"Θυμάμαι ποια ήταν η αφορμή για να ξεκινήσει όλη αυτή η δουλειά, το Domino.
Είδα το Λάκη, γνωστό λούστρο στη γειτονιά όταν ήμουν μικρή.
Είχε τότε ένα ωραίο ξύλινο κασελάκι με τα εργαλεία και τα λούστρα του και διάλεγε πόστα στον κεντρικό δρόμο μιλώντας με τους περαστικούς.
Τώρα που τον είδα ξανά, αρκετά χρόνια μετά, καθόταν στα ίδια πόστα, στον ίδιο δρόμο, με το ίδιο εκείνο κασελάκι, σα να μην έχει αλλάξει τίποτα.
Μόνο που το κασελάκι του ήταν πια άδειο, ένα ξύλινο παλιό κουτί βαμμένο άτσαλα με λαδομπογιά.
Κάποια άλλη στιγμή είδα και μια γυναίκα με ένα καροτσάκι, άδειο κι αυτό, που όμως το κυλούσε σα να 'τανε γεμάτο, έκανε περίπατο.
Έτσι ξεκίνησε και το ένα ερώτημα έφερε το άλλο, για την παρουσία και την απουσία, για την απώλεια, για το πώς είναι μια ολόκληρη ύπαρξη να πλέκεται γύρω από κάτι που είναι πια κενό, άδειο.
Για τους ανθρώπους που ακολουθούν ό,τι υπάρχει μπροστά τους να ακολουθήσουν, ό,τι μοιάζει πιο ισχυρό.
Για τη συλλογικότητα σε αντίθεση με τη μάζα."
Αυτό το σημείωμα μας έστειλε η Αργυρώ Χιώτη για την παράστασή της Domino, από τη Δευτέρα 23 έως και Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013 στην ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας.
Οι Vasistas, η ομάδα της οποίας είναι από τα ιδρυτικά μέλη, φτιάχνουν αυτή τη φορά μια παράσταση στο πλαίσιο μιας απλής, προκαθορισμένης κατάστασης, την κατάρρευση μιας εποχής, μιας γενιάς, ενός οικονομικού συστήματος, ενός ζώντος οργανισμού.
"Στη σκηνή εναλάσσονται στιγμιότυπα, θραυσματικά ταμπλώ ενός κόσμου όπου το τέλος πλησιάζει, όπου άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με το κενό. Με τρόπο επείγοντα, παράλογο και νοσταλγικό.
Το ηχητικό και αισθητικό σύμπαν της παράστασης δημιουργείται από πρώιμες, ξεχασμένες ηχογραφήσεις του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα και χορογραφίες της ίδιας εποχής.
Κινητοποιούμε κάτι από το εύθραστο παρόν μας πραγματοποιώντας μια συλλογική πτώση προς τα πίσω."
Η Αργυρώ Χιώτη γεννήθηκε στο Μοσχάτο. Πήγε σχολείο στον Πειραιά, και όταν τελείωσε την τρίτη δέσμη, και έδωσε εξετάσεις απέτυχε παταγωδώς.
Τότε είδε την παράσταση του Τάσου Μπαντή με τον Δημήτρη Καταλειφό στο Εμπρός, το "Εγώ ο Φόϊερμπαχ".
Αν υπάρχει κάτι μοιραίο που μας καθορίζει, αυτή η παράσταση καθόρισε τη ζωή της Αργυρώς. Εδωσε και μπήκε στην κραταιά τότε σχολή του Εμπρός, έκανε στη συνέχεια 2 χρόνια λογοτεχνική μετάφραση στο Γαλλικό Ινστιτούτο, δούλεψε στο Αμόρε και πήγε στη Γαλλία, στην Provence, όπου έκανε σπουδές θεάτρου και δραματουργίας.
Εκεί γεννήθηκαν οι Vasistas. Μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι εργάζονται συνεχώς μαζί, όσο τους επιτρέπουν οι συνθήκες και ονειρεύονται να δουλεύουν συχνά και στο εξωτερικό.
"Αργησα να κάνω δουλειά αυτή τη φορά, μας λέει η Αργυρώ, επειδή τα πράγματα είναι δύσκολα, πολύ δύσκολα οικονομικά και έτσι έμεινα για λίγο παραπάνω στη Γαλλία, μάζεψα κάποια χρήματα και πήραμε και κάποια από ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Παρόλη την οικονομική δυσκολία είμαστε αισιόδοξοι. Θα πάρουμε μέρος στο ΙΕΤΜ Διεθνής Συνάντηση Παραστατικών Τεχνών τον Οκτώβριο, στην Αθήνα, θα κάνουμε ένα αναλόγιο με το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη "Φαέθων" στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και ένα μικρό πρότζεκτ με τη Via Negativa".
Οι συντελεστές της παράστασης:
Σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη
Δραματουργία: Vasistas
Σκηνικός χώρος: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Παύλος Θανόπουλος
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Συνεργασία στη δραματουργία: Χριστιάνα Γαλανοπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Δάφνη Κούτρα
Προσαρμογή και διδασκαλία του "Cold song": Κορνήλιος Σελαμσής
Ερμηνεύουν: Ευθύμης Θέου, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη, Ελένη Βεργέτη, Αντώνης Αντωνόπουλος, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, και οι: Νικολέτα Ξεναρίου, Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Ματίνα Περγιουδάκη, Ρίτα Λυτού, Βίκυ Μαραγκάκη, Νατάσα Παπανδρέου, Αναστασία Ζαγκλή
*****
σχόλια