Mίρκα Παπακωνσταντίνου Facebook Twitter
Δεν είμαι ρομαντική, αντιθέτως, είμαι ρεαλίστρια, στα όρια του κυνισμού για κάποιους. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Mίρκα Παπακωνσταντίνου: «Aν λείψουμε, το θέατρο δεν θα πάθει τίποτα»

0

Γεννήθηκα στο Παγκράτι, στο πατρικό μου, Αλκέτου και Ιλιάδος, γιατί η μάνα μου είχε κάνει τη μεγάλη μου αδερφή, με την οποία έχουμε διαφορά εννιά χρόνια, ένα άλλο παιδί ενδιάμεσα, που πέθανε, και επειδή φοβόταν, δεν ήθελε άλλο, έκανε τα πάντα να με ρίξει. Τελικά, δεν συνέβη, όπως βλέπεις, και γεννήθηκα στο σπίτι μας. Οι ψυχολόγοι λένε ότι αυτό μπορεί να μου έχει αφήσει τραύμα, αλλά πήρα τόση αγάπη από τη μάνα μου ‒ έχω επιταγές με πολύ μεγάλα ποσά στην τράπεζα της αγάπης, μεγάλη περιουσία.

Το πατρικό μου ήταν σε ένα ολόκληρο τετράγωνο oπου έμενε όλη η οικογένεια γύρω-γύρω, σε ωραία παλιά σπίτια. Επί χούντας δόθηκε αντιπαροχή. Πήγαμε από τα ψηλοτάβανα στα μοντέρνα διαμερίσματα, αλλά μας άρεσε στην αρχή, ήταν της μόδας. Ήταν η εποχή τέτοια, ήμασταν σε ηλικία που αρχίζαμε να βγαίνουμε, θέλαμε να ζούμε σε μοντέρνο σπίτι, με τα μπάνια του, παρόλο που τα έπιπλα τα σουηδικά τα σιχαινόμουν.

• Ο πατέρας μου ήταν γεννημένος στο Μετς, εκεί κοντά και η μάνα μου, Αθηναίοι βέροι. Είχαν καταγωγή από την Αρκαδία και την Άνδρο, αλλά με τα μέρη δεν είχαμε σχέση, ούτε συγγενείς. Είχα καημό φριχτό να είμαι από χωριό, άκουγα τις συμμαθήτριές μου να πηγαίνουν στα χωριά και ζήλευα. Είχα μια φίλη από την Ιτέα, όπου είχα πάει για Πάσχα, και έγραφα εκθέσεις στο σχολείο όπου με έναν τρόπο οικειοποιούμουν το χωριό και έφτιαχνα ένα φανταστικό δικό μου, που είχε και βουνό και θάλασσα. Με ρωτούσε η δασκάλα το όνομα του χωριού, επινοούσα ένα δικό μου όνομα και έδειχνα και ένα φανταστικό σημείο στον χάρτη. Έγινε αυτό μια-δυο φορές και κάλεσε τη μάνα μου στο σχολείο και της είπε: «Είναι πολύ ωραίο που το παιδί σας έχει φαντασία, αλλά το θέμα είναι να ξέρει ότι δεν είναι αλήθεια». Είχα καημό με το χωριό.

Κατάλαβα ότι στην Ελλάδα πεθαίνεις αν δεν έχεις ιδιωτική ασφάλεια και ότι έχεις πάντα αγκαλιά έναν πολυέξοδο εραστή, την εφορία, και ας έχεις δουλέψει σαν σκυλί σαράντα πέντε χρόνια και έχεις πληρώσει πολύ ακριβά τα ένσημά σου.

• Δεν ξέρω αν θα έμενα σε χωριό, είμαι άνθρωπος της πόλης. Παλιά, όταν ο Μουσούρης ζούσε πάνω από το θέατρό του ‒είχε ένα ωραίο διαμέρισμα εκεί‒, σκεφτόμουν «τι ωραία να μένεις πάνω και να κατεβαίνεις κάτω να παίζεις», ήθελα να είμαι κοντά στη δουλειά, δίπλα, να μην έχω να διανύσω απόσταση. Σήμερα μένω στον Βύρωνα, ανάμεσα σε δύο εκκλησίες. Έχει ένα παρκάκι μπροστά, βγαίνω στο μπαλκόνι και νομίζω ότι είμαι σε χωριό. Αλλά, μη γελιόμαστε, είμαι της Αθήνας, μου αρέσει να απομονώνομαι μέσα τον κόσμο, ανάμεσα σε ανθρώπους, όποτε το θελήσω. Δεν είμαι της φύσης, αλλά είμαι του νερού.

