«Δεν έχεις ιδέα τι σήμαινε για μένα ο Καβάφης όταν ήμουν 11 χρονών»

«Δεν έχεις ιδέα τι σήμαινε για μένα ο Καβάφης όταν ήμουν 11 χρονών» Facebook Twitter
Η Ρόμπιν Κοστ Λιούις στην περφόρμανς «Archive of Desire», στο ομώνυμο φεστιβάλ για τον Καβάφη στη Νέα Υόρκη (Απρίλιος 2023). Φωτ.: Zachary Schulman
0

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΑ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ, στο να πηγαίνει κανείς προς όλες τις κατευθύνσεις ταυτόχρονα, όπως έλεγε ο Τζον Κολτρέιν. Θέλω να σας μιλήσω για έναν φελλό και μια κορδέλα που υπάρχουν στο δικό μου, προσωπικό αρχείο.

Κάποτε ερωτεύτηκα τρελά, βαθιά και απόλυτα. Κι αυτός ο έρωτας ήταν ό,τι πιο θεϊκό και ευάλωτο έχω ζήσει. Ο φελλός και η κορδέλα στην προσωπική μου συλλογή είναι από το κρασί που ήπια με αυτή την ερωμένη μία μοναδική νύχτα. Ήμασταν ερωτευμένες για πολλά πολλά χρόνια πριν από αυτήν τη νύχτα, και την κορδέλα την είχε πλεγμένη στα μαλλιά της.

Στο αρχείο μου δεν υπάρχει καμιά σημείωση, γιατί δεν έπρεπε να είμαι ερωμένη της κι ούτε εκείνη έπρεπε να είναι δική μου. Δεν έχω πει ποτέ ποια ήταν αυτή η γυναίκα και ποτέ δεν θα το πω. Για μένα όμως, ο Τ.Σ. Έλιοτ συμμετέχει σ’ αυτή την κουβέντα για το πώς κάποια αντικείμενα που υπάρχουν από πάντα μπορούν να διαποτιστούν με βαθύ νόημα.   

Αγαπώ τον Τ.Σ. Έλιοτ. Επίσης είναι πολύ μεγάλο καθίκι, κι αυτό είναι εντάξει. Πιστεύω πως αυτό ισχύει για όλους μας. Δεν πιστεύω στο «εμείς/αυτοί». Νομίζω πως είμαστε όλοι βαθύτατα ελαττωματικοί μαλάκες∙ αλλά και πως έχουμε μέσα μας βαθιά τη δυνατότητα να αγγίξουμε το θεϊκό. Αυτό προσπαθώ να πω στους φοιτητές μου όταν με ρωτάνε «Πώς μπορείτε να μας βάζετε να διαβάσουμε Ε.Μ. Φόρστερ;». Απαντώ: «Μπορείς εσύ να γράψεις έτσι;». Δηλαδή, πιστεύω βαθιά πως είναι σημαντικό να κλέβεις απ’ τους κλέφτες. Ο λόγος που θαυμάζουμε αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι εκείνοι πρώτοι έκλεψαν από μας κι εμείς τώρα θα πάρουμε πίσω τα κλεμμένα.

Για πολύ καιρό πήγαινα σε τέσσερις κηδείες την εβδομάδα. Εργαζόμουν με ασθενείς του AIDS στο Σαν Φρανσίσκο. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο σημαντικό ήταν να βλέπεις όλους αυτούς τους ανθρώπους που ήταν τόσο γενναίοι εξαιτίας ποιητών σαν τον Καβάφη…

Το ένιωσα πολύ βαθιά αυτό όταν μας κάλεσε το Ίδρυμα Ωνάση να επισκεφτούμε την Ελλάδα. Βρισκόμουν μέσα στα μουσεία, κοίταζα τα αρχεία και σκεφτόμουν όλο τον υλικό πολιτισμό και τα αντικείμενα που έχω δει τα οποία ανήκουν στην Αθήνα αλλά βρίσκονται σε άλλες χώρες. Οπότε όταν λέω «κλέψτε απ’ τους κλέφτες», το εννοώ απόλυτα. Είναι σημαντικό να επαναπατρίσουμε αυτά τα αντικείμενα και αυτές τις ιστορίες εκεί όπου ανήκουν.

