Η φουτουριστική «Τραβιάτα» του Κωνσταντίνου Ρήγου και της Ναντίν Σιέρα

CHECK Κυριακή βράδυ πρόβα Τραβιάτας στο Ηρώδειο Facebook Twitter
«Παίζουμε με το γκλαμ μιας κοινωνίας σε παρακμή». Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
0

Ήταν γύρω στις 9 το βράδυ, η θερμοκρασία στους 32ºC και οι κερκίδες του Ηρωδείου ξέβραζαν όλη τη ζέστη της μέρας. Πρόβα της «Τραβιάτας» του Βέρντι σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου με πρώτη διανομή δύο μεγάλα διεθνή ονόματα της εποχής μας, την Αμερικανίδα Ναντίν Σιέρα στον ρόλο της Βιολέτας και τον Βρετανό ιταλικής καταγωγής Φρέντι ντε Τομάσο στον ρόλο του Αλφρέντο.

Μπαίνοντας να παρακολουθήσω το πέρασμα, έπεσα πάνω στη σκηνή όπου ο πατέρας του Αλφρέντο, ο Τζιόρτζιο Ζερμόν, που τον ερμηνεύει ο Δημήτρης Πλατανιάς, προσπαθεί να πείσει τη Βιολέτα να εγκαταλείψει τον γιο του για το καλό εκείνου και της οικογένειάς του. Κανένας δεν ήταν με κοστούμι εποχής, αντιθέτως όλοι τους ήταν ντυμένοι πολύ ελαφριά, με τον Πλατανιά να προστατεύει τον λαιμό του με μια πετσέτα, που είναι σίγουρο ότι έσταζε από τον ιδρώτα.

Η σκηνή του Ηρωδείου είναι χωρισμένη σε δύο πατάρια, το ένα πιο αστικό, που παριστάνει το σπίτι της Βιολέτας, και το άλλο πιο εξοχικό, που είναι το σπίτι του Αλφρέντο. Πίσω ακριβώς είναι ένα μακρύ κατάμαυρο τραπέζι με κλασικές καρέκλες σε μαύρο λαμέ, που αστράφτουν.

«Όταν μου ζήτησε ο Γιώργος Κουμεντάκης να κάνω την "Τραβιάτα", ένα έργο πολύ εσωτερικό, σε εξωτερικό χώρο, ο προβληματισμός μου ήταν πώς θα μετέφερα αυτό το intime, την εσωτερικότητα και την ιδιαιτερότητά του, το κοντινό των σκηνών, σε ένα ανοιχτό θέατρο με τον ουρανό από πάνω. Μιλάμε για ανθρώπους που συνδιαλέγονται μεταξύ τους, έχουν σχέσεις ανταλλακτικές».

Ακριβώς από πάνω, εφαπτόμενα στον τοίχο του Ηρωδείου, βλέπω σβησμένα νέον φωτάκια που, μεταξύ άλλων, σχηματίζουν και τη λέξη «Camelia». Δεξιά και αριστερά ακουμπισμένα, σαν ξεχασμένα σκηνικά αντικείμενα, ένας υπερμεγέθης πυρσός και ένα κεφάλι αρχαίου αγάλματος αντίστοιχα. Θυμίζουν κάπως κομμάτια παροπλισμένου σκηνικού της Τσινετσιτά.

CHECK Κυριακή βράδυ πρόβα Τραβιάτας στο Ηρώδειο Facebook Twitter
Η σκηνή του Ηρωδείου είναι χωρισμένη σε δύο πατάρια, το ένα πιο αστικό, που παριστάνει το σπίτι της Βιολέτας, και το άλλο πιο εξοχικό, που είναι το σπίτι του Αλφρέντο. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Στο πόντιουμ βρισκόταν ο σημαντικός μαέστρος Πιερ-Τζιόρτζιο Μοράντι, ο οποίος ουσιαστικά κατηύθυνε μόνο τον πιανίστα που συνόδευε τους τραγουδιστές, ενώ όλα τα καθίσματα της ορχήστρας ήταν καλυμμένα με μαύρο πλαστικό. Παρόλο που οι τραγουδιστές δεν αφήνονταν σε όλη την έκταση της άριάς τους, αναγνώριζες τη δύναμη της φωνής τους, κάτι που πρόδιδε την επιτυχία της πολυαναμενόμενης πρεμιέρας.

