Πέρα από τον Μπέρνι (Σάντερς)
"Η απροθυμία του να υποστηρίξει την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα δεν είναι ο μόνος λόγος για να τον αφήσουμε να φύγει"
Η άρνηση του πρώην υποψήφιου προέδρου να ζητήσει την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα έχει θυμώσει πολλούς από τους υποστηρικτές του.
Nicholas Powers
The Indypendent - 19.12. 2023
Ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς μου προκάλεσε κάτι σαν ένα "ick". Αν δεν το ξέρετε, το "ick" είναι όταν επιθυμείς κάποιον με πάθος, και στο τέλος ξενερώνεις με κάτι που θα κάνει. Ίσως είναι η δυσάρεστη αναπνοή. Ίσως είναι οι μύκητες στα δάχτυλα των ποδιών ή πάρα πολλά μηνύματα που περιμένουν. Στην περίπτωση του Μπέρνι, ήταν η αμφιταλάντευση απέναντι στη μαζική δολοφονία αθώων παιδιών. Ick.
Δεν έχω "ακυρώσει" τον Μπέρνι. Ούτε καταδίκασα τον Μπέρνι. Είναι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος. Έχει βαθιά πολιτική εμπειρία και λαϊκίστικη υποστήριξη που χτίστηκε επί δεκαετίες. Για χρόνια, ο Μπέρνι ήταν ένας Πολικός Αστέρας που καθοδηγούσε τους ακτιβιστές πέρα από τη σεχταριστική εξορία. Αυτά πρέπει να λέγονται, αλλά ο κυρίαρχος ρόλος που έπαιξε στην Αριστερά έχει τελειώσει. Ώρα να τον αφήσουμε να φύγει.
Ακόμα κι έτσι, η Αριστερά πρέπει να κρατήσει το μάθημα που έδωσε για το πώς να χτίζεις ένα μαζικό κίνημα προκειμένου να καταλάβεις την κρατική εξουσία.
Φανταστείτε να κρατάτε μια φωτογραφία του Μπέρνι καθώς ακούγεται το It's So Hard to Say Goodbye των Boyz II Men. Πείτε του: "Σε ευχαριστώ που πίστεψες σε μένα". Του εύχεσαι τα καλύτερα. Βάζεις φωτιά στη φωτογραφία και την πετάς.
Ουσιαστικά αυτό συνέβη όταν στην εκπομπή του CNN State of the Union στις 5 Νοεμβρίου, ο Μπέρνι είπε: "Δεν ξέρω πώς μπορείς να έχεις μια κατάπαυση του πυρός, μια μόνιμη κατάπαυση του πυρός, με μια οργάνωση όπως η Χαμάς, η οποία επιδιώκει την αναταραχή και το χάος και την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ". Μέχρι τη στιγμή εκείνης της συνέντευξης, η ισραηλινή κυβέρνηση, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου, είχε σκοτώσει 10.000 κατοίκους της Γάζας, πολλές γυναίκες και παιδιά, σε κάτι που μπορεί πλέον να χαρακτηριστεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Καθώς αυτή η εφημερίδα ετοιμάζεται να τυπωθεί, οι νεκροί είναι σχεδόν 19.000. Μέχρι να διαβάσετε αυτό το άρθρο, ο αριθμός θα είναι μεγαλύτερος. Οι αθώοι στη Γάζα έρχονται να προστεθούν στους περίπου 1.200 Ισραηλινούς πολίτες, επίσης αθώους, που σφαγιάστηκαν από τη Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου.
Η δήλωση του Μπέρνι δεν άρεσε. Μπορούμε να πούμε ότι ο κόσμος φώναζε στα κινητά του τηλέφωνα. Ο καθηγητής Cornel West τον χαρακτήρισε "αξιολύπητο". Η Briahna Joy Gray, πρώην γραμματέας Τύπου του και οικοδέσποινα του podcast Bad Faith, είπε ότι ήταν η "μεγαλύτερη πολιτική απογοήτευση της γενιάς μας". Τα αριστερά μέσα ενημέρωσης πήραν φωτιά. Οι μετριοπαθείς του CNN χάρηκαν που είχαν τον Μπέρνι, μεταξύ όλων των άλλων, για να τον χρησιμοποιήσουν ως ρόπαλο για να χτυπήσουν τους προοδευτικούς. Ick.