«Δεν έχεις ιδέα τι σήμαινε για μένα ο Καβάφης όταν ήμουν 11 χρονών» Facebook Twitter
Επιθυμούμε ο ένας τον άλλον όπως επιθυμούμε το σπίτι μας. Καμιά φορά το μόνο σπίτι που έχουμε είναι το σώμα ενός άλλου ανθρώπου, και ο Καβάφης κατάφερε να το εκφράσει αυτό. Φωτ.: Zachary Schulman

Μια από τις πολλές διαστάσεις της βιογραφίας του Καβάφη είναι το βαθύτατο πολιτικό και αισθητικό του θάρρος, όπως όλοι ξέρουμε. Πόσο μπροστά από την εποχή του ήταν! Ξέρω ότι οι Έλληνες μπορεί να μην το βλέπουν έτσι, γιατί η ομοερωτική ποίηση είναι μέρος της λογοτεχνικής σας παράδοσης εδώ και χιλιετίες, αλλά για μας τους χαζούς Αμερικάνους, που υπάρχουμε μόνο τέσσερις αιώνες… δεν μπορώ να σας περιγράψω τη σημασία του Καβάφη για τα queer άτομα σ’ αυτήν τη χώρα.

Όταν άρχισα να ποστάρω στο Instagram για το Φεστιβάλ Καβάφη, ο αριθμός των προσωπικών μηνυμάτων που έλαβα από μαύρους γκέι άνδρες ήταν τεράστιος. Μαύρους γκέι άνδρες, όσους κατάφεραν με κάποιον τρόπο να επιζήσουν… Εμείς κανονικά δεν θα ήμασταν εδώ. Επιβιώσαμε από το AIDS. Οι περισσότεροι απ’ τη γενιά μας πέθαναν. Και πάρα πολλοί από αυτούς είχαν στα ράφια τους τα βιβλία του Καβάφη.

Πιστεύω πως μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της χώρας μας είναι η καταπίεση της διανόησης και η αντιδιανοουμενιστική παράδοση μέσα στην οποία ζούμε. Καταπιέσαμε τα πάντα. Ζούμε σε μια χώρα όπου η καταπίεση πνέει στον αέρα, οπότε δεν μπορούσαμε καν να συλλάβουμε την ύπαρξη ενός ανθρώπου σαν τον Καβάφη.

Πρόσφατα γνώρισα την κόρη μιας φίλης μου, η οποία είναι γύρω στα 20. Μιλούσαμε ένα βράδυ στο Λος Άντζελες, έξω απ’ το αυτοκίνητο. Κάποια απ’ όλες μας είχε περίοδο, κάποιας πονούσε η κοιλιά της, και κάποια άλλη είπε «Θυμάστε τότε που δεν υπήρχαν ταμπόν;». Η κόρη της φίλης μου είπε «Τι εννοείς; Δεν υπήρχαν από πάντα τα ταμπόν;». Και μείναμε να την κοιτάμε σαν να ήταν τρελή. Μας κοιτούσε κι εκείνη σαν να είμαστε εμείς τρελές. Της είπαμε λοιπόν: «Πίστευαν ότι θα έχανες την παρθενιά σου και δεν θα μπορούσες να παντρευτείς αν χρησιμοποιούσες ταμπόν». Εκείνη μας κοίταζε με απόλυτο δέος.

Αυτός είναι ο κόσμος που προσπαθώ να σας περιγράψω στα γρήγορα. Φανταστείτε μας να διαβάζουμε Καβάφη σε αυτό το πλαίσιο: να είσαι queer και να είσαι μαύρος και να πεθαίνουν άνθρωποι κάθε μέρα. Για πολύ καιρό πήγαινα σε τέσσερις κηδείες την εβδομάδα. Εργαζόμουν με ασθενείς του AIDS στο Σαν Φρανσίσκο. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο σημαντικό ήταν να βλέπεις όλους αυτούς τους ανθρώπους που ήταν τόσο γενναίοι εξαιτίας ποιητών σαν τον Καβάφη… Δεν έβρισκες τέτοια βιβλία πριν το 1960, ήταν queer, αστειεύεστε;

Δεν υπήρχε για μας αυτό, μιλάω για τα προγράμματα σπουδών μας. Και συγγνώμη που η ανάγνωση που κάνω στον Καβάφη είναι τόσο στενά εστιασμένη. Δέχτηκα να συμμετέχω σε αυτό το φεστιβάλ εν μέρει γιατί, κατά πρώτον, συμβαίνει στις ΗΠΑ και ήθελα οι Αμερικανοί, όσο το δυνατόν περισσότερο να δουν αυτό το απολύτως απίστευτο, θεσπέσιο αρχείο και να δουν πώς το ψηφιοποίησαν, πώς το έκαναν διαθέσιμο στον κόσμο! Αν δεν έχετε δει το αρχείο online, κάντε στον εαυτό σας τη χάρη. Τίποτα απ’ όσα λέμε εμείς δεν έχει σημασία μπροστά στο ίδιο το αρχείο.