Λίγο μετά η δράση άλλαξε, έκανε την εμφάνισή του ο Αλφρέντο, ο οποίος κατέφθασε φέρνοντας δώρο στην αγαπημένη του. Όσο οι τραγουδιστές αναλώνονταν σε λεπτομέρειες σχετικές με τη δράση, πλησίασα τον Ρήγο, σκηνογράφο, χορογράφο και σκηνοθέτη της παράστασης, η οποία πρωτοανέβηκε το 2019 και τώρα επαναλαμβάνεται. Του ζήτησα να μου εξηγήσει πώς προσέγγισε το διάσημο έργο.

«Όταν μου ζήτησε ο Γιώργος Κουμεντάκης να κάνω την "Τραβιάτα", ένα έργο πολύ εσωτερικό, σε εξωτερικό χώρο, ο προβληματισμός μου ήταν πώς θα μετέφερα αυτό το intime, την εσωτερικότητα και την ιδιαιτερότητά του, και το κοντινό των σκηνών, σε ένα ανοιχτό θέατρο με τον ουρανό από πάνω. Μιλάμε για ανθρώπους που συνδιαλέγονται μεταξύ τους, έχουν σχέσεις ανταλλακτικές. Τότε σκέφτηκα τη λογική ενός στούντιο όπου φέρνουν και στήνουν δύο δωμάτια. Ουσιαστικά, το έστησα επάνω στην "Ντόλτσε Βίτα" του Φελίνι, μια και η "Τραβιάτα" ξεκινάει με ένα μεγάλο πάρτι, έτσι ο ρωμαϊκός τοίχος του Ηρωδείου αποτελεί το φόντο μιας σύγχρονης και συνάμα διαχρονικής Ρώμης, που παραμένει ίδια».

CHECK Κυριακή βράδυ πρόβα Τραβιάτας στο Ηρώδειο Facebook Twitter
«Το έστησα πάνω στη λογική της "Ντόλτσε Βίτα" του Φελίνι, μια και η "Τραβιάτα" ξεκινάει με ένα μεγάλο πάρτι, έτσι ο ρωμαϊκός τοίχος του Ηρωδείου αποτελεί το φόντο μιας σύγχρονης και συνάμα διαχρονικής Ρώμης που μένει πάντα ίδια». Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
CHECK Κυριακή βράδυ πρόβα Τραβιάτας στο Ηρώδειο Facebook Twitter
Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
CHECK Κυριακή βράδυ πρόβα Τραβιάτας στο Ηρώδειο Facebook Twitter
Ο Δημήτρης Πλατανιάς. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τα δύο δωμάτια, με προλαβαίνει: «Καθώς αφέθηκα, λοιπόν, σε μια έμπνευση που βασίζεται στο Ηρώδειο, δημιούργησα δύο χώρους: ο ένας είναι η εξοχή, το σπίτι του Αλφρέντο, ο άλλος της Βιολέττας στην πόλη. Τοποθέτησα τη δράση σε μια πιο φουτουριστική εποχή, γι’ αυτό τα έπιπλα θυμίζουν λίγο Κιούμπρικ και "Οδύσσεια του Διαστήματος". Γενικά, η έμπνευσή μου είναι ο κινηματογράφος ώστε να μπορέσω στο τέλος να κάνω τα δυο δωμάτια να συναντηθούν και να γίνουν ένας κόσμος.