Mίρκα Παπακωνσταντίνου Facebook Twitter
Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου στη δεκαετία του '70.
Mίρκα Παπακωνσταντίνου Facebook Twitter
Με τον Δάνη (Κατρανίδη) παντρευτήκαμε πολύ νωρίς, χωρίσαμε, αλλά ποτέ δεν κόπηκε αυτό το ουσιαστικό νήμα της αγάπης.

• Τρελαίνομαι για το νερό, πηγαίνω στη λίμνη Βουλιαγμένης, που είναι καταφύγιο για μένα, μπαίνω και τα ξεχνώ όλα. Είμαι σε μια κολυμπήθρα και χαλαρώνω, ούτε χάπια με πιάνουν εμένα, τίποτα. Το νερό με ηρεμεί μόνο και αυτό που θέλω είναι μια καλύβα στη θάλασσα, να μπορώ να συντηρούμαι και να έχω επαφή με το νερό ‒ γίνεται ανάγκη όσο περνάνε τα χρόνια. Και να έχω και ένα βιβλίο, να ταξιδεύω. Όταν έχω βιβλίο που μου αρέσει και το έχω αφήσει στη μέση, εκεί στριφογυρίζει το μυαλό μου, σε αυτά που μαθαίνεις, που διαπιστώνεις, ότι δίπλα στον δικό σου είναι άπειροι κόσμοι, κουλτούρες που δε φαντάζεσαι.

688
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

• Το διάβασμα το λατρεύω, αλλά στο σχολείο ήμουν χάλια. Οι γονείς μου ήταν ψύχραιμοι άνθρωποι και με κατανόηση. Ο πατέρας μου ήταν στο Πολεμικό Ναυτικό, διώχθηκε σαν αριστερός, με φυλακές, είχε πολύ χιούμορ, διακωμωδούσε και τα της φυλακής και το έχω κι εγώ αυτό το κληρονομικό «ταλέντο», τα πολύ σοβαρά να τα διακωμωδώ. Ήμουν βαθιά κομπλεξικό παιδί, ζήλευα την αδερφή μου, που έλεγε ποιήματα, τραγουδούσε, εγώ τίποτα. Κανένας δεν πίστευε ότι μπορεί να έβγαινα στο θέατρο. Στο σχολείο έλεγα ποιήματα και στα μισά με έπιαναν τα κλάματα κι έφευγα.

Στους γονείς μου ανακοίνωσα ότι θα γίνω ηθοποιός, ενώ έπαιζαν χαρτιά. Εκείνοι ήταν ατάραχοι, αφοσιωμένοι στο παιχνίδι και στην πόκα τους, εγώ είπα δυο-τρεις φορές «θα πάω σε δραματική σχολή» και τότε γύρισε, επιτέλους, ο πατέρας μου και μου είπε: «Τι θα λες, λόγια;». Δεν με εμπόδισαν ούτε το βρήκαν ακραίο, με αντιμετώπισαν φυσιολογικά. Δεν μου έδωσαν χρήματα, έπρεπε να τα καταφέρω μόνη μου με αυτό που ήθελα, δούλευα και σπούδαζα, αλλά ήταν χρόνια πολύ δημιουργικά και πολύ ωραία.

• Η αγάπη με το θέατρο ξεκίνησε όταν άρχισα να διαβάζω εξωσχολικά βιβλία, αλλά και με το θέατρο στο ραδιόφωνο. Έτρεχα σαν τρελή να ακούσω στο τρανζίστορ το θέατρο της Δευτέρας και της Τέταρτης και λάτρευα τις φωνές της Χατζηαργύρη, του Τζόγια, του Φυσσούν, της Συνοδινού, άνοιγε ένας κόσμος ολόκληρος. Αργότερα, στη σχολή Θεοδοσιάδη, που ήταν μια αυστηρή και καλή σχολή, όλη αυτή η εσωστρέφεια που είχα ακούμπαγε πάνω στους ρόλους. Ο Θεοδοσιάδης μάς γείωνε πολύ, έβαζε κανόνες κι αυτός είναι ίσως και ο λόγος –γιατί έτσι μάθαμε‒ που διαφωνώ με την κατάργηση της άδειας. Η άδεια βάζει κανόνες, όρους, δεν έχει να κάνει με το ταλέντο μόνο.