Ήταν λοιπόν πολύ σημαντικό για μένα να συμμετάσχω σ’ αυτό το φεστιβάλ εξαιτίας της ιστορίας για την οποία σας μιλώ. Πήρα λοιπόν όλα αυτά τα γράμματα από μαύρους γκέι άνδρες, από μη λευκά queer άτομα: «Δεν έχεις ιδέα τι σήμαινε για μένα ο Καβάφης όταν ήμουν 11 χρονών το 1968», ή «Σκόπευα να αυτοκτονήσω, ξέρεις, και μετά βρήκα τα ποιήματά του», ή «Το ‘χα σκάσει απ’ το σπίτι… και μετά βρήκα τα ποιήματά του». Ήταν πολύ συγκινητικά.

Ποιος να το φανταζόταν όμως, όταν είπαμε «ναι» σ’ αυτό το φεστιβάλ, ότι έναν χρόνο αργότερα η χώρα μας θα έκαιγε και πάλι βιβλία με μανία και θα στοχοποιούσε τρανς και queer παιδιά; Είναι λοιπόν πολύ διαφορετική η ατμόσφαιρα από τότε που είπαμε ναι σε αυτό το πρότζεκτ. Τώρα είναι πολύ μεγαλύτερη η αίσθηση του επείγοντος. Και ο Καβάφης φαίνεται ξανά πολύ πιο σημαντικός. Γίνεται όλο και πιο επίκαιρος, ξανά και ξανά, και ελπίζω να μην πάψει ποτέ να είναι επίκαιρος. Δεν νομίζω πως θα πάψει.

Έγραψα ένα μεγάλο ποίημα για το φεστιβάλ με τίτλο «Το αρχείο του πόθου» σαν απάντηση στο αρχείο του Καβάφη. Κάτι άλλο που με ενδιαφέρει στον Καβάφη, για το οποίο δεν μιλάμε αρκετά όταν διαβάζουμε Καβάφη στην Αμερική, είναι το πόσο δίνουν την αίσθηση της διασποράς τα ποίηματά του. Εδώ δεν σκεφτόμαστε ότι οι Έλληνες έχουν διασπορά. Δυστυχώς.

Πολλοί άνθρωποι στην Αμερική δεν ξέρουν καν πού είναι η Ελλάδα, πόσο μάλλον ότι υπάρχει ελληνική διασπορά. Κι όμως είστε σκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο, και έχετε την εμπειρία της αποικιοκρατίας και της μετανάστευσης – κι εμείς δεν το ξέρουμε γιατί το μόνο πράγμα που μας έμαθαν για την Ελλάδα στο αμερικανικό σχολείο, αν μας έμαθαν κάτι, είναι ο Όμηρος, αν ήσουν στα τμήματα προχωρημένων, και κάτι για έναν θεό που τον έλεγαν Δία, αλλά μόνο εν συντομία, επειδή στη χώρα μας εκείνη την εποχή, και ακόμα και τώρα, με πιο ανεπαίσθητους τρόπους, δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο ένας θεός, μία θρησκεία.

Ένα άλλο στοιχείο του αρχείου που είχε σε μένα βαθύτατη επίδραση ήταν ο τρόπος με τον οποίο η διασπορά και οι διασπορικές χειρονομίες εμφανίζονται συνεχώς στο αρχείο του Καβάφη και στην ποίησή του. Που σημαίνει ότι ο Καβάφης μού δίνει έντονα την αίσθηση ότι είναι μαύρος. Και όταν ήμουν στην Αθήνα σκεφτόμουν συνέχεια «Η Ελλάδα είναι τόσο μαύρη». Έτσι αισθάνομαι. Όταν λέω τη λέξη «μαύρος» εννοώ διασπορικός, κι αυτή η αίσθηση βρίσκεται παντού στο έργο του Καβάφη.

Σκεφτόμουν λοιπόν τη σχέση μεταξύ της διασποράς και του πόθου. Δεν νομίζω πως αυτά τα δυο μπορούν να αποσυνδεθούν το ένα από το άλλο. Δεν μπορώ να σας πω πώς συνδέονται, εκτός από την επιθυμία. Επιθυμούμε μια χώρα όπως επιθυμούμε ένα κίτρινο βάζο.

Επιθυμούμε ο ένας τον άλλον όπως επιθυμούμε το σπίτι μας. Καμιά φορά το μόνο σπίτι που έχουμε είναι το σώμα ενός άλλου ανθρώπου, και ο Καβάφης κατάφερε να το εκφράσει αυτό. Αυτό λοιπόν που είναι ενδιαφέρον για μένα ως συγγραφέα και ως ποιήτρια… αυτό που προσπαθώ να συλλάβω όταν γράφω για τον πόθο –πράγμα που κάνω πολύ σπάνια επειδή είναι μυστήριο για μένα− είναι το πώς, κατά κύριο λόγο, στις ΗΠΑ μας έχουν πείσει να καταπιέζουμε τον εαυτό μας.