Όσον αφορά τα νέον, είναι μέρος της σκηνής του τζόγου στην 3η σκηνή της 2ης πράξης, οπότε γίνεται η διαπραγμάτευση και ουσιαστικά ο Αλφρέντο παρατάει τη Βιολέτα, προσβάλλοντάς την μπροστά σε όλο τον κόσμο. Όλο αυτό διαδραματίζεται σε ένα καζίνο στο Λας Βέγκας. Παίζουμε με το γκλαμ μιας κοινωνίας σε παρακμή. Είχα κάνει παλιότερα την "Κυρία με τις καμέλιες" με την Τοπαλίδου, έτσι κράτησα στοιχεία από τη θεατρική εκδοχή του έργου, όπως το όνομα Camelia σε νέον».  

Και πώς αναδεικνύεις την ιδιοσυγκρασία της Βιολέτας, αυτή την εντιμότητα που τη διακρίνει; «Αυτό είναι στην ψυχοσύνθεσή της. Είναι αυτό που είναι, αλλά έχει μια τιμιότητα δική της. Μέσα στη σκηνοθεσία υπάρχουν πράγματα που δεν της επιτρέπουν να παραδοθεί, να φανεί ότι παρακαλάει, ότι βρίσκεται σε μια υποτονική φάση, φάση αδυναμίας. Παραμένει μια γυναίκα χειραφετημένη και αποφασισμένη να πρεσβεύει αυτό που θέλει.

Γι’ αυτό και ποτέ της δεν γίνεται θύμα ούτε παρακαλάει, ούτε μπροστά στον Αλφρέντο ούτε στους υπόλοιπους. Παίζει πάντα σε δύο κόσμους που τη θέλουν χειραφετημένη ακόμα και εκείνη την εποχή. Δεν είναι θύμα, περισσότερο έκθετη, ενώ ο Αλφρέντο δείχνει πιο αδύναμος και είναι ο λόγος που φέρεται τόσο μάτσο τη στιγμή που την εξευτελίζει. Γι’ αυτό και μετανοεί στο τέλος, όπως όλοι, γιατί στην πραγματικότητα κάνουν ένα τεράστιο λάθος. Καταλαβαίνουν, γιατί σκίζει μπροστά του τα χρήματα, δεν κρατάει μια στάση υποτακτική».

CHECK Κυριακή βράδυ πρόβα Τραβιάτας στο Ηρώδειο Facebook Twitter
«Όλοι μας έχουμε προκαθορισμένη άποψη για το ποιος είναι ο Αλφρέντο και η δική μου άποψη διαφέρει κάθε φορά που παίζω τον ρόλο. Κάθε φορά είναι διαφορετική από την προηγούμενη». Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Ο μόλις 30 χρονών τενόρος Φρέντι ντε Τομάσο, το μεγάλο αστέρι της βρετανικής όπερας, του οποίου η φήμη εκτινάχθηκε μέσα σε μία βραδιά όταν ερμήνευσε στην ηλικία των 28 χρόνων τον Καβαραντόσι από την «Τόσκα» στη Βασιλική Όπερα, κάτι που είχε να συμβεί 60 χρόνια στην Αγγλία, ξεκίνησε την καριέρα του μόλις δέκα χρόνια πριν. Έχοντας υπάρξει ανέκαθεν μέλος χορωδίας, στην οποία τα αγγλικά σχολεία πάντα έδιναν βάρος, ήξερε ότι είχε μια καλή φωνή. Από την άλλη, ο πατέρας του, Ιταλός από την Πούλια, έβαζε συχνά Παβαρότι στο ιταλικό εστιατόριο που διατηρούσε στο νοτιοανατολικό Λονδίνο, αλλά χάρη στην Αγγλίδα μητέρα του και την αγάπη της για την όπερα εντρύφησε κι αυτός στο είδος. Σύντομα παράτησε τις σπουδές του για να μελετήσει κλασικό τραγούδι και από μπάσος που ξεκίνησε έγινε τενόρος.