Για να είμαστε δίκαιοι, ο άνθρωπος ζήτησε ανθρωπιστική παύση, μόνιμη ειρήνη και λύση δύο κρατών. Αντιτάχθηκε σε επιπλέον 10 δισεκατομμύρια δολάρια στρατιωτικής βοήθειας προς το Ισραήλ, λέγοντας: "Αυτό που κάνει η κυβέρνηση Νετανιάχου είναι ανήθικο, παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρέπει να είναι συνένοχες σε αυτές τις ενέργειες". Έτσι, δεν μεταμορφώθηκε σε χασάπη, σκουπίζοντας την ποδιά του με το αίμα των παιδιών.
Ο θυμός που προκάλεσε η απάντησή του προέρχεται από απλές ερωτήσεις. Ποιοι θα πεθάνουν όταν τελειώσει αυτή η ανθρωπιστική παύση; Περισσότεροι αθώοι άνθρωποι. Αν κάθε μέλος της Χαμάς πρέπει να σκοτωθεί πριν σταματήσουν οι βομβαρδισμοί, τότε πώς αυτό οδηγεί στην ειρήνη ή ακόμη και σε αυτόν τον μονόκερο της πολιτικής, τη λύση των δύο κρατών; Δεν οδηγεί.
Η έκκληση του Μπέρνι για ανθρωπιστική παύση αντί για κατάπαυση του πυρός έρχεται σε έντονη αντίθεση με άλλους ακτιβιστές όπως οι Εβραϊκές Φωνές για την Ειρήνη [Jewish Voices for Peace -σ.σ.]. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη εβραϊκή αντισιωνιστική ομάδα στις Ηνωμένες Πολιτείες η οποία ζητά τον τερματισμό του ισραηλινού απαρτχάιντ. Γέμισαν τον σταθμό Grand Central με μαύρα μπλουζάκια που έγραφαν "Not in Our Name", φωνάζοντας δυνατά κατά της πολιορκίας της Γάζας. Κατέλαβαν το Άγαλμα της Ελευθερίας, απαιτώντας να σταματήσει η δολοφονία των Παλαιστινίων, ένα γεγονός που έκανε αίσθηση στις ειδήσεις.
Το μέλλον διαφαίνεται στις διαμαρτυρίες. Οι Millennials και η Gen Z γεμίζουν τις αντισιωνιστικές πορείες στο Bay Ridge, πάνω από τις γέφυρες του Μπρούκλιν και του Μανχάταν. Εκατοντάδες δράσεις υποστήριξης της Παλαιστίνης ξεπηδούν σε όλο τον κόσμο, από την Αίγυπτο μέχρι την Ιρλανδία. Καθώς η Αριστερά προχωράει μπροστά, ο Μπέρνι συρρικνώνεται στο καθρεφτάκι.
Kibbutz mon amour
Θυμάστε το τραγούδι Thin Line Between Love and Hate των Persuaders του 1971; Λοιπόν, η αριστερά πέρασε αυτή τη γραμμή. Ή για την ακρίβεια, πέρασε τη γραμμή που διαχωρίζει τον Μπέρνι που θέλαμε να δούμε από τον Μπέρνι που υπάρχει στην πραγματικότητα. Η θέση που πάντα υποστήριζε ήταν ότι το Ισραήλ έχει δικαίωμα να υπάρχει και να υπερασπίζεται τον εαυτό του, ενώ η κατοχή των Παλαιστινίων πρέπει να τερματιστεί και να γίνει πραγματικότητα η λύση των δύο κρατών.
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι οι λόγοι για τους οποίους η αριστερά λιποθύμησε για τον Μπέρνι, αλλά τον απορρίπτει τώρα, συνδέονται μεταξύ τους. Η υπεράσπιση του Ισραήλ και ο οικονομικός λαϊκισμός του είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο Μπέρνι που ξέρουμε - κουνώντας τα χέρια με τα λευκά ανακατεμένα του μαλλιά σαν Μάπετ, την έντονη προφορά από το Μπρούκλιν και τη "μάστιγα του 1%", έχει τις ρίζες του, δεκαετίες πριν, στον εβραϊκό σοσιαλισμό του Lower East Side και στο ισραηλινό κιμπούτς. Το 1963, ο Μπέρνι εργάστηκε για λίγους μήνες στο κιμπούτς Sha'ar Ha'amakim ως μέλος ενός σοσιαλιστικού κινήματος νεολαίας που ήταν σιωνιστικό και κοσμικό. Χωρίς να μπαίνει στη μέση η τηλεπάθεια, μπορεί να μαντέψει κανείς ότι ένας νέος αριστερός δεν σηκώνεται μια μέρα για να πετάξει πέρα από τον Ατλαντικό Ωκεανό και να πάει στο Ισραήλ, εκτός αν ήλπιζε να βρει εκεί τη ζωντανή ενσάρκωση ενός οράματος. Έψαχνε τον σπόρο μιας εργατικής δημοκρατίας, έστω και μικρής, στην καθημερινή ιδρωμένη εργασία, στην κοινοτική ζωή και την πειθαρχία. Έφυγε μετά από λίγους μήνες, αλλά το όνειρο που έψαχνε στο κιμπούτς, είτε το βρήκε εκεί είτε όχι, έγινε ένας από τους βασικούς πυλώνες της πολιτικής του κοσμοθεωρίας. Οι εργαζόμενοι φτιάχνουν τον κόσμο, συχνά με μεγάλο κίνδυνο και αξίζουν αξιοπρέπεια για την εργασία τους. Ο Μπέρνι δεν θα ήταν ο Μπέρνι αν δεν υπήρχε το Ισραήλ.
Και πάλι, ο λόγος που η αριστερά προσπάθησε να δώσει το δαχτυλίδι στον Μπέρνι συνδέεται με την εβραϊκή του κληρονομιά. Είπε σε συνέντευξή του στο NPR: "Όταν ήμουν μικρό παιδί, θυμάμαι να βλέπω ανθρώπους στην κοινότητα που είχαν αριθμούς στα χέρια τους". Και πρόσθεσε: "Ήταν μια πολύ τραυματική εμπειρία για μένα ως νεαρό άτομο να γνωρίζω ότι η οικογένεια του πατέρα μου σκοτώθηκε από τους Ναζί, σκοτώθηκε από τον Χίτλερ. ... Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τερματίσουμε αυτό το είδος φρικτού ρατσισμού ή αντισημιτισμού. Έχω περάσει μεγάλο μέρος της ζωής μου προσπαθώντας να το καταπολεμήσω αυτό". Ο Μπέρνι είδε πώς το μίσος μετατρέπει τους ανθρώπους σε στόχους. Αυτό τον οδήγησε να ενταχθεί στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα και να καταπολεμήσει τον ρατσισμό εναντίον των Μαύρων. Έτσι, όσο κι αν οι ακτιβιστές του BLM [Black Live Matter - σ.σ.] κατηγόρησαν τον ταξικό ντετερμινισμό του και την αδέξια χρήση της νέας ρητορικής της κοινωνικής δικαιοσύνης, ήταν ειλικρινής.
Πώς μπορεί κανείς να βγάλει νόημα από αυτό; Κοιτάξτε στον καθρέφτη. Όλοι όσοι γνωρίζω έχουν μια ισχυρή προσκόλληση σε ένα συγκεκριμένο μέρος, πρόσωπο ή ανθρώπους που αμφισβητούν τα πολιτικά τους ιδεώδη. Οι ποιητές το αντιμετωπίζουν ευκολότερα αυτό. Ο Γουόλτ Γουίτμαν είχε πει την περίφημη φράση: "Εμπεριέχω τα πλήθη". Είναι αλήθεια. Εγώ το κάνω. Εσύ το κάνεις. Ο Μπέρνι το κάνει. Όλοι μας. Είναι το τίμημα του να είσαι άνθρωπος.
Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι το κοινότυπο της προδοσίας. Στις αντιδράσεις για την άρνησή του να καλέσει σε κατάπαυση του πυρός ακούγεται το θλιβερό: "Πώς μπόρεσε να προδώσει τις ίδιες του τις αρχές;" Όχι, το πραγματικό ερώτημα είναι γιατί ο δυσανάλογος πόνος και ο θυμός; Γιατί είμαστε τόσο κολλημένοι;
Πως να χωρίσουμε
Ο Μπέρνι μας έσωσε. Για χρόνια, η αριστερά ήταν σαν μια έφηβη emo, που φορούσε γοτθικό μακιγιάζ και τραγουδούσε το I Want to Know What Love Is των Foreigner στο repeat. Ήμασταν διχασμένοι σε σεχταριστικές διαμάχες για επουσιώδεις ιδεολογικές διαφορές. Βρισκόμασταν στη φάση των Ολυμπιακών Αγώνων Καταπίεσης. Ήμασταν ένα μαύρο χάλι.