Υπάρχει μια σπουδαία σημείωση στο αρχείο του Καβάφη, που λέει περίπου «Αυτό το ποίημα μπορεί να μείνει εδώ στο αρχείο, δεν μπορεί να εκδοθεί αλλά δεν του αξίζει να καταπιεστεί». Που σημαίνει «μην το εκδώσεις, αλλά μην το πετάξεις κιόλας». Είναι απίστευτο. Όταν τη συναντήσαμε στο αρχείο, μείναμε όλοι να την κοιτάμε για ώρα.

Στις ΗΠΑ όμως αυτό που νιώθω ότι συμβαίνει σε πολλούς από εμάς είναι ότι το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας, κάθε μέρα, στον δικό μας πόθο. Δεν χρειαζόμαστε το κράτος για να κάψει τα βιβλία μας. Καίμε βιβλία μέσα μας συνεχώς. Καίμε τις λέξεις μας. Καίμε τον πόθο μας. Τι τη χρειαζόμαστε την αστυνομία, όταν αστυνομεύουμε ο ένας τον άλλο στο κρεβάτι;

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Βιβλίο
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Καβάφης ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη

Αποστολή / Μια συναρπαστική εβδομάδα με Καβάφη στη Νέα Υόρκη

Από την Πέμπτη Λεωφόρο και το Ιστ Βίλατζ μέχρι το Χάρλεμ και το Μπρούκλιν, το Φεστιβάλ Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση σάρωσε για μια βδομάδα τη Νέα Υόρκη, περιλαμβάνοντας εντελώς αναπάντεχες καλλιτεχνικές δράσεις και προσεγγίσεις στο έργο και τη ζωή του ποιητή.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
ΔΕΥΤΕΡΑ Το τετράδιο συνταγών της Χαρίκλειας Καβάφη

Γεύση / Το τετράδιο συνταγών της Χαρίκλειας Καβάφη

Το τετράδιο της μητέρας του ποιητή, που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1834, περιέχει μια σειρά από παραδοσιακές αλλά και καινοτόμες συνταγές της εποχής, οι οποίες σήμερα βρίσκονται ψηφιοποιημένες στο αρχείο Καβάφη, που το διαχειρίζεται το Ίδρυμα Ωνάση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το κρητικό φαγητό είναι πολιτισμικός πλούτος, κληρονομημένη γνώση, καταστάλαγμα εμπειριών, και πηγή έμπνευσης

Βιβλίο / Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
Πέτρος Τατσόπουλος: «Η οργή σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται γιατί είναι απελευθερωτική»

Πέτρος Τατσόπουλος / «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Μαργκερίτ Ντιράς: Ζωή σαν μυθιστόρημα»

Το Πίσω Ράφι / To βιβλίο για τη Μαργκερίτ Ντιράς που προκάλεσε σάλο στη Γαλλία

Η προσωπικότητα που αναδύθηκε για τη συγγραφέα του «Εραστή» μέσα από το βιβλίο της δημοσιογράφου Λορ Αντλέρ είναι αμφιλεγόμενη, καθώς η πολιτική και προσωπική διαδρομή της εμφανίζουν αρκετά σκοτεινά σημεία.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Εθισμοί, τραγωδίες και ανατριχιαστικές αποκαλύψεις: Τα απομνημονεύματα της Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ

Βιβλίο / Εθισμοί, τραγωδίες και ανατριχιαστικές αποκαλύψεις: Τα απομνημονεύματα της Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ

Ένα βιβλίο που βασίζεται στη θλίψη και στο πένθος: της Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ για τον πατέρα και τον γιο της, αλλά και μιας κόρης –της Ράιλι Κίου που το συνυπογράφει– για τη μητέρα της.
THE LIFO TEAM
Ράτζα Σεχάντε: «Στη Ραμάλα είμαστε περικυκλωμένοι από εξτρεμιστές Ισραηλινούς εποίκους»

Βιβλίο / «Στη Ραμάλα είμαστε περικυκλωμένοι από εξτρεμιστές Ισραηλινούς εποίκους»

Μια κουβέντα με τον έγκριτο Παλαιστίνιο δικηγόρο, συγγραφέα και πολιτικό ακτιβιστή Ράτζα Σεχάντε με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Τι φοβάται το Ισραήλ από την Παλαιστίνη;», έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της πιο άγριας ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης των τελευταίων δεκαετιών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