Mίρκα Παπακωνσταντίνου Facebook Twitter
Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου στην ταινία της Φρίντας Λιάππα «Οι δρόμοι της αγάπης είναι νυχτερινοί».

• Είχα πολλά πρότυπα, αλλά τρελαινόμουν με δυο γυναίκες τελείως αντίθετες, την Άννα Συνοδινού και τη Νίκη Τριανταφυλλίδη. Έπεφτα κάτω. Τελειώνοντας τη σχολή, πήγαμε στο Κρατικό, στη Θεσσαλονίκη, για να παίξουμε και εκεί γνώρισα από κοντά τη Νίκη, μια ηθοποιό πέραν του κόσμου τούτου, που μπορεί να υπάρχει χθες, σήμερα και αύριο. Ήταν πολύ μπροστά ο τρόπος που έπαιζε. Θυμάμαι, μου είχε κάνει μια παρατήρηση για το πώς να κινώ τα χέρια μου, που δεν μπορώ να ξεχάσω μέχρι σήμερα. Μου είπε: «Τι λέει η φράση; Άνοιξε τα χέρια σου και πέτα», ένα τόσο μικρό, αυτό που κάνει τη διαφορά. Αυτή ήταν η Νίκη και είναι άδικο που έφυγε τόσο νέα. Με αυτή την αφορμή κατάλαβα και κάτι άλλο, ότι δεν υπάρχει «ξέρω» στο θέατρο, δεν υπάρχει τελεία, μόλις φτάσουμε, ανακαλύπτουμε συνεχώς ανεπάρκειες, πολλά γιατί και είναι αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς. Μόλις βάλεις τέλεια, κάηκες. Χορταριάζεις, τέλος.

• Υπήρξα πολύ τυχερή με τους ανθρώπους του θεάτρου. Όταν ξεκίνησα, δούλεψα με τον Φέρτη και την Καλογεροπούλου, καταπληκτικοί άνθρωποι, με την Κατερίνα Βασιλάκου. Ήμουν προστατευμένη και δεν είδα σε κανέναν και από κανέναν να βγάζει εξουσία, εκεί φαίνεται ο άνθρωπος. Εγώ κάνω θιάσους από το 1990 και το ότι οι άνθρωποι έχουν περάσει ωραία, δημιουργικά, είναι παράσημο για μένα. Όλοι έλαμπαν στη σκηνή, ανεξάρτητα από τον ρόλο που έπαιζαν. Εγώ ένα πίστευα πάντα, ότι αφού σε έχω επιλέξει, πρέπει να σου δώσω έδαφος να ανθίσεις, εγώ θα το πιστωθώ αυτό, που έχω το θίασο και, φυσικά, η παράσταση. Αν τον άλλο τον μαυρίσεις, τον καταστρέψεις, τον κοιτάξεις απαξιωτικά, τελείωσε. Μην κοροϊδευόμαστε, όλοι θέλουμε να είμαστε οι καλύτεροι στη σκηνή, αλλά δεν είμαστε πάντα, μπορεί να είναι κάποιος άλλος. Μονάδες είμαστε και εγωπαθή άτομα, αλλά εντός ενός συνόλου. Ακόμα και μονόλογο να κάνεις, δεν είσαι μόνος.

Θα σου πω ένα παράδειγμα. Εγώ είχα την τύχη να είμαι δίπλα στην Άννα Παναγιωτοπούλου. Την Άννα δεν μπορείς να τη μιμηθείς, είναι αυτό και τέλος. Έλεγε τρεις φράσεις δικές της και έφευγε το θέατρο. Οπότε έπρεπε κι εγώ να ψάξω να κάνω ένα πράγμα δικό μου, να βρω έναν δρόμο θεατρικό. Έτσι είναι το θέατρο, δρόμος, δεν είναι αρένα.

