Το γουέστερν, ως υπαρξιακό ταξίδι. Από τα πρώτα κιόλας πλάνα του, με τον πρωταγωνιστή Τράβις, μια μικρή κουκκίδα στην αχαρτογράφητη, αλλά χαρακτηριστικά αμερικανική έρημο, να φτάνει στον «πολιτισμό», μυστηριώδης, λακωνικός και εμφανώς εξαντλημένος, μέχρι που σωριάζεται ημιθανής στον ενδεχόμενο προορισμό του, το Παρίσι Τέξας του Βιμ Βέντερς προσκαλεί τον θεατή να συμμετάσχει σε έναν διάλογο εικόνας και λόγου, έτσι όπως εξελίσσεται σταδιακά η αφήγηση, από τους αντικατοπτρισμούς της αρχής μέχρι το αξέχαστο τελικό speech στον καθρέφτη. Διανύοντας τη δική του απόσταση από το «γερμανικό» ξεκίνημα μέχρι το έντονο φλερτ με την Αμερική του ονείρου και του σινεμά, ο Βέντερς, σε σενάριο Σαμ Σέπαρντ, διαλογίζεται πάνω στη νοσταλγία, τη μοναξιά και την αποξένωση, αδειάζοντας τον χώρο και πλουτίζοντας τον κινηματογραφικό χρόνο αντίστροφα – με αφαίρεση και εσωτερική ματιά. Ακούγεται διανοουμενίστικο το όλο εγχείρημα που βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα το 1984 στις Κάννες, αλλά ξεπερνάει τον σκόπελο της ταινίας στο μυαλό του σκηνοθέτη και γίνεται μια συναρπαστική, μοναδική, έντονη εμπειρία, όπως και η μουσική του Ράι Κούντερ.