Ρομάντζο σε λευκό και μαύρο
Κόμικς με ρομαντικές ιστορίες επανασχεδιασμένες για τη διαφορετικότητα. Από το 1967, πολύ πριν την εισαγωγή της ποσόστωσης και της διαφορετικότητας στο Χόλυγουντ, τα κόμικς της DC καινοτομούσαν.
Jacque Nodell
Sequential Crush (blog) - 26.02.2014
Η Jacque Nodell - συγγραφέας, ιστορικός και ισόβια θαυμάστρια των κόμικς - προσπαθεί να ζωντανέψει την Ιστορία και να την κάνει προσιτή στις σημερινές και τις μελλοντικές γενιές. Με επαγγελματική εμπειρία στην επιμέλεια μουσείων και έχοντας εργαστεί για οργανισμούς όπως το Εθνικό Μουσείο Αεροπορίας και Διαστήματος του Ινστιτούτου Smithsonian στην Ουάσινγκτον και το εταιρικό μουσείο και αρχείο της LEGO στη Δανία, η Jacque Nodell γνωρίζει ότι η αφήγηση ιστοριών αποτελεί σημαντική πτυχή της ιστορικής ερμηνείας.
Οι αναδημοσιεύσεις, οι επανεκδόσεις και οι επανερμηνείες ιστοριών δεν ήταν ασυνήθιστες στα ρομαντικά κόμικς των δεκαετιών του 1960 και του '70. Τις περισσότερες φορές γίνονταν για να ανανεώσουν τα χτενίσματα και να στολίσουν τους χαρακτήρες με πιο σύγχρονα ρούχα για να διατηρήσουν την επικαιρότητα με το κυρίως εφηβικό κοινό τους. Ωστόσο, υπήρχαν μερικές ιστορίες που ξανασχεδιάστηκαν, αλλά και επαναχρωματίστηκαν, για να αλλάξουν τη φυλή των χαρακτήρων. Αυτές οι ιστορίες είναι κάπως πιο σπάνιες. Σήμερα έχω ένα τέτοιο παράδειγμα από δύο ιστορίες, το "Take Me Back!" και το "Revenge!" που εμφανίστηκαν στο Young Romance #151 (Δεκέμβριος/Ιανουάριος 1967) και στο Girls' Love Stories #170 (Ιούνιος 1972), αντίστοιχα. Τα πρωτότυπα μολύβια της ιστορίας ανήκουν στον John Rosenberger.
Αυτό το φαινόμενο του επανασχεδιασμού και του επαναχρωματισμού πολύ με συναρπάζει. Προσπάθησα να σκεφτώ το γιατί και τους λόγους για τους οποίους ένας εκδότης κόμικς το κάνει αυτό. Η πρώτη μου σκέψη είναι απλά ότι η επανεκτύπωση μιας ιστορίας με τους χαρακτήρες επανασχεδιασμένους ήταν πιθανώς ένας οικονομικός και αποδοτικός τρόπος για να επανασυσκευαστεί μια ιστορία για ένα πιο σύγχρονο κοινό. Αλλά τότε γιατί να μην αλλάξουν απλώς τα χτενίσματα και τα ρούχα όπως συνήθως; Αφού το σκέφτηκα λίγο περισσότερο και έπεσα πάνω στην Έκθεση της Επιτροπής Kerner του 1968 (γνωστή και ως Έκθεση της Εθνικής Συμβουλευτικής Επιτροπής για τις Πολιτικές Αναταραχές), μερικές γραμμές στο Κεφάλαιο 15 (σελ. 18) μου έκαναν εντύπωση. Η έκθεση συμβούλευε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να:
"Ενσωματώνονται οι Νέγροι και οι δραστηριότητες των Νέγρων σε όλες τις πτυχές της κάλυψης και του περιεχομένου, συμπεριλαμβανομένων των άρθρων των εφημερίδων και των τηλεοπτικών προγραμμάτων. Τα ειδησεογραφικά μέσα ενημέρωσης πρέπει να δημοσιεύουν εφημερίδες και να παράγουν προγράμματα που αναγνωρίζουν την ύπαρξη και τις δραστηριότητες των Νέγρων ως ομάδα μέσα στην κοινότητα και ως μέρος της ευρύτερης κοινότητας".
Μετά την ανάγνωση αυτού του εγγράφου, πιστεύω ότι είναι πολύ πιθανό οι εκδότες κόμικς να επηρεάστηκαν από αυτή την έκθεση ή τουλάχιστον να είχαν κάποια γνώση της. Φυσικά, θα χρειαστεί περισσότερη έρευνα για να αποδειχθεί στην πραγματικότητα (ονειρεύομαι ότι σκαλίζω σχολαστικά τα αρχεία της DC και της Marvel - με λευκά γάντια και με το μολύβι στο χέρι), αλλά σίγουρα είναι μια ισχυρή πιθανότητα.