«Όλες οι όπερες που έχω τραγουδήσει μέχρι τώρα στην Αγγλία είναι ιταλικές, "Τόσκα", "Μποέμ", "Μαντάμα Μπάτερφλαϊ". Δεν το έχω με τις αγγλικές όπερες, ίσως λίγο με τις γαλλικές», μου λέει γελώντας όταν καταφέρνουμε να βρούμε λίγο χρόνο για να τα πούμε κατά τη διάρκεια της πρόβας. Έχοντας παίξει ξανά τον Αλφρέντο στη Βερόνα και στο Βερολίνο, θεωρεί ότι έχει μια καλή σχέση με τον ρόλο. «Στις περισσότερες περιπτώσεις, στις μέρες μας, είναι ο σκηνοθέτης που καθορίζει τον ρόλο και λιγότερο ο μαέστρος, οπότε πρέπει να ακολουθήσεις τις οδηγίες του σε μεγάλο βαθμό. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα παραδοσιακό ανέβασμα, που προσωπικά μου αρέσει πολύ», εξηγεί, και ενδιαφέρομαι να μάθω σε ποιο βαθμό συναισθάνεται τον ρόλο του Αλφρέντο.

Μου απαντάει: «Όλοι μας έχουμε προκαθορισμένη άποψη για το ποιος είναι ο Αλφρέντο και η δική μου άποψη αλλάζει κάθε φορά που παίζω τον ρόλο. Οπότε, όταν δεν έχεις στη διάθεσή σου έναν μήνα για να χτίσεις κάτι εντελώς καινούργιο, δεν έχεις παρά να συνδυάσεις τη δική σου άποψη με εκείνη του σκηνοθέτη. Όσον αφορά τη φωνή, όταν έχεις τραγουδήσει κάτι 20, 50 ή και 100 φορές όλα αλλάζουν, η εκτίμηση, η φωνή. Όσο περισσότερες παραστάσεις κάνεις, με όσο περισσότερους σκηνοθέτες συνεργάζεσαι, είναι σαν να αποκτάς μια μεγαλύτερη χρωματική παλέτα».

Και πώς νιώθει που παίζει σε ένα ανοιχτό θέατρο; «Είμαι ενθουσιασμένος. Λατρεύω κάθε φορά που τραγουδάω στη Βερόνα και τώρα εδώ, σε θέατρα δύο χιλιάδων ετών. Προσθέτουν ένα άλλο επίπεδο στην ιδιαιτερότητα του πράγματος».

CHECK Κυριακή βράδυ πρόβα Τραβιάτας στο Ηρώδειο Facebook Twitter
Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
CHECK Κυριακή βράδυ πρόβα Τραβιάτας στο Ηρώδειο Facebook Twitter
Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
CHECK Κυριακή βράδυ πρόβα Τραβιάτας στο Ηρώδειο Facebook Twitter
«Αναμφίβολα έχω ωριμάσει αρκετά από την πρώτη φορά που έπαιξα τη Βιολέτα μέχρι σήμερα. Βίωσα νέες εμπειρίες κι όλα αυτά τα μεταφέρω στον τρόπο που την ερμηνεύω». Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Με τη Ναντίν Σιέρα είχαμε μιλήσει εκτενώς τηλεφωνικά στην πρώτη της παρουσίαση στον ελληνικό Τύπο και στη LiFO. Σούπερ σταρ της διεθνούς όπερας, Αμερικανίδα από τη Φλόριντα με καταγωγή ιταλική, πορτορικάνικη και πορτογαλική, είναι ένας άνθρωπος ζεστός και δεκτικός. Ωστόσο, καθ’ όλη τη διάρκεια της πρόβας έπρεπε να βρίσκεται στη σκηνή. Καταφέραμε να μιλήσουμε ελάχιστα, στο καμαρίνι της. Της θυμίζω ότι όταν πρωτομιλήσαμε έπαιζε τη Βιολέτα στο Παρίσι. Αν τις μετρήσουμε, ποια Βιολέτα είναι αυτή στην Αθήνα;

«Αυτή εδώ θα είναι η πέμπτη» απαντάει και συνεχίζει: «Ξέρεις, άνθρωποι είμαστε κι εμείς, έχουμε τη ζωή μας, τα βιώματά μας. Νομίζω ότι όλα αυτά τα κουβαλάμε όταν ερμηνεύουμε έναν ρόλο, ακόμα κι αν πρόκειται για τον ίδιο ρόλο. Γιατί σε καθένα τίθεται ένα θέμα κι εμείς, ως ανθρώπινα όντα, εξελισσόμαστε, μεγαλώνοντας αποκτούμε συναισθηματική ευφυΐα και αναλόγως αντιμετωπίζουμε όσα συμβαίνουν στην προσωπική μας ζωή, μια σχέση, έναν χωρισμό, τα παιδιά μας, ακόμα και έναν θάνατο.

