Στην Giusi Nicolini, δήμαρχο της Λαμπεντούζα, το φετινό βραβείο Σιμόν ντε Μποβουάρ
Το βραβείο "για την ελευθερία των γυναικών" θα της απονεμηθεί στις 15 Δεκεμβρίου
"Πως μπορούμε να δεχτούμε στον 21ο αιώνα να αιτείται κανείς άσυλο κολυμπώντας"
Giusi Nicolini
"Οι Ιταλοί τη θαυμάζουν για τον χαρακτήρα της, τον βαθύ ανθρωπισμό της. Χάρη στην τόλμη και την αποφασιστικότητά της, η "Giusi" Nicolini, 53 ετών, έχει σήμερα με το μέρος της την πλειοψηφία των 6.000 κατοίκων της Λαμπεντούζα. Δεν ήταν πάντα έτσι. Σ' αυτό το νησί όπου γεννήθηκε, εκλέχτηκε αντιδήμαρχος σε ηλικία 23 ετών, ξεκινώντας μία μεγάλη περίοδο εξοικείωσης με την αντίσταση απέναντι στις μαφιόζικες απειλές. Με πρόσωπο που πλαισιώνεται από μακριά ξανθά μαλλιά, με το ανοιχτό της βλέμμα, η δήμαρχος, που αποκαλείται "η Λέαινα", είναι μία συνειδητοποιημένη οικολόγος. Χάρη στην ίδια, ανακηρύχθηκε το 1997 προστατευόμενη φυσική περιοχή η υπέροχη "παραλία των Κουνελιών". Για να σωθεί αυτό το στολίδι, αψήφησε κάθε απειλή. Ακόμη κι όταν καταστράφηκε το ξυλουργείο του πατέρα της. Ακόμη κι όταν έβαλαν στεφάνια κηδείας έξω από την πόρτα της. Ακόμη κι όταν πυρπολήθηκαν τα τοπικά γραφεία του συλλόγου προστασίας του περιβάλλοντος Legambiente. Έχει συνηθίσει να προστατεύεται και δεν αναφέρεται ποτέ στην προσωπική της ζωή. Εδώ και τριάντα χρόνια, η γυναίκα αυτή ζει σε αγωνιστικό κλίμα. Αντιτίθεται σε κάθε κερδοσκοπία ακινήτων, και γι' αυτό αποτελεί ακόμη στόχος απειλών. Η πιο πρόσφατη : μία ανώνυμη επιστολή που έλαβε στις 3 Σεπτεμβρίου, με την προειδοποίηση πάνω στο φάκελο : "Κίνδυνος 'Ανθρακας".
Anne Le Nir, La Croix, 08.10.2013.
Ανοιχτή επιστολή της Giusi Nicolini (11.2012).
"Είμαι η νέα δήμαρχος των νησιών Λαμπεντούζα και Λινόζα. Εκλεγμένη τον περασμένο Μάη, έχω ήδη παραλάβει στις 3 Νοεμβρίου 21 πτώματα ανθρώπων που πνίγηκαν προσπαθώντας να φτάσουν στη Λαμπεντούζα, και για μένα αυτό είναι απόλυτα δυσβάσταχτο. Για τη Λαμπεντούζα, το βάρος του πόνου αυτού είναι τεράστιο. Χρειάστηκε να ζητήσουμε μέσω της νομαρχίας τη βοήθεια των δημάρχων της επαρχίας για να εξασφαλίσουμε μία αξιοπρεπή ταφή σε 11 άτομα επειδή η κοινότητά μας δεν διέθετε άλλο χώρο.
Θα προβώ και σε άλλες ενέργειες, αλλά απευθύνω σε όλους ένα ερώτημα : ποιά θα πρέπει να είναι η επιφάνεια του νεκροταφείου του νησιού μου ; Δεν καταλαβαίνω πως μια τέτοια τραγωδία μπορεί να θεωρηθεί κάτι το συνηθισμένο, σα να μου βγάζατε δηλαδή από το μυαλό ότι 8 πολύ νεαρές γυναίκες και δύο αγόρια 11 και 3 ετών πεθαίνουν μαζί σε ένα ταξίδι που θα έπρεπε να σημάνει γι' αυτούς την αρχή μιας νέας ζωής.
Από τους 115 πρόσφυγες οι 76 δεν σώθηκαν, αλλά ο αριθμός των νεκρών που μας επιστρέφει η θάλασσα είναι πάντα μεγαλύτερος. Με εξοργίζει το μοιρολατρικό αυτό συναίσθημα που μοιάζει να έχει απλωθεί σε όλο τον κόσμο, με εξοργίζει και η σιωπή της Ευρώπης που μόλις έλαβε το Νόμπελ Ειρήνης, ενώ παραμένει σιωπηλή απέναντι σε μια τραγωδία που αγγίζει τους αριθμούς ενός πραγματικού πολέμου. Είμαι όλο και περισσότερο πεπεισμένη πως η ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική θεωρεί τον απολογισμό αυτό σε ανθρώπινες ζωές ως ένα ρυθμιστικό μέσο της μεταναστευτικής ροής, αν όχι ως έναν αποτρεπτικό παράγοντα.
Αν όμως το ταξίδι με πλοίο είναι γι' αυτούς τους ανθρώπους ο μόνος τρόπος να ελπίζουν, πιστεύω πως ο θανατός τους στη θάλασσα πρέπει να είναι για την Ευρώπη μία αιτία ντροπής και αναξιότητας. Καθ' όλην τη διάρκεια του θλιβερού αυτού κεφαλαίου της Ιστορίας που γράφεται, ο μόνος λόγος υπερηφάνειας που μας δίνουν οι υπάλληλοι του ιταλικού κράτους οι οποίοι σώζουν ανθρώπινες ζωές 140 μίλια μακριά από τη Λαμπεντούζα, ενώ βρίσκονταν το περασμένο Σάββατο 30 μίλια μακριά από το ναυάγιο, ήταν που έσπευσαν με την υπερταχεία "motovedette" που η προηγούμενη κυβερνησή μας προσέφερε στον Καντάφη, αγνοώντας πως θα χρησίμευε στην κατάσχεση των πλοίων μας όταν αυτά ψάρευαν έξω από τα χωρικά μας ύδατα, κοντά στις ακτές της Λιβύης.
'Ολοι πρέπει να μάθουν πως η Λαμπεντούζα με τους κατοίκους της, τις δυνάμεις της τις επιφορτισμένες με τη διάσωση και την υποδοχή, είναι αυτή που προσδίδει ανθρώπινη αξιοπρέπεια σ' αυτούς τους ανθρώπους, όπως και στη χώρα μας και την Ευρώπη όλη. Αν αυτοί οι νεκροί είναι μόνο δικοί μας, τότε, θα ήθελα να δέχομαι συλληπητήρια τηλεγραφήματα για κάθε πνιγμένο που μου "παραδίδουν". Σα να είχε λευκό δέρμα, σαν να επρόκειτο για έναν γιο που πνίγηκε στις διακοπές."
