Raymond Depardon. Οι κίνδυνοι του επαγγέλματος.
"Συνέβη αυτό που έπρεπε να συμβεί, έφαγα μία. Είναι κι αυτό μέρος των κινδύνων του επαγγέλματος. 'Ηταν ένα Σάββατο, είχε ένα ωραίο φως, ένα πλάγιο φως που κρατάει ώρες. Μια έτοια μέρα, είναι όλοι στην παμπ. Τράβηξα μια φωτογραφία, κι έπειτα μια δεύτερη. Γύρισε και μου έδωσε μια μπουνιά στη μούρη, δεν είπα τίποτα, έφυγα τρέχοντας. 'Ημουν και λίγο προετοιμασμένος. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με έναν Παλαιστίνιο σε στρατόπεδο προσφύγων."
'Ενα ρεπορτάζ για το το Sunday Times Magazine που δεν δημοσιεύτηκε
Τη δουλειά αυτή μου την είχε παραγγείλει το Sunday Times Magazine, στο Λονδίνο, και την έκανα το 1980. Είχαν δει το ρεπορτάζ μου για τη Βηρυτό στο Stern. Μόλις είχα αφήσει το πρακτορείο Gamma για να πάω στο Magnum. Και επέστρεφα από το Αφγανιστάν όπου είχα περάσει ένα μήνα κοντά στον Massoud.
Πήγα δυό φορές στη Σκωτία, την άνοιξη και το φθινόπωρο. 'Οταν έφτασα στη Γλασκώβη, φωτογράφισα τα πάντα, ήταν πολύ διαφορετικά με το φως, επέστρεφα από ένα μεγάλο ταξίδι στην έρημο. Δεν σταμάτησα να περπατώ, πήγα σε όλες τις συνοικίες που δεν γνώριζα. Πολύ γρήγορα, τα παιδιά ήταν αυτά που με υποδέχτηκαν πρώτα. Δεν καταλάβαινα τίποτα, δεν μιλάω καλά αγγλικά. Με πήραν από το χέρι και μου έδειξαν τις κρυψώνες τους. Αυτό που γίνεται πάνω κάτω και στην Αφρική.
"Δεν είχα φωτογραφίσει ποτέ τον εργατικό κόσμο"
Είμαι ένας αυτοδίδακτος. Βλέποντας αυτό το αγόρι, θυμήθηκα τον Ντίκενς, που διάβαζα στα ταξίδια μου με το αεροπλάνο. Αλλά και την ταινία Marnie του Χίτσκοκ. Η Γλασκώβη, όπως και το Σαιν-Ναζαίρ έφερε βιομηχανικά τραύματα, και είχε πληγεί από τη φτώχεια, την ανεργία. Αλλά αυτό που με μάγευε κυρίως ήταν η ευκολία του να φωτογραφίζεις, καμιά σχέση με την Ανατολή. Για να καταγράψω όσο γίνεται καλύτερα αυτήν την ατμόσφαιρα, και ειδικά το φως, είχα πάρει μαζί μου ένα πάρα πολύ αργό φιλμ της Kodak που είχε καταπληκτική ποιότητα.
Αυτό που ήταν απίστευτο και ταυτόχρονα παράδοξο, ήταν η ερειπωμένη κατάσταση της πόλης, την ίδια στιγμή όμως η ζωή συνεχιζόταν. 'Οπως μετά από μια ατομική έκρηξη, οι άνθρωποι έβγαιναν από τα υπόγεια. Εδώ, ξαναβρίσκουμε λίγο την ουσία της φωτογραφίας, πολύ λίγο χρώμα, μόνο κάποιες κηλίδες. Μόλις έβλεπα "κανονικούς" ανθρώπους, έτρεχα προς το μέρος τους. Σε αντίθεση με την ανθρωπιστική φωτογραφία, του Ντουανό λόγου χάρη, δεν είχα φωτογραφίσει ποτέ τον εργατικό κόσμο. Δεν είχα ποτέ αυτήν την τύχη."
Dominique Poiret, Raymond Depardon :"Je n'avais jamais photographié le monde ouvrier.
Libération, 19.02.2016.
