραπέμπει σε καρτούν περασμένων εποχών και με τον περιβάλλοντα χώρο που μοιάζει να βγήκε από παιδικό βιβλίο προκύπτει μεν κατώτερο από τα πρόσφατα Puss in boots: The last wish και Wild Robot, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο γιατί τα ευρήματα δεν έρχονται με την ίδια συχνότητα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και επειδή λίγα πράγματα έχει να δώσει στον θεατή του πέρα από αυτά. Χρειάζονται, όμως, και οι αβαρείς ταινίες κινουμένων σχεδίων, δεν μπορεί να είναι όλες εκεί έξω Flow και Inside Out, φτάνει να έχουν μια σχετική καλαισθησία και φαντασία. Και σε μια ταινία όπου ο κεντρικός χαρακτήρας εκπροσωπεί μια φιλική προς την οικογένεια εκδοχή του Ρόμποκοπ σίγουρα υπάρχει λίγη από την τελευταία και αρκεί για να της συγχωρέσεις και την κυνόφιλη προπαγάνδα της. Αλήθεια, ως πότε οι γάτες θα αντιμετωπίζονται ως evil masterminds που καταστρώνουν περίτεχνα σχέδια για να κατακτήσουν τον κόσμο; Μια γάτα δεν θα έμπαινε ποτέ σε τέτοιο κόπο, θα περίμενε να της παραδώσουν τον κόσμο τυλιγμένο σε λαδόκολλα, γνωρίζοντας ότι στο τέλος θα της κάνουν το χατίρι – και θα είχε δίκιο.