Οπότε θα έλεγα ότι αναμφίβολα έχω ωριμάσει αρκετά από την πρώτη φορά που έπαιξα τη Βιολέτα μέχρι σήμερα. Νέες εμπειρίες προστέθηκαν στη ζωή μου και όλα αυτά τα μεταφέρω στον τρόπο που την ερμηνεύω». Το ίδιο θα έλεγε ότι συμβαίνει και φωνητικά; «Βέβαια, τα πράγματα σε κάνουν να βελτιώνεσαι, η φωνή γίνεται ακόμα πιο δυνατή, σταθερή, ακόμα πιο ωμή από αυτό που ήταν όταν ξεκινούσες. Νιώθω ότι η φωνή μου έχει μεγαλώσει σε σχέση με την πρώτη φορά που ερμήνευσα τη Βιολέτα».

«Τώρα που βρίσκεσαι στο Ηρώδειο, πώς νιώθεις;» «Είναι όμορφα, όμως πρέπει να συνηθίσω την ατμόσφαιρα της Αθήνας γιατί ο συνδυασμός ζέστης μέσα στη μέρα και ξηρού κλίματος είναι δύσκολος για μένα που έχω μεγαλώσει στη Φλόριντα, με το υγρό κλίμα. Έχω συνηθίσει σε εντελώς διαφορετικό εξωτερικό αέρα. Εδώ είναι κάπως στεγνός και χρειάζεται να πίνω συνεχώς νερό.

Αλλά η ατμόσφαιρα του Ηρωδείου είναι όντως μαγική. Μοιάζει σαν να κλείνει ένας μεγάλος κύκλος ζωής για μένα. Ερωτεύτηκα την όπερα όταν ήμουν 10 χρονών, ωστόσο ξεκίνησα μαθήματα όταν ήμουν 6 και σήμερα είμαι 36. Μελετάω τραγούδι ακριβώς 30 χρόνια. Ήρθε η στιγμή να ζήσω μια μαγική στιγμή μέσα σε αυτό το θέατρο όπου έχουν εμφανιστεί τόσοι σημαντικοί καλλιτέχνες και έχουν προσφέρει τόσες μαγικές στιγμές. Είναι κάτι εκπληκτικό».

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΝΑΝΤΙΝ ΣΙΕΡΡΑ

Μουσική / Ναντίν Σιέρρα: «Δεν θα ήθελα η προσωπική μου ζωή να μοιάζει με της Κάλλας»

Μία από τις διασημότερες και πολυβραβευμένες Αμερικανίδες σοπράνο μιλά για τις γυναίκες που τη διαμόρφωσαν και επηρέασαν την πορεία της λίγο πριν ερμηνεύσει τη Βιολέτα στην «Τραβιάτα» του Βέρντι, στο Ηρώδειο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γεφυρώνοντας την απόσταση μεταξύ του κλασικού και του σύγχρονου χορού

Αφιέρωμα Εθνική Λυρική Σκηνή / Γεφυρώνοντας την απόσταση μεταξύ του κλασικού και του σύγχρονου χορού

Μια συζήτηση με τον χορογράφο και διευθυντή του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Κωνσταντίνο Ρήγο, τον διευθυντή της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού της ΕΛΣ, Γιώργο Μάτσκαρη, τον α’ χορευτή της ΕΛΣ, Βαγγέλη Μπίκο, και τη χορογράφο Πατρίσια Απέργη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