Τι σκεφτόταν ο Παρθένης βλέποντας τα έργα του;

Παρθένης Facebook Twitter
Μεταφερόμαστε στο ατελιέ του, στο μυθικό σπίτι που ξεκίνησε να χτίζει σε σχέδια δικά του και με την πολύτιμη βοήθεια του φίλου του, αρχιτέκτονα Δ. Πικιώνη στους πρόποδες της Ακρόπολης, στο οποίο έμελλε, δεκαετίες αργότερα, να έχει άδοξο τέλος. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή
0

Στο υπόγειο της Πινακοθήκης, το κοινό σιωπηλό στέκεται και κοιτάζει στο βάθος τον ζωγράφο να είναι χαμένος μέσα στην «ιδανική του Ελλάδα». Ο Γιάννης Τσορτέκης που υποδύεται τον Κωνσταντίνο Παρθένη πλησιάζει τα έργα και απομακρύνεται μονολογώντας, θραύσματα σκέψεων φτάνουν σαν ηχητικό πεδίο αναμέτρησης με τα έργα στα αυτιά μας. Τι σκεφτόταν ο Παρθένης βλέποντας τα έργα του;

Είναι Δευτέρα βράδυ και αυτή είναι η τελευταία από τις έξι περφόρμανς «Κωνσταντίνος Παρθένης - Νικόλαος Γιοκαρίνης. Εξομολόγηση - Θεατρικό Δρώμενο» που παρουσιάζεται στην Εθνική Πινακοθήκη στο πλαίσιο της έκθεσης για τον Κ. Παρθένη.

Το «πείραμα» πέτυχε, προστέθηκαν τρεις περφόρμανς στις ήδη προγραμματισμένες, τα εισιτήρια έγιναν ανάρπαστα σε λίγες ώρες, επιβεβαιώνοντας τα λόγια της διευθύντριας της Εθνικής Πινακοθήκης Συραγώς Τσιάρα όταν έλεγε στη LiFO: «… Πιστεύω ότι μια έκθεση μπορεί να γίνει και πιο ελκυστική και να έχει ενδιαφέρον για μεγαλύτερο αριθμό επισκεπτών. Ο κόσμος διψάει για κάτι καινούργιο, έναν ανανεωμένο τρόπο ανάγνωσης. Χρειάζεται ενίσχυση το αφήγημα και το πλαίσιο, εκεί μπορούμε να κάνουμε καλύτερη δουλειά, πιο σύγχρονη…».

Επιστρέφουμε στην αίθουσα «Αντώνης Κομνηνός», δίπλα στα 150 έργα της καλλιτεχνικής δημιουργίας και του οραματικού κόσμου της ζωγραφικής του Παρθένη, μια έκθεση που λόγω της μεγάλης προσέλευσης κοινού θα παραταθεί μέχρι τις 9 Απριλίου.

Ο Γιώργος Κουτλής σκηνοθετεί, ο Γιάννης Τσορτέκης υποδύεται, «είναι» ο Κωνσταντίνος Παρθένης, και ο Παναγιώτης Μανουηλίδης κρατά τον ρόλο του Νικόλαου Γιοκαρίνη, δημοσιογράφου της εφημερίδας «Πρωΐα», ο οποίος συνομιλεί με τον ζωγράφο σε μια συνέντευξη-«ανάκριση» για το ύφος της ζωγραφικής του και τις απόψεις του για το φως, την τέχνη και την κοινωνία.

Ο Γιώργος Κουτλής σκηνοθετεί, ο Γιάννης Τσορτέκης υποδύεται, «είναι» ο Κωνσταντίνος Παρθένης, και ο Παναγιώτης Μανουηλίδης κρατά τον ρόλο του Νικόλαου Γιοκαρίνη, δημοσιογράφου της εφημερίδας «Πρωΐα», ο οποίος συνομιλεί με τον ζωγράφο σε μια συνέντευξη-«ανάκριση» για το ύφος της ζωγραφικής του και τις απόψεις του για το φως, την τέχνη και την κοινωνία.