Και τότε ήρθε αυτός ο άντρας με τα τσαλακωμένα ρούχα. Ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την προεδρία το 2016 σε μια σύντομη συνέντευξη Τύπου πριν από το μεσημεριανό γεύμα. Ήταν τόσο ταπεινός, τόσο Μπέρνι. Όσο περισσότερο μιλούσε, τόσο περισσότερο τον ακούγαμε. Η μεγάλη μεταβίβαση είχε ξεκινήσει. Η καταπιεσμένη ελπίδα της Αριστεράς να παρθεί στα σοβαρά προβαλλόταν σε έναν ηλικιωμένο γερουσιαστή του Βερμόντ. Σε αντίθεση με τη χολιγουντιανή λάμψη του Ομπάμα, ο Μπέρνι φορούσε κοστούμια από το Men's Wearhouse. Εξέπεμπε αυθεντικότητα. Είχε υποστηρίξει με δύναμη το ίδιο οικονομικό λαϊκιστικό αίτημα για περισσότερο καιρό από τη ζωή πολλών από εμάς.
Ο Μπέρνι έφερε την Αριστερά πιο κοντά στον Λευκό Οίκο από ποτέ. Το 2016 και στη συνέχεια το 2020, περιόδευσε σε όλο το έθνος. Όταν σηκώθηκε, αναπτερώθηκαν και οι ελπίδες μας. Μια ζαλισμένη, παραληρηματική χαρά μάς μέθυσε. Καθολική υγειονομική περίθαλψη; Ναι. Διαγραφή φοιτητικών δανείων; Ναι. Ένα πράσινο New Deal; Σίγουρα.
Ο Μπέρνι μας έδειξε ότι οι αριστερές πολιτικές είχαν μαζική απήχηση. Οι εκστρατείες του έβαλαν τον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό στον χάρτη. Έπαιξε ζωτικό ιστορικό ρόλο σε μια κρίσιμη στιγμή. Μπορεί να μας έφερε σε θέση να σώσουμε τη δημοκρατία και τον πλανήτη. Αλλά τώρα ήρθε η ώρα να τον αφήσουμε να φύγει.
Στα 82 του χρόνια, ο Μπέρνι δεν πρόκειται να θέσει ξανά υποψηφιότητα για πρόεδρος. Παραμένει επίκαιρος, ναι, αλλά οι ανοιξιάτικες μέρες του τελείωσαν. Είναι κάτι μεγαλύτερο από την άρνησή του να καλέσει σε κατάπαυση του πυρός. Είναι το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου. Πρέπει να ερωτευτούμε κάποιον νέο ή κάποια νέα ιδέα.
Να λοιπόν εδώ ο πιο συμπονετικός τρόπος για να το κάνουμε.
1. Διαλέξτε ένα ωραίο μέρος. Ίσως το αγαπημένο του εστιατόριο.
2. Αποδεχτείτε ότι θα είναι επώδυνο.
3. Φερθείτε νηφάλια.
4. Ανακοινώστε του το νέο πρόσωπο με πρόσωπο. Ακούστε.
5. Μην αφήσετε τα πράγματα να αιωρούνται.
Όταν τελειώσετε, πηγαίνετε να κλάψετε. Πηγαίνετε μια βόλτα και αναπνεύστε. Αν αυτό σας βοηθάει, να ξέρετε ότι ο μεγάλος έρωτας είναι η μεταφορά καταπιεσμένων ελπίδων. Όταν θα τυφλώνεστε από τη λάμψη ενός νέου πολιτικού προσώπου ή κινήματος, να θυμάστε ότι μπορεί να ερωτεύεστε τα αλλοτριωμένα σας όνειρα. Και αυτό είναι okay.
Boyz II Men - It's So Hard To Say Goodbye To Yesterday