Mίρκα Παπακωνσταντίνου Facebook Twitter
Tο Kλάμα βγήκε από τον παράδεισο των Ρέππα – Παπαθανασίου, που θεωρώ καταπληκτική ταινία μου χάρισε έναν ρόλο, αυτόν της Τζέλας Δελαφράνγκα, που ακόμα και σήμερα ακούω ατάκες του.

• Εγώ δεν το έχω καταλάβει αυτό που μου λέτε, ότι είμαι μια κατηγορία μόνη μου, ο Σταμάτης μόνο μού το έχει πει. Κάναμε τη «Λιλιπούπολη» και εκεί γνωριστήκαμε με την Άννα, τη Μαριανίνα και με όλα αυτά τα φωτεινά μυαλά. Δεν ξέραμε, δεν περνούσε από το μυαλό μας ότι γράφαμε ιστορία. Κολλήσαμε με τον Φασουλή καλλιτεχνικά, δουλέψαμε μαζί κι έμαθα πολλά από τον Σταμάτη, που είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος ο οποίος αγαπάει το θέατρο, δεν τα ξεχνώ αυτά. Δεν είμαι ρομαντική, αντιθέτως, είμαι ρεαλίστρια, στα όρια του κυνισμού για κάποιους. Τα λέω αυτά για να μιλήσω για έναν τρόπο δουλειάς που είχαμε, όχι γιατί μου λείπουν οι εποχές. Δεν παρελθοντολογώ, μόνο η παρέα μού λείπει και η πλάκα της δουλειάς.

Ήταν μια ευτυχής συγκυρία η Ελεύθερη Σκηνή, είμασταν νέοι, ερχόταν ο κόσμος να μας δει, βγάζαμε λεφτά και ασχολούμασταν με το αντικείμενο του πόθου μας, το θέατρο. Για μένα ήταν και μεγάλο μάθημα ο τρόπος που κοιτάζαμε τα κείμενα και είναι η κλωστή που ενώνει το τότε με το τώρα, γι’ αυτό βρίσκομαι και στην επιθεώρηση αυτή σήμερα, γιατί τα παιδιά είναι θεατρόπαιδα. Τα βλέπω με τις ώρες στις πρόβες και λέω «τι ταλέντα είναι αυτά, τι πλάσματα, τι παιδιά». Τα δίνουν όλα, σε βάζουν σε ρυθμό, είναι σημαντικοί και ο Φοίβος (Δεληβοριάς) και ο Δημήτρης (Καραντζάς), και είμαι πολύ ευτυχισμένη που σε αυτήν τη σκοτεινή περίοδο «έμπλεξα» μαζί τους. Θυμήθηκα αυτά που κάναμε στην Ελεύθερη Σκηνή, τα κείμενα, τη δουλειά που γινόταν πάνω στον λόγο, απίστευτες σημειώσεις. Και τα παιδιά αυτά κεντάνε με τον ίδιο τρόπο, ορμάνε και ανάβουν το σπίρτο και είναι διαθέσιμα για τα πάντα. Είναι μια απόδειξη ότι δεν υπάρχει χθες και σήμερα, το θέατρο είναι ένα.

• Με τον κινηματογράφο ξεκίνησα τυχαία σχεδόν. Ήταν να παίξει η Νίκη Τριανταφυλλίδη στον Άνθρωπο με το γαρύφαλλο, αλλά ο Τζίμας έψαχνε για άλλη ηθοποιό. Εγώ έπαιζα με τον Φέρτη και τη Μελίνα στο Γλυκό πουλί της νιότης, μικρό ρόλο, αλλά οι ουρές, λόγω Μελίνας, ήταν μέχρι την Πανεπιστημίου. Η Μελίνα έτρεμε από το τρακ, της λέγαμε «τι σε νοιάζει;» και απαντούσε «θέλω να μ’ αγαπάνε και οι καρέκλες». Το θυμάμαι μέχρι σήμερα.

