Ποιητική ενσυναίσθηση και συνάμα καθηλωτική αμεσότητα τέμνονται κάτω από τη βαριά ανάσα απελπισίας και φόβου για το χρονικό του συλλογικού τέλους στο La Jetée, το εμβληματικό μικρού μήκους sci fi του 1962 από την αριστερή όχθη της κινηματογραφικής αγωνίας για την πολιτική, κάτι που απουσιάζει ενοχλητικά στο φορτωμένο, πεζό ψευδοντοκιμαντέρ του Ασίφ Καπάντια. Με το εύρημα μερικών survivors στο τεχνητής νοημοσύνης υπερ-αστυνομευόμενο 2073 και πρωταγωνίστρια τη Σαμάνθα Μόρτον, που δανείζει μια απαραίτητη δόση ανθρωπιάς με τη συμπονετική της ερμηνεία, η ταινία μαζεύει κομμάτια τεκμηρίωσης, αρχειακό υλικό και μαρτυρίες ειδικών για να καταδείξουν τους λόγους που οδήγησαν τον πλανήτη και τον κόσμο σε περίπου πυρηνικό αφανισμό. Όπως είναι αναμενόμενο, Μασκ, Μπέζος και οι συνήθεις ύποπτοι ευθύνονται για το Κακό και ο δημιουργός των πορτρέτων του Άιρτον Σένα, της Έιμι Γουάινχαουζ και του Ντιέγκο Μαραντόνα –όλα άρτια και με ιδιαίτερη υπογραφή– κάνει φλασμπάκ μέσα από τη σχηματική ως ανύπαρκτη πλοκή της ιστορίας της ομάδας όσων επέζησαν για να θυμηθούμε, κατά τη δική του κρίση, τα γεγονότα και το παρασκήνιο που προοικονομούν τα χειρότερα για την κοινωνία που γλιστρά από τα χέρια μας. Κάτω από την επιτηδευμένη πρόφαση της έμπνευσης από ένα άγνωστο στους πολλούς αριστούργημα, ο Βρετανός κινηματογραφιστής βασικά κάνει ένα ντοκιμαντέρ, αλλά το καταχωρίζει στην κατηγορία του φιξιόν μήπως το δει, κατά λάθος ίσως, μιας και τοποθετείται στο είδος της επιστημονικής φαντασίας, περισσότερος κόσμος για να παραδειγματιστεί και να κατανοήσει τι κρύβεται πίσω από τις θολές τηλεοπτικές ειδήσεις – κι αν δεν του αρέσει, δεν πειράζει, τουλάχιστον θα έχει σφηνωθεί κάτι εποικοδομητικό στο μυαλό του. Στο μεταξύ, το υποβάλλει σε ένα φεστιβάλ πρώτης κλάσης, όπως αυτό της Βενετίας, γίνεται δεκτός στο διαγωνιστικό και χειροκροτείται από τους δημοσιογράφους, γιατί κολακεύονται που διώκονται οι συνάδελφοί τους και πεθαίνουν στην πρώτη γραμμή. Στην ουσία, δεν έχει κάνει κάτι παραπάνω από τα ντοκιμαντέρ Ελλήνων και πολύ περισσότερων ξένων προοδευτικών συναδέλφων του, απλώς, επειδή έχει το όνομα και την ιδέα να μπλέξει τη ζοφερή πραγματικότητα με μια ακόμη πιο εφιαλτική φαντασία στο προσεχές μέλλον, εξασφαλίζει μια θέση που αξιολογικά όφειλε να πάει κάπου αλλού στη #venezia81, ενδεχομένως με μια παρόμοια, αλλά πιο πρωτότυπη και λιγότερο προβλέψιμη προειδοποίηση για τον επερχόμενο όλεθρο.