Ο Χένρι Σέλικ αναγνωρίζει πως χωρίς το εκτόπισμα του Τιμ Μπέρτον, οΧριστουγεννιάτικος Εφιάλτης δεν θα είχε δει το φως. Μετά το James and the Giant Peachκαι τώρα το Σπίτι στην Ομίχλη, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως ο Σέλικ είναι ο πραγματικός (και πρακτικός) δημιουργός πίσω από αυτές τις ταινίες, ιδιοφυής χειριστής του stop motion και δεινός παραμυθάς σκοτεινών ιστοριών, που κινούνται στην κόψη της παιδικότητας και της απειλής. Αυτός ο μη εορταστικός εφιάλτης συνδυάζει την παράδοξη, τσιρκολάνικη μαγεία του Φελίνι με το σουρεαλισμό της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, εκεί όπου οι αφηγηματικές εκπλήξεις και οι ήρωες-μουτσούνες παραμονεύουν σε κάθε γωνία. Η Κοραλάιν είναι ένα ελάχιστα συμπαθητικό κορίτσι, και οι γονείς της δεν έχουν σχέση με τη ζαχαρένια προστατευτικότητα που κυριαρχεί στις χαριτωμένες και επαναλαμβανόμενες, πλέον, κομεντί κινουμένων σχεδίων. Ο ρεαλισμός του Σέλικ εξαντλείται στο πορτρέτο μιας μπανάλ οικογένειας σε ένα μεγάλο σπίτι. Από τη στιγμή που η μικρή ανακαλύπτει την είσοδο σε μια σπηλιά, προσγειώνεται στην ανάποδη όψη της καθημερινότητάς της.

Δεν είναι στις προθέσεις του Σέλικ να ξεκατινιάσει το Κουτί της Πανδώρας και να χαθεί σε μια αναρχία του παραλογισμού. Άλλωστε, σε παιδιά απευθύνεται και αυτά θέλει να τρομάξει με την κλασική δύναμη του παραμορφωτικού καθρέφτη. Οι εναλλακτικοί γονείς είναι ευγενικοί σαν την ιδεατή προβολή μιας πιτσιρίκας. Κάθε της επιθυμία γίνεται αβίαστη διαταγή. Αυτά που θεωρούνταν καπρίτσια δεν ενοχλούν. Με μόνη διαφορά πως θα πρέπει να συνηθίσει στη θέα των ματιών/κουμπιών των Άλλων και να ράψει κι εκείνη ένα ζευγάρι κουμπιά στα δικά της μάτια, δείγμα της τελικής της προσχώρησης σε έναν κόσμο που δεν είναι και τόσο μαγευτικός όσο δείχνει. Από τη στιγμή που καταλαβαίνει την παγίδα, το παραμύθι αλλάζει κοστούμι, της είναι δύσκολο να απεγκλωβιστεί και σταδιακά αντιλαμβάνεται πως η πραγματικότητα είναι μια σειρά από ανακουφιστικές αγγαρείες που μαθαίνεις να εκτιμάς, κυρίως γιατί της αισθάνεσαι στο πετσί και την καρδιά σου.

Αν θέλει κανείς να επιχειρήσει μια παραβολή, η Κοραλάιντου Σέλικ είναι ένας φόρος τιμής στη πραγματική αξία του δώρου, στον παρατεταμένο χρόνο ανάμεσα στη λαχτάρα και την προβολή, και στον κίνδυνο της υπερβολικής έκθεσης στη γεύση. Η Κοραλάιν δοκιμάζει τον απαγορευμένο καρπό της υλοποιημένης φαντασίας και καίγεται από το ψέμα και το θάμβος. Ο Σέλικ εδώ δεν έχει ανάγκη το δεκανίκι των Χριστουγέννων για να ζωγραφίσει μια ζοφερή, πολύπλοκη και εφευρετική φαντασία με τη μορφή του εφιαλτικού επιτραπέζιου - μπροστά του, το ιδίου ύφους Τερατόσπιτοφαντάζει όντως παιδιάστικο και τετριμμένο, σαν το Παρασκευή και 13 απέναντι στηνΟδό Μαλχόλαντ. Υπάρχουν κάποιες επαναλήψεις στην πλοκή και ένα φινάλε που παραδέρνει, αλλά, συνολικά, το Σπίτι στην Ομίχλη είναι ένα ποίημα που αποθεώνει τη δυσκολότατη stop motion, τεχνική σε βαθμό που ξεχνάς τη λεπτομερή δουλειά πάνω σε κάθε καρέ, ένα καραβάνι ιδεών και χαρακτήρων που προβάλλει την παιδική ψυχή σε ένα μονοχρωματικό δίλημμα. Απολαυστικό, αλλά θα το δούμε μόνο σε δυο διαστάσεις στην Ελλάδα.