«Ἡ αἰσθητικὴ τοῦ τόπου εἶνε ἀνειλικρινὴς ἐμπρὸς στὸ "φαινόμενον" Παρθένης. Διότι ἂν ἦτο εἰλικρινής, ἔπρεπε νὰ θεωρῇ καὶ νὰ κρίνῃ αὐτὸν τὸν ζωγράφον, τὸν μεγάλον αὐτὸν καλλιτέχνην, ὡς ἕνα ἀκατανόητον, ἀσυνάρτητον καὶ ἀσήμαντον χρωματιστήν» γράφει στον πρόλογο της συνέντευξης στην «Πρωΐα», στις 27 Ιανουαρίου του 1930, ο θαυμαστής του Μουσολίνι και οπαδός του ολοκληρωτισμού Γιοκαρίνης.

Μέσα στο θαυμάσιο ηχητικό περιβάλλον του Panu (Παναγιώτη Μανουηλίδη), ο Παρθένης μας κοιτάζει από κοντά με βλέμμα πύρινο, με δυο μάτια «ποὺ σἂν νὰ θέλουν νὰ ὁρμήσουν ἔξω οἱ βολβοὶ καὶ ἡ λάμψις των σπαθὶ ποὺ ἀστράφτει».

Το οικοδομικό νάυλον που χωρίζει την έκθεση από τον χώρο της περφόρμανς σκίζεται από την ορμή του ζωγράφου, από το βάσανο που γίνεται σωματικό, και μεταφερόμαστε στο ατελιέ του, στο μυθικό σπίτι που ξεκίνησε να χτίζει σε σχέδια δικά του και με την πολύτιμη βοήθεια του φίλου του, αρχιτέκτονα Δ. Πικιώνη στους πρόποδες της Ακρόπολης, στο οποίο έμελλε, δεκαετίες αργότερα, να έχει άδοξο τέλος.

Παρθένης Facebook Twitter
Σταματά να μιλά ο καλλιτέχνης. Κοιτάζει το πρόσωπό του στον καθρέφτη, χτενίζεται, ζωγραφίζει ένα μουστάκι, αλλάζει, βγάζει τα ρούχα της εργασίας του και ετοιμάζεται. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή

Λευκοί καμβάδες, μια ψάθινη καρέκλα, παράθυρα στο φως, ένα δοχείο νερού αυλής με βρυσάκι, ένα ταπεινό ερμάρι, λιτά έπιπλα μέσα σε αυτή την κατοικία, άκρως εντυπωσιακή για την εποχή της, καθώς ακολούθησε πιστά τους όρους της σχολής Bauhaus.

Ο Παρθένης απαντά, με πάθος άσβεστο, ο λόγος πύρινος, είναι το καλλιτεχνικό μανιφέστο του, στα «κόκκινα» η ένταση: «Το έργο του καλλιτέχνη είναι ο μεστωμένος καρπός που βγαίνει μεσ’ από μια βαθιά πίστη και πύρινη πεποίθηση και τίποτε δεν μπορεί να δώσει όποιος δεν πιστεύει» λέει, δίνοντάς μας μια γεύση από το μεγαλείο, την πνευματικότητα και τον δημιουργικό οίστρο του καλλιτέχνη που αναζητά τη σχέση του με το παρελθόν, καθώς και τον ρόλο του στην κοινωνία και στον σχεδιασμό του μέλλοντος.

«Δεν ζωγραφίζουμε με χρώματα αλλά με συναίσθημα. Μόνο το πνεύμα βλέπει τα πράγματα με το αληθινό τους χρώμα, εκεί που το μάτι βλέπει χρώματα το πνεύμα νιώθει και διαισθάνεται την αρμονία και το άρωμά τους, τα χρώματα διαφέρουν ανάλογα με το πώς είναι διατεθειμένο το πνεύμα μας, δεν είναι το μάτι μας αλλά το πνεύμα μας που κάνει τη μείξη των χρωμάτων, το πνεύμα μας υπαγορεύει τι πρέπει να μπει από μπλε και μαύρο για να φιλοτεχνηθεί ο νυχτερινός ουρανός».

«Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια…» θα έγραφε μια δεκαετία και πλέον αργότερα ο ονειροπόλος συγγραφέας του «Μικρού Πρίγκιπα» Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί.

Παρθένης Facebook Twitter
Το οικοδομικό νάυλον που χωρίζει την έκθεση από τον χώρο της περφόρμανς σκίζεται από την ορμή του ζωγράφου. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή

Γιατί αυτός ο μονόλογος, ο πλήρης νοημάτων, που εκφράζεται μπροστά μας σχεδόν απνευστί, που μας ταξιδεύει στον κόσμο του Παρθένη μέσα από μια συναρπαστική και δύσκολη ερμηνεία, που έχει καταργήσει την περιγραφή που θα έκανε την περφόρμανς να μοιάζει με αφήγηση σε λογοτεχνική εκπομπή, φτάνει στην ουσία του μυστηρίου και της ίδιας της προσωπικότητάς του, εκεί που υπάρχει η σιωπή, με τη σιωπή του Παρθένη που συχνά ταυτίστηκε με την παράνοια, με αποτέλεσμα την αμηχανία των ιστορικών απέναντί του, να θυμίζει πως «…πάντα, μα πάντα, η σιγή και τα ανεκτέλεστα όλα θα περιέχουν εν μέγα μυστήριο γιομάτο, ένα μυστήριον υπερπλήρες, χωρίς κενά και δίχως απουσίαν, εν μέγα μυστήριο (ως το μυστήριον της ζωής εν τάφω) το φανερόν, το τηλαυγές, το πλήρες μυστήριον της υπάρξεως της ζωής, Άλφα - Ωμέγα» όπως γράφει στη «Σιωπή» ο Εμπειρίκος.

Ο Παρθένης μπροστά μας μεταμορφώνεται, ζωγραφίζει νοερά αυτό που νιώθει, έχοντας δει καθαρά, έχοντας κάνει «τη μαγεία αντιληπτή αλλά όχι κατανοητή», όπως λέει ο ίδιος.

«Οι μορφές δεν διαθέτουν ούτε ομορφιά ούτε ασχήμια, το δικό μας πνεύμα όταν έρχεται σε επαφή με αυτές τις κάνει να φαίνονται ωραίες ή άσχημες. Το φως είναι η ουσιαστική ιδιότητα της κάθε μορφής, είναι η λάμψη της ομορφιάς».

Μετά από λίγο θα απαντήσει στον Γιοκαρίνη με το ίδιο πάθος για την πόλη, την οικοδόμησή της, τα προσφυγικά, τους ουρανοξύστες. Ο Παρθένης οραματίζεται τη νέα πόλη να υψώνεται προς τον ουρανό, όπως δέκα χρόνια νωρίτερα στην άλλη μεριά του Ατλαντικού η Τζόρτζια Ο' Κιφ ζωγράφιζε τη Νέα Υόρκη να υψώνεται στον ορίζοντα και να τον κατακτά.

Παρθένης Facebook Twitter
Αυτή η διαφορετική βραδιά μάς άφησε όλους πιο πλούσιους και γαληνεμένους. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή

Ο Παρθένης δεν απολογείται σε αυτό τον μονόλογο, προβάλλει έναν χαρακτήρα μακριά από την εξιδανικευμένη εικόνα του ζωγράφου που έχει αποσυρθεί από τα εγκόσμια, στο εργαστήριο. Η εποχή που συμβαίνει η συνομιλία είναι μετά τον διορισμό του ως καθηγητή στην Καλών τεχνών. Η ακαδημαϊκή του διαδρομή δεν υπήρξε ανέφελη, ούτε η αποδοχή από τους συγχρόνους του ομόθυμη και τόσο η προσωπικότητα όσο και η τέχνη του προκάλεσαν πολλαπλές αντιδράσεις, συγκρούσεις και ρήξεις στην εποχή του.