Η ιστορία είναι αρκετά απλή... το αγόρι ερωτεύεται, το κορίτσι θέλει εκδίκηση. Αλλά δεν εστιάζουμε εδώ πραγματικά στην πλοκή αυτή καθαυτή, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι ξανασχεδιάστηκε για να προωθήσει τη διαφορετικότητα. Όπως θα δείτε, σχεδόν όλοι οι διάλογοι είναι οι ίδιοι, και ακόμη και τα ονόματα των χαρακτήρων είναι τα ίδια. Η μόνη σημαντική διαφορά εκτός από τη φυλή των χαρακτήρων είναι ο τίτλος της ιστορίας.
Όπως αρχίζουν πολλές ρομαντικές ιστορίες, η Terry έχει εγκαταλειφθεί σκληρά και απροσχημάτιστα από τον φίλο της, τον Rich. Ο καιρός περνάει και ο θυμός και η μοναξιά την κατακλύζουν.
Η Terry αποφασίζει ότι θα πάρει την εκδίκησή της. Δεν ξέρει ακόμα πώς, αλλά θα την πάρει.
Την απάντηση τη βρίσκει εκείνο το βράδυ σε ένα όνειρο - ένα όνειρο που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Σε αυτό το όνειρο σαν φαντασία, ο Rich επιστρέφει, παραδέχεται ότι είναι ανόητος και δηλώνει την αγάπη του για την Terry. Τι λέει η ταραγμένη κοπέλα; Ένα ξεκάθαρο "Κρίμα!"
Τα όνειρα είναι ένα πράγμα, αλλά μερικές φορές η πραγματικότητα μπορεί να είναι πολύ πιο παράξενη. Λίγους μήνες αργότερα (η εκδίκηση εξακολουθεί να είναι μια ευχή για την Terry), βγαίνει για φαγητό και μόλις έρχεται το πιάτο της, εμφανίζεται και ο Rich. Θλιμμένος, της λέει ότι είναι άρρωστος. Άρρωστος ερωτευμένος... μαζί της! Φαίνεται ότι το όνειρο της Terry έγινε πραγματικότητα, αλλά πώς θα αντιδράσει;
Καθώς ο Rich ικετεύει την Terry να τον δεχτεί πίσω, εκείνη ξαφνικά αλλάζει γνώμη. Δεν θέλει πλέον να πάρει εκδίκηση, η Terry δηλώνει ψύχραιμα ότι δεν είναι πλέον ερωτευμένη μαζί του.
Καθώς βγαίνουν μαζί από το εστιατόριο, η Terry λέει στον Rich ότι ονειρευόταν τη στιγμή που θα τον εκδικούνταν. Στη συνέχεια, συνεχίζει να του λέει ότι δεν μπορούσε να το κάνει θυμούμενη τον πόνο που ένιωσε όταν της ράγισε την καρδιά. Αφού τα λέει αυτά στον Rich, εκείνος εκφράζει τον θαυμασμό του γι' αυτήν και ρωτάει έπειτα την Terry αν θα ήθελε να μείνουν φίλοι.
Και έτσι οι δύο τους γίνονται φίλοι. Μια μέρα, ενώ κάνουν παρέα, συνειδητοποιούν ότι δεν ήταν καν φίλοι στην αρχή, όταν έβγαιναν μαζί. Ως αποτέλεσμα της φιλίας τους, οι δυο τους φαίνεται να συμπαθούν ο ένας τον άλλον περισσότερο τώρα που είναι φίλοι. Ο Rich δοκιμάζει να δώσει ένα φιλί, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Δεν είναι η πιο συγκλονιστική ιστορία από μόνη της, αλλά το γεγονός ότι ξανασχεδιάστηκε και επαναχρωματίστηκε είναι αυτό που κάνει αυτή την ιστορία αξέχαστη. Πέρα από τον οποιονδήποτε λόγο που οδήγησε τη DC να επαναχρωματίσει αυτή την ιστορία, επιβεβαιώνεται ότι η αγάπη και ο έρωτας είναι πραγματικά οικουμενικοί. Πρέπει να σκεφτώ και να ερευνήσω κι άλλο σχετικά μ' αυτές τις σπάνιες επανασχεδιασμένες και επαναχρωματισμένες ιστορίες, αλλά όπως και να έχει, πρόκειται για ένα συναρπαστικό κομμάτι της αμερικανικής ιστορίας που αφορά τα φυλετικά θέματα στη λαϊκή κουλτούρα.