Ήρθε, λοιπόν, είδε την παράσταση ο Τζίμας, πάω στο γραφείο του, μου λέει: «Εγώ ήθελα τη Νικούλα, εσένα δεν σε ξέρω». Με πήρε όμως και την επομένη κιόλας έκανα γύρισμα. Είχε κρύο φριχτό, ο Τζίμας δεν κοίταζε από τον φακό, έλεγε «να με κοιτάξεις, όπως κοιτάει ο Μάρλον Μπράντο» και τέτοια απίθανα και ευτυχώς με έσωζε ο Καβουκίδης, που έλεγε «άσ’ τη την κοπέλα ήσυχη». Έτσι έγινε η πρώτη ταινία, με απίθανες ιστορίες και έναν σκηνοθέτη που έβρισκε ότι τα έλεγα «σχεδόν ωραία, σαν τη Νικούλα». Εν τω μεταξύ, στο θέατρο είχα κόκκινα μαλλιά, ο Τζίμας ξαφνικά το βλέπει στο γύρισμα έξι η ώρα το πρωί και αναφωνεί: «Η Μπελογιάννη η Έλλη με μαλλί κόκκινο»; Του λέω, «αφού με έχεις στο βίντεο, δεν με είδες;», και απαντάει με το αμίμητο «το βίντεο είναι ασπρόμαυρο». Τα βάψαμε τσάτρα-πάτρα και έβαλα και τον μπερέ που φοράω στην ταινία.

Νομίζω ότι οι φοβίες μας που έχουν κατασταλεί στην εφηβεία βγαίνουν εκεί που νομίζουμε ότι είναι βαθιά κρυμμένες, εκεί που δεν τις περιμένουμε. Όταν με πιάνει η ανασφάλεια, θέλω να με αφήσεις ήσυχη, τραβάω την κουβέρτα και δεν θέλω να κάνω τίποτα.

Μετά κάναμε την ταινία με τη Φρίντα Λιάππα και πέρασα υπέροχα, ανακάλυπτα τον κινηματογράφο. Μετά, φυσικά, έκανα το Safe Sex και το Kλάμα βγήκε από τον παράδεισο των Ρέππα – Παπαθανασίου, που επίσης θεωρώ καταπληκτική ταινία και μου χάρισε έναν ρόλο, αυτόν της Τζέλας Δελαφράνγκα, που ακόμα και σήμερα ακούω ατάκες του. Δεν ξέραμε ότι θα γίνουν must αυτές οι ατάκες, μάλιστα με τα χρόνια έγιναν πιο πολύ. Μου άρεσε και η τηλεόραση και δούλεψα καλά, και με την τελευταία σειρά, το «Σόι», που ήταν μεγάλη βλακεία του Alpha που το σταμάτησε και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ένα σίριαλ που πάει σφαίρα, ακόμα και στις επαναλήψεις, το κόβουν. Τον ρόλο που έκανα τον λάτρεψα, εκατό χρόνια θα τον έπαιζα, όπως και το «Your face sounds familiar», που μπορεί να παραξένεψε πολλούς, αλλά δεν το είχα ξανακάνει, αισθανόμουν τέλεια και ψαχνόμουν. Γέλαγα πολύ, ήταν ένα χαρούμενο σόου, γεμάτο χρώματα, δεν εξετίθετο κανένας, δεν εξαρτιόταν η καριέρα κανενός από τη δική σου γνώμη, ήταν ανώδυνο με αυτή την έννοια. Ήμασταν άτυχοι και σταμάτησε στα έξι επεισόδια.

Mίρκα Παπακωνσταντίνου Facebook Twitter
Το θέατρο έχει δικούς του νόμους και όρους, δεν παθαίνει τίποτα. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, και πριν από εμάς και τώρα και μετά από εμάς. Κανένας δεν είναι αναντικατάστατος, κανένας δεν μπορεί να το πιστεύει πλέον αυτό. Ο καθένας υπάρχει στο στερέωμά του και κανείς δεν παίρνει τη θέση κανενός. Όλοι μας έχουμε μια ιστορία και η ιστορία μας δεν κινδυνεύει, αλλά, αν λείψουμε, το θέατρο δεν θα πάθει τίποτα. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

• Τους ρόλους τους αγαπώ όλους, τους ερωτεύομαι, στην αρχή βέβαια γκρινιάζω. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως φταίνε η ανασφάλεια και η αναβλητικότητα μαζί. Κατά καιρούς, οι δεινόσαυροι της πλήρους ανασφάλειας βγαίνουν και μου έχει κοστίσει. Δεν έχει καμία σχέση με τη δημιουργική αγωνία του ηθοποιού, δεν υπάρχει λόγος να διαλύεσαι. Νομίζω ότι οι φοβίες μας που έχουν κατασταλεί στην εφηβεία βγαίνουν εκεί που νομίζουμε ότι είναι βαθιά κρυμμένες, εκεί που δεν τις περιμένουμε. Όταν με πιάνει η ανασφάλεια, θέλω να με αφήσεις ήσυχη, τραβάω την κουβέρτα και δεν θέλω να κάνω τίποτα.