«Μπήκα στο εργαστήριο του Παρθένη. Ο Παρθένης δεν μιλούσε. Είχε ένα οξύ βλέμμα, σε κοιτούσε κι εσύ έπρεπε να καταλάβεις αυτό που ήθελε. Δεν ήταν μεγάλος σε ηλικία, αλλά ήταν φιλάσθενος. Δεν ερχόταν τακτικά. Συνοδευόταν πάντα από τη γυναίκα του, την κ. Παρθένη. Του είχαν αφαιρέσει κάθε πρωτοβουλία. Σκεφθείτε, έμπαινε στο τραμ της Ακρόπολης για να έρθει στη σχολή και η γυναίκα του ήταν αυτή που έβγαζε τα εισιτήρια. Δεν μας μιλούσε. Επενέβαινε απάνω στο έργο και σου έδειχνε. Είναι ένας σωστός τρόπος διδασκαλίας αυτός – όχι βέβαια να είσαι μουγγός.

Σήμερα φτάσαμε στην άλλη άκρη. Όλα είναι λόγια κενά, μόνο λόγια, θεωρίες. Την επόμενη χρονιά δεν ερχόταν για μήνες ο Παρθένης και κάποια μέρα της άνοιξης τον βλέπουμε να καταφτάνει στην άκρη του διαδρόμου της στοάς με την κ. Παρθένη. Χαρά εμείς! Αρχίζαμε να φωνάζουμε "ο δάσκαλος, ο δάσκαλος". Μας χαιρέτησε όλους διά χειραψίας, όπως έκανε πάντα, στάθηκε και άρθρωσε: "Ήρθα να σας πω ότι παραιτούμαι". Το είπε πρώτα σ' εμάς, στους μαθητές του, και μετά στην πρυτανεία.

Νομίζω ότι δεν τον συμπαθούσαν στη σχολή, ο Αργυρός, ο Θωμόπουλος. Ο Παρθένης είχε τη στήριξη του Πρεβελάκη και του Κεφαλληνού, αλλά φαίνεται ότι αυτό το κλίμα δεν το άντεξε καθόλου» έχει αφηγηθεί ο Παναγιώτης Τέτσης στη LiFO το 2015.

Σταματά να μιλά ο καλλιτέχνης. Κοιτάζει το πρόσωπό του στον καθρέφτη, χτενίζεται, ζωγραφίζει ένα μουστάκι, αλλάζει, βγάζει τα ρούχα της εργασίας του και ετοιμάζεται.

Μέσα στην καθημερινή αυτή τελετουργία, ακούγεται σαν μάντρα, σαν προσευχή, χαμηλόφωνα, ο λόγος του, σαν βάλσαμο, ο κόσμος του ανοίγει ολόφωτα σε αυτά που αγαπά, σε αυτό τον κόσμο μας μυεί σαν υπομονετικός δάσκαλος. Τον συνοδεύει σε πλήρη αρμονία ο ήχος του πιάνου και του έγχορδου, η σύνθεση του Μανουηλίδη.

Παρθένης Facebook Twitter
Ο Παρθένης μπροστά μας μεταμορφώνεται, ζωγραφίζει νοερά αυτό που νιώθει, έχοντας δει καθαρά, έχοντας κάνει «τη μαγεία αντιληπτή αλλά όχι κατανοητή», όπως λέει ο ίδιος. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή

«Αγαπώ τη μελαγχολία ακόμη και σκληρή, το τοπίο και τη μελαγχολική πόλη… όταν ο Ιλισός χρυσίζει και οι κορυφές του Υμηττού είναι άσπρες απ’το χιόνι, [αγαπώ] τα πέριξ και τον δρόμο του Άη Δημήτρη στους πρόποδες της Ακρόπολης [...] και τη συγκίνηση της στιγμής. Αγαπώ το σπίτι που χτίζεται και τον καπνό από τις ψηλές καμινάδες, τη συγκινητική τους γαλήνη της εσπέρας… την ειλικρίνεια των πριμιτίφ ζωγράφων, τα μεγάλα σχέδια των αγγέλων» λέει και όλοι φανταζόμαστε αυτό τον μεγάλο καλλιτέχνη, τον λάτρη του αυθεντικού, να κοιτάζει από το παράθυρό του το δρομάκι προς τον Λουμπαρδιάρη, εκεί που είκοσι χρόνια αργότερα ο Πικιώνης θα έκανε το σημαντικότερο ίσως έργο του, τη διαμόρφωση του αρχαιολογικού χώρου γύρω από την Ακρόπολη και τον λόφο Φιλοπάππου, επιδιώκοντας το κατ' εκείνον ιδεώδες, τη σύνδεση του οικουμενικού πνεύματος με το πνεύμα της παράδοσης.

