Nomadland, το βιβλίο της Jessica Bruder που ενέπνευσε την ταινία
Μία μεγάλη συνέντευξη της Jessica Bruder με αφορμή το βιβλίο της Nomadland και την ομώνυμη ταινία.
Από την Αμερικανίδα συγγραφέα Judith Freeman.
Los Angeles Review of Books - 23.04.2021
*
JUDITH FREEMAN: Πώς ξεκίνησε αυτό το βιβλίο;
JESSICA BRUDER: Από που προήλθε αυτή η ιστορία; Με γοητεύουν οι υποκουλτούρες και αυτό που ο Armistead Maupin [Αμερικανός συγγραφέας - σ.σ.] ονόμασε "εκλογικευμένο" και όχι οι βιολογικές οικογένειες. Ενδιαφέρομαι επίσης για το πώς οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με την ψηφιακή εποχή σε μια χώρα όπου οι αντιμονοπωλιακοί νόμοι δεν τηρούνται. Και διάβασα πολύ. Μερικές φορές αυτά τα ενδιαφέροντα διασταυρώνονται. Υπήρξε ένα εξώφυλλο του Mother Jones [ή Mojo, αμερικανικό περιοδικό ειδικευμένο σε μεγάλες έρευνες -σ.σ.] που με εντυπωσίασε πολύ. Ο δημοσιογράφος είχε καταφέρει να διεισδύσει σε μια αποθήκη της Amazon και αυτό που τράβηξε το ενδιαφέρον μου ήταν μερικές προτάσεις. Κάποιος που είχε πιάσει εκεί μία εποχιακή δουλειά είπε στον δημοσιογράφο, "Ναι, ζω σε ένα RV [recreational vehicle, τροχόσπιτο -σ.σ.] όλο τον καιρό, δεν μου φτάνει η σύνταξη και υπάρχουν ολόκληρα προγράμματα για ανθρώπους σαν κι εμένα". Σκέφτηκα, τι; !! Θυμάμαι ότι άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο και έτσι έμαθα ότι δεν ήταν μόνο η Amazon που προσέφερε αυτές τις δουλειές. Υπήρχαν εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες, ευκαιρίες εργασίας που απευθύνονταν σε άτομα που ζουν σε RV. Είμαι δημοσιογράφος. Είμαι περίεργη. Άρχισα να το ψάχνω.
Τα τοπία της Αμερικανικής Δύσης, εκείνα τα υπέροχα πανοράματα που βλέπουμε στην ταινία της Chloé Zhao, παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στο Nomadland. Ο Wallace Stegner είπε αυτό το περίφημο, ότι η Αμερικανική Δύση έχει να κάνει με το χώρο και η Ανατολή με τη θέση. Νομίζω ότι η Δύση έχει επίσης σχέση με την κίνηση- ήταν πάντα έτσι - και η Ανατολή με την εγκατάσταση. Φαίνεται ότι χωρίς τους τεράστιους δημόσιους χώρους της Δύσης - τα κρατικά και ομοσπονδιακά εδάφη, τα δάση και τα εθνικά πάρκα και τις περιοχές της ερήμου, το τροχόσπιτο που περιγράφετε δεν θα είχε λειτουργήσει για τους ανθρώπους με τον τρόπο που το είδαμε.
Ισχύει απολύτως. Μεγάλωσα στο Νιου Τζέρσεϋ, την πιο πυκνοκατοικημένη πολιτεία της Αμερικής και νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που με τράβηξαν τα ανοιχτά τοπία της Δύσης. Ευνοούν περισσότερο την εξερεύνηση και την μετακίνηση, καθώς και τη ζωή μέσα σε τροχόσπιτο. Και η γεωγραφία έχει σημασία. Είχα την ευκαιρία να μιλήσω με μία δημοσιογράφο από την Ιαπωνία που μου εξηγούσε τι προκλήσεις αντιμετωπίζει η χώρα της λόγω της γήρανσης του πληθυσμού της. Αλλά οι άνθρωποι εκεί δεν μετακινούνται σε οχήματα. Κάτι διαμορφώνεται από τον πολιτισμό, κάτι από τη γεωγραφία. Το Mobile Living είναι μια διέξοδος που δεν λειτουργεί παντού. Η Δύση το επιτρέπει.
Περάσατε πολύ χρόνο στη Δύση;
Λοιπόν, έζησα στο Πόρτλαντ για περίπου δύο χρόνια, δουλεύοντας ως συντάκτρια στην τοπική εφημερίδα, The Oregonian. Αλλά μου αρέσει πολύ να επισκέπτομαι τους φίλους μου στην Καλιφόρνια. Πηγαίνω εκεί όποτε μπορώ, γιατί αγαπώ τη Δύση. Λατρεύω την απέραντη φύση της, τα αχανή τοπία της, όλα αυτά.
Ο Bob Wells, ένας γκουρού για πολλούς νομάδες από τον οποίον παίρνετε συνέντευξη στο βιβλίο σας και που παίζει τον εαυτό του στην ταινία (όπως και αρκετοί από τους άλλους νομάδες που εμφανίζονται στο βιβλίο σας) ξεκίνησε έναν δημοφιλή ιστότοπο για αυτούς που μένουν σε RV και έγραψε και ένα βιβλίο, Πώς να ζήσετε μέσα σε αυτοκίνητο, Van ή RV - γλιτώνοντας από τα χρέη, ταξιδεύοντας και ανακαλύπτοντας την πραγματική ελευθερία, πιστεύει ότι πρωτίστως οι άνθρωποι αναζητούν την ελευθερία. Το πιστεύετε κι εσείς;
Τι είναι η ελευθερία; Είναι μια ασαφής ιδέα, που δημιουργεί ορισμένες υποθέσεις. Μιλάμε για τη ελευθερία από ή για την ελευθερία προς; Σκέφτομαι για παράδειγμα αυτούς που είναι ενάντια στις μάσκες και θέλουν να είναι ελεύθεροι να έχουν το πρόσωπό τους ακάλυπτο. Αλλά ελευθερία για μένα σημαίνει ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να εισπνέω τα δικά τους σταγονίδια. Οι άνθρωποι, όποια πλευρά ενός ζητήματος κι αν υποστηρίζουν, μπορούν να λένε ότι θέλουν την ελευθερία, όταν στην πραγματικότητα θέλουν εντελώς διαφορετικά πράγματα. Δεν είναι τόσο απλό.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που ζουν σε τροχόσπιτα φαίνεται να έχουν επιλέξει τη ζωή αυτή αφού πέρασαν οικονομικές ή προσωπικές δυσκολίες, αλλά υπάρχει και η αίσθηση ότι έχουν βρει επίσης και την ελευθερία.
Είναι περίπλοκο. Ο Bob Wells μετακόμισε σε τροχόσπιτο αφού χώρισε και δεν μπορούσε πλέον να πληρώσει ένα διαμέρισμα. Όταν μιλάει για ελευθερία, εννοεί και την ελευθερία που έχεις να μην πληρώνεις ενοίκια, δημόσιες υπηρεσίες, όλα αυτά. Για μερικούς ανθρώπους, είναι απελευθερωτικό να βγούν από τον οικονομικό κυλιόμενο διάδρομο. Μας λένε να δουλεύουμε σκληρά για να πηγαίνουμε μπροστά, αλλά αυτό σπάνια ισχύει σήμερα. Οι άνθρωποι κάνουν πολλές δουλειές, αλλά δεν μπορούν να καλύψουν οικονομικά ούτε τις βασικές ανάγκες. Δεν είναι σαν τη μεσαία τάξη του παρελθόντος. Είμαστε σε έναν διαφορετικό κόσμο. Η ιδέα της διαφυγής από το κυρίαρχο παράδειγμα - αν αυτό είναι ελευθερία - δείχνει ότι υπάρχει κόσμος που νιώθει καταπιεσμένος από αυτό το σύστημα. Φυσικά, υπάρχει ένα είδος ελευθερίας στο δρόμο, αλλά συνοδεύεται και με άλλες προκλήσεις. Μπορεί να βρεθείς με έναν σπασμένο άξονα χωρίς να είσαι άστεγος. Και στην Αμερική, το "άστεγος" έχει γίνει ένα συνώνυμο κάστας, ένα στίγμα. Δεν είναι πλέον μια λέξη που σημαίνει αυτό που διατείνεται ότι σημαίνει. Στο δρόμο, εάν έχεις μια σημαντική βλάβη, δεν είναι μόνο το αυτοκίνητό σου. Είναι και το σπίτι σου.
Οι πιο ηλικιωμένοι Αμερικανοί που περιθωριοποιούνται αποτελούν στο βιβλίο σας και στην ταινία μια δημογραφική ομάδα που έχει αναπτυχθεί με ανησυχητική ταχύτητα τα τελευταία χρόνια. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση που αναφέρετε στο βιβλίο σας δείχνει ότι οι Αμερικανοί φοβούνται τώρα περισσότερο να χάσουν την περιουσία τους απ' ο΄τι να πεθάνουν οι ίδιοι. Οι ηλικιωμένοι πλήττονται ιδιαίτερα σκληρά τώρα, τόσο από την οικονομία όσο και από το COVID-19. Δεν είναι δυσανάλογα περισσότεροι οι ηλικιωμένοι που έχουν πάρει τους δρόμους και ζουν σε βαν και σε RV;
Ναι, αυτό που είδα ήταν κυρίως ομάδες λευκών ηλικιωμένων. Αλλά αν θυμάστε, έκανα την έρευνά μου από το 2013 έως το 2016, όταν αυτό ήταν ένα μικρότερο κίνημα. Και γνώρισα ανθρώπους όλων των ηλικιών εκεί έξω. Εξάλλου, οι νέοι έχουν πολλές από τις ίδιες οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ηλικιωμένοι - κατ 'αποκοπή μισθοί και υψηλότερο κόστος στέγασης - μαζί με την έλλειψη ευκαιριών απασχόλησης, τα φοιτητικά χρέη, κ.λπ. Είναι όλο και πιο δύσκολο για άτομα όλων των ηλικιών να ανταποκρίνονται στις βασικές τους ανάγκες. Η μεγαλύτερη δαπάνη μας είναι μακράν η στέγαση. Μερικοί άνθρωποι που την καταργούν το βλέπουν ως ελευθερία. Ή ως ανακούφιση.
Τι έχει συμβεί στην κοινωνία ώστε τόσοι πολλοί άνθρωποι να μην μπορούν πλέον να αντέξουν οικονομικά τη στέγαση - τις πιο βασικές ανθρώπινες ανάγκες; 'Οπου ψυχοφθόρες και κακοπληρωμένες δουλειές δεν μπορούν εξασφαλίσουν ούτε το κόστος της στέγης; Ζω στο αγροτικό Αϊντάχο, όπου βλέπω πολλά τροχόσπιτα να περνάνε, χρησιμοποιώντας τα εθνικά δάση και άλλα ομοσπονδιακά εδάφη ως προσωρινούς τόπους κατοικίας. Κάποια είναι και πολύ όμορφα φυσικά περιβάλλοντα. Πέρασα επίσης πολύ χρόνο στο Λος Άντζελες και την τελευταία φορά που ήμουν εκεί τον Οκτώβριο, είδα πώς ο αριθμός των αστέγων της πόλης έχει εκτοξευτεί, όπως και των ανθρώπων που ζουν μέσα στα αυτοκίνητά τους και σκέφτηκα, "Μόνο ένας ριζοσπαστικός επαναπροσδιορισμός της κοινωνίας μπορεί να τα διορθώσει." Το νιώθετε κι εσείς;
Το νιώθω κι εγώ, αν και αναρωτιέμαι συχνά πόσο δύσκολα πρέπει να γίνουν τα πράγματα πριν υπάρξει κάποια αλλαγή. Οι άνθρωποι έχουν αυτήν την καταπληκτική ικανότητα να προσδίδουν μία κανονικότητα στα πράγματα. Είναι ένας από τους λόγους που δεν έχουμε κάνει αρκετά για την κλιματική αλλαγή. Υπάρχει αυτό η εικόνα με το βάτραχο στην κατσαρόλα, που δεν αντιδράει στο αργό βράσιμο. Τα προβλήματα αργής καύσης αγνοούνται. Οι άνθρωποι είναι πιο ικανοί στο να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες - και βέβαια λυπούνται μετά που δεν έγιναν περισσότερα για να προλάβουμε την καταστροφή. Το κάνουμε αυτό επανειλημμένα. Ελπίζω να μπορέσουμε να αρχίσουμε να προλαβαίνουμε τις καταστάσεις, αντί να αρκούμαστε να τις αντιμετωπίζουμε.
Μιλήστε μου για την Amazon… είναι ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας του Nomadland.
Η Amazon επωφελήθηκε για χρόνια από την αναποτελεσματική αντιμονοπωλιακή νομοθεσία, κι από την "κατανόηση" του OSHA (την κυβερνητική υπηρεσία που επιβλέπει τις συνθήκες στο χώρο εργασίας), όπως και του Εθνικού Συμβουλίου για τις Εργασιακές Σχέσεις. Χωρίς ουσιαστικό έλεγχο, η εταιρεία μπορεί να ορίσει τους δικούς της όρους και αυτό είναι τρομερό για τους εργαζόμενους. Εν τω μεταξύ, ο κόσμος είναι πρόθυμος να τα αγνοήσει όλα αυτά στο όνομα των χαμηλών τιμών. Και κάπου αναρωτιέσαι, "Τι περιμένουμε; Και τι αξίζουμε;" Η χώρα μας δημιούργησε τη ζούγκλα στην οποία η Amazon είναι ο μεγαλύτερος θηρευτής. Είμαστε συνένοχοι, και αν θέλουμε πραγματικά ένα διαφορετικό οικοσύστημα, ήρθε η ώρα να το δημιουργήσουμε. Τι θα συνέβαινε αν αποφασίζαμε ότι οι χαμηλότερες τιμές δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα; Πόσο ριζοσπαστικό θα ήταν αυτό!
Ο Bob Wells λέει να "Ζήσουμε ευτυχισμένα με λιγότερα πάνω σε ρόδες". Νομίζω ότι πολλοί από εμάς αισθανόμαστε καταπιεσμένοι από τα υπάρχοντά μας - πώς απλά αδυνατούμε να στριμώξουμε ένα ακόμη πουλόβερ στο συρτάρι. Δεν μπορούμε παρά να νιώσουμε ότι οι “rubber trampers" έχουν απελευθερωθεί από το συντριπτικό βάρος των πραγμάτων. Η Linda May, μια εξαιρετικά ευγενική και ελκυστική ηλικιωμένη γυναίκα που παίζει μεγάλο ρόλο στο βιβλίο σας αλλλά και στην ταινία, λέει ότι "απλώς δεν μπορεί να πιστέψει πόσα σκουπίδια συσσωρεύουν οι άνθρωποι στη σύντομη ζωή τους". Κι έτσι μας καρφώνεται η ιδέα, όπως είπε κάποιος, ότι η ζωή δεν μπορεί πλέον να είναι αυτός ο άθλιος εξαναγκασμός για την κατοχή των πραγμάτων.
Έχουμε αφιερώσει τόσο πολύ χρόνο για να συγκεντρώνουμε πράγματα και να μιλάμε για την επιλογή των καταναλωτών ως μέτρο ελευθερίας. Τώρα μιλάμε για την ελευθερία να απαλλαγούμε από ... όλα αυτά τα πράγματα. Αποκτήσαμε αυτά που θέλαμε, σωστά; Πενήντα επτά κανάλια και τίποτα να δεις. Πολλοί Αμερικανοί έχουν iPhone, αλλά ακόμα δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε καλή υγειονομική περίθαλψη. Εννοώ, στηριζόμαστε στο GoFundMe για τους ιατρικούς μας λογαριασμούς…; Νιώθω ότι βρισκόμαστε στην εποχή του "Αφήστε τους να φάνε τα iPhone τους"!
Σαν να λέμε αφήστε τους να φάνε γλυκό! Μου αρέσει αυτό.
Είναι λυπηρό το πώς οι συσκευές έχουν υπερκεράσει τις επείγουσες ανάγκες μας.
Οι ηλικιωμένες γυναίκες που γνωρίσατε όταν κάνατε την έρευνά σας, όπως η Linda May και η Swankie, οι χήρες, οι χωρισμένες και οι ανύπαντρες γυναίκες που ζουν στα τροχόσπιτά τους, έχουν βρει ένα μέτρο ασφάλειας και αξιοπρέπειας ανάμεσα στη φυλή των νομάδων όπου εντάχθηκαν. Είναι δυνατές, ικανές γυναίκες που προσέχουν η μία την άλλην. Η συμπονετική φιλία είναι ένα θέμα στο βιβλίο σας, όπως ήταν και στην προηγούμενη ταινία της Chloé Zhao, την υπέροχη The Rider, με τις εξαιρετικά τρυφερές σκηνές της μεταξύ δύο νεαρών αναβατών του ροντέο που είναι φίλοι και που και οι δύο υποφέρουν από τραυματισμούς που αλλάζουν τη ζωή τους. Θέλετε να μου μιλήσετε για την ποιότητα των φιλικών σχέσεων και την αίσθηση της κοινότητας μεταξύ των νομάδων που συναντήσατε;
Γνώρισα εκπληκτικούς ανθρώπους και είδα δυνατούς δεσμούς μεταξύ τους. Οι άνθρωποι που είχαν πολύ λίγα, από υλική άποψη, ήταν απίστευτα γενναιόδωροι μεταξύ τους. Υπάρχει ένα απόσπασμα του Τζορτζ Όργουελ που μου αρέσει να αναφέρω, για το πόσες ιδιότητες - αυτές που μας αρέσουν περισσότερο στον ανθρώπινο χαρακτήρα όπως η δημιουργικότητα και το θάρρος - ενεργοποιούνται στις αντίξοες συνθήκες. Δεν θα θέλαμε να ευχηθούμε τέτοιες συνθήκες σε κανέναν, αλλά ταυτόχρονα φαίνεται να κομίζουν τα καλύτερα στους ανθρώπους. Ζούσα στο κέντρο της Νέας Υόρκης μετά την 11η Σεπτεμβρίου και οι άνθρωποι ήταν πιο ευγενικοί μεταξύ τους από ό, τι είχα δει πριν και απ' ό, τι βλέπω τώρα. Αυτό με τρελαίνει - γιατί οι άνθρωποι πρέπει να βιώνουν τόσο πολύ πόνο, για να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον όπως θα έπρεπε να το κάνουν πάντα; Εξάλλου, πολλά από αυτά που είναι σημαντικά στη ζωή δεν συμβαίνουν στις σχέσεις μεταξύ μας; Υπάρχει φυσικά ο παλιός αμερικανικός μύθος της αυτάρκειας, αλλά αυτό πρέπει να πάψει. Εάν το COVID-19 μας έχει δείξει κάτι, είναι ότι πρέπει να βγούμε μαζί από κάποιες καταστάσεις εάν θέλουμε πραγματικά να βγούμε απ' αυτές.
Σας εξέπληξε που το βιβλίο έγινε ταινία; Μία τόσο υπέροχη και σημαντική ταινία που αγκαλιάστηκε από ένα τόσο ευρύ φάσμα θεατών, διεκδικώντας να κερδίσει και το Όσκαρ; Αισθάνομαι ότι έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που μια ταινία άγγιξε μια τόσο βαθιά χορδή μεταξύ τόσων διαφορετικών ομάδων ανθρώπων.
Αν με εξέπληξε; Απολύτως! Έχω πολλούς φίλους που γράφουν βιβλία που δεν είναι μυθοπλασία. Μερικές φορές η δουλειά τους επιλέγεται για μια ταινία, μετά περνούν χρόνια και τίποτα δεν γίνεται. Γνωρίζοντας αυτό, προσπάθησα να διατηρήσω χαμηλές προσδοκίες. Αυτό έκανε το κάθε βήμα του ταξιδιού μία έκπληξη. Πάντα ένιωθα ότι αυτές οι ιστορίες δρόμου ήταν σημαντικές - γι' αυτό πέρασα τρία χρόνια βυθισμένη σε αυτές - και είναι υπέροχο να βλέπω να συναντούν τόσο μεγάλο κοινό.
Θαύμασα το γεγονός ότι η "πολιτική" ταυτότητα των ανθρώπων που συναντήσατε δεν βρήκε θέση ούτε στο βιβλίο ούτε στην ταινία, σε μια εποχή που η χώρα φαίνεται τόσο διχασμένη που μόνο αυτά συζητιούνται. Το θέμα δεν ήταν ποιους υποστήριξαν οι νομάδες στις εκλογές ή ποιες ήταν οι θρησκευτικές ή πολιτισμικές απόψεις τους, αν και θα ήταν εύκολο να υποθέσουμε ότι θα μπορούσαν να είναι συντηρητικοί, το είδος των ηλικιωμένων, κυρίως λευκών ανθρώπων της εργατικής τάξης που θα μπορούσαν να υποστηρίζουν τον Τραμπ. Χρειάστηκε να κάνετε μια συνειδητή προσπάθεια για να αποφύγετε τη συζήτηση τέτοιων θεμάτων όταν κάνατε την έρευνα για το βιβλίο σας; Ή αυτό δεν ήταν πρόβλημα; Το βιβλίο, αλλά και η ταινία μας δίνει την αίσθηση ότι εσείς (και κατ' επέκταση η φανταστική Fern, που υποδύεται η Frances McDormand) ήσασταν εκεί για να παρατηρήσετε παρά για να κρίνετε ή να εξηγήσετε.
Όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο, οι δημοσιογράφοι μου έκαναν παρόμοιες ερωτήσεις. Ήθελαν να μάθουν αν η υποκουλτούρα για την οποία έγραψα ανήκε σε αυτό που περιγράφεται ως μία αδιαφοροποίητη μάζα λευκών ανθρώπων που ψήφιζαν τον Τραμπ. Αλλά αυτό δεν το είδα στο δρόμο. Έκανα το ρεπορτάζ μου όταν κυβερνούσε ο Ομπάμα. Ήταν μια πολύ διαφορετική στιγμή. Δεν συναντήθηκα με ανθρώπους που τσακώνονταν για την πολιτική, σε όποια πλευρά κι αν ήταν. Υπάρχει μόνο ένα άτομο στο βιβλίο που είμαι σίγουρη ότι ψήφισε - και ψήφισε τη Χίλαρι. 'Αλλα άτομα που γνώρισα φαίνονταν σχεδόν "μεταπολιτικά", καθώς είχαν βγει έξω από το σύστημα και δεν περίμεναν πολλά από αυτό, ανεξάρτητα από το ποιος θα καθόταν στο Οβάλ Γραφείο. Ήταν γι' αυτούς "το ίδιο χέρι, αλλά με διαφορετική μαριονέτα".
Μιλώντας για λευκούς ανθρώπους, δεν είμαι η πρώτη που σημειώνει την έλλειψη φυλετικής ποικιλομορφίας μεταξύ των ανθρώπων που περιγράφονται στο Nomadland ή που απεικονίζονται στην ταινία. Μέρος της εξήγησης που δίνετε για αυτό είναι το γεγονός ότι οι νομάδες δεν ήταν παραδοσιακά έγχρωμοι άνθρωποι (τα στατιστικά στοιχεία σχετικά με τη χρήση του εθνικού πάρκου το επιβεβαιώνουν). Υπάρχει επίσης το γεγονός ότι το "traveling while Black" δεν ήταν πάντα το πιο εύκολο πράγμα στην Αμερική.
Οι κίνδυνοι του ταξιδιού όταν είσαι Μαύρος είναι πραγματικοί. Ενώ δούλευα πάνω στο βιβλίο, κάθε εβδομάδα έφερνε ένα νέο, τρομακτικό τίτλο για έναν άοπλο μαύρο οδηγό που τον πυροβολούσαν. Τον καιρό εκείνο, τη μόνη φορά που με σταμάτησαν - νομίζω ότι ήταν στο Midwest - ο αξιωματικός με άφησε να φύγω με μία σύσταση και μια σειρά από συμβουλές για να μην χάσω τα τοπικά αξιοθέατα. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τα προνόμια των λευκών.... Ο τύπος έλεγξε τα πάντα, αλλά μου έδωσε και τουριστικά φυλλάδια. Αν ήμουν έγχρωμο άτομο, θα είχα ένα τέτοιο καλωσόρισμα; Πολύ αμφιβάλω. Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι με σταμάτησαν μου δημιούργησε απίστευτο άγχος. Θυμάμαι πόσο ανακουφίστηκα όταν έφυγε. Κανείς δεν θέλει να ψάχνει αστυνομικός το τροχόσπιτό του.
Η σημερινή μάστιγα της έλλειψης στέγης συγκρίθηκε μερικές φορές με την Μεγάλη 'Υφεση και την κρίση του Dust Bowl (περιοχή που γνώρισε μία οικολογική και αγροτική καταστροφή - σ.σ.] που προκάλεσαν κύματα μεταναστών στη δεκαετίας του 1930, οι οποίοι πήραν τους δρόμους και ζούσαν στις "Hoovervilles" [ντενεκεδούπολεις -σ.σ.]. Αλλά η εποχή στην οποία βρισκόμαστε είναι διαφορετική, γράφετε. Στους νομάδες των τροχόσπιτων δεν παρατηρείται η ίδια ελπίδα που είχαν οι "Okies" [οι κάτοικοι του Oklahoma - σ.σ.] να συνδεθεί η αυτοεκτίμησή τους με κάποια επιστροφή στο "σύστημα" και τη σταθερότητα. Ο Bob Wells και οι άλλοι ταξιδιώτες που ενέπνευσε βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά: οραματίζονται ένα μέλλον όπου οι οικονομικές και περιβαλλοντικές ανακατατάξεις θα έχουν γίνει "ο νέος αμερικανικός κανόνας". Για αυτούς, η νομαδική ζωή δεν είναι κάποια "γρήγορη λύση" για να οδηγήσει τους ανθρώπους σε καλύτερες εποχές, αλλά βλέπουν περισσότερο τους εαυτούς τους σαν μια "περιπλανώμενη φυλή που δημιουργεί έναν παράλληλο κόσμο". Έτσι το βλέπετε κι εσείς; Και μήπως η ταινία κάνει περισσότερους ανθρώπους να θέλουν να ενταχθούν στους νομάδες και στην περιπατητική τους ζωή;
Ειλικρινά δεν είμαι σίγουρη. Η ζωή σε τροχόσπιτο αναπτύσσεται εδώ και χρόνια, αλλά υπάρχει μέσα σε ένα οικοσύστημα που δεν έχει απεριόριστη ικανότητα επέκτασης. Υπάρχει ήδη κάποια εχθρότητα στις πόλεις, πολύ NIMBYism [not in my back yard: αντιδράσεις από κατοίκους -σ.σ], όλο και περισσότεροι νόμοι που καθιστούν πιο δύσκολο το να ζεις έξω από ένα όχημα. Και όταν οι εξώσεις αρχίσουν πάλι να πολλαπλασιάζονται στην άλλη πλευρά της πανδημίας, περισσότερα οχήματα μπορεί να γίνουν καταφύγια έκτακτης ανάγκης. Δεν ξέρω αν η ταινία θα κάνει περισσότερους ανθρώπους να θέλουν να βγουν στο δρόμο. Ας ελπίσουμε ότι μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία ενσυναίσθησης για τους ανθρώπους που βρίσκονται ήδη εκεί. Και ίσως, με έναν λεπτό τρόπο, η ταινία να ενθαρρύνει συζητήσεις για το πώς μπορούμε να κάνουμε μια καλύτερη κοινωνία, και σε τι θα μπορούσε να μοιάζει.
Πως θα γινόταν να λειτουργούν τα πράγματα για τους πολλούς, παρά για τους λίγους, χωρίς να αναγκαζόμαστε να ζούμε σε ολοένα και πιο καταστροφικούς καιρούς, τόσο από πλευράς περιβάλλοντος όσο και οικονομίας;
Ναι, έχει να κάνει με όλα αυτά τα ερωτήματα.