Από την άλλη, όταν παίζω, θέλω να πηγαίνω στο θέατρο δυο ώρες νωρίτερα, δεν το έχω ξεπεράσει αυτό καθόλου. Όπως θέλω να φτάνω πολύ νωρίτερα στην παράσταση, να ηρεμώ, έτσι θέλω να φεύγω τρέχοντας μετά, δεν μένω λεπτό στο θέατρο. Το συνειδητοποίησα μετά από χρόνια αυτό που αισθάνομαι. Η άδεια αίθουσα που βλέπω όταν φτάνω πρόκειται να γεμίσει, η αίθουσα μετά έχει αδειάσει, δεν είναι ο ίδιος χώρος κι εγώ έχω επιτελέσει τον σκοπό μου.

• Συνήθως από το θέατρο πηγαίνω σπίτι μου, δεν είμαι πολύ του έξω. Έβγαινα, αλλά όχι τόσο συχνά όσο οι άλλοι, πάντα είχα τις σχέσεις μου που ήταν μακρόχρονες και ήμουν πολύ καλά. Με τον Δάνη (Κατρανίδη) παντρευτήκαμε πολύ νωρίς, χωρίσαμε, αλλά ποτέ δεν κόπηκε αυτό το ουσιαστικό νήμα της αγάπης. Μετά ήμουν για πολλά χρόνια με τον Ρήγα (Αξελό), πολύ ουσιαστικός άνθρωπος στη ζωή μου, άνθρωπος που ακουμπάς, τον εκτιμάς, τον αγαπάς. Πάντως, μιλώντας για σχέσεις, θεωρώ ότι το φλερτ είναι η ύψιστη τέχνη, η καλύτερη περίοδος των σχέσεων και, βέβαια, για να το διακωμωδήσουμε, η στιγμή που κοιτάζεις κάποιον και νομίζεις ότι υπάρχει βάθος ‒μπορεί να μην υπάρχει και τίποτα τελικά‒ είναι μια πολύ ωραία στιγμή φαντασίωσης.

Παρότι δεν είμαι του έξω, λοιπόν, ο επιβεβλημένος εγκλεισμός λόγω του κορωνοϊού με πείραξε πολύ, δεν πέρασα καλά. Δεν έψαξα τον εαυτό μου, δεν τον βρήκα, δεν ήθελα καν να τον βρω, γιατί, αν τον έβρισκα, δεν ξέρω τι σχέσεις θα είχαμε. Δεν ήθελα να ξεκουραστώ, πιέστηκα και επειδή έτυχαν διάφορα στην οικογένειά μου, κατάλαβα ότι, όταν μεγαλώνεις, δύσκολα μπορεί υπάρχει η αξιοπρεπής κατάσταση του ευ ζην, της αξιοπρεπούς καθημερινότητας. Κατάλαβα ότι στην Ελλάδα πεθαίνεις αν δεν έχεις ιδιωτική ασφάλεια και ότι έχεις πάντα αγκαλιά έναν πολυέξοδο εραστή, την εφορία, και ας έχεις δουλέψει σαν σκυλί σαράντα πέντε χρόνια και έχεις πληρώσει πολύ ακριβά τα ένσημά σου.

Mίρκα Παπακωνσταντίνου Νίκος Καραθάνος Facebook Twitter
Με τον Νίκο Καραθάνο στην παράσταη «1821 - Η επιθεώρηση» των Καρατζά-Δεληβοριά. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

• Άκουγα τώρα, με όλη αυτήν τη συζήτηση που γίνεται για τις κακοποιήσεις, «α, θα λείψει αυτός». Το θέατρο έχει δικούς του νόμους και όρους, δεν παθαίνει τίποτα. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, και πριν από εμάς και τώρα και μετά από εμάς. Κανένας δεν είναι αναντικατάστατος, κανένας δεν μπορεί να το πιστεύει πλέον αυτό. Ο καθένας υπάρχει στο στερέωμά του και κανείς δεν παίρνει τη θέση κανενός. Όλοι μας έχουμε μια ιστορία και η ιστορία μας δεν κινδυνεύει, αλλά, αν λείψουμε, το θέατρο δεν θα πάθει τίποτα.