Αυτός που έδωσε στη ζωγραφική μας «κάτι μεγάλο: την πειθαρχία στον "τόνο" και στη "σύνθεση"» όπως γράφει ο Τσαρούχης, αυτός ο μέγας πρωτοπόρος της ελληνικής ζωγραφικής, που σήμερα, με την απόσταση του χρόνου, με μάτια ολάνοιχτα και χωρίς προκατάληψη μπορούμε να δούμε στη λευκότητα των έργων του αγγέλους να υμνούν τη φύση, τη ζωή και τα υψηλά αισθήματα, αυτός για τον οποίο ο Εγγονόπουλος έγραψε πως «ήταν ένας άνθρωπος υψηλόφρων, ευθύς, άτεγκτος και ανεπηρέαστος στον δρόμο της αρετής, μεγάλης καλλιέργειας, αφάνταστου ψυχικού πλούτου και μεγαλείου, κομψότατος, απέραντα καλός, ένας αληθινός αριστοκράτης του πνεύματος και της ζωής», αναχωρεί. Ο καλλιτέχνης, αργά, με το βλέμμα προς τον ουρανό, μας αφήνει, χάνεται πίσω από το λευκό φως που πόθησε και κατανόησε όσο κανένας.

Παρθένης Facebook Twitter
Σε αυτό το τέλος της μυστηριακής περφόρμανς, μένουμε σιωπηλοί μέσα στα λόγια του. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή

Και εμείς, σε αυτό το τέλος της μυστηριακής περφόρμανς, μένουμε σιωπηλοί μέσα στα λόγια του, μέσα στις δικές μας «ανεκτέλεστες πράξεις», για να κατανοήσουμε ότι το μεγαλείο της ζωής και της τέχνης που σήμερα, εδώ, στην Εθνική Πινακοθήκη, υμνείται πολυσήμαντα, «όσο απομακρυνόμαστε από το παρελθόν τόσο καλύτερα θα το βλέπουμε», όπως προφητεύει ο Παρθένης.

Και αυτή η διαφορετική βραδιά μάς άφησε όλους πιο πλούσιους και γαληνεμένους, βυθίζοντάς μας στη μεγάλη ιδέα του φωτός. Ποτέ άλλοτε δεν ήθελα να δω ξανά, προσεκτικά, ένα-ένα τα έργα του Παρθένη, όσο μετά τη χθεσινή περφόρμανς. Αν με ρωτάτε, αυτό είναι το κέρδος, αυτή η επιθυμία, η αυθόρμητη, «συμμαχία ακλόνητη του ρεαλισμού και της φαντασίας, όπου το όραμα του οφθαλμού γίνεται όραμα της σκέψης», όπως έλεγε ο Παρθένης, που τιμάται με τον άμεσο, ζωντανό και υψηλής αξίας καλλιτεχνικό τρόπο στη μελαγχολική Αθήνα του 2023.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Άραγε δικαιώνεται σήμερα ο Κωνσταντίνος Παρθένης για όλο τον πόλεμο που υπέστη όσο ζούσε;

The Review / Κωνσταντίνος Παρθένης: Δικαιώνεται σήμερα για τον πόλεμο που υπέστη όσο ζούσε;

Ο Χρήστος Παρίδης συζητάει με το συλλέκτη τέχνης Θέμη Ραγιά για τη σημασία της έκθεσης της Εθνικής Πινακοθήκης «Κωνσταντίνος Παρθένης: Η ιδανική Ελλάδα της ζωγραφικής του» και για την περίπτωση του σπουδαίου Έλληνα ζωγράφου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