Παρότι δεν είμαι του έξω, λοιπόν, ο επιβεβλημένος εγκλεισμός λόγω του κορωνοϊού με πείραξε πολύ, δεν πέρασα καλά. Δεν έψαξα τον εαυτό μου, δεν τον βρήκα, δεν ήθελα καν να τον βρω, γιατί, αν τον έβρισκα, δεν ξέρω τι σχέσεις θα είχαμε.

• Επίσης δεν είναι μόνο ο νόμος ‒μερικά από αυτά που έχουν συμβεί έχουν παραγραφεί‒, υπάρχει και η ηθική τιμωρία και αυτά έτσι θα τιμωρηθούν. Και υπάρχει και ο κόσμος, που πολλές φορές κλείνει τα μάτια, αλλά τώρα δεν τα κλείνει και καλά κάνει. Γιατί είναι αρκετές οι καταγγελίες που έχουν γίνει και από πολύ σοβαρούς ανθρώπους, δεν τρελάθηκαν αυτές οι γυναίκες ξαφνικά. Και όλο αυτό ακουμπάει σε αυτό το τρομακτικό πράγμα, που δεν ισχύει μόνο στη δική μας δουλειά και λέγεται εξουσία. Όταν ηγείσαι, έχεις δικαιώματα, αλλά οι υποχρεώσεις σου είναι μεγαλύτερες. Πρέπει να φροντίζεις τους άλλους, γιατί σε ένα μέρος όπως η σκηνή είμαστε σαν καλώδια χωρίς μονωτική ταινία, δεν μπορείς να τον πατάς τον άλλο, αυτό είναι ολέθριο. Φρικιώ στη σκέψη ότι κάποιος ξεκινάει να πάει στη δουλειά του και φοβάται, πάει με μαύρη καρδιά. Καλά κάνουμε και το συζητάμε, καλά κάνουμε και δεν το ξεχνάμε.

• Υπάρχουμε πολλοί άνθρωποι, θιασάρχες, σε αυτήν τη δουλειά, ένα σωρό κόσμος που έχει συνεργαστεί μαζί μας και μόνο καλά λέει. Γιατί δεν είμαστε απλώς καλοί, είμαστε έξυπνοι, θέλουμε το καλύτερο από τον άλλον, να τον σεβαστούμε και να πάρουμε αυτό το δώρο. Και το ξαναλέω, την ουσία, το δέρμα του θεάτρου, τίποτα δεν μπορεί να το πληγώσει. Κανένας δεν είναι πάνω από το θέατρο, κανένας.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η αναγέννηση της επιθεώρησης από τον Φοίβο Δεληβοριά και τον Δημήτρη Καραντζά

Θέατρο / Η αναγέννηση της επιθεώρησης από τον Φοίβο Δεληβοριά και τον Δημήτρη Καραντζά

Η μεγάλη θεατρική παραγωγή του φετινού καλοκαιριού έρχεται τον Ιούνιο στο Βεάκειο, με μια πληθώρα ταλαντούχων συντελεστών, ανανεώνοντας το είδος της επιθεώρησης, με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Παρακολουθήσαμε τις πρόβες και μιλήσαμε με τους εμπνευστές της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ντίνα Κώνστα: «Έκανα αυτό που ήθελα, δεν έπληξα στη ζωή μου με γάμους και παιδιά»

Σαν Σήμερα Πέθανε / Ντίνα Κώνστα (1938-2022): «Έκανα αυτό που ήθελα, δεν έπληξα στη ζωή μου με γάμους και παιδιά»

Η Ελληνίδα ηθοποιός που πέρασε από όλες τις μεγάλες θεατρικές σκηνές της Αθήνας και αγαπήθηκε από το ευρύ κοινό για τους τηλεοπτικούς της ρόλους ως «Γιολάντα» στο «Δις Εξαμαρτείν» και Ντένη Μαρκορά στους «Δύο ξένους» αφηγήθηκε την πολυκύμαντη ζωή της στο LiFO.gr.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